รักสุดฤทธิ์

ระหว่างทางเดินที่ผมกำลังจะพาไก้กัปไปจัดการไอ้กริช…สายตาผมแอบเห็นร่างบาง ๆ ของใครบางคนอยู่ในห้องศิลปะ...ยิ่งผมเดินใกล้ไปเท่าไหร่ผมก็เห็น...เพื่อนผมสามสี่คนกำลังรุมมัน...ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงรู้สึกเป็นห่วงมัน...ทั้ง ๆ  ที่ผมเองที่เป็นคนคิดแผนเล่นงานไอ้ปอ...

“ไอ้ปอ...กูมีเรื่องจะถามมึงหน่อย....” เสียงใครคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยถามผม...

“อ่อ...มีอะไรจะถามผมเหรอ....”

“เมื่อสองวันก่อนที่มีการประกวดภาพวาด ... มึงวาดภาพอะไรส่งไปว่ะ...แม่งเหมือนของกูไม่มีผิด”

“รูปวาด...ก็ของผมสิครับ...คุณพูดเหมือนผมขโมยของคุณมางั้นเหละ.”

“กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น...กูหมายถึงมันคือภาพเดียวกันกับกู...ภาพมันโมเม้นเดียวกัน...และที่สำคัญ...กูป็นคนที่ได้ภาพนั้นมา...ไม่ใช่มึง..!!!”

“ผมไม่สนใจหรอกว่า...ภาพนั้นจะเป็นของใคร...ผมรู้แต่ว่าผมเป็นคนถ่ายภาพนั้นเองกับมือ....” ภาพที่ผมวาดเมื่อสองวันก่อนเป็นภาพที่ผมถ่ายเองกับมือ...ตอนที่ไปเที่ยวทะเลกับใครบางคน...

“มึง!!!...อย่า...อวด...ดี...!!!”

“ผมไม่ได้อวดดี...ผมแค่บอกว่ามันคือขอของผม...ผมไม่ได้ขโมยคุณไป....” สามคนที่ยืนล้อมรอบตัวผมตอนนี้... แต่ละคนมีอาวุธเป็นไม่หน้าสาม...ผมคงไม่มีทางรอดแน่...ผมจึง..

“แน่จริง…พวกคุณอย่าหมาหมู่สิครับ...ตัวต่อตัวกับผม....”

“หึ...หึ...มึงท้ากูเองนะไอ้สัตว์ปอ!!...พวกมึงออกไปดูต้นทาง...เดี่ยวกูจะอัดไอ้นี้เอง”

ผมตั้งรับ...เมื่อเห็นว่ามันกำลังมุ่งหน้ามาที่ผม..แล้วปล่อยหมักเข้ามาที่หน้าผม...แต่ผมหลบทัน...ทำให้มันเสียหลักล้มลง...ผมจึงตามไปกะจะกระทืบมันชะหน่อย...แต่มันกลับคว้าไม้...แล้วเหวี่ยงมาครั้งแรกที่เหวี่ยงมามันยังไม่โดนแต่ครั้งที่สองที่มันเล็งมาที่มือผม...แรงเหวี่ยงของไม้ทำให้ผมรู้สึกว่ากระดูกที่นิ้วของผมมันหัก...ยิ่งมันเหยียบซ้ำลงไปอีก…ผมยิ่งปวด...

“ ปึก!!!...โอ๊ย!!!!...”

.”ไง...มึงท้ากูเองนะ...กูก็ตอบสนอมมึงแล้ว...แต่กูว่ามันยังไม่สะใจว่ะ...” มันกำลังจะเหวี่ยงไม่มาอีก...แต่...

“เฮ้ย!!!...อาจารย์มาว่ะ...หนีเร็ว!!!”

“แม่ง!!!...โชคดีฉิบหาย...หึ...หึ...แล้วจำไว้...มึงมันคนละชั้นกับกู....”

หลังจากมันหนีหายไปจากห้อง...อาจารย์ก็เข้ามาพยุงผมแล้วพาไปที่ห้องพยาบาล...

“ อาจารย์...มือผมไม่เป็นไรใช่ไหมครับ....”

“กระดูกนิ้วมันหัก....เธอคงต้องงดใช้มันสักระยะ....”

