นานแล้ว....กับเรื่องราวที่ผ่านมา จูเนียร์เปิดเผยเรื่องราวทุกอย่าง ที่มาร์คฮยองทำเพื่อผม อีกไม่กีวันก็จะครบกำหนด ที่ลูกน้อยจะออกมาลืมตาดูโลกแล้ว แต่มาร์คฮยองยังไม่กลับมา เรื่องราวของมาร์คญฮยองเงียบหายไปอย่างสูญเปล่า แต่ผมก็รอ รอเพื่อหวังว่าเค้าจะกลับมาหาผมอีกครั้ง หวังจะได้อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นนั่น หวังจะได้เอ่ยคำขอโทษและขอบคุณกับทุกอย่างที่เค้าทำให้ผม หวังว่าผมจะเข้มแข็งจนกว่ามาร์คฮยองเจ้าของหัวใจของผมจะกลับมา
แกร็ก........ น้องเล็กเปิดประตูเข้ามา ใบหน้าศร้อยเศร้านั่นปิดไม่มิดเลย อาการของผมแย่ลงทุกวัน อาการปวดหัวเพิ่มมากขึ้น เริ่มเบื่ออาหาร ขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง.... บ้างครั้งก็เกิดอาการไออย่างน่ากลัว เลือดคลั่งเป็นก้อนออกมาจากเรียวปากสวยทำให้ผมสมเพชตัวเอง ....
" น้องเล็ก...." ผมเอ่ยชื่อร่างสูงที่ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผม มือหนาเอื้อมกุมมือบางของผมเอาไว้ แววตาฉายแววประกายห่วงใยและให้กำลังใจ
" ใกล้แล้วนะคับ ฮยอง อดทนอีกนิดนะคับ ตอนนี้คนของเราพบเบาะแฉมาร์คฮยองแล้วนะคับ " น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาจากเรียวฝีปากยักได้รูปเอื้อนเอ่ยประโยคที่ผมเฝ้ารอคอยมานานแสนนาน
"จริ...งหรอ น้องเล็ก ฮึก..เรา..ใกล้จะได้...เจอมาร์คฮยองแล้วจริง...หรอ " น้ำเสียงสั่นเครือ ถ้อยคำของน้องเล็กมีค่าต่อลมหายใจของผมเหลือเกิน
" ครับ เราใกล้แล้ว อดทนนะครับ " น้องเล็ก เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมเช็ดหยดน้ำตาที่รินไหลออกมาดวงตาเศร้าของผมอย่างเบามือ
ฮึก..อีกไม่นาน ..อึกไม่นาน เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะครับมาร์คฮยอง... แบมแบมรอมาร์คฮยองอยู่นะครับ .....
การรอคอยมันทรมานผมให้เหมือนคนตาย แต่การสิ้นสุดการรอคอยที่ร่างบางจะได้เจอ มันดีแล้วจริงๆหรือ?
........................................................................................................
