แอบรัก

 ตอนที่13
         
 
                                          ………………….ต่อ…………………..
   ตอนนี้ผมอยู่กับไอโทโทะและไอเขื่อน ซึ่งตอนนี่เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วเราทั้งสามคนกำลังจะแยกย้ายกันไป
“เออไอป๊อป เดี๋ยวมึงกลับบ้านเลยป่าววะ” ไอเขื่อนหันมาถามผม
 
“ทำไม มึงจะไปบ้านกูหรอ”
 
“ป่าว กูก็แค่ถามไปงั้นแหละ” อ้าวไอ้นี่--*
 
“เอองั้นกูไปแระ เมียรออยู่”  ไอเขื่อนหยิบเป้ขึ้นพาดบาแล้ววิ่งตรงดิ่งไปยังเด็กมอสี่…แฟนมันอยู่ตรงนั้นครับ
 
“ไอเขื่อนมันนี่โชคดีจังว่ะ กูยังไม่เห็นว่ามันจะทะเลาะกับเฟย์สักวัน” ผมหันไปมองหน้าไอโทโมะที่ดูเหมือนหน้าเผือดสีอย่างหมดหวัง
 
   บางทีมันก็ดูน่าสงสาร….
“เอาน่า…มึงอย่าพึ่งหมดหวังเว้ย กูดูออกว่าจริงๆแล้วแก้วก็คิดเหมือนมึง…กูคิดว่าเขาก็ชอบมึง”  ผมพูดจากใจจริง  ผมคิดมาตลอดว่าไอโทโมะกับแก้วสุดท้ายมันก็ต้องลงเอยกันอยู่ดี
 
“หรอวะ…หึ กูไม่เข้าใจ กูพยายามมากแค่ไหนกว่าจะจีบแก้ว…กูเริ่มรู้สึกหมดหวังขึ้นไปทุกที”
 
“มึงอย่าพึ่งท้อดิ ถ้ามึงรักแก้วมึงก็ต้องเดินหน้าต่อ ผู้หญิงน่ะ..โกรธได้ไม่นานหรอก..มั้ง”
 
   ใช่ ผมเองก็ไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ ก็แหง่ล่ะ ผมไม่เคยมีความรักในเชิงชู้สาวแบบนี้..ที่ผมพูดก็คงเพื่อปลอบใจไอโทโมะเท่านั้น
“อือ….เออนี่ไอป๊อป วันนี้กูเห็นฟางที่โรงอาหารหลังตึกด้วยว่ะ”
 
   ผมก็อยากจะบอกนะ..ว่ากูนี่แหละนั่งแดกข้าวกับยัยนั่นแล้วด้วยน่ะ --*
 
“หรอ”
 
“เออดิ กูเห็นฟางดู…ตาแดงๆ เหมือนคนพึ่งร้องไห้เลยว่ะ” 
 
   ร้องไห้?...งั้นหรอ
“…..”
 
“เหยดดดดดดด กูรู้แล้ว” 
 
“รู้อะไรของมึง-_-”
 
“กูว่าฟางต้องเห็นมึงกอดกับจินนี่แหง่ๆเลย…โป๊ะเช้ะ!! ต้องใช่แน่ๆ” 
 
   ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมเหมือนถูกสาป..ผมนิ่งไปเลยล่ะครับ..ยัยนั่นเห็นผมกอดกับจินนี่ แล้วร้องไห้?..

“พี่ป๊อป!” เสียงหนึ่งดังเข้ามาในห้วงประสาทของผมทำให้ความคิดเมื่อครู่ถูดตัดออกไป แล้วหันไปตามเสียงเรียก
 
“เมียมึงมา งั้นกูไปแระ”  ผมล่ะอยากเอาตีนถีบหน้าไอโทโมะจริงๆ
 
“พี่ป๊อปทำอะไรอยู่ จินนี่รอนานแล้วนะ” จินนี่ย่างเท้าเดินเข้ามาหาผมดูเธอจะอารมณ์เสียไม่น้อย
 
“ฉันกำลังจะไปพอดี…งั้นรีบไปกันเถอะ”
 
