YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.25 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8) HOLIYDAY -8-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-8-
HOLIDAY
'อย่าทำให้วันแต่ละวันสูญเปล่า แต่ให้มีความสุขในทุกๆวัน'
วันนี้คงเป็นวันหยุดในรอบหลายสัปดาห์ ฟางยังคงนอนขี้เซาบนเตียงมือบางยังคงลูบไปที่แผลเบาๆ จะว่าไปเมื่อคืนเธอก็เอาแต่ลูปแผลนั้นไปมาแถมยังยิ้มอีก ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร...
"ฮ้าวววว"ฟางเด้งตัวขึ้นพร้อมบิดขี้เกียจไปทางซ้ายขวา
"เสียงอะไรอ่ะ.."ฟางสงสัย เมื่อจู่ๆมีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านล่าง
ฟางเดินออกไปเปิดประตูห้อง และทันทีที่มองลงไปด้านล่างก็เจอกับป๊อปปี้และป้าน้อมเท่านั้น ฟางแปลกใจนิดหน่อยที่ไม่เห็นพ่อกับแม่ แต่พวกท่านคงติดงานเหมือนทุกๆวัน รู้สึกเสียใจนิดๆที่ไม่ได้กอดแม่ทุกวันเหมือนแต่ก่อน
"พี่ป๊อป ป้าน้อม ทำอะไรคะ"ฟางเดินเข้ามาในครัวแล้วถามขึ้น
"วันนี้คุณป๊อปดูเครียดๆก็เลยลงมาทำอาหารเองล่ะค่ะคุณฟาง.."ป้าน้อมหันมากระซิบแล้วชี้ไปยังป๊อปปี้ที่กำลังผัดอะไรสักอย่าง
เครียดหรอ...
"พี่ป๊อปทำอาหารเป็นด้วยหรอคะ.."ฟางหันไปถามป้าน้อม แต่นั่นก็ทำให้ป๊อปปี้ได้ยินเต็มสองหู
"ฉันมีมือมีเท้าและก็มีสมองนะ ทำไมฉันจะทำไมเป็น"พูดแบบวันแรกที่ได้เจอไม่มีผิด น้ำเสียงและท่าทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว...
ฟางเบ้ปาก แล้วเดินไปใกล้ร่างสูง กลิ่นอาหารแต่ละอย่างหอมเย้ายวนมาก..ฟางเอียงหน้าไปดูอาหารที่เขากำลังทำ...ข้าวผัดหรอ
"พี่ป๊อปรู้ได้ไงว่าฟางชอบข้าวผัด"ร่างเล็กพูดแล้วยิ้มร่า สงสัยคงจะทำให้เธอ แต่คำตอบของร่างสูงทำเอาฟางแทบหงายหลัง
"ของฉันต่างหากล่ะ..ถ้าเธอหิวก็ให้ป้าน้อมทำให้นะ"ป๊อปปี้พูดจบ ข้าวผัดนั้นก็เสร็จพอดี กลิ่นมันหอมจนฟางลูบท้องตัวเอง
"ใจร้ายจังแฮะ.."ฟางพูดแล้วยู้ปากอย่างหมั่นไส้ ร่างเล็กหันมาหาป้าน้อมแล้วกระซิบเบาๆ
"ป้าน้อมคะ..ฟางจะทำข้าวผัดเองล่ะ!"ฟางพูดยืดอกด้วยความมั่นใจ เอาจริงๆเลยนะ..เธอไม่เคยจับกะทะเลยสักครั้ง..ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดที่จะทำอาหารเอง..
แต่วันนี้เธอจะไม่ยอมแพ้...
"คุณฟางทำเป็นหรอคะ?.."แม้จะเป็นคำถามที่ทำให้ฟางแทบทรุด แต่เธอก็ยังคงเชิดหน้าแล้วเดินไปที่เตา
"อย่ามาว่าฟางนะคะ..ฟางน่ะ!..ชอบทำอาหารมาตั้งแต่เด็กๆเลยนะ∼"พูดแล้วเหลือบๆไปหาร่างสูงที่ยังกินข้าวโดยไม่สนใจใครเลยสักนิด ฟางจิกตาใส่นิดๆ
.........................................
