YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 

-10-

COMEBACK

'รักแรกพบ มีอยู่จริงหรือเปล่า?'

 

 

  เช้าวันใหม่..บนห้องป๊อปปี้ ร่างสูงนอนกางแขนออกเพื่อคิดจะกอดร่างเล็กเมื่อคืน เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรกับฟางไป..เขาจูบฟาง..แต่พอตื่นมาตอนเช้าป๊อปปี้คลำๆไปข้างๆตัวหาร่างเล็กที่ยังนอนด้วยกันเมื่อคืน..แต่ทำไมเขารู้สึกนอนอยู่คนเดียว

 

  ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นแล้วคิ้วก็เป็นปมอีกครั้งเมื่อมองข้างๆกลับไม่เจอฟาง...แต่เขาได้ยินเสียงดังลงมาจากด้านล่าง ร่างสูงไม่รีรอเปิดประตูออกไปก็พบกับฟางและป้าน้อม ในมือของฟางถือฝาหม้อพร้อมตะหลิวหนึ่งอัน

 

  "อ้ะ!!ป้าน้อมคะมันหวานยังไงไม่รู้นะคะ"เสียงเล็กดังขึ้นด้วยท่าทางกังวล

 

  "คุณฟางใส่อะไรไปล่ะคะเนี่ย.."ป้าน้อมเดินมาดูด้วยความกังวล ลองดมๆดูในหม้อ ที่มีข้าวละลายกับน้ำเป็นข้าวต้มอุ่นๆ หากแต่ฟางกลับใส่น้ำตาลลงไปเพราะมันจืด

 

  "ฟางก็แค่ใส่น้ำตาลไปเองนะคะ..ทำไมมันไม่อร่อยสักทีล่ะ"ฟางแย้งด้วยความหงุดหงิด

 

  "เฮ้อออ..จริงๆแล้วข้าวต้มมันก็ต้องจืดเป็นธรรมดาอยู่แล้วล่ะค่ะคุณฟาง..ว่าแต่คุณฟางจะให้คุณป๊อปปี้จริงๆน่ะหรอคะ?"ป้าน้อมถามขึ้น ร่างเล็กพยักหน้าหงิกๆ

 

  "ก็เมื่อวานดูพี่ป๊อปเหนื่อยๆน่ะค่ะป้า ฟางเลยอยากทำอะไรให้พี่ป๊อปบ้าง.."พูดแล้วก้มหน้างุดๆ 

 

  ฟางคงไม่รู้ว่าทุกการกระทำ ทั้งคำพูด ป๊อปปี้ได้ยินมันทั้งหมด ก่อนจะเผยยิ้มออกมา...ร่างสูงเดินกลับเข้าไปในห้องเหมือนเดิม หันไปมองกีต้าร์ที่สายขาดจนไม่เหลือชิ้นดี..จะว่าไปแล้ววันนี้เขาไม่เห็นทั้งพ่อและแม่เลยสักคน...

 

 

  แกร้ก

 

  เสียงเปิดประตูเข้ามาภายในห้องป๊อปปี้ ร่าสูงที่ยืนอยู่ของตัวก็กระโดดขึ้นบนที่นอนแล้วห่มผ้าห่มไม่ลืมที่จะปิดตาลง

 

  ฟางคงเข้ามาแล้ว...

 

  "พี่ป๊อปยังไม่ตื่นเลย..สงสัยจะปวดหัวจริงๆด้วย"ฟางพูดขึ้นแล้วนั่งข้างๆเตียง ยื่นหลังมือทาบบนหน้าผากร่างสูง..ตัวก็ไม่ร้อนแล้ว

 

  "แปลกจัง..ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนี่นา แล้วทำไมยังไม่ตื่นขึ้นมาล่ะเนี่ย.."เสียงหวานๆดังขึ้นหงอยๆ ป๊อปปี้ที่แกล้งหลับก็แอบยิ้มออกมาเล็กๆ และมันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีเสียงหนึ่งขัดเสียงหวานของฟาง

 

  "ตายแล้วมั้งฟาง พามันไปเผาเหอะ!"เสียงใหญ่หนึ่งดังขึ้น..ป๊อปปี้แทบอยากจะลุกจากเตียงแล้วถีบฝ่าเท้าไปตรงปากของไอเพื่อนสนิทคนนี้เสียจริง

 

 

  ไอโทโมะ!!!