[ Mark'Part ]
" เอินเอิน.. ! " เสียงหวานใสที่ดังก้อง เรียกสติของผม ที่นั่งเหม่อมองสายน้ำไหลผ่าน นอกระเบียง
" ชูจี้ ทำผมตกใจหมดเลยนะครับ " เอ่ยขึ้นพร้อมกับอ้อมกอดของร่างบาง ที่โอบรัดตัวผมไว้อย่างเบาๆ
" จี้จี้ เห็นเอินเอาแต่เหม่อ ..แอบนอกใจจี้จี้หรือเปล่าคะ " เสียงหวานใส เอ่ยออกมาอย่างจับผิด พร้อมทำท่างอลอย่างน่ารัก ร่างบางผละจากผมหันหลังกอดอก บอกให้ง้อเธอกลายๆ
" ขอโทษครับ ชูจี้ก็รู้ว่าผมกำลังรื้อฟื้นความทรงจำที่หายไปอยู่ " ผมโอบกอดเธอจากข้างหลังไว้ เบาๆใช่แล้วครับ ผมความจำเสื่อม 6 เดือนก่อน มีคนพบผมที่ริมแม่น้ำ บาดเจ็บสาหัส ไม่มีสิ่งของติดตัว ตำรวจจึงได้ข้อสรุปว่าผมโดยปล้นและคงจะโดยไอ้คนที่ปล้นพยายามฆ่า แต่ผมกลับไม่เชื่ออย่างนั่น หากปล้นจริงๆ ร่างกายของผมไม่น่าจะมีรอยกระสุนปืน ถึง 4นัด บริเวณ ขาข้างขวา 1 นัด หัวไหล่ซ้าย 2 นัด และบริเวณอันตรายที่สุด กระสุนเฉือดเส้นเลือดหัวใจไปแค่เซนเดียว แต่เหมือนปาฏิหาริย์ ทำให้ผมรอดตายมาได้ แต่ความทรงจำที่ผ่านมาทั้งหมดของผมกลับหายไป ผมไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองชื่ออะไร เป็นใคร มาจากไหน ทุกครั้งที่ผมพยายามคิด อาการปวดหัวเหมือนจะระเบิดออกมา ยิ่งทำให้ผมทรมานยิ่งขึ้น
ในตอนที่ผมรักษาตัว ชูจี้เป็นหมอประจำไข้ผม เธอดูแลและคอยห่วงใยผมตลอดมา ทำให้ผมรู้สึกดีต่อเธอ แต่หัวใจของผมก็ไม่สามารถเปิดรับเธอได้ เหมือนผมมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว แต่ในตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ความรู้สึกนั่นค่อยๆหายไป ..ทดแทนด้วยร่างบางตรงหน้า แต่ผมรู้ว่ายังไม่ใช่
"เอินเอิน คะ"
" ครับ " ผมก้มมองร่างบาง ที่เงยหน้ามาผม ด้วยสายตาเศร้าๆ มันทำให้ผมรู้สึกอดสงสาร ไม่ได้
" หากคุณจำเรื่องราว ที่ผ่านมาได้แล้ว คุณจะยังต้องการฉันอยู่ไมค่ะ " คำถาม ที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ แววตาที่รอคอยคำตอบช่างดูคล้ายคลึงกับใครในความฝันเหลือเกิน หัวใจของผมบีบคั้น แปลกๆความรู้สึกที่ผมไม่ชอบเลย
" ทำไมถึงได้ถามผมอย่างนั้นล่ะครับ " ผมเอ่ยถามเสียงทุ้ม เพื่อปลอบประโลมเธอไปด้วย
" จี้จี้ กลัวว่า หากวันนึง คุณจำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว คุณจะลืมจี้จี้ คุณจะไม่อยู่กับจี้จี้อีก " น้ำตาเม็ดโตหยดลงหลังมือของผม บรรยกาศเงียบสงัด ไม่อาจเงียบเท่าเสียงหัวใจของผม ผมควรตอบแทนเธอที่คอยดูแลผมมาตลอด ใช่หรือเปล่าในเมื่อในตอนนี้เธอเป็นคนเดียวที่คอยอยู่ข้างกายผมมาตลอด คอยดูแลผมไม่ห่าง ผมรับรู้ได้ถึงหัวใจบริสุทะิ์ของเธอ และผมก็ไม่สามารถที่จะทำร้ายหัวใจใสสะอาดดวงนี้... ผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่ทอดทิ้งผู้หญิงที่แสนดีคนนี้.
" ผมไม่มีวันลืมคุณ..เราจะอยู่ด้วยกัน " เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหนักแน่น
" ผมสัญญา "
" ฉันรักคุณนะคะ อี้เอิน ของฉัน คุณคือรักเดียวของฉัน... " หญิงสาวโผลเข้าอ้อมกอดอบอุ่น ของชายคนรัก ผมควรดีใจใช่ไมครับ แต่ทำไมหัวใจของผมเหมือนรู้สึกผิดด้วยล่ะ เหมือนผมลืมเลือน คำสัญญาบางอย่าง คำสัญญาที่คนรอคอยเค้าต้องเจ็บเจียนตาย หากรู้ว่าร่างสูงลืมสิ้นทุกถ้อยคำที่เคยให้ไว้ ไปแล้ว .....
........................................................................................................
ใจจ้าว