ป๊อปปี้กระตุกยิ้มเบาๆอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาหน้านิ่งเมื่อคิดถึงปัญหาที่กำลังจะเกิดกับวงดนตรีของเขา..เมื่อตอนเช้ามืดโทโมะโทรมาหาเขาด้วยน้ำเสียงเครียด..
"ฮัลโหล.."ป๊อปปี้รับโทรศัพท์ตอนตี5
(มึงกูมีเรื่องจะบอกมึงว่ะ..)โทโมะพูดด้วยเสียงเรียบ แต่ก็แสดงถึงความกังวลในน้ำเสียงนั้น
"อะไรของมึงวะ ร้อยวันพันปีมึงไม่เคยโทรหากู.."
(นี่กูจริงจังนะเว้ย..)โทโมะพูดทำเอาป๊อปปี้เงียบ
"มีอะไรวะ.."
(งบของวงดนตรีเราอ่ะ มันไม่พอว่ะ)ป๊อปปี้ตาสว่างขึ้นมาทันที
"ว่าไงนะ!..ทำไมไม่พอวะ เราก็ให้เจ๊โฟร์จัดการให้แล้วนี่"
(นั่นแหละ..กูก็งง เมื่อกี้เจ๊โฟร์โทรมาหากูบอกว่าขาดประมาณ..เอ่อ..ประมาณ..เอ่อคือ..)
"ประมาณเท่าไหร่ววะ!มัวเอ่อคืออยู่ได้ เผื่อกูยังพอจ่ายไปได้"
(มึง..ประมาณห้าหมื่นว่ะ)
"ห้าหมื่น!!ไอสัด!แล้วกูจะเอาจากไหนวะ.."
(มึงขอพ่อมึงให้หน่อยดิวะ..)
"กูไม่อยากยุ่งกับเขา..มึงก็รู้ว่าพ่อกูจะเป็นยังไงถ้ารู้เรื่องนี้.."น้ำเสียงที่ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
(เออว่ะ...แล้วจะทำไงดีวะ เงินในบัญชีกูมีไม่ถึงหมื่นส่วนไอเขื่อน..มีถึงพันรึเปล่าก็ไม่รู้..)
"เดี๋ยวกูจะหาวิธีเอง.."พูดไปก่อน แม้จะยังไม่รู้วิธีเลยด้วยซ้ำ
(มีอะไรบอกกูได้นะเว้ย..)พูดจบโทโมะก็ตัดสายไป
ตั้งแต่ตอนนั้นถึงตอนนี้เขาเองก็ยังไม่รู้จะหาวิธีอะไรมาดี..แต่กลิ่นไหม้ๆนี่มันอะไรวะ..ร่างสูงสูดกลิ่นแล้วหันไปดูในครัว..
"กรี้ด!น้ำมันกระเด็น!ป้าน้อมคะ!ทำมันเป็นแบบนี้อ่ะ!"ฟางร้องลั่นทันทีที่น้ำมันกระเด็น
ร่างเล็กแทบอยากจะเอาหัวมุดดินกลบเกลื่อนความอับอาย ข้าวผัดที่ควรจะน่ากินแต่มันกลับไหม้จนดำปี๋ ไม่น่ากินเลยจริงๆ ฟางหน้าหงอยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
"ทำไมเป็นแบบนี้ได้นะ?.."ทำหน้าซื่อๆเหมือนมันเป็นเรื่องผิดพลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้น
"ป้าว่าเดี๋ยวป้าทำให้ใหม่ดีกว่ามั้ยคะคุณฟาง.."ป้าน้อมพูดขึ้นและทำหน้าแห้งๆ
"กะ..ก็ได้ค่ะ"ตัดสินใจตอบไปในที่สุด ร่างเล็กวางจานนั้นลงแล้วเดินตรงไปหาป๊อปปี้ที่ยังคงนั่งกินเหมือนเดิม
ฟางนั่งลงข้างๆ..ก่อนจะเอียงคอไปดูคนที่กำลังทำคิ้วขมวดจนเป็นปม..ร่างเล็กหัวเราะน้อยๆแล้วเอานิ้มจิ้มไปตรงกลางคิ้วของร่างสูง..จนมันคลายออก ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองฟางที่อยู่ใกล้ไม่ถึงเมตร
"ทำอะไรของเธอ.."ป๊อปปี้ถามขึ้น
"พี่ป๊อปเครียดอะไรหรอ..บอกฟางได้รึเปล่าอ่ะ"ทำหน้าซื่อๆตาโตๆ ร่างสูงอยากจะหยิกแก้มนั้นแทบบ้า แต่ต้องชะงักมือไว้
"เปล่า.."