 

  แต่ถึงยังไงป๊อปปี้ก็ไม่ยอมตื่นท่าเดียว..

 

 

  "พี่ป๊อปคงเพลียน่ะพี่โมะ..ฟางว่าเราออกไปกันเถอะ.."ฟางพูดขึ้นแล้วทำท่าจะลุก ป๊อปปี้ขมวดคิ้วเข้าหากัน นี่สนิทกันถึงเรียกว่าพี่โมะเลยงั้นหรอ!!!

 

  แต่โทโมะยังคงส่ายหน้าเอือมๆกับการเล่นละครของไอเพื่อนตัวแสบ เขารู้ว่าป๊อปปี้แกล้งหลับ เขาดูมันออก มันกำลังแกล้งฟางหลอกฟาง แต่ป๊อปปี้หลอกเพื่อนอย่างโทโมะไม่ได้..

 

 

  ปึ้ก!

  ฝ่าเท้าหนาเตะป๊อปปี้จนตกเตียง..ร่างสูงร้องขึ้นมา

 

  "ไอสัด!!มึงไอโมะ!!ถีบกูทำไมวะ!!โอ้ย!!"ป๊อปปี้นอนกุมท้องตัวเองที่กระแทกกับพื้น มันยังดีที่เตียงไม่สูงมากพอที่จะทำให้กระดูกหัก อาจจะแค่เจ็บเล็กเจ็บน้อยแค่นั้น

 

  "พี่ป๊อป!"ฟางตกใจรีบเข้าไปดูร่างสูงทันที

 

  "โถ่ พี่น้องคู่นี้รักกันจริงๆเลย กูอยากให้แก้วมาด้วยจังเว้ยยย กูอิจฉาาาา.."โทโมะพูด ก่อนจะเข้าไปพยุงป๊อปปี้ลุกขึ้น ถึงเขาจะเป็นคนเตะมันลงก็เถอะ...ยังไงป๊อปปี้ก็เป็นเพื่อนเขา

 

  "ไอเพื่อนเลว!มึงถีบกูเพื่อ!.."ป๊อปปี้สบถออกมาด้วยความโมโห ฟางมองภาพนั้นแล้วเบิกตา กว้างแตกต่างกันมาก..คนที่อยู่กับฟางกับคนที่อยู่กับเพื่อน..

 

  ป๊อปปี้พูดมากไม่เหมือนคนที่ฟางเจอกันครั้งแรกเลยสักนิด..

 

  ต่างกันสิ้นเชิง...

 

 

  "มึงแสดงละครไม่เนียนเลยว่ะเพื่อน..กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปีกูก็ดูออกแล้วว่ามึงกำลังอ้อนฟาง.."ทันทีที่โทโมะพูดจบ ป๊อปปี้ก็เงียบแต่กลับทำหน้าค้อนใส่โทโมะอีก

 

  "นั้นกูไปรอด้านล่างนะ..."โทโมะพูดแล้วเดินออกไป บ้านป๊อปปี้ก็เหมือนบ้านเขา โทโมะเคยมาบ้านป๊อปปี้ตั้งแต่เด็กๆ จึงทำให้เขารู้ทางโน้นทางดี

 

  "นี่พี่ป๊อปแกล้งฟางหรอหะ!"ฟางขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้าแล้วยู้ปาก แล้วทำท่าจะเดินออกไปแต่แล้วมือป๊อปปี้ก็รั้งฟางไว้ก่อน

 

  "จะไปไหน..เอาข้าวต้มมาให้ไม่ใช่หรอ.."ป๊อปปี้พูดแล้วหันหน้าไปทางข้าวต้มที่อยู่บนชั้นข้างๆเตียง

 

  "พี่ป๊อปก็กินเองสิ..ฟางจะลงไปอยู่เป็นเพื่อนพี่โมะ.."ฟางพูดแล้วจะบิดมือหนี แต่แล้วก็เหมือนเดิม ป๊อปปี้ดึงแขนฟางทำให้ฟางพลิกตัวหันไปหาร่างสูง สองแขนหนาโอบไปยังเอวของฟาง

 

  "พะ..พี่ป๊อป!"ฟางพูดเสียงสั่น 

 

 

  หน้าใกล้กันอีกแล้ว..

 

 

  "จะไปหามันหรือจะอยู่กับฉัน.."น้ำเสียงป๊อปปี้ที่ดูจริงจังฟางได้แต่ก้มหน้าก้มตา

 

  "แต่พี่โมะ.."