   ผมรีบเดินพาจินนี่ออกไปในทันที แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดก็เข้ามาในหัวผม…ยัยนั่นร้องไห้…
 
 
   เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
   ผมเบรกรถทันทีที่มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่โตของจินนี่…
 
“พี่ป๊อปคะ วันหลังถ้าพี่ป๊อปมัวแต่ติดเพื่อนแล้วลืมจินนี่อีกล่ะก็..จินนี่จะไม่ยอมแล้วจริงๆด้วย”
 
“อือ จินนี่รีบเข้าบ้านเถอะ ฝนใกล้ตกแล้ว” ผมพูดปัดๆ แค่ไม่อยากจะเถียงอะไรทั้งนั้น
 
   จุ้ป
 
   จินนี่ทำเหมือนทุกๆครั้งก่อนผมจะขับรถออกไป….
                                        ………………….ต่อ………………….
   ซ่าห์
 
   นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมฝนถึงต้องมาตกตอนนี้ด้วนเนี่ย…มือถือแบตก็หมดแล้วแบบนี้ฉันจะกลับหอยังไงล่ะ…ฉันก้มหน้าลงส่วนเท้าก็เตะน้ำที่กระเด็นกระดอนไปทั่ว…เฮ้ออออ
 
“พี่ป๊อปก็รู้นิคะ ว่าจินนี่รักพี่ป๊อปน่ะ…ทำไมต้องทำให้จินนี่หงุดหงิดอยู่เรื่อย”
 
   ภาพทั้งสองกอดกันยังคงอยู่ในหัวของฉัน..คิดเรื่องนี้ทีไรฉันก็เจ็บปวดทุกที
 
   ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยจริงๆ..
 
“ฟาง!”  เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังฉันทำเอาฉันสะดุ้ง หันไปมองด้านหลังก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิม
 
“พี่มิน”
 
“ทำไมยังไม่กลับล่ะ..รอใครอยู่รึเปล่า”  ฉันก็มัวแต่เบิกตากว้างแล้วหลุบหน้าต่ำลง ตอนนี้เหมือนฉันมีท่าทางลับๆล่อๆ ดูรุกรี้รุกรน ฉันกำลังทำอะไรไม่ถูก..
 
   ก็ตั้งแต่วันนั้น..ฉันก็ไม่ได้คุยกับพี่เขาเลยนี่นา…แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่กล้ามองหน้าพี่เขาเลยด้วยซ้ำ พูดง่ายๆมองหน้าไม่ติดเลยก็ได้ค่ะ TT
 
“เอ่อ ปะ..ปล่าวหรอกค่ะ คะ..แค่ติดฝะ..ฝนน่ะ”  ให้มันได้อย่างนี้สิ!พูดติดขัดกันตลอดเลย..จะบ้าตาย
 
“นี่เธอ..กลัวฉันหรอ..”
 
“มะ..ไม่ใช่นะ ฉันแค่..ไม่ชิน”  ก็แน่สิพี่เขามาบอกความรู้สึกกับฉันตรงๆแบบนั้น แล้วยังบอกว่าจะไม่ยอมแพ้ด้วย นี่หน้าอย่างฉันเสน่ห์แรงขนาดนั้นเชียวหรอ
 
“อะไรกัน…เพราะฉันบอกชอบเธอไป เธอเลยไม่ชินกับฉันซะแล้ว..ตลกจังเลยนะ” ไม่ว่าเปล่าพี่มินยีหัวฉันเล่นจนผมยุ่งไปหมด…
 
“อย่าแกล้งกันสิ!”
 
“ฮ่าฮ่า เดี๋ยวฉันไปส่งมั้ย”
 
“ก็ดี..เห้ย! อะ..อะไรนะคะ” ฉันอยากจะตบปากตัวเองให้ช้ำกว่าเดิม เมื่อกี้ปากมันเผลอพูดไปเองนะ ไม่ได้ตั้งใจ…
 
    หรา………..
 
