รักสุดฤทธิ์

………กัปตัน………..

ผมเดินมาจนจะถึงห้อง…คหกรรมแล้ว…ระหว่างที่ผมกำลังจะเปิดประตูเข้าไป…ภาพของกริชกับไวท์ที่นั่งหลับชบไหล่….มือที่จับกันแน่นราวกับกลัวการพลัดพลาดจากกัน…แต่น่าแปลกที่ใบหน้าของทั้งสองคนมีรอยยิ้มแบบคนมีความสุข…แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่คับขัน….ทำให้ผมนึกถึงคำพูดของปาย…

“บางครั้งความรักมันก็ไม่มีคำว่าผิดหรือถูกหรอกนะกัป...มันมีแต่ความรู้สึก...ที่เป็นตัวตัดสินว่ามันควรจะเป็นยังไงต่อไป...ถ้ากัปไม้เข้าใจว่าทำไมไวท์ถึงยอมไปกับกริช...ก็ขอให้กัปถามใจตัวเองได้ไหมว่า...ทำไมเมื่อคืน...ปายถึงยอมให้กัปไปหาไวท์....อ่อ...มันคือคำตอบเดียวกันนะกัป...และปายก็เชื่อว่ากัปรู้คำตอบ....” คำพูดและความหมายในสิ่งที่ปายกำลังจะบอกผม…ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่า…มันคืออะไร…ยิ่งผมมองภาพตรงหน้า….ผมยิ่งเข้าใจ…ผมจึงตัดสินใจวิ่งกลับไปที่หอ…

“ปาย…เปิดประตูหน่อยสิปาย….ปาย!!!” ผมยืนตะโกนอยู่หน้าห้อง…สักพัก…จนนึกออกว่าผมเองก็มีกุญแจห้องเหมือนกัน….ผมจึงไขประตุเข้าไป

“ปาย!!!.....” ของทุกอย่างของปายที่อยู่ในห้องผม…ตอนนี้มันว่างเปล่า…ยังคงเหลือแต่…

“ลูกอมหัวใจที่กัปเคยให้ปาย…ตอนนี้ปายคงไม่จำเป็นต้องใช้มัน…เพราะความรักของปายมันละลายไปกับความทรงจำแล้ว…ปายขอบคุณนะ…ที่กัปทำให้ปายมีความสุข…ต่อจากนี้…ทุกอย่างระหว่างเรา…มันคงถึงเวลา…ที่เราต้องเก็บมันไว้…ในหัวใจ…ของเราเท่านั้น…ปายยังรักกัปเหมือนเดิม….แต่…ปายคงทนอยู่กับความรักที่ไม่ใช่ของปาย…ไม่ได้…ดูแลตัวเองด้วยนะครับ…”

“ปาย…” ข้อความรูปหัวใจที่ปายเขียนติดไว้ข้างขวดโหล…ที่ตอนนี้ไม่มีลูกอมหลงเหลืออยู่เลย…มันช่างเหมือนกับความรักของปายที่…ผมทำร้ายมันอย่างเลือดเย็นเหลือเกิน…เพียงแค่คิดถึงคำพูดสุดท้ายของปาย…ตอนนนั้น…

“ไวท์...ยอมทำผิดเพื่อแลกกับความสุขของความรัก...ยอมเป็นคนไม่ดี...เพราะกริช...แค่นี้กัปยังไม่เข้าใจเหรอ..ว่ามันคืออะไร....”

“ปาย...มึงไม่เข้าใจกู....ว่ากูรุ้สึกยังไง...มึงไม่อยุ่ข้างกู...ทำไมว่ะ..ไหนมึงบอกว่ารักกูไง”

“ก็เพราะรักไง...ปายถึงอยากให้กัปมีสติและมีเหตุผลบ้าง...กัป...ลองคิดดูสิว่า...ถ้าปายทำผิดแบบไวท์...เพราะปายรักกัป...กัปจะทำกับปายเหมือนกับที่กริชทำไหม....กัปจะยอมทำผิดเพื่อปายไหม....”