 

  "นี่!เธอสนิทกับมันถึงขั้นเรียกพี่โมะเลยหรอหะ!นึกถึงคำพูดของฟางที่เรียกเพื่อนสนิทก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

 

  "ก็เขาเป็นพี่ฟางเหมือนกันนะ.."

 

  "ไม่รู้ล่ะ..แต่เธอต้องอยู่กับฉันห้ามอยู่กับมัน.."ฟางฟังคงพูดด้วยสีหน้าแปลกใจ ในใจก็เต้นแรงซะ..ให้ตายเถอะ..สายตาเขาฟางแทบอยากบินหนีไปให้ได้

 

  "ทำไมเล่า.."เพียงเท่านั้นร่างสูงก็ยื่นหน้าเขาไปใกล้ฟางมากขึ้น มากขึ้นไปอีก

 

  "ถ้าขัดใจฉันล่ะก็..."ร่างสูงพินิจพิจารณาไปทั่วใบหน้าร่างเล็กก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบาง

 

  "เธออาจจะโดนเหมือนเมื่อคืนก็ได้.."ป๊อปปี้พูดก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้เพื่อประกบปากร่างเล็ก หากแต่ร่างเล็กไม่หันหน้าหนีจนหน้าของร่างสูงไปหยุดอยู่ตรงซอกคอขาว พร้อมคำพูดหวานๆที่ดังขึ้น

 

  "กะ..ก็ได้!ฟะ..ฟางอยู่กับพี่ป๊อปก็ได้!ปะ..ปล่อยฟาง..กะ..ก่อนนะ"ฟางพูดเสียงตะกุกตะกัก ป๊อปปี้ยอมผละออกจากร่างเลกแม้ความจริงแล้วให้กอดแบบนี้ทั้งวันยังได้

 

 

  ฟางหน้าร้อนผ่าว ช่วงนี้ป๊อปปี้ทำอะไรแปลกๆกับเธออยู่เรื่อย..ใจก็เต้นแรงไม่หยุดอยู่เรื่อย..

 

 

  "โอเค ไหนล่ะข้าวต้ม"ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินไปหยิบเข้าต้ม ข้างๆเตียงแล้วนั่งบนเตียง

 

 

  "ฟางทำเองเลยนะ..พี่ป๊อปต้องบอกว่าอร่อยแน่.."ฟางยืดอกชื่นมื่น จะว่าเธอทำหวานก็ได้เพราะเธอเพ่งใส่น้ำตาล..แต่ไม่นานเธอก็ใส่น้ำเพิ่มนี่นา..มันก็น่าจะอร่อยแล้วล่ะ เมื่อเธอใส่บางอย่างเพิ่มไป..รสชาดมัต้องอร่อยแน่..

 

 

  "แน่ใจหรอ..คงไม่หวานจนมดขึ้นได้หรอกนะ"ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องมองไปยังข้าวต้มของฟาง เขาก็ได้ยินฟางบอกว่ามันหวาน..และที่สำคัญเขาเกลียดของหวานยิ่งกว่าอะไรดี

 

 

  "อร่อยสิพี่ป๊อป...ลอกกินดูนะ.."ฟางพูดขึ้นแล้วหยิบช้อนตักไปที่ข้าวต้มแล้วป้อนให้คนเป็นพี่คำโต..

 

  ป๊อปปี้ค่อยๆเขี้ยงรับรสชาดที่หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ก็เป็นได้..

 

  แต่..

 

  ...มันไม่หวาน

 

  รสชาดมัน...

 

 

  !!!!

 

  ...โคตรเปรี้ยววววว

 

 

  "แคร่กๆ โอ้ยแสบลิ้น!!แค่กๆ น้ำอยู่ไหน.."ป๊อปปี้แทบอยากจะสำลอกออกมาให้หมด รสชาดมันไม่ได้หวานแต่มันโคตรจะเปรี้ยวเลยต่างหาก...