"โกหก!.."ฟางตะโกนลั่น และข้าวผัดที่ป้าน้อมทำไว้ให้ก็มาถึงโต๊ะพอดี
"ไม่ได้โกหก.."
"พี่ป๊อป!บอกฟางมาเดี๋ยวนี้เลยนะ.."ฟางวางมือบนต้นแขนแกร่ง ร่างสูงมองมือนั้นแล้วเงยหน้ามามองฟาง ร่างเล็กจึงต้องเก็บมือกลับไว้ที่เดิม
"ไม่มีอะไรหรอก..แค่เรื่องงบของวง.."พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ฟางไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ แต่มันก็พอจะทำให้ฟางรู้ว่าป๊อปปี้คงกำลังเครียดอยู่จริงๆ
"เรื่องงบของวงดนตรีพี่ป๊อปหรอ..."
"อืม...งบมันไม่พอ"
"เรื่องใหญ่นะ!แล้วขาดเท่าไหร่.."
"ห้าหมื่น..แค่นี้แหละ.."พูดจบก็เดินไปเก็บจาน ฟางเดินตามมาติดๆทั้งๆที่ยังไม่ได้กินข้าวเลยสักนิด
"มันต้องมีวิธีสิพี่ป๊อป..จริงสิ!"ฟางเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ร่างเล็กวิ่งขึ้นไปบนห้องป๊อปปี้...ร่างสูงได้เพียงแค่มองงงๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
........................................
ฟางวิ่งขึ้นมาบนห้องของป๊อปปี้ เธอเองก็กังวลถ้างบไม่พอแล้ววงดนตรีของป๊อปปี้จะทำยังไง..เธอพอจะรู้ว่าป๊อปปี้รักการร้องเพลงแค่ไหน..และฟางอยากให้ป๊อปปี้ได้ทำสิ่งที่ตัวเองรัก ฟางเดินไปหยิบกล่องเล็กๆที่ใส่หนังสือของร่างสูงออก แล้วหาปากกาเมจิกใหญ่ที่อยู่หัวเตียงมา..ก่อนจะเขียนมันตรงข้างกล่อง
'บริจาคเงิน เพื่อสนับสนุนวงดนตรีได้ทำตามความฝัน'
"แค่นี้ล่ะ..แล้วก็.."ฟางหันไปดูกีต้าร์ข้างๆเตียงร่างสูงแล้วเดินไปหยิบมันขึ้นมา..ก่อนจะลงไปด้านล่าง เห็นป๊อปปี้กำลังหลับตานิ่งเพื่อผ่อนคลาย
ตื้อดื้อดื่อ
เสียงกีต้าร์ที่เล่นมั่วๆของฟางทำเอาคนตัวสูงที่กำลังหลับตาตื่นขึ้น
"อะไรของเธอเนี่ย..."ป๊อปปี้ถาม พลางมองสิ่งที่อยู่ในมือของเธอ
"เราไปถนนคนเดินกันเถอะ.."ฟางพูดแล้วดึงแขนร่างสูงให้ลุกขึ้น
"นี่!จะไปทำไม แล้วนี่อะไรน่ะห้ะ..เอากีต้าร์มาทำไมแล้วกล่องนี่..เธอรื้อหนังสือฉัน.."พูดซะยาวเหยียดฟางเอามือมาปิดหูไว้
"มันมีแค่วิธีนี้นะ..อีกอย่างมันก็ไม่เสียหายอะไรเลย..พี่ป๊อปชอบร้องเพลงไม่ใช่หรอ แล้วไม่อยากให้คนทั้งจังหวัดได้ยินหรอ.."ฟางพูดแล้วทำท่าน่ารักๆ ป๊อปปี้มองแล้วก็แอบขำนิดๆโชคดีหน่อยที่ร่างเล็กไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไหร่
"ไปเถอะค่ะพี่ป๊อป..เราต้องได้เงินเยอะแน่ๆ.."ฟางพูดแล้วลากแขนป๊อปปี้ไป..
