YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 
-9-
HUG
'การกอดคือการแสดงความรักอีกแบบหนึ่ง'
 
    "พี่ป๊อป!.."ฟางมองคนเป็นพ่อกับป๊อปปี้สลับกัน..
 
  นี่มันเรื่องอะไรกัน...
 
  "ฉันบอกแกกี่รอบแล้วหะ!ว่าให้เลิกยุ่งกับเรื่องบ้าๆนี่!"ปกรณ์ตะโกนลั่นบ้านด้วยความโมโห ในมือยังคงถือหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ฟางเห็นไม่ชัดแต่เธอก็เห็นภาพป๊อปปี้และฟางเธอกำลังขอเงินบริจาคอยู่...
 
  "แต่ผมชอบมันนะพ่อ!"ป๊อปปี้ยังคงต่อเถียง ไม่นานนักคนเป็นพ่อก็เดินไปอยู่ตรงหน้าลูกชาย ทว่า..
 
 
  เพี้ยะ!
 
  ฝ่ามือหนาตบไปที่หน้าของป๊อปปี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ป๊อปปี้มีเลือดออกที่มุมปากนิดๆ
 
 
  "ฉันตั้งใจจะให้แกเรียนบริหาร!แล้วนี่อะไร!แกไปทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะ!!"ปกรณ์พูดไม่พอยังคงขว้างหนัวสื้อพิมพ์ใส่หน้าป๊อปปี้อย่างจัง
 
 
  "แม่.."ฟางหันไปขอความช่วยเหลือจากคนเป็นแม่ แต่หล่อนได้เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆเพราะมันเป็นเรื่องของพ่อกับลูก..
 
 
  "ยังไงมันก็เป็นความฝันของผม!"ป๊อปปี้ยังคงเถียงต่อไปไม่ขาด 
 
 
  "ฉันให้แกทำเรื่องดนตรีบ้าๆนี่มาหนึ่งปี!ตอนนี้!!แกต้องเรียนบริหาร!!ไม่ใช่ไปขอเงินบริจาคบ้าๆนี่!"ปกรณ์ไม่อยู่ปล่าว ร่างสูงหยิบกล่องในมือของฟางแล้วเขวี้ยงมันลงพื้นอย่างไม่ใยดี
 
 
  ฟางเบิกตากว้าง คนที่เขาคิดว่าใจดีแต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วความคิดนั้น..คุณพ่อใจร้ายเกินไป..ฟางมองหน้าป๊อปปี้ที่ตาแดงๆ ฟางรู้แล้วว่าตอนนี้ป๊อปปี้น่าสงสารขึ้นมาจับใจ
 
 
  "ผมไม่เรียน!ผมรักการเป็นนักร้อง!!และผมจะทำมัน!"
 
 
  "แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!!บอกฉันมาสิป๊อปปี้!!แล้วไอของบ้าๆนี่ทิ้งมันซะ!!"ปกรณ์คว้ากีต้าร์ในมือของป๊อปปี้แล้วโยนมันบนพื้น สายกีต้าร์ที่ขาดจนไม่เหลือชิ้นดี
 
 
  "แกก็เหมือนแม่แกไม่มีผิด!ไม่เคยฟังฉัน!แล้วชอบทำให้ตระกูลต้องเสียหน้า!!แกมันก็แค่เกิดมาจากความผิดพลาดเท่านั้นป๊อปปี้!!แกก็แค่เกิดมาจากความผิดพลาด!"ปกรณ์ตะวาดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปตีป๊อปปี้แต่ถูกมือเล็กคว้าไว้
 
 
  "หยุดนะ!อย่าทำอะไรพี่ป๊อปนะ!คุณพ่อใจร้าย!ทำไมทำแบบนี้!! ฮึก "ฟางเข้ามากันป๊อปปี้จากคนเป็นพ่อ ร่างเล็กเผชิญหน้ากับร่างสูง น้ำตาที่ยังคงไหลมาไม่หยุด ตาแดงๆที่ทำให้ร่างสูงรู้ว่าร่างเล็กเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
 
  "คุณคะ..พอก่อนเถอะค่ะ..ฉันว่าคุณไปพักผ่อนดีกว่านะคะ"อรแม่ของฟางเดินมาปราม ก่อนจะค่อยๆจับแขนปกรณ์แล้วพาขึ้นบนห้อง
 
 
.....................................
 