 

 

  "พี่ป๊อป..สำลักหรอ..มันอร่อยเกินไปใช่มั้ย!!"ฟางตกอกตกใจนึกชื่นชมตัวเองที่ทำให้ถูกใจป๊อปปี้จนแทบจะสำลักออกมา -_- ''

 

 

  "กินอีกสิพี่ป๊อป!!กินอีก อร่อยใช่มั้ยเห็นป่ะฟางบอกแล้ว"ทันทีที่ให้น้ำร่างสูงเสร็จก็ยังคงป้อนร่างสูงอยู่เหมือนเดิม ป๊อปปี้กลืนน้ำลายลงคอแล้วกินข้าวต้มรสมะนาวลงไปอีกครั้งเขาพยายามเก็บสีหน้าไม่อยากให้ฟางเสียใจ

 

...................................

 

  ภายในมหาลัย

 

  "ว้าาา จริงหรอครับน้องจินนี่..อะไรกันพี่ไม่ได้นอกใจสักหน่อย..ครับพี่ก็คิดถึงจินนี่มากเหมือนกัน"เขื่อนเดินอยู่นอกมหาลัยควงสาวสองคนแล้วคุยโทรศัพท์กับหญิงสาวอีกคนด้วยสีหน้าชื่นมื่น วันนี้เป็นวันหยุดเขาค่อนข้างเบื่อเลยมาหาสาวๆในหมาลัย จะว่าไปก็ล้วนเป็นสาวๆในสต๊อกของเขาทั้งนั้น เขาไม่ค่อยจริงจังกับใครเท่าไหร่ด้วยสิ

 

 

  "พี่เขื่อนค้าาา ซูซี่อยากไปกินขนมเค้กอ่ะค่ะ พี่เขื่อนไปกับซูซี่หน่อยนะค้าาา น้าาาน้าาา"ซูซี่หญิงสาวรูปร่างเซ็กซี่กระโปรงสั้นเสื้อรัดรูป แน่นอนว่าหล่อนคือหนึ่งในสาวๆของเขื่อนฝั่งซ้าย

 

  "แล้วที่เราสัญญากันว่าจะไปกินข้าวกันล่ะคะพี่เขื่อน...มินนี่ก็อยากไปกินข้าวแล้วก็ดูหนังกับพี่เขื่อนด้วยนะค้าาา"มินนี่สาวรูบร่างเล็กนมโต หล่อนเองก็เป็นสาวในสต๊อกของเขาเช่นกัน เธออยู่ฝั่งขวา

 

  "โอ๋ๆอย่างอนกันนะครับน้องซูซี่และก็น้องมินนี่ เดี๋ยวพี่พาไปสองคนเลยนะค้ะ..อย่าทะเลาะกันนะ"เขื่อนพูดแล้วโอบเอวสาวสองคนทั้งขวาและซ้ายย่างเอาใจ เป็นจุดสนใจกับสาวๆและหนุ่มๆในมหาลัยที่อิจฉากันยกใหญ่

 

 

  ปึ้ก!

 

  "โอ้ย!..."เขื่อนที่กำลังออดอ้อนสาวๆอยู่จนเดินไม่ดูทางก็เดินไปชนกับร่างเล็กคนนึงในระหว่างเดินจน หนังสือหลายเล่มหล่นลงพื้น เขื่อนจะก้มเก็บให้แต่เธอเก็บมันหมดเสียก่อน ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับร่างสูง

 

 

  น่ารักว่ะ...

 

 

  "เอ่อ.."เขื่อนรีบละออกจากน้องมินนี่และน้องซูซี่ทันที ก่อนจะหันไปหาร่างเล็กคนนั้น

 

  "เดินดูด้วยสิ!.."หญิงสาวร่างบางดุเขานิดหน่อยก่อนจะเดินออกไป แต่กลับโดนเขื่อนคว้าแขนไว้ก่อน

 

  "โทษนะ..เธอชื่อ.."เขื่อนทำท่าจะถามแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างบางกลับสะบัดแขนเขาออกแล้วเดินออกไป ก่อนที่เขื่อนจะโดนน้องมินนี่และซูซี่ลากแขนไป ร่างสูงไม่ลืมที่จะหันกลับไปมองด้านหลัง

 

  เราจะต้องได้เจอกันอีกใช่มั้ย...

 

 

  ร่างบางเดินออกมาแล้วปัดทรายที่เมื่อครู่ล้มลงไปกับพื้นนิดหน่อย เพราะไอผู้ชายคนนั้นที่ควงสอง หน้าด้านๆแล้วยังเดินไม่ดูทางอีก ดูหน้าก็รู้ว่าเป็นแบดบอยชัดๆ เธอมองหน้าก็รู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นแล้ว แต่เมื่อไอบ้านั่นจับแขนของหล่อนจะมีหรอว่าจะยอมง่ายๆ ใช่!เธอสะบัดแขนนั้นออกแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาใครบางคน

 

 

  "พี่ฟาง!พี่อยู่ไหนเนี่ย!เฟย์อยู่หน้ามหาลัยพี่นะ!"เฟย์พูดกับปลายสายดวยท่าทางหงุดหงิด

 

  (เฟย์หรอ!!ตอนนี้อยู่ไหนนะ!)

