YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 

-9-

HUG

'การกอดคือการแสดงความรักอีกแบบหนึ่ง'

 

  
  "พี่ป๊อป!.."ฟางมองคนเป็นพ่อกับป๊อปปี้สลับกัน..

 

  นี่มันเรื่องอะไรกัน...

 

  "ฉันบอกแกกี่รอบแล้วหะ!ว่าให้เลิกยุ่งกับเรื่องบ้าๆนี่!"ปกรณ์ตะโกนลั่นบ้านด้วยความโมโห ในมือยังคงถือหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ฟางเห็นไม่ชัดแต่เธอก็เห็นภาพป๊อปปี้และฟางเธอกำลังขอเงินบริจาคอยู่...

 

  "แต่ผมชอบมันนะพ่อ!"ป๊อปปี้ยังคงต่อเถียง ไม่นานนักคนเป็นพ่อก็เดินไปอยู่ตรงหน้าลูกชาย ทว่า..

 

 

  เพี้ยะ!

 

  ฝ่ามือหนาตบไปที่หน้าของป๊อปปี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ป๊อปปี้มีเลือดออกที่มุมปากนิดๆ

 

 

  "ฉันตั้งใจจะให้แกเรียนบริหาร!แล้วนี่อะไร!แกไปทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะ!!"ปกรณ์พูดไม่พอยังคงขว้างหนัวสื้อพิมพ์ใส่หน้าป๊อปปี้อย่างจัง

 

 

  "แม่.."ฟางหันไปขอความช่วยเหลือจากคนเป็นแม่ แต่หล่อนได้เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆเพราะมันเป็นเรื่องของพ่อกับลูก..

 

 

  "ยังไงมันก็เป็นความฝันของผม!"ป๊อปปี้ยังคงเถียงต่อไปไม่ขาด 

 

 

  "ฉันให้แกทำเรื่องดนตรีบ้าๆนี่มาหนึ่งปี!ตอนนี้!!แกต้องเรียนบริหาร!!ไม่ใช่ไปขอเงินบริจาคบ้าๆนี่!"ปกรณ์ไม่อยู่ปล่าว ร่างสูงหยิบกล่องในมือของฟางแล้วเขวี้ยงมันลงพื้นอย่างไม่ใยดี

 

 

  ฟางเบิกตากว้าง คนที่เขาคิดว่าใจดีแต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วความคิดนั้น..คุณพ่อใจร้ายเกินไป..ฟางมองหน้าป๊อปปี้ที่ตาแดงๆ ฟางรู้แล้วว่าตอนนี้ป๊อปปี้น่าสงสารขึ้นมาจับใจ

 

 

  "ผมไม่เรียน!ผมรักการเป็นนักร้อง!!และผมจะทำมัน!"

 

 

  "แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!!บอกฉันมาสิป๊อปปี้!!แล้วไอของบ้าๆนี่ทิ้งมันซะ!!"ปกรณ์คว้ากีต้าร์ในมือของป๊อปปี้แล้วโยนมันบนพื้น สายกีต้าร์ที่ขาดจนไม่เหลือชิ้นดี

 

 

  "แกก็เหมือนแม่แกไม่มีผิด!ไม่เคยฟังฉัน!แล้วชอบทำให้ตระกูลต้องเสียหน้า!!แกมันก็แค่เกิดมาจากความผิดพลาดเท่านั้นป๊อปปี้!!แกก็แค่เกิดมาจากความผิดพลาด!"ปกรณ์ตะวาดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปตีป๊อปปี้แต่ถูกมือเล็กคว้าไว้

 

 

  "หยุดนะ!อย่าทำอะไรพี่ป๊อปนะ!คุณพ่อใจร้าย!ทำไมทำแบบนี้!! ฮึก "ฟางเข้ามากันป๊อปปี้จากคนเป็นพ่อ ร่างเล็กเผชิญหน้ากับร่างสูง น้ำตาที่ยังคงไหลมาไม่หยุด ตาแดงๆที่ทำให้ร่างสูงรู้ว่าร่างเล็กเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

 

  "คุณคะ..พอก่อนเถอะค่ะ..ฉันว่าคุณไปพักผ่อนดีกว่านะคะ"อรแม่ของฟางเดินมาปราม ก่อนจะค่อยๆจับแขนปกรณ์แล้วพาขึ้นบนห้อง

 

 

.....................................