   ฟางนั่งลงข้างๆป๊อปปี้ มือเล็กกอบกุมมือหนาที่สั่นไหว ร่างสูงล้มตัวลงมานั่งกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด..เขามองไปยังกีต้าร์แล้วกล่องบริจาคที่กว่าจะหาเงินมาได้..แต่ถูกคนเป็นพ่อทำลายมันจนไม่เหลือชิ้นดี..
 
  ป๊อปปี้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ไม่ต่างจากฟางที่ยังคงสะอื้นแล้วลูบมือของเขาเบาๆก่อนจะดีงร่างของป๊อปปี้เข้าไปกอดจนแน่น ป๊อปปี้รู้สึกถึงความชื้นตรงไหล่ของเขา
 
  "ฮึก พี่ป๊อปเจ็บมั้ย..ฮึก ฟางขอโทษนะ"ฟางค่อยลูบหลังคนเป็นพี่เบาๆ เธอเจ็บปวดที่เห็นป๊อปปี้โดนคนเป็นพ่อตบหน้าแล้วยังทิ้งของที่ทั้งสองทุ่มเททั้งวันโดนทำลายไม่เป็นท่า
 
  "พี่ป๊อปอย่าร้องไห้นะ..ฮึก ถ้าพี่ป๊อปร้องไห้แล้วฟางจะทำยังไง..ฮึก"ตอนนี้ฟางรู้สึกว่าอยากให้ป๊อปปี้ที่เคร่งขรึม ที่เธอคิดว่ามีอยู่หน้าเดียวคนนั้นกลับมา..เธอไม่อยากเห็นป๊อปปี้ร้องไห้
 
  เจ็บจัง..
 
  ตอนนี้หัวใจของฟางมันรู้สึกเจ็บไม่เป็นท่า..
 
 
 
  ทั้งสองขึ้นมาบนห้อง ฟางเดินเข้ามาในห้องป๊อปปี้แล้วพาป๊อปปี้นั่งบนเตียง ร่างเล็กก็นั่งตาม ก่อนที่ฟางจะเดินออกไป..หากแต่มีมือใหญ่รั้งมือฟางไว้
 
  "อย่าเพิ่งไป..ได้มั้ย"ป๊อปปี้เงยหน้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่น..ฟางจับมือป๊อปปี้กลับแล้วนั่งลงข้างๆ
 
 
  "พี่ป๊อปอย่าเสียใจไปเลยนะ..ฟางไม่อยากเห็นพี่ป๊อปร้องไห้เลย"ฟางยื่นมือตัวเองสองข้างทาบลงบนแก้มร่างสูงแล้วลูบมันไปมา..ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมาน้อยๆ
 
 
  "ฟาง.."ป๊อปปี้เองก็ค่อยๆเลื่อนมือตัวเองขึ้นแล้วจับกุมมือของฟางที่อยู่บนแก้มเขา ก่อนจะเอาแก้มของตัวเองถูกับมือของฟางเบาๆ
 
 
  "พี่ป๊อป.."
 
 
  "คืนนี้..เธออยู่กับฉันได้มั้ย"ป๊อปปี้พูดแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับฟาง
 
 
  "เอ่อ.."ฟางก้มหน้าด้วยความอาย..เธอรู้สึกว่าตอนนี้มันร้อนทั้งๆที่แอร์ก็เปิดอยู่ที่ยี่สิบองศาแท้ๆ
 
 
  "อยู่กับพี่..ก่อนนะครับ"ป๊อปปี้พูดแล้วกุมมือเล็กไว้แน่น
 
 
  ฟางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูง แล้วหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ..ฟางหยักหน้าเบาๆ...ก่อนที่ฟางจะเห็นรอยยิ้มเล็กๆของป๊อปปี้แม้มันจะยิ้มไม่กว้างแต่เธอก็ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มนั่น
 