 

  "ก็อยู่หน้ามหาลัยของพี่ฟางน่ะสิ ทำไมมหาลัยถึงเงียบๆล่ะ"

 

  (จะไม่เงียบได้ไง ความจริงวันนี้เขาปิดต่างหากล่ะเฟย์แล้วกลับมาจากเมกาเมื่อไหร่ทำไม..)

 

  "พี่ฟางอย่าถามมากเลยค่ะ ตอนนี้เฟย์รออยู่หน้ามหาลัยแล้วบ้านของสามีใหม่ของแม่อยู่ไหนหรอ"

 

  (เฟย์รอตรงนั้นไปก่อนแล้วกันนะ อีกสักพักพี่จะออกไปรับนะ)

 

  "ก็ได้ค่ะ เร็วๆนะคะ"เฟย์พูดจบก็ตัดสายไป

 

 

  ร่างเล็กเดินไปนั่งตรงเก้าอี้หน้ามหาลัย พร้อมกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ..เฟย์ที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกาเธอไปเรียนที่นั่นตั้งแต่เจ็ดขวบ เธอไปอยู่กับอาที่นั่นจนไม่ได้กลับมาประเทศไทยอีกเลย ความจริงเฟย์ก็รู้เรื่องการแต่งงานใหม่ของแม่และเฟย์เองก็ไม่ได้ขัดอะไร..แค่อยากมาเยี่ยมแล้วสักพักก็จะกลับไป...

 

  "เฮ้อออ.."เฟย์ถอนหายใจยาวๆแล้วเอนตัวนั่งกับเก้าอี้ยาว ว่างไก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นแก้เบื่อ

 

 

  "จ้าาา โชคดีนะ แล้วเดี๋ยวคืนนี้พี่โทรหานะจ้ะน้องกุ๊บกิ๊บ"เขื่อนคุยโทรศัพท์แล้วเดินมาหน้ามหาลัยหลังจากที่เขาพาน้องมินนี่และน้องซูซี่ไปกินขนมเค้กเสร็จเขาก็ต้องพาทั้งสองไปส่ง วันนี้ก็เหมือนวันทั่วๆไปของเขาที่จะอยู่กับสาวๆ

 

 "นั่นมัน..ผู้หญิงคนนั้นนี่!"เขื่อนไม่รอช้า รีบวิ่งไปตรงมหาลัยพร้อมใจที่เต้นแรง เขาไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา...

 

 

  จะทำไงได้..ครั้งแรกที่เจอเขาก็ถูกอกถูกใจกับร่างเล็กที่มีรอยบุ๋มตรงข้างแก้ม น่ารักจะตายไป..

 

 

  "ขอโทษนะ.."เพียงเท่านั้นร่างเล็กก็เงยหน้าจากโทรศัพท์ในมือถือแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากบเขาได้ไม่นาน

 

  "เห้ย!นาย!"เฟย์เด้งตัวขึ้นแล้วเขยิบออกห่าง จนเขื่อนต้องหัวเราะออกมา

 

  "ตกใจอะไรเล่า ฉันเองที่เจอกันเมื่อกี้จำได้รึเปล่า"เขื่อนพูดแล้วชี้ไปที่ที่เขาเพิ่งเจอกับร่างเล็ก

 

  "แล้วนายจะทำไมหรอ!มีอะไรกับฉันหรอ!"เฟย์พูดแล้วมองตาส่นระริกด้วยความกลัว เขาไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้แล้วเธอยังเห็นเขาควงผู้หญิงิีกสองคนยังไม่นับน้องจินนี่ที่เธอได้ยินอีกด้วยนะ

 

  "เธอกลัวฉันหรอ..ไม่ต้อ.."ร่างสูงพูดแ้วเขยิบไปหาเฟย์ช้าๆ แต่เฟย์กลับชี้หน้าเขาจนต้องชะงัก

 

  "อย่าเขามานะ!!ออกไปไกลๆฉันเลยนะเว้ย!"