...........................................
ฟางและป๊อปปี้มาหยุดอยู่มุมๆหนึ่งของถนนคนเดิน...แน่นอนว่าผู้คนยังคงเยอะหนาแน่นแม้มันจะเป็นช่วยสายๆแล้วก็ตาม...
"เอาล่ะค่ะ..พี่ป๊อปเริ่มเลย"ฟางยื่นกีต้าร์ให้ร่างสูง ป๊อปปี้มองมันอย่างชั่งใจ
"ฟางตั้งใจช่วยพี่ป๊อปจริงๆนะ..เรามาทำมันให้ได้เถอะ..นะ"ฟางยิ้มให้ร่างสูง คำพูดที่ทำเอาป๊อปปี้หวั่นไหว...น้ำเสียงหวานนั่นจะให้เขาปฎิเสธได้ยังไง
"ก็ได้..."ป๊อปปี้รับกีต้าร์นั้นมา แล้วค่อยดีดมันพร้อมการตบมือของฟางที่ทำให้เพลงทั้งสองไปได้สวย..และผู้คนเริ่มคับคั่งต่างมองมายังเพลงของทั้งสอง
∼ ที่ที่มีเธอและฉัน มันก็เป็นเหมือนใจกลาง∼
∼ ความรู้สึกดีๆ∼
เสียงเพลงยังคงดังต่อเนื่องพร้อมเสียงกีต้าร์ที่ผสมผสานกันทำนองการร้องของป๊อปปี้ ร่างเล็กไม่ลืมที่จะหยิบกล่องบริจาคเดินไปทั่วๆ และนั่นก็ทำให้ผู้ตนเริ่มทะยอยบริจาคกับคับคลั่ง
∼ แม้และถึงแม้วันเวลาผ่านเพียงไหน∼
∼ฉันนั้นก็พร้อมที่จะไปกับเธอได้สุดทาง∼
∼ที่ที่มีเธอและฉัน∼
ป๊อปปี้มองดูฟางที่เดินไปเดินมาไปทั่ว..ร่างสูงยิ้มออกมาแล้วมองรอยยิ้มของฟางที่ยังคงยิ้มกว้างคอยเก็บเงินที่มีคนหย่อนใส่กล่องเป็นปึก ป๊อปปี้ยังคงร้องเพลงต่อไปจนจะถึงท่อนสุดท้าย...ป๊อปปี้ดีดกีต้าร์ให้เกิดเสียงที่ดังขึ้นแล้วเปลี่ยนจังหวะ ทำเอาท่อนสุดท้ายของเพลงดูแปลกใหม่..
∼คือความรู้สึกดีๆ∼
แปะ แปะ แปะ
เสียงตบมือดังขึ้นพร้อมเสียงโห่ให้เอาอีกรอบสองรอบ ป๊อปปี้ก้มหัวขอบคุณทุกคนที่บริจาคเงินให้อย่างหนาแน่น มองร่างเล็กที่ยิ้มกว้างให้กับเขา พร้อมชูนิ้วโป้งให้ให้เขา ปากบางพูดขึ้นแม้จะเสียงเบาแต่เขาก็พอจะจับใจความได้
'พี่ป๊อปของฟางเก่งสุดๆ'
.............................................
