YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.25 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) IT'S YOU -7-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-7-
IT'S YOU
'เมื่อรักใครสักคน..หัวใจจะเต้นแรงขึ้น'
"ไง...เธอชื่อฟางใช่มั้ย"หญิงสาวอ้วนเท้าเอวมองมาทางฟาง ผู้คนมุงล้อมกันเยอะพอสมควร ฟางยิ้มน้อยๆอย่างไม่กลัว
"ค่ะ..ฉันชื่อฟาง ธนัญธรณ์..อยากรู้นามสกุลด้วยมั้ยคะ..นีระ.."
"ไม่ต้อง!ทำอะไรไว้ทำไมไม่สำนึกบ้างหะ"หญิงสาวอ้วนท้วมยังคงพูดต่อ
"สำนึกอะไรหรอคะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"พูดหน้าตาเฉย เอาจริงๆเธอไม่รู้สึกกลัวอะไรกับยัยหมูคนนี้เลยสักนิด.. สักนิดเดียว
"ทำหลังเวทีเละเทะ แล้วยังมาทำหน้าแบบนี้อีกหรอหะ!"โกรธ..ผู้หญิงอ้วนโกรธ!!
แล้วไง...
"ฉันก็ขอโทษแล้วนี่คะ..รุ่นพี่จะเอาอะไรอีกอ่ะ"เพียงเท่านั้นหญิงสาวอ้วนก็เดินเข้ามากระชากแขนร่างเล็กเต็มแรง นักศึกษาพากันกรี้ดด้วยความตกใจ
"ปากเก่ง!..อยากได้ฝ่ามือของฉันไปกินก่อนมั้ย!"ฟางหัวเราะร่าน ไม่กลัวเลยจริงๆ
"ฟางไม่อยากกินเนื้อ...ฟางชอบกินหนัง"ฟางพูดจบนักศึกษารอบๆต่างหัวเราะกันยกใหญ่ แต่ไม่นานฝ่ามือของผู้หญิงอ้นนั้นถูกใครคนนึงจับมันไว้แน่น
"มด..แกจะรั้งฉันไว้ทำไมอ่ะ ดูยัยเด็กนี่!.."หญิงอ้วนพูดด้วยความหงุดหงิด แต่มดก็บอกให้เธอปล่อยมืออกจากฟางแล้วหันหน้ามาเผชิญกับร่างเล็ก
"รุ่นพี่...บอกพวกเขาไปสิคะว่ารุ่นพี่น่ะ.."ฟางกำลังพูดถึงคำสั่งที่มดสั่งเธอให้ไปเอาของหนักๆนั่น แต่ไม่ทันไรมดก็เอาฝ่ามือบางๆของเธอง้างคางฟางไว้
"ฉันจะทำโทษเธอ...ที่ทำให้งานนี้วุ่นวาย!"ฟางมองด้วยความตกใจ นี่มดจงใจแกล้งเธอใช่มั้ย..ฟางได้แต่คิด
"ก็รุ่นพี่!ให้ฟาง.."
ปึก!
ฟางล้มลงไปกองกับพื้น..โดยแรงผลักของมดก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้าไปใกล้ฟางที่ยังคงนั่งนิ่ง..
"ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ...กราบ"มดพูดขึ้นและเดินเข้าไปใกล้ฟาง นักศึกษาแต่ละคนต่างโห่ร้องเพราะความโหดของมด
ฟางแค่เงยหน้าขึ้นมองมดแล้วแสยะยิ้ม..มดขมวดคิ้วเป็นปม
"อะไรของเธอ!ฉันบอกให้!.."
เพี้ยะ!!
ฟางลุกขึ้นยืน แล้วตบหน้ามดจะหน้าหัน..
และมันก็ถูกถ่ายรูปไว้หมด...
"ยัยฟาง!แย่แล้ว.."แก้วที่ยืนอยู่ในกลุ่มนักศึกษาเธอไม่สามารถเข้ามาช่วยได้ เพราะรุ่นพี่บอกว่ามันเป็นเรื่องของคนผิดที่ต้องโดนทำโทษ
"แกตบฉันหรอ!"มดตะวาดเสียงด้วยความโกรธ เดินเข้าไปหาเรื่องแล้วคว้าผมของฟางจนฟางเซเล็กน้อย
"แกคิดว่าแกเป็นใครหะ!กล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!"มดขึ้นเสียงด้วยความโกรธ ฟางไม่ได้พูดอะไรเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องตบหน้ามดด้วย อาจเพราะความโกรธ..ความเสียใจที่ถูกหักหลัง...