 

  "ฮ่าฮ่า เธอนี่ตลกจังเลยอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า"เขื่อนขำก๊ากออกมาแล้วกุมท้องตัวเองจนเจ็บ

 

  "ขำบ้าอะไรของนายหะ!ออกไปเลยนะ!นี่มันที่ของฉันนะ!"เฟย์พูดพลางชี้หน้าร่างสูง แล้วหยิบกระเป๋าตัวเองที่อยู่ใกล้ๆเขื่อนออกมากุมไว้

 

  "ฉันไม่ใช่โจรสักหน่อยนะ..ฉันแค่อยากรู้จัก.."

 

  "ฉันไม่อยากรู้จักนาย!ออกไปไกลๆฉัน!ฉันไม่ชอบเสือผู้หญิงแบบนายหรอกนะ!"เฟย์พูดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นๆ เขื่อนที่มองอยู่ก็หยุดยิ้มฉับ

 

 

  ร่างสูงครุ่นคิดอะไรบางอย่าง..แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเฟย์..ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ

 

 

  "ถ้าฉันไม่เป็นเสือผู้หญิง..เธอจะยอมคุยกับฉันดีๆใช่มั้ย.."ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาพูดแบบนั้นแต่เขื่อนก็รู้สึกใจกระตุกนิดหน่อยเมื่อฟังร่างเล็กไม่ชอบเสือผู้หญิงแบบเขา

 

 

  เฟย์นิ่งไป..ไม่นานบริเวณรอบๆก็เงียบขึ้นมา

 

 

  ครืด ครืด ครืด

 

  เสียงโทรศัพท์ของเขื่อนดังขึ้น ร่างสูงหลบสายตาร่างเล็กสักพักก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้น

 

  "ฮัลโหล..."

 

  (มึงจะมาบ้านฟางป่ะเนี่ย!กูกับไอป๊อปรอจนเหงือกแห้งแล้ว)

 

  "ไอโมะ!มึงนี่กวนกูจริงๆเลย..มึงไม่รู้รึไงกูกำลังจีบสาวอยู่..."เขื่อนพูดดังขึ้น นั่นมันทำให้เฟย์ที่อยู่ข้างๆมองไปรอบๆและทำไมรอบๆเธอถึงมีแต่ผู้ชาย หวังว่าคนที่ไอบ้านี่พูดถึงคงจะไม่ใช่เธอ

 

  (กูจะรู้มึงหรอวะ!..เออๆ ฟางเขาฝากมึงช่วยรับน้องสาวเขาด้วยว่ะ)

 

  เขื่อนขมวดคิ้ว..

 

  "ใครวะ..."เขื่อนมองดูรอบๆ

 

  (น้องเขาเพิ่งกลับมาจากอเมริกาแล้วก็อยู่หน้ามหาลัยตอนนี้มึงอยู่หน้ามหาลัยใช่มั้ยวะ)โทโมะถาม

 

  "เออกูอยู่..แล้วคนไหนวะผู้หญิงหรือผู้ชาย"

 

  (ผู้หญิง..น้องเขาจะมีกระเป๋าเดินทางมาด้วย..)

 

  เขื่อนมองดูรอบๆก่อนจะมาสะดุดตากับกระเป๋าเดินทางของร่างเล็ก..

 

  "แล้ว.."

 

  (น้องเขา..มีลักยิ้ม ตัวเล็กๆขาวๆเห็นน้องเขาบอกว่าน้องเขาอยู่หน้ามหาลัย..)

 

 

  ชัดเลย..

 

  ร่างสูงหันมายิ้มให้กับเฟย์..แต่ร่างเล็กกลับทำคิ้วเป็นปม..

 

 

  น่ารักอีกแล้ว..

 

  เหมือนพี่ไม่มีผิด..

 

  "แล้วเขาชื่ออะไรวะ"

 

  (เฟย์..)

 

  เท่านั้นล่ะ เขื่อนก็ตัดสายเพื่อนสนิททิ้งแล้วหันมาหาร่างเล็ก

 

  "เฟย์..เธอชื่อเฟย์หรอ"เขื่อนหันมาถาม ร่างเล็กเบิกตากว้าง

 

  "นะ..นาย!"