 
  "พี่ป๊อปเป็นแผลนี่คะ.."ฟางเห็นแผลป๊อปปี้ที่มุมปากก็อดถามไม่ได้
 
  "ไม่เป็นไรมากหรอก"ป๊อปปี้ปล่อยมือฟางแล้วจับแผลตัวเองที่เกิดจากแรงตบของคนเป็นพ่อ
 
  "ไม่เป็นไม่ได้!..เดี๋ยวฟางทำแผลให้"ฟางทำท่าจะลุกจากเตียงแต่ก็โดนมือใหญ่รั้งไว้ ไม่เพียงเท่านั้นยังลากร่างเล็กมานั่งบนตัก ลมหายใจอุ่นๆที่ฟางรู้สึกว่ามันอยู่ตรงซอกคอของเธอ
 
  "พี่ป๊อป!ทำอะไรอ่ะ!"ฟางค้อนใส่ป๊อปปี้ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะๆที่ดังออกมา
 
  "อยู่นิ่งๆ..ฉันอยากพัก"ป๊อปปี้รวบมือตัวที่หน้าท้องของฟาง หรือเรียกง่ายๆว่าสวมกอดอยู่...ร่างสูงทาบหน้าตัวเองก็หลังของฟางเหมือนสิ่งตรงหน้าคือหมอนของเขา
 
  "แล้วแผล.."
 
  "ฉันบอกว่าไม่เป็นไรไง..ตอนนี้ฉันอยากนอนพักมากเลย"ป๊อปปี้พูดเสียงออดอ้อน ฟางแปลกใจเพราะเธอเพิ่งเคยได้ยินครั้งแรก ไม่นานฟางได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอของร่างสูง..หลับไปสินะ..ฟางจึงพูดขึ้นเบาๆ
 
  "ชอบทำให้ใจเต้นอยู่เรื่อยเลย..รู้บ้างรึเปล่า"
 
  ป๊อปปี้ได้ยินมันชัดเจน และนั่นก็ทำให้เขาอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ร่างสูงกลับกระชับอ้อมกอดร่างเล็กไว้แน่น พลางคิดในใจเท่านั้น
 
  'เธอก็ทำให้ใจฉันเต้นแทบจะทะลักออกมา จะรู้บ้างมั้ย...'
 
 
 
  23.30น.
 
  ป๊อปปี้กับฟางยังคงนอนด้วยกัน..บนเตียงเดียวกัน..แต่ทั้งสองนอนตะแคงคนละด้านกัน..ภายในห้องมืด ตอนนี้ป๊อปปี้รู้สึกอึดอัดอยากเห็นหน้าคนที่นอนข้างๆใจจะขาด แต่ก็กลัวว่าร่างเล็กจะหลับแล้ว..แต่ด้วยความกล้าร่างสูงจะค่อยๆพูดขึ้น
 
  "นี่เธอ..หลับแล้วยัง"ป๊อปปี้ถาม
 
  "หลับแล้ว.."ถ้าหลับแล้วจะตอบได้ยังไง -_-
 
  "หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิ"ป๊อปปี้พูดแล้วหันกลับไปอีกข้างเพื่อยคุยกับฟาง และมันก็เป็นนาทีที่ฟางหันหน้ากลับมา
 
  หน้าใกล้กันอีกแล้ว..
 
  เพียงแต่ครั้งนี้..มันได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันเลยก็ว่าได้..
 
 
  "มะ..มีอะไรหรอพี่ป๊อป"ฟางพูดแล้วมองไปในดวงตาคมนั้นด้วยใจสั่นไหว
 
  "ทำไมไม่หลับ..."ไม่รู้จะพูดอะไร ถามไปอย่างนี้แล้วกัน
 
  "นอนไม่หลับ..แล้วพี่ป๊อปล่ะทำไม่ไม่รู้จักนอน"ฟางตอบแล้วถามกลับบ้าง ทั้งๆที่หน้าก็ยังคงใกล้กันอยู่
 
  "ฉันก็นอนไม่หลับ..ไม่ชิน"
 
  "ทำไมหรอ..หรือว่าที่ฟางนอนด้วย นั้นฟางกลับไปนอนห้องตัวเองก็ได้นะ"ฟางพูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้น มีหรอที่ป๊อปปี้ตะปล่อยไปง่ายๆ
 
  "อ๊ะ!"ฟางตกใจเมื่อจู่ป๊อปปี้ก็ดึงร่างฟางเข้าไปกอดเฉย ตอนนี้ฟางกำลังซุกอยู่ที่อกเขา
 