 

   ฟางนั่งลงข้างๆป๊อปปี้ มือเล็กกอบกุมมือหนาที่สั่นไหว ร่างสูงล้มตัวลงมานั่งกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด..เขามองไปยังกีต้าร์แล้วกล่องบริจาคที่กว่าจะหาเงินมาได้..แต่ถูกคนเป็นพ่อทำลายมันจนไม่เหลือชิ้นดี..

 

  ป๊อปปี้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ไม่ต่างจากฟางที่ยังคงสะอื้นแล้วลูบมือของเขาเบาๆก่อนจะดีงร่างของป๊อปปี้เข้าไปกอดจนแน่น ป๊อปปี้รู้สึกถึงความชื้นตรงไหล่ของเขา

 

  "ฮึก พี่ป๊อปเจ็บมั้ย..ฮึก ฟางขอโทษนะ"ฟางค่อยลูบหลังคนเป็นพี่เบาๆ เธอเจ็บปวดที่เห็นป๊อปปี้โดนคนเป็นพ่อตบหน้าแล้วยังทิ้งของที่ทั้งสองทุ่มเททั้งวันโดนทำลายไม่เป็นท่า

 

  "พี่ป๊อปอย่าร้องไห้นะ..ฮึก ถ้าพี่ป๊อปร้องไห้แล้วฟางจะทำยังไง..ฮึก"ตอนนี้ฟางรู้สึกว่าอยากให้ป๊อปปี้ที่เคร่งขรึม ที่เธอคิดว่ามีอยู่หน้าเดียวคนนั้นกลับมา..เธอไม่อยากเห็นป๊อปปี้ร้องไห้

 

  เจ็บจัง..

 

  ตอนนี้หัวใจของฟางมันรู้สึกเจ็บไม่เป็นท่า..

 

 

 

  ทั้งสองขึ้นมาบนห้อง ฟางเดินเข้ามาในห้องป๊อปปี้แล้วพาป๊อปปี้นั่งบนเตียง ร่างเล็กก็นั่งตาม ก่อนที่ฟางจะเดินออกไป..หากแต่มีมือใหญ่รั้งมือฟางไว้

 

  "อย่าเพิ่งไป..ได้มั้ย"ป๊อปปี้เงยหน้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่น..ฟางจับมือป๊อปปี้กลับแล้วนั่งลงข้างๆ

 

 

  "พี่ป๊อปอย่าเสียใจไปเลยนะ..ฟางไม่อยากเห็นพี่ป๊อปร้องไห้เลย"ฟางยื่นมือตัวเองสองข้างทาบลงบนแก้มร่างสูงแล้วลูบมันไปมา..ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมาน้อยๆ

 

 

  "ฟาง.."ป๊อปปี้เองก็ค่อยๆเลื่อนมือตัวเองขึ้นแล้วจับกุมมือของฟางที่อยู่บนแก้มเขา ก่อนจะเอาแก้มของตัวเองถูกับมือของฟางเบาๆ

 

 

  "พี่ป๊อป.."

 

 

  "คืนนี้..เธออยู่กับฉันได้มั้ย"ป๊อปปี้พูดแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับฟาง

 

 

  "เอ่อ.."ฟางก้มหน้าด้วยความอาย..เธอรู้สึกว่าตอนนี้มันร้อนทั้งๆที่แอร์ก็เปิดอยู่ที่ยี่สิบองศาแท้ๆ

 

 

  "อยู่กับพี่..ก่อนนะครับ"ป๊อปปี้พูดแล้วกุมมือเล็กไว้แน่น

 

 

  ฟางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูง แล้วหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ..ฟางหยักหน้าเบาๆ...ก่อนที่ฟางจะเห็นรอยยิ้มเล็กๆของป๊อปปี้แม้มันจะยิ้มไม่กว้างแต่เธอก็ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มนั่น

 

 

  "พี่ป๊อปเป็นแผลนี่คะ.."ฟางเห็นแผลป๊อปปี้ที่มุมปากก็อดถามไม่ได้

 

  "ไม่เป็นไรมากหรอก"ป๊อปปี้ปล่อยมือฟางแล้วจับแผลตัวเองที่เกิดจากแรงตบของคนเป็นพ่อ

 