 

  "ฉันชื่อเขื่อนนะ..เรียกพี่เขื่อนก็ได้ เพราะเธออายุน้อยกว่าฉัน"พูดแล้วยิ้มกริ่ม

 

  "ไม่มีทางหรอก!แล้วฉะ..ฉันก็ไม่ได้ชื่อเฟย์ด้วย!"เฟย์พูดแล้วทำท่าจะเดินหนี หากไม่มีเสียงใหญ่พูดตามหลัง

 

  "เพิ่งกลับมาจากอเมริกา จะมาเยี่ยมพี่สาวสินะ..ฟางใช่มั้ยล่ะ"เท่านั้นล่ะเฟย์ก็หยุดชะงักแล้วหันมาทางเขา

 

  "นะ..นายรู้จักพี่ฟาง"

 

  "รู้จักสิ สนิทด้วย"เขื่อนพูดจบก็เดินไปใกล้เฟย์ แต่ครั้งนี้เฟย์ไม่หนี

 

  "นายอย่าบอกนะว่า!นายเป็นแฟนกับพี่สาวฉัน!!ไม่มีทาง!!พี่ฟางไม่เอาเสือผู้หญิงแบบนายหรอก!"

 

 

  จุก!

 

  เขื่อนบอกเลยว่าจุดๆนี้เขาจุกยิ่งกว่าเห็นฟางอยู่กับป๊อปปี้เสียอีก..

 

 

  "ฟางให้ฉันมารับเธอกลับบ้านนะเฟย์"

 

  "โกหก!ฉันไม่กลับกับนายเด็ดขาด!"เฟย์เถียงแล้วกระทืบเท้าหนี แต่โดนเขื่อนกอดจากด้านหลังซะได้

 

  O_O!!

 

  "อะ...ไอบ้า!ปล่อยฉันนะ!"เฟย์ดิ้นไปมากับอ้อมกอดของเขื่อน ร่างสูงยิ่งกอดแน่นขึ้น

 

  ตัวหอมด้วยว่ะ...

 

 

  "ยอมกลับกับฉันดีๆ..หรือเธออยากโดนฉันทำมากกว่านี้"กระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา

 

  "ฉันจะไม่ยอมกลับกับนายเด็ดขาด!"

 

  ฟอดดดดดด

 

  O_O!!!!!!!!!

 

  "ไอ้บ้าเขื่อน!"เฟย์ตีแขนเขื่อนจนช้ำแต่ก็ไม่ทำให้เขื่อนคลายกอดได้เลย

 

  "กลับบ้านได้แล้ว..หรือเธออยาก.."เขื่อนพูดจบก็โน้มหน้าไปใกล้แก้มเฟย์อีกครั้ง

 

  "กะ..กลับแล้ว!กลับก็ได้!ปล่อยฉันได้แล้วนะ!!"เฟย์พูด เขื่อนจึงผละออกจากร่างเล็กแล้วเข้าไปกุมมือเฟย์ไว้

 

  "แค่นี้ก็จบ.."พูดไปแล้วเดินกุมมือเฟย์ไปอีก ก่อนจะจับกระเป๋าลากของร่างเล็กแล้วลากมันไป..

 

 

................................

 

  "ฟาง..เธอมีน้องด้วยหรอ"ป๊อปปี้ถามขึ้นพลางนันมองทีวี นึกถึงข้าวต้มรสมะนาวนั่นก็ยังฝาดๆที่ลิ้นขึ้นมา กว่าฟางจะให้เขาหยุดก็ตอนที่เธอลองกินดูนี่แหละ..เธอบ้วนใส่ป๊อปปี้ด้วย แล้วังตีป๊อปปี้อีกพร้อมดุเขาที่ยังฝืนกินไปอยู่ได้

 

  "ใช่..ฟางมีน้องสาวแต่เธอไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เด็กเลยไม่ได้เจอกันเลยอ่ะ"ฟางพูดพลางปอกแอปเปิ้ลให้โทโมะละป๊อปปี้กิน

 

  "ฟางเก่งจังเลยนะครับ..น่ารักก็น่ารัก..ถ้าใครได้เป็นแฟนก็คงโชคดีมากเลย"โทโมะพูดแล้วชมฟาเสียงหวาน ป๊อปปี้มองค้อนใส่

 

  "ไม่หรอกพี่โมะ..ฟางไม่ได้น่ารักแบบที่พี่โมะบอกสักหน่อย ฟางทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องหรอกค่ะ อาหารก็ยังทำไม่เป็น"ฟางพูดแล้วเบ้ปาก

