รักสุดฤทธิ์
8.7
เขียนโดย chadaapp
วันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 09.05 น.
46 ตอน
0 วิจารณ์
43.85K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 09.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) แค่รัก(เก่า)12
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแค่รัก(เก่า)12
“แล้วเดี๋ยวน้องกลับไงละเนี่ย…เย็นมากแล้ว…”
“อ่อ…ผมคงต้องโบกรถด้านหลังมอมั้งครับ…”
“แล้วน้องพักอยู่ที่ไหน…...”
“ผม….พักกับเพื่อน...แถวร้าน คาเฟมาย…อะ”
“อืม…อ่อ…พอดีพี่ติดประชุมคณะด้วยสิ…ไม่งั้นไปส่งได้สบายเลย”
“ไม่เป็นไรเลยครับ…ผมกลับเองได้…”
ผมพูดลางพยุงตัวขึ้น…เพื่อจะลุกไปหยิบกระเป๋า...แต่เสียงไลน์ผมเด้งขึ้นมาชะก่อน…เป็นไลน์ที่ผมไม่คุ้นเลย…
“มึง….เป็นไงบ้าง…อ่อ…อยู่ไหนว่ะ..”
“อ่อ…คุณเป็นเพื่อนผมเหรอ…ผมขอโทษทีที่จำคุณไม่ได้”
“กู…ถามว่ามึงอยู่ไหน!!”
“ผมอยู่ห้องพยาบาล…อ่อ…ตกลงคุณเป็นใครเหรอครับ…”
“งั้น…มึงรอตรงนั้น…เดี๋ยวกูไปรับ”
“ดะ…เดี๋ยว….” ผมไม่เข้าใจเลยว่า…เค้ามีเบอร์ผมได้ยังไง…ละที่สำคัญเค้าเป็นใคร…การที่เค้ารุกผมแบบนี้…แสดงว่า…เค้าคงรู้จักผมพอสมควร…
“อ่อ…เดี๋ยวเพื่อนผมเค้าจะมารับแล้ว…ผมขอตัวก่อนนะครับ…”
“แล้วอย่าลืมทำความสะอาดแผล…เช็ดแผล..ด้วยล่ะ….”
“ครับ”
ผมรอประมาณ สิบนาทีก็ยังไม่เห็นมีใครมา…ผมจึงทำท่าจะเดินกลับไปแต่…
“มารอ…สามีคนไหนว่ะ…ไอ้ปอ”
“ลม!!!”
“ตกใจไรว่ะ…ผิดหวังรึไงที่เจอกู” คนตรงหน้าผมตอนนี้…ดูเงียบและเศร้ามาก…มือที่พันผ้าก็อชไว้…ตอนนี้เริ่มมีเลือดจาง ๆ ซึมออกมาแล้ว
“เปล่า…ผมแค่ไม่คิดว่าจะเจอคุณ”
“อ่อ…มือมึงเป็นไงบ้าง…จะ…เจ็บรึเปล่า”
“ไม่เป็นไรหรอก…แค่ผมไม่ได้ลงแข่งวาดรูปแล้ว…ความจริงผมก็ไม่ควรวาดมันด้วยซ้ำ…ถ้าคุณไม่มีไรแล้ว…ผมขอตัว”
“เดี๋ยว!!!...อ่อ…กูไปส่ง…” ผมดันหลังมันให้เดินเข้าไปตรงที่รถผมจอดอยู่…แต่มันไม่ยอมเข้าไปสักที…ผมจึง…
“มึงจะเข้าไปดีๆ หรือจะต้องให้กูถีบมึงเข้าไป…ห๊ะ!!!”
“มะ..ไม่ต้อง….”
ผมจนปัญญาที่จะขัดมันแล้ว…เพราะยิ่งผมพูด…มันยิ่งทำให้ลมโมโห…
“อ่อ…ลมจะพาผมไปไหน…ทางนี้ไม่ใช่บ้านผมนะ…ละ..ลม”
“เงียบ!!!...อย่าพูดมาก…กูแค่อยากพามึงไปซื้อข้าวกิน…กูหิว!!!”