  "ไม่เป็นไม่ได้!..เดี๋ยวฟางทำแผลให้"ฟางทำท่าจะลุกจากเตียงแต่ก็โดนมือใหญ่รั้งไว้ ไม่เพียงเท่านั้นยังลากร่างเล็กมานั่งบนตัก ลมหายใจอุ่นๆที่ฟางรู้สึกว่ามันอยู่ตรงซอกคอของเธอ

 

  "พี่ป๊อป!ทำอะไรอ่ะ!"ฟางค้อนใส่ป๊อปปี้ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะๆที่ดังออกมา

 

  "อยู่นิ่งๆ..ฉันอยากพัก"ป๊อปปี้รวบมือตัวที่หน้าท้องของฟาง หรือเรียกง่ายๆว่าสวมกอดอยู่...ร่างสูงทาบหน้าตัวเองก็หลังของฟางเหมือนสิ่งตรงหน้าคือหมอนของเขา

 

  "แล้วแผล.."

 

  "ฉันบอกว่าไม่เป็นไรไง..ตอนนี้ฉันอยากนอนพักมากเลย"ป๊อปปี้พูดเสียงออดอ้อน ฟางแปลกใจเพราะเธอเพิ่งเคยได้ยินครั้งแรก ไม่นานฟางได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอของร่างสูง..หลับไปสินะ..ฟางจึงพูดขึ้นเบาๆ

 

  "ชอบทำให้ใจเต้นอยู่เรื่อยเลย..รู้บ้างรึเปล่า"

 

  ป๊อปปี้ได้ยินมันชัดเจน และนั่นก็ทำให้เขาอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ร่างสูงกลับกระชับอ้อมกอดร่างเล็กไว้แน่น พลางคิดในใจเท่านั้น

 

  'เธอก็ทำให้ใจฉันเต้นแทบจะทะลักออกมา จะรู้บ้างมั้ย...'

 

 

 

  23.30น.

 

  ป๊อปปี้กับฟางยังคงนอนด้วยกัน..บนเตียงเดียวกัน..แต่ทั้งสองนอนตะแคงคนละด้านกัน..ภายในห้องมืด ตอนนี้ป๊อปปี้รู้สึกอึดอัดอยากเห็นหน้าคนที่นอนข้างๆใจจะขาด แต่ก็กลัวว่าร่างเล็กจะหลับแล้ว..แต่ด้วยความกล้าร่างสูงจะค่อยๆพูดขึ้น

 

  "นี่เธอ..หลับแล้วยัง"ป๊อปปี้ถาม

 

  "หลับแล้ว.."ถ้าหลับแล้วจะตอบได้ยังไง -_-

 

  "หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิ"ป๊อปปี้พูดแล้วหันกลับไปอีกข้างเพื่อยคุยกับฟาง และมันก็เป็นนาทีที่ฟางหันหน้ากลับมา

 

  หน้าใกล้กันอีกแล้ว..

 

  เพียงแต่ครั้งนี้..มันได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันเลยก็ว่าได้..

 

 

  "มะ..มีอะไรหรอพี่ป๊อป"ฟางพูดแล้วมองไปในดวงตาคมนั้นด้วยใจสั่นไหว

 

  "ทำไมไม่หลับ..."ไม่รู้จะพูดอะไร ถามไปอย่างนี้แล้วกัน

 

  "นอนไม่หลับ..แล้วพี่ป๊อปล่ะทำไม่ไม่รู้จักนอน"ฟางตอบแล้วถามกลับบ้าง ทั้งๆที่หน้าก็ยังคงใกล้กันอยู่

 

  "ฉันก็นอนไม่หลับ..ไม่ชิน"

 

  "ทำไมหรอ..หรือว่าที่ฟางนอนด้วย นั้นฟางกลับไปนอนห้องตัวเองก็ได้นะ"ฟางพูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้น มีหรอที่ป๊อปปี้ตะปล่อยไปง่ายๆ

 

  "อ๊ะ!"ฟางตกใจเมื่อจู่ป๊อปปี้ก็ดึงร่างฟางเข้าไปกอดเฉย ตอนนี้ฟางกำลังซุกอยู่ที่อกเขา