"ปล่อยฟาง!.."เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอานักศึกษาที่มุงล้อมหันไปมองแล้วตกใจกันยกใหญ่
"ป๊อป!"มดตกใจทันทีเห็นร่างสูง มดจึงปล่อยฟางแล้วมองดูป๊อปปี้ที่เข้าไปหาฟางด้วยความเร็ว
"ฟาง..เป็นอะไรมั้ย"ป๊อปปี้จับแขนร่างเล็กแล้วมองดูรอบๆ เห็นเพียงเลือดที่ซึมออกมาจากแผลไม่กี่นาทีที่เพิ่งไปทำ
"ป๊อปคะ.."มดเข้าไปจับแขนของป๊อปปี้ แต่ถูกร่างสูงสะบัดออกอย่างไม่ใยดี
"ป่ะ..ฟางกลับเถอะ"ป๊อปปี้ค่อยๆพยุงฟางออกจากลุ่มนักศึกษาที่ต่างหลีกทางให้พวกเขา บ้างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป
มดมองดูแผ่นหลังที่เดินลับหายไป..ป๊อปปี้ที่โอบเอวฟางแล้วสายตาที่มองด้วยความเป็นห่วงนั่น..มดกำมือแน่น..เธอไม่มีวันยอมให้ป๊อปปี้เป็นของยัยเด็กนั่นเด็ดขาด...
เธอจะเอาป๊อปปี้กลับคืนมา...
........................................
ป๊อปปี้กับฟางเดินออกจากมหาลัยอย่างเช่นทุกวัน หากแต่วันนี้ไม่มีเสียงหวานที่คอยพูดคุยสนุกปาก ร่างสูงมองดูคนในอ้อมแขนที่น้ำตาซึมน้อยๆแต่ร่างเล็กกำลังเก็บกลั้นความเจ็บปวดนั่น
"วันนี้เธอเงียบจังเลยนะ.."ป๊อปปี้พูดแล้วเอียงคอดูฟางที่หลบหน้าเขา
"ฟางเปล่า..."พูดทั้งๆที่หันหน้าไปอีกทาง ฟางรู้สึกถึงแรงบีบไหล่เล็กน้อย ตอนนี้ป๊อปปี้กำลังโอบแขนช่วยเธอเดิน
"เธอนี่น่าสงสารจังเเฮะ.."น้ำเสียงของป๊อปปี้ที่เธไม่ค่อยจะได้ยินมันนัก แต่วันนี้ปีอปปี้เป็นคนชวนฟางพูดแล้วเดินไปเรื่อยๆ
"ก็เพราะใครล่ะ..พี่ป๊อปอยากฮ๊อตเองทำไงได้ล่ะ"ฟางเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้น ป๊อปปี้ยิ้มออกมาน้อยๆอีกครั้ง
"เธอก็อย่ามาอยู่ใกล้ฉันสิ.."ป๊อปปี้พูดแล้วแอบเหลือบมองทีท่าคนตัวเล็ก ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูงอย่างเคืองๆ
"ไม่ได้หรอก!ก็ฟางอยากอยู่ใกล้พี่ป๊อปนี่.."ประโยคแรกพูดซะเสียงดัง ประโยคหลังเสียงอ่อนลงวูบ
"อะไรนะ.."แกล้งถามไปงั้นแหละ..เขาได้ยินมันชัดเจน
"ปะ..เปล่า ไม่มีอะไรแล่ว!"ฟางทำท่าจะเดินหนีแต่ไม่ทันไร
"โอ้ย!"ฟางเท้าพลิกอย่างกระทันหัน ทำเอาป๊อปปี้ตกใจต้องรีบเข้าไปดู
"เป็นอะไรมั้ย..เธอนี่อวดเก่งชะมัด"ป๊อปปี้ดุ ฟางหันหน้ามองค้อนใส่
"ฟางเจ็บนะพี่ป๊อป.."ฟางร้องบอก เมื่อจู่ๆร่างสูงก็ย่อตัวลงจับข้อเท้าตัวเอง
อีกแล้ว...