  "ไม่ให้ไป.."ป๊อปปี้พูดอีกครั้งแล้วค้ำคอบนหัวของฟาง
 
  "แล้วเมื่อกี้บอกว่าไม่ชินนี่..ฟางก็เลยจะไปไง"
 
  "ก็ฉันบอกอยู่ว่าไม่ให้ไป เธอก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น"ป๊อปปี้ทำเสียงดุ
 
  "ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยเล่า.."ฟางแทรกตัวให้แนบชิดกับป๊อปปี้มากขึ้น
 
  "ก็ถ้าไม่ดุแล้วเธอจะฟังมั้ย..ก็เธอน่ะอวดเก่ง"ป๊อปปี้แล้วเอามือที่ว่างยีหัวฟางจนยุ่ง
 
  "ฟางไม่ได้อวดเก่งสักหน่อย"ฟางแย้ง แล้วเอามือทุบบนอกกว้าง
 
  "เอาล่ะ..นอนเถอะ ตอนนี้ฉันชักจะง่วงแล้ว"ป๊อปปี้เอ่ย ก่อนจะกดหัวฟางลงไปซุกกับอกแล้วกอดร่างเล็กจนแน่น ค่อยๆปิดตาลง หากแต่ไม่ได้ยินเสียงฟางพูดขึ้น
 
  "พี่ป๊อปยังเจ็บอยู่มั้ย.."ฟางเงยหน้าขึ้นแล้วเอามือจับไปที่แผลข้างปากป๊อปปี้
 
  "ไม่แล้วล่ะ..เป็นห่วงฉันหรอ"
 
  "ก็เป็นห่วงสิ..พี่ป๊อปต้องเจ็บเพราะฟางแท้ๆ"ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นแล้วค่อยๆผละออกจากฟางเล็กน้อยย้ำว่าเล็กน้อย ร่างสูงเชยคางของฟางขึ้นให้หันมาสบตากับตน
 
  "ฉันไม่ได้เจ็บเพราะเธอ..หยุดโทษตัวเองได้แล้วฟาง"สีหน้าของป๊อปปี้จริงจัง..
 
  "แต่ฟาง.."ฟางยังคงมองหน้าด้วยความสับสน ไม่ทันไร้ร่างเล็กก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อริมฝีปากหนาทาบลงมาที่ริมฝีปากเธอแล้วผละออก
 
  มันเป็นแค่การจูบปากแบบเด็กๆ เพียงแค่สัมผัสเท่านั้น..ไม่ได้สอดลิ้นอะไร
 
 
  "พี่ป๊อป.."ฟางกระพริบตาปริบๆ ก่อนที่ป๊อปปี้จะกดหัวฟางให้ซุกกับอกที่เดิม...
 
  "นอนได้แล้ว..ตอนนี้ฉันง่วงจริงๆแล้วนะ"
 
  "อะ..อื้อ"แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจ..แต่ฟางก็ยังใจเต้นแรงไม่หยุด..เธอเอื้อมมือไปกอดป๊อปปี้ให้แน่นขึ้น..
 
 
  คืนนี้มันโรแมนติกกว่าคืนไหนๆ..
 
  หลับจนไม่อยากจะตื่นเลยจริงๆ
 

 
ตอนนี้สั้นไปรึเปล่าาาาา ฝากติดตามด้วยเด้อออ  
 
 ถ้าเม้นถึงสามสิบเมื่อไหร่พรุ่งนี้จะรีบกลับมาอัพให้ยาวๆเลย5555
 
ถูกใจกันบ้างมั้ยคะ?คือเราไม่แน่ใจมากนัก คริคริ 
 
ฝากเม้นน และช่วยกดโหวตตให้เราหน่อยได้มั้ยอ่ะ..
 
รักทุกคอมเม้น..จุ้ปสองที
 
สปอยตอนหน้า..
 
  "พี่ฟาง!!!เฟย์คิดถึงจะแย่แล้วนะเนี่ย"
 
  "เฟย์แกกลับมาตอนไหน"ฟางพูดไม่ทันขาดคำ เฟย์ก็เห็นร่างสูงคนนึงที่อยู่ใกล้ฟาง
 
  "พี่ฟางนั้นแฟนพี่หรอ..!"