“แล้วก็ไม่บอก…ปล่อยให้โวยวายอยู่ได้…อ่อ…ลม…ใช่คนที่ไลน์ไปหา…ผมเมื่อตอนเย็นรึเปล่า…” ผมตกใจที่มันถามและไม่คิดว่ามันจะนึกว่าเป็นผม…
“บ้า!!!....กูไม่เล่นไลน์…เล่นเฟส…มึงก็รู้…”
“งั้น…ก็…ขอโทษนะครับ…ผมแค่ลองถามดู…แค่นั้น”
“อะ…ถึงแล้ว…ลงไป…เร็วๆ”
“เห้ย!!...แต่นี้มัน…ไม่ใช่ร้านอาหาร…ละ…ลม…พามาที่นี่ทำไม” ผมมองหน้าไอ้ปอที่ตอนนี้โวยวายผม…เมื่อเห็นว่าผมพามันมาที่…สวนน้ำแห่งหนึ่ง…ผมรู้ว่าปอมันชอบมาที่นี่…แต่มันไม่ได้มาเล่นน้ำหรอกครับ…มันมาเพื่อถ่ายรูปต่างหาก…ผมต่างหาก…
“ลม…ปอ…ว่าเรากลับกันดีกว่านะ…อย่าทำแบบนี้เลย…”
“หมับ!!!...กู…คิดถึงมึง…อยากให้มึงกลับมาคบกู…กลับมารักกูเหมือนเดิม…ได้ไหมว่ะ…”
“ลม!!!”
“กู…ขอโทษที่ทำให้มึงเจ็บ…ขอโทษที่ทำให้มึงต้องไม่ได้ลงแข่ง…กูขอโทษ”
“เก็บคำขอโทษไว้เถอะ…ผมไม่เคยโกรธคุณ…และผมจำได้เสมอว่าคุณเกลียดผม…คุณไม่ควรอยู่…ไม่ควรเอาใจ…ไม่ควรทำดีกับคนที่คุณเกลียด…อ่อ…ทุกอย่างระหว่างเรา…ผมไม่ต้องการมันแล้ว…”
“แต่กู…ต้องการ…และ….กูต้องได้!!!!”
..................จบตอนแล้วค่ะ........ตอนต่อไปจะเป็นยังไง....^^มาลุ้นกันต่อนะค่ะ
“แล้วเดี๋ยวน้องกลับไงละเนี่ย…เย็นมากแล้ว…”
“อ่อ…ผมคงต้องโบกรถด้านหลังมอมั้งครับ…”
“แล้วน้องพักอยู่ที่ไหน…...”
“ผม….พักกับเพื่อน...แถวร้าน คาเฟมาย…อะ”
“อืม…อ่อ…พอดีพี่ติดประชุมคณะด้วยสิ…ไม่งั้นไปส่งได้สบายเลย”
“ไม่เป็นไรเลยครับ…ผมกลับเองได้…”
ผมพูดลางพยุงตัวขึ้น…เพื่อจะลุกไปหยิบกระเป๋า...แต่เสียงไลน์ผมเด้งขึ้นมาชะก่อน…เป็นไลน์ที่ผมไม่คุ้นเลย…
“มึง….เป็นไงบ้าง…อ่อ…อยู่ไหนว่ะ..”
“อ่อ…คุณเป็นเพื่อนผมเหรอ…ผมขอโทษทีที่จำคุณไม่ได้”
“กู…ถามว่ามึงอยู่ไหน!!”
“ผมอยู่ห้องพยาบาล…อ่อ…ตกลงคุณเป็นใครเหรอครับ…”
“งั้น…มึงรอตรงนั้น…เดี๋ยวกูไปรับ”
“ดะ…เดี๋ยว….” ผมไม่เข้าใจเลยว่า…เค้ามีเบอร์ผมได้ยังไง…ละที่สำคัญเค้าเป็นใคร…การที่เค้ารุกผมแบบนี้…แสดงว่า…เค้าคงรู้จักผมพอสมควร…
“อ่อ…เดี๋ยวเพื่อนผมเค้าจะมารับแล้ว…ผมขอตัวก่อนนะครับ…”
“แล้วอย่าลืมทำความสะอาดแผล…เช็ดแผล..ด้วยล่ะ….”