ใจเต้นแรงอีกแล้ว...
"เธอเท้าแพลงอยู่..ขึ้นหลังฉันก่อนสิ"ป๊อปปี้พูดแล้วย่อตัว เตรียมท่าให้ร่างเล็กขึ้น แต่เหมือนฟางจะไม่ค่อยมั่นใจนัก
"จะบ้าหรอพี่ป๊อป!ฟางหนักนะ!"ฟางตีหลังป๊อปปี้ แต่สุดท้ายเธอก็จำต้องค่อยๆขึ้นหลังร่างสูงเมื่อเห็นสายตานิ่งๆของป๊อปปี้
ร่างสูงรวบขาร่างเล็กแล้วยกตัวเองขึ้น จนตอนนี้ฟางอยู่บนหลังป๊อปปี้และหน้าของเธอก็อยู่ใกล้แก้มของเขามากด้วย
"ตัวหนักใช่เล่นนะ..."ทันทีที่ร่างสูงยกขึ้นเขาก็พูดขึ้น ก่อนจะโดนแรงตีของร่างเล็กบนหลัง
"เห็นมั้ยฟางบอกแล้วไม่เชื่อ!ก็ยังจะให้ฟางขึ้นหลังอีก!"ฟางพูดเคืองๆ แล้วสะบัดหน้าหนีอีกคน
"เอาเถอะ.."ป๊อปปี้ยิ้มมุมปาก ความจริงแล้วมันไม่หนักเลยสักนิด..มันเบาเหมือนหมอนเลยต่างหาก ป๊อปปี้กระแอมเสียงออกมาก็เพราะกลิ่นตัวของฟางมันหอมจนทำให้เขาใจเต้นน่ะสิ...
"พี่มดรู้จักกับพี่ป๊อปด้วยหรอ..ฟางว่าเขาเหมือนชอบพี่ป๊อปเลยนะ.."ฟางพูดขึ้น ป๊อปปี้ชะงักแล้วหันมาหาฟาง ตอนนี้หน้าทั้งคู่ใกล้กันอีกแล้ว..
"เธออย่าพูดชื่อของผู้หญิงคนนั้น..."ป๊อปปี้พูดแล้วหันกลับมา
"ทำ.."
"และอย่าถามด้วย.."ป๊อปปี้พูดขึ้น เขาไม่อยากได้ยินเรื่องผู้หญิงคนนั้นสักเท่าไหร่..มันรู้สึกไม่ค่อยดี..ไม่อยากนึกถึงเมื่อสี่ปีที่แล้ว...
เจ็บปวด...
.............................................
ฟางและป๊อปปี้เดินมาเรื่อยๆจนถึงบ้าน ร่างสูงเปิดประตูบ้านแล้วพาร่างของฟางที่หลับอยู่บนหลังวางลงบนโซฟางนุ่ม..ป๊อปปี้ส่ายหน้านิดหน่อยกับความดื้อของฟาง ตั้งแต่รู้จักกับฟางเขาก็พอจะรู้ว่าฟางเป็นคนไม่ค่อยยอมใคร..แต่มุมน่ารักของฟางก็มี..
"ป้าน้อม..พ่อกับ..แม่ล่ะครับ"เป็นครั้งแรกที่ป๊อปปี้เรียกแม่ของฟางเป็นแม่ของตัวเอง ไม่ใช่ว่าป๊อปปี้จะขัดกับการแต่งงานใหม่ของพ่อ เขาแค่รู้สึกแปลกๆเท่านั้นเอง
"พวกท่านไปทำงานที่ต่างจังหวัดน่ะค่ะน่าจะกลับมาวันมะรืนนี้"ป้าน้อมพูดขึ้น ป๊อปปี้พยักหน้ารับรู้ ทำงานเหมือนเดิม..ร่างสูงมองดูร่างเล็กที่กำลังหลับอยู่ก็นึกอะไรขึ้นได้..
แผลของฟาง...