“เอ้า!จริง เดี๋ยวไปส่ง..ฉันจำหอเธอได้น่า…”
 
    ก็แน่ล่ะ--* พี่เขาเคยพาฉันไปกินข้าวเพราะมันก็อยู่ใกล้หอฉันพอดี ถ้าไม่รู้ก็คงบื้อหรือไม่ก็ฉลาดน้อยไปแล้วล่ะ
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่มินกลับบ้านเถอะ”
 
    เหมือนยิ่งพูดยิ่งยุแฮะ -_- ก็พอฉันบอกไม่เป็นไรเท่านั้นล่ะ พี่เขาก็คว้ามือฉันวิ่งออกไปหน้าตาเฉย
 
    ตึกตัก ตึกตัก
 
    แล้วทำไมฉันต้องใจเต้น…หรืออาจเป็นเพราะฉันไม่เคยโดนใครจับมือเลยยกเว้นพ่อแม่และแก้ว…แต่นี่ พี่เขาเป็นใครถึงมาจับมือฉัน
    
                                     …………………………ต่อ………………………..
 
“หึ ยัยบื้อ!ไหนบอกว่าชอบฉัน แต่นี่ไปจับมือกับคนอื่น! ก็ร่านอยู่ดีแหละวะ”
 
     ผมมองดูร่างเล็กกับไอมิน ซึ่งมันดูไม่เหมาะกันเลยสักนิด…ความจริงผมก็ไม่ได้หลงเชื่อคำพูดของยัยนั่นสักเท่าไหร่หรอกครับที่บอกว่ามองแค่ผมน่ะ..
 
    ไม่เลย..ไม่เลยจริงๆ
 
    (หรอออออออออ)
 
“มาที่หอนี่เอง” 
 
    และก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมต้องตามสองคนนั้น…ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง แต่เอาเถอะมาแล้วก็อย่าให้เสียเที่ยวขอดูการแสดงยัยนั่นก่อนแล้วกัน
 
“พี่มิน ความจริงไม่ต้องมาส่งก็ได้ เห็นป่ะ..ตัวเปียกหมดเลยอ่ะ”
 
“อ้วกกกก ขอกูอ้วก” ผมได้แต่พูดออกมาจากในรถที่ผมได้ยินก็เพราะผมเปิดหน้าต่างของรถไว้นิดหน่อย
 
      ขอบอกเลย! ณ จุดๆนี้...
 
      กูหงุดหงิดชิบหาย! แล้วทำไมยัยนั่นต้องทำตาแบบนั้นกับไอมินวะ!!!
 
 
“เข้าห้องไปได้แล้ว..เดี๋ยวก็ไม่สบายขึ้นมาหรอก” เสียงไอมินพูดครับ
 
“ไอพ่อพระเอก!มึงอ่ะเหมาะกับตัวโกงมากกว่ารู้ไว้ด้วย! สัด!”  
 
     เออ แล้วผมคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเพราะผมกำลังเลือดขึ้นหน้า…
 
     ไม่นานยัยนั่นก็เดินเข้าห้องไปปล่อยให้ไอมินยืนยิ้มร่าอยู่คนเดียว อยากเดินเข้าถามคิดว่าหล่อมากป่ะ หน้าอย่างกับส้นตีนกู! ถุย! พูดแบบนี้กูยังสงสารส้นตีนกูเลย!
 
 
“อ้าวไอเหี้ย!”  และผมก็ต้องอุทานออกมาเมื่อเห็นไอมินมันเข้าห้องของยัยนั่น ส่วนผมน่ะหรอจะอยู่ทำไมล่ะวะ!
 

มาแว้วววววว อีกตอนตามคำเรียกร้อง เค้าจะอัพบ่อยๆถ้าขอกันเยอะๆ และบ่อยๆ555 ขอโต้ดวันนี้สั้นไปนิสนึง  เห็นเรียกร้องกันเยอะก็เลยรีบอีพให้ เอาใจสุดๆพูดเลออออ
 
ตอนหน้าแอบมีดราม่านิสนุง ใครรอโมะแก้วก็รอตอนหน้านะ งุงิ><
 
รักเม้นนนนนนนนนนนนน
ชอบโหวตตตตตตตตตตตต
ติดใจก็ติดตามเลยยยยยยย
และอย่าลืม...แนะนำ5555
 
ขอบคุณทุกคนที่เม้นให้นร้าาาา รอตอนต่อไปด้วยจ้าา รักนะฉึกฉึก