ปายรักผมแค่ไหน….ทำไมผมถึงมองข้ามมันไปได้นะ…ทำไมทุกครั้งผมต้องเป็นฝ่ายทำร้ายปายอยู่ฝ่ายเดียว….มันคงถึงเวลาแล้วที่ปายจะเปิดโอกาส…ให้คนดี ๆ ที่เค้ารักปายและดูแลปายได้ดี…มากกว่าผม…เพียงแค่คิดว่าผมจะไม่มีปายอยู่ข้าง ๆ อีกแล้ว….น้ำตาผมมันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่…

“กู…ขอโทษ…นะ…ปาย…ขอโทษ…” ผมนั่งกอดทวิตตี้ตัวสีเหลืองที่ผมซื้อให้ปาย….ของแทนใจทุกอย่างของปาย…ปายคืนให้ผมหมดแล้ว…แต่ยิ่งผมเห็นมัน…มันก็ยิ่งทำให้ผมคิดถึงปายมากขึ้น…ผมจึงเอาทั้งขวดโหลดและทวิตตี้ตัวนี้ไปเก็บไว้ในกล่องใต้โต๊ะ…ผมจะเก็บมันเพื่อรอปาย…รอเจ้าของหัวใจของผม…และผมมั่นใจว่า…ปายจะกลับมา…

………..ตอนเย็น…………….

“อ่อ…นี่ใช่บ้าน…ธุวารักษ์…รึเปล่าครับ…” ผมเอ่ยถามยามหน้าบ้านของปายที่ตอนนี้มองมาที่ผมอย่างแปลกใจ…

“ใช่ครับ…คุณมาหาใคร…”

“ผม….เป็นเพื่อนของปาย…ผะ…ผมนัดปายไว้…ไม่ทราบว่า…อ่อ…ผมเข้าไปข้างในได้ไหมครับ…”

“อืมมม…คุณปายบอกผมแล้วว่าวันนี้จะมีคนมาหา…งั้นเชิญเข้าไปได้เลยครับ…”

“คะ…ครับ…ขอบคุณครับ” ปายนัดใครไว้…นัดกันมาเจอที่บ้าน…แบบนี้..คงไม่ใช่เพื่อนธรรมดาแล้วมั้ง…

ผมจึงเดินเข้าไปในบ้านปาย…ผมพอจะรู้อยู่ว่าปายรวย…แต่ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้…ภาพตรงหน้าผมเป็นสวนดอกรักขนาดใหญ่…ข้าง ๆ กัน มีโรงงานสำหรับเก็บอะไรสักอย่าง…ยิ่งตัวบ้านที่ประดับตกแต่งด้วยลวดลายที่สวยงาม…บ่งบอกถึงฐานะและรสนิยมของเจ้าบ้านเป็นอย่างดี…ผมมองเข้าไปในสวนดอกรักเห็นปายกำลังรดน้ำอยู่…ผมชอบมองเวลาที่ปายทำงานหรือทำอะไรสักอย่าง…ความตั้งใจ…ความใส่ใจ…มันทะลุออกมาให้เห็นเสมอ…ยิ่งรอยยิ้มที่บาง ๆ นั้น…มันยิ่งตรึงใจผม…ผมยืนมองปายสักพักหนึ่ง…จนกระทั่งเห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก…คนหนึ่ง…ยืนข้างๆ ปาย…คาดคะแนจากอายุแล้ว…น่าจะเป็นเด็กประมาณ 4-5 ขวบ……ด้วยความเผลอตัว…ผมเดินเข้าไปในสวนดอกรัก….จนกระทั่ง…

“คุณพ่อ….การ์ตูนอยาก…ขี่คอคุณพ่อจังเลยค่ะ…ขี้เกรียจเดิน” เสียงเด็กตัวเล็กงอแงอยากให้ปายอุ้ม….

“การ์ตูน…ลูก…ถึงลูกจะเป็นผู้หญิงแต่ลูกต้องอดทน…เหมือนคุณแม่…รู้ไหมครับ” ปายย่อตัวลงข้าง ๆ แล้วกอดไว้…ด้วยความเอ็นดู…

“แต่…คุณแม่การ์ตูน…ไม่อยู่นิค่ะ…การ์ตูน…ขอขี่คอหน่อยก็ไม่ได้…ชิ”

“อะ…ก็ได้…คุณพ่อให้ขี่แต่เปลี่ยนเป็นขี่หลังดีกว่าไหมครับ….”

“ไชโย!!!จุ๊บ…คุณพ่อน่ารักที่สุดเลยค่ะ”

ตอนนี้ภาพของปายกับเด็กตัวเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน…มันพล่านอยู่ในหัวผมไปหมด…ยิ่งคำพูด…ที่ทั้งสองเอ่ยถึงกัน…มันสัมผัสได้ถึงสายใยบางอย่าง….ปายมีครอบครัว         แล้วงั้นเหรอ…แต่เหมือนคำตอบมันจะกำลังชัดเจนเมื่อ....

"ปาย!!...คุณตามใจลูกอีกแล้วนะค่ะ..." 

..............จบตอนแล้วค่ะ..............เริ่องราวกำลังลุ้นเลย.....^^..................อย่าลืมติดตามกันต่อนะค่ะ