“ครับ”
ผมรอประมาณ สิบนาทีก็ยังไม่เห็นมีใครมา…ผมจึงทำท่าจะเดินกลับไปแต่…
“มารอ…สามีคนไหนว่ะ…ไอ้ปอ”
“ลม!!!”
“ตกใจไรว่ะ…ผิดหวังรึไงที่เจอกู” คนตรงหน้าผมตอนนี้…ดูเงียบและเศร้ามาก…มือที่พันผ้าก็อชไว้…ตอนนี้เริ่มมีเลือดจาง ๆ ซึมออกมาแล้ว
“เปล่า…ผมแค่ไม่คิดว่าจะเจอคุณ”
“อ่อ…มือมึงเป็นไงบ้าง…จะ…เจ็บรึเปล่า”
“ไม่เป็นไรหรอก…แค่ผมไม่ได้ลงแข่งวาดรูปแล้ว…ความจริงผมก็ไม่ควรวาดมันด้วยซ้ำ…ถ้าคุณไม่มีไรแล้ว…ผมขอตัว”
“เดี๋ยว!!!...อ่อ…กูไปส่ง…” ผมดันหลังมันให้เดินเข้าไปตรงที่รถผมจอดอยู่…แต่มันไม่ยอมเข้าไปสักที…ผมจึง…
“มึงจะเข้าไปดีๆ หรือจะต้องให้กูถีบมึงเข้าไป…ห๊ะ!!!”
“มะ..ไม่ต้อง….”
ผมจนปัญญาที่จะขัดมันแล้ว…เพราะยิ่งผมพูด…มันยิ่งทำให้ลมโมโห…
“อ่อ…ลมจะพาผมไปไหน…ทางนี้ไม่ใช่บ้านผมนะ…ละ..ลม”
“เงียบ!!!...อย่าพูดมาก…กูแค่อยากพามึงไปซื้อข้าวกิน…กูหิว!!!”
“แล้วก็ไม่บอก…ปล่อยให้โวยวายอยู่ได้…อ่อ…ลม…ใช่คนที่ไลน์ไปหา…ผมเมื่อตอนเย็นรึเปล่า…” ผมตกใจที่มันถามและไม่คิดว่ามันจะนึกว่าเป็นผม…
“บ้า!!!....กูไม่เล่นไลน์…เล่นเฟส…มึงก็รู้…”
“งั้น…ก็…ขอโทษนะครับ…ผมแค่ลองถามดู…แค่นั้น”
“อะ…ถึงแล้ว…ลงไป…เร็วๆ”
“เห้ย!!...แต่นี้มัน…ไม่ใช่ร้านอาหาร…ละ…ลม…พามาที่นี่ทำไม” ผมมองหน้าไอ้ปอที่ตอนนี้โวยวายผม…เมื่อเห็นว่าผมพามันมาที่…สวนน้ำแห่งหนึ่ง…ผมรู้ว่าปอมันชอบมาที่นี่…แต่มันไม่ได้มาเล่นน้ำหรอกครับ…มันมาเพื่อถ่ายรูปต่างหาก…ผมต่างหาก…
“ลม…ปอ…ว่าเรากลับกันดีกว่านะ…อย่าทำแบบนี้เลย…”
“หมับ!!!...กู…คิดถึงมึง…อยากให้มึงกลับมาคบกู…กลับมารักกูเหมือนเดิม…ได้ไหมว่ะ…”
“ลม!!!”
“กู…ขอโทษที่ทำให้มึงเจ็บ…ขอโทษที่ทำให้มึงต้องไม่ได้ลงแข่ง…กูขอโทษ”
“เก็บคำขอโทษไว้เถอะ…ผมไม่เคยโกรธคุณ…และผมจำได้เสมอว่าคุณเกลียดผม…คุณไม่ควรอยู่…ไม่ควรเอาใจ…ไม่ควรทำดีกับคนที่คุณเกลียด…อ่อ…ทุกอย่างระหว่างเรา…ผมไม่ต้องการมันแล้ว…”
“แต่กู…ต้องการ…และ….กูต้องได้!!!!”
..................จบตอนแล้วค่ะ........ตอนต่อไปจะเป็นยังไง....^^มาลุ้นกันต่อนะค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