 

  "ไม่ให้ไป.."ป๊อปปี้พูดอีกครั้งแล้วค้ำคอบนหัวของฟาง

 

  "แล้วเมื่อกี้บอกว่าไม่ชินนี่..ฟางก็เลยจะไปไง"

 

  "ก็ฉันบอกอยู่ว่าไม่ให้ไป เธอก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น"ป๊อปปี้ทำเสียงดุ

 

  "ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยเล่า.."ฟางแทรกตัวให้แนบชิดกับป๊อปปี้มากขึ้น

 

  "ก็ถ้าไม่ดุแล้วเธอจะฟังมั้ย..ก็เธอน่ะอวดเก่ง"ป๊อปปี้แล้วเอามือที่ว่างยีหัวฟางจนยุ่ง

 

  "ฟางไม่ได้อวดเก่งสักหน่อย"ฟางแย้ง แล้วเอามือทุบบนอกกว้าง

 

  "เอาล่ะ..นอนเถอะ ตอนนี้ฉันชักจะง่วงแล้ว"ป๊อปปี้เอ่ย ก่อนจะกดหัวฟางลงไปซุกกับอกแล้วกอดร่างเล็กจนแน่น ค่อยๆปิดตาลง หากแต่ไม่ได้ยินเสียงฟางพูดขึ้น

 

  "พี่ป๊อปยังเจ็บอยู่มั้ย.."ฟางเงยหน้าขึ้นแล้วเอามือจับไปที่แผลข้างปากป๊อปปี้

 

  "ไม่แล้วล่ะ..เป็นห่วงฉันหรอ"

 

  "ก็เป็นห่วงสิ..พี่ป๊อปต้องเจ็บเพราะฟางแท้ๆ"ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นแล้วค่อยๆผละออกจากฟางเล็กน้อยย้ำว่าเล็กน้อย ร่างสูงเชยคางของฟางขึ้นให้หันมาสบตากับตน

 

  "ฉันไม่ได้เจ็บเพราะเธอ..หยุดโทษตัวเองได้แล้วฟาง"สีหน้าของป๊อปปี้จริงจัง..

 

  "แต่ฟาง.."ฟางยังคงมองหน้าด้วยความสับสน ไม่ทันไร้ร่างเล็กก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อริมฝีปากหนาทาบลงมาที่ริมฝีปากเธอแล้วผละออก

 

  มันเป็นแค่การจูบปากแบบเด็กๆ เพียงแค่สัมผัสเท่านั้น..ไม่ได้สอดลิ้นอะไร

 

 

  "พี่ป๊อป.."ฟางกระพริบตาปริบๆ ก่อนที่ป๊อปปี้จะกดหัวฟางให้ซุกกับอกที่เดิม...

 

  "นอนได้แล้ว..ตอนนี้ฉันง่วงจริงๆแล้วนะ"

 

  "อะ..อื้อ"แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจ..แต่ฟางก็ยังใจเต้นแรงไม่หยุด..เธอเอื้อมมือไปกอดป๊อปปี้ให้แน่นขึ้น..

 

 

  คืนนี้มันโรแมนติกกว่าคืนไหนๆ..

 

  หลับจนไม่อยากจะตื่นเลยจริงๆ

 

---

 

ตอนนี้สั้นไปรึเปล่าาาาา ฝากติดตามด้วยเด้อออ  

 

 ถ้าเม้นถึงสามสิบเมื่อไหร่พรุ่งนี้จะรีบกลับมาอัพให้ยาวๆเลย5555

 

ถูกใจกันบ้างมั้ยคะ?คือเราไม่แน่ใจมากนัก คริคริ 

 

ฝากเม้นน และช่วยกดโหวตตให้เราหน่อยได้มั้ยอ่ะ..

 

รักทุกคอมเม้น..จุ้ปสองที

 

สปอยตอนหน้า..

 

  "พี่ฟาง!!!เฟย์คิดถึงจะแย่แล้วนะเนี่ย"

 

  "เฟย์แกกลับมาตอนไหน"ฟางพูดไม่ทันขาดคำ เฟย์ก็เห็นร่างสูงคนนึงที่อยู่ใกล้ฟาง

 

  "พี่ฟางนั้นแฟนพี่หรอ..!"