“ห๊ะ!!!...มะ...ไม่ได้นะครับ...อีกสองวันผมก็ต้องวาดภาพชิงรางวัลแล้ว...ถ้าผมไม่ได้วาดภาพแล้ว....อ่อ...มีทางอื่นที่เร็วกว่านี้ไหมครับ....”

“รางวัลกับชีวิตของเอ...เธอเลือกอะไร...หากเธอได้รางวัลมาครอบครอง...แต่กลับไม่ได้ชีวิต..เธอต้องการแบบนั้นเหรอ....”

“ตะ...แต่....”

“ฟัง!!!...เธอต้องพักให้หายดีกว่า...ส่วนเรื่องแข่งขัน...เดี่ยวครูจะลองถามฝ่ายที่เค้าจัดงานว่า...สามารถเลื่อนไปได้ไหม...ครู....รุ้ว่าเธอรู้สึกยังไง...แต่หัดปล่อยวางและรักตัวเองให้มากกว่านี้....”

รางวัลสุดท้ายที่ผมผ่านเข้ารอบ...หลังจากที่ผ่านการคัดเลือกมาหลายครั้ง...ผมไม่อยากให้ความตั้งใจครั้งนี้ของผมมันสูญเปล่า...แต่ผมก็คงต้องยอมปล่อยมันไปสินะ...

“อ่อ..พี่ครับ...แล้วอาจารย์รู้ได้ยังไงครับว่าผมอยู่ที่นี่” ผมพุดพลางมองไปที่มือผมที่ตอนนี้มีผ้าก๊อตพันเต็มมือ....

“ก็มีคนโทรเข้ามาที่ห้องฝ่ายปกครอง...พี่ก็ไม่รู้นะว่าใคร...แต่อาจารย์น่าจะรู้...น้องลองไปถามอาจารย์เองสิ....แต่ตอนนี้...พี่ว่าน้องต้องพักก่อน...อะ...ทานยาแก้ปวดแล้วก็นอนพัก....”

“ครับ...ขอบคุณมากครับพี่....” ผมเอ่ยปากขอบคุณรุ่นพี่ที่มาฝึกงาน...ผมรู้สึกเหนื่อยและง่วงมาก ๆ คงเป็นเพราะยาออกฤทธิ์แล้ว...

“ แม่ง!!!....ใครมันโทรไปรายงานอาจารย์ฝ่ายปกครองว่ะ.”

“นั่นดิ...ว่าแต่มึงอัดมันถึงไหนว่ะ”

“กูว่ากูหมดคู่แข่งไปแล้ว...มือมันคงไม่ได้วาดรูปแย่งรางวัลกูแล้ว...หึ...หึ...สะใจฉิบ”

“ว่าแต่มึง...ไอ้เหี้ยลม...หายไปไหนมาว่ะ....”

“กู...ไปหาไอ้กัปตันมาว่ะ...มันกำลังวุ่น..สงสารมันจริง ๆ.”

“กูว่า...ไอ้ปอ...มันก็เหี้ยเหมือนไอ้กริชเพื่อนมัน...อ่อ...แล้วมึงจัดการอะไรกับไอ้กริชมันอะ.”

“กู.....ไม่ได้จัดการอะไร...ไอ้กัปตันมันบอกว่าจะจัดการเอง....”

ผมนั่งเหม่งมองไปยังห้องพยาบาลอยู่บ่อยครั้ง...ผมแค่อยากรู้ว่าตอนนี้มันเป็นยังไงบ้าง...มีใครดูแลมันรึเปล่า....ผมใจหายมากที่รู้ว่ามันบาดเจ็บที่แขน...เพราะผมรู้ดีว่ามันอยากได้รางวัลนี้มากแค่ไหน...ยิ่งรูปที่มันวาด...เป็นรูปผม...ที่มันถ่ายในวันนั้น...หากเป็นไปได้...ผมอยากกลับไปหามัน...อยากคบกับมันเหมือนเดิ...เหมือนตอนสามเดือนก่อน...แต่มันคงสายไปแล้ว...

..............จบตอนแล้วค่ะ.........อย่าลืมมาลุ้นกันต่อน้าาาา