 

  "อื้อออ ใครว่ากันล่ะ..นี่ถ้าพี่ไม่มีแฟนล่ะก็..พี่คงจีบน้องฟางนี่แหละครั.."ไม่ทันไรหมอนหนาๆก็กระแทกหน้าโทโมะอย่างจัง โทโมะหันไปดูคนที่นอนดูทีวีสบายใจเฉิบและคงจะเป็นคนเดียวที่เขวี้ยงหมอนนี้มา

 

  "หุบปากไปเลยไอโมะ!กูจะฟ้องแก้ว!"ป๊อปปี้พูดขึ้น แล้วเขวี้ยงหมอนมาอีกลูก

 

  "ใครที่คิดจะจีบฟางนี่คงแย่แล้วล่ะ.."

 

  "ทำไมล่ะคะ.."

 

  "ไอป๊อปมันหวง..."โทโมะพูดขึ้นแล้วเน้นคำว่า หวง ซะ ทำเอาฟางหน้าแดง ป๊อปปี้แค่ยิ้มน้อยๆ

 

  

  "ไอบ้า!ฉันบอกจะถือเองไง!เอาให้ฉันนะไอเสือผู้หญิง!ฉันไม่อยากอยู่ใกล้นาย!"เสียงบางเล็ดรอดมาจากด้านนอก ทั้งสามที่อยู่ในบ้านก็หันไปตามต้นเสียง

 

  "ก็บอกว่าเดี๋ยวถือให้ไงเฟย์...มันหนักจะตายนะ"เขื่อนพูดพร้อมกระเป๋าลากของเฟย์

 

  "ไม่ต้องไงเล่า!กลับไปหาสาวๆของนายเหอะน่า!!"

 

  "พูดแต่สาวๆของพี่อ่ะ ตั้งแต่ในรถแล้วนะเฟย์!"เขื่อนหงุดหงิดเพราะตลอดทางเธอก็เอาแต่พูดถึงผู้หญิงในสต๊อกของเขาอยู่นั่น

 

 

 

  "เฟย์!!"ฟางวิ่งเข้าไปหาร่างบางอีกคนแล้วโผลเข้ากอดด้วยความคิดถึง

 

  "พี่ฟาง!!เฟย์คิดถึงจะแย่แล้ว"เฟย์พูดแล้วกอดตอยคนเป็นพี่สาวแน่น

 

  "เฟย์!!แกกลับมาตอนไหน"ฟางพูดไม่ทันขาดคำ เฟย์ก็เห็นร่างสูงใกล้ๆฟาง

 

  "พี่ฟาง!!นั้นแฟนพี่น่ะหรอ!!"เฟย์พูดขึ้นแล้วชี้ไปยังป๊อปปี้

 

  "ยัยเฟย์!ไม่ใช่สักหน่อย!นั้นพี่ป๊อปนะ..เขาเป็นพี่พวกเรา.."ฟางปฎิเสธ แล้วหันไปหาป๊อปปี้ที่มองมาที่ฟางด้วยสีหน้าแปลก

 

  "ก็เห็นไอบ้านี่บอกว่าพี่ฟางมีแฟนชื่อป๊อปปี้อ่ะ!นี่นายโกหกฉันหรอ!"เฟย์หันไปค้อนใส่ร่างสูงข้างๆ

 

  "เข้าบ้านเถอะ.."ป๊อปปี้พูดเสียงนิ่งๆ ทำเอาทุกคนเงียบกริบ ฟางมองไปยังสายตาคู่นั้น ป๊อปปี้กลับเฉยเมยแล้วมองไปทางอื่น

 

  โกรธกันอยู่หรอ..

 

---

 

เป็นไงกับบ้างงง?

 

 สงสารใครดี..ตอนนี้รู้สึกอัพซะเยอะ..ตอนหน้าจะกลับมาหวานๆกันเลยทีเดียว...มั้ง

 

 ขอกำลังใจด่วนนนนถึง 42 เม้นอาจจะกลับมาอัพ555

 

 ตอนนี้จะคู่เขื่อนเฟย์เด่นๆนะ!!

 

 ชอบเม้นนน รักโหวตตตตเลย

สปอยตอนหน้า

 

 "ป๊อปชอบยัยฟางนั่นหรอคะ!ยัยเด็กบ้านั่นน่ะหรอ!!"

 "อย่าว่าฟางแบบนั้นนะมด!!"