วันทั้งวันของฟางและป๊อปปี้อยู่ที่ถนนคนเดินตั้งแต่เช้าจนเย็น แน่นอนว่าเงินที่ได้มันเยอะมากพอที่จะเป็นงบของวงได้..ป๊อปปี้นั่งลงริมฟุตบาตก่อนที่ฟางจะเดินมาใกล้พร้อมน้ำเย็นๆ
"อ่ะ..พี่ป๊อป"ฟางยื่นน้ำให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ร่างสูงมองฟางที่เหงื่อชุ่มไปทั่วใบหน้า
"ฟาง.."
"หื้ม..อ๊ะ!"ฟางตกใจ เมื่อเห็นป๊อปปี้เอามือทั้งสองของเขามือซับเหงื่อให้เธอ ฝ่ามือหนาค่อยๆวางมือบนข้างๆใบหน้าร่างเล็กแล้วเช็ดมันจนหมด
ตึกตัก ตึกตัก
ใจของป๊อปปี้เต้นแรงมาก..เขามองดูใบหน้าเนียนที่กำลังจ้อมมองมาทางเขาด้วยสายตาสงสัยนั่น มันดูน่ารักใช่เล่น..ก่อนจะมองไปที่ริมฝีปากอวบอิ่ม...
ร่างสูงรีบผละออกจากร่างบาง..ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
"ฉันเห็นเธอเหงื่อออกเยอะน่ะ.."ป๊อปปี้พูดแต่ไม่มองหน้าร่างเล็กเลยแม้แต่น้อย
"จะว่าไปพี่ป๊อปคงดังมากแน่เลยอ่ะ..."ฟางพูดแล้วทำหน้าตาอิจฉา ก็เมื่อกี้เธอเห็นมีคนเข้ามาขอลายเซ็นไหนจะขอถ่ายรูปอีก...จะว่าไปป๊อปปี้ก็ดังตั้งแต่อยู่มหาลัยแล้วนี่..
ติ้ด ติ้ด
"ฮัลโหล.."ฟางรับโทรศัพท์ขึ้นแล้วขมวดคิ้ว
(ฟางหรอลูก..พาตาป๊อปกลับบ้านก่อนนะลูก..คุณพ่อเขามีเรื่องจะคุยกับตาป๊อป...)น้ำเสียงคนเป็นแม่ดูกังวลแปลกๆ
"มีอะไรรึเปล่าคะแม่..แล้วแม่กลับพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอคะ"
(อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยฟาง..พาป๊อปปี้กลับบ้านได้แล้วลูก)แม่ฟางพูดจบก็ตัดสายทิ้ง
......................................
ฟางและป๊อปปี้กลับมาที่บ้านด้วยสีหน้าแปลกใจนิดหน่อย แต่เหมือนป๊อปปี้จะรู้อยู่แล้ว..ฟางคิดอย่างนั้น..หรือทุกคนรู้อะไรแต่ฟางไม่รู้หรอ
"คุณแม่สวัสดีค่ะ คุณพ่อ.."ฟางทำท่าจะไหว้ท่านแต่ คนเป็นพ่อกลับเมินใส่ฟางแล้วเดินไปหาป๊อปปี้
เพี้ยะ!
ฝ่ามือหนาตบหน้าป๊อปปี้อย่างจัง...ป๊อปปี้หน้าหันไปอยู่อีกข้าง...
"พี่ป๊อป!.."ฟางตกใจแล้วมองป๊อปปี้กับคนเป็นพ่อสลับกัน
นี่มันเรื่องอะไรกัน...
จบไปอีกตอนนะจ้ะ...ป๊อปปี้กับคุณพ่อเป็นอะไร ยังไง ต้องติดตามตอนหน้า
แต่ตอนนี้เราอยากได้กำลังใจมากเลนช่วงนี้เป็นไข้อยู่อาจจะแต่งไม่ค่อยเท่าไหร่..
ถ้าชอบอย่างลืมเม้นนนและโหวตตให้เขาได้ชื่นใจและจะแต่งต่อให้..
ขอบคุณทุกคนมากเลยนร้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