"อื้อ"ฟางบิดขี้เกียจออกมา ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นรู้สึกปวดตรงที่แผล
"อ๊ะ!พี่ป๊อปทำอะไรอ่ะ!"ฟางสะดุ้งเมื่อเห็นป๊อปปี้เก็บแอลกอฮอร์ใส่ในกล่องใส่ยา
"ทำแผล.."ฟางตกใจทันทีร่างสูงตอบ..
"ไม่เอานะพี่ป๊อป..ฟางไม่อยาก.."พูดไม่ทันจบร่างเล็กก็ต้องแปลกใจเมื่อร่างสูงเอากล่องใส่ยาไปเก็บ
เสร็จแล้วหรอ...
"พี่ป๊อป..ทำเสร็จแล้วหรอ"ฟางถาม
"เสร็จแล้ว และเธอก็ขึ้นไปนอนได้แล้ว"ป๊อปปี้พูด แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
หน้าเดิม น้ำเสียงเดิมกลับมาอีกแล้ว...
"เช้อะ!พอทำแผลเสร็จก็ขึ้นไปนอนเลยงั้นหรอ"ฟางเบ้หน้าปากด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะขึ้นตามร่างสูงขึ้นไป
ร่างเล็กเดินจ้ำอ้าวขึ้นมาชั้นบนเตรียมตัวจะประตูเปิดเข้าห้องตัวเอง แต่ก็หันไปเห็นตุ๊กตาสองตัวที่อยู่ระหว่างห้องเธอกับป๊อปปี้ ฟางเดินไปตรงหน้าตุ๊กตาสองตัวนั้นแล้วย่อตัวลง
"พี่ป๊อปนี่ขี้เก๊กชะมัดเลยอ่ะ...รู้บ้างมั้ยห้ะ!!นี่แน่ะ!"ฟางบีบหูหมีพูตัวนั้นอย่างหมั้นเขี้ยว
∼ เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ∼
∼ ตอบทุกคำถามของใจ ∼
∼ คนเดียวที่ฉันมั่นใจ ∼
เสียงดนตรีที่ดังจากข้างในห้องของป๊อปปี้ พร้อมเสียงกีต้าร์ที่ดีดผสมกับทำนองเพลง เสียงไพเราะนั่นฟางรู้ว่าเป็นเสียงของป๊อปปี้ แต่เธอไม่เคยเห็นป๊อปปี้เล่นกีต้ามาก่อน ฟางเงี่ยหูฟังเพลงที่ป๊อปปี้ร้องออกมา ด้วยความอยากรู้ ร่างเล็กบิดลูกบิดหน้าประตูเข้าไป
ไม่ล็อคด้วย...
แกร้ก..
ป๊อปปี้ยังคงไม่รู้สึกที่ฟางแอบเข้ามาในห้อง ฟางค่อยๆปิดประตูลงอย่างช้าๆร่างเล็กค่อยๆย่องเข้าไปในห้องของร่างสูง แอบหลบอยู่หลังตู้เสื้อผ้าของร่างสูงแง้มหน้าไปดูร่างสูงในชุดนอนพร้อมกีต้าร์ที่ยังคงเล่นต่อเนื่อง
∼เธอรู้บ้างไหมใช่เธอทั้งนั้น∼
∼ก็ไม่รู้ในใจเธอนั้นใช่ฉันบ้างรึเปล่า∼
ฟางแอบยิ้มออกมา ยกมือขึ้นจับหน้าอกด้านซ้ายตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงมากเกินไปแล้ว...แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งแล้วหลุดจากภวังค์
"ใครน่ะ..ป้าน้อมหรอ"ป๊อปปี้พูดขึ้น ฟางหายใจเข้าลึกๆก่อนจะค่อยๆหลับตาแล้วก้าวขาออกไปแต่แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อทันทีที่ฟางก้าวขาออกไปเธอก็ชนกับแผ่นอกกว้าง
"เธอเองหรอ"ป๊อปปี้ก้มมองคนที่เพิ่งชนกับแผงอกของเขาแล้วกลั้นยิ้ม
ฟางกำลังหน้าแดง...
"อะ..เอ่อ คือฟางได้ยินเสียงพี่ป๊อปร้องเพลงก็เลยเข้ามาดูน่ะสิ"ฟางรีบเบี่ยงตัวหลบแล้วเดินไปยังเตียงป๊อปปี้
"งั้นหรอ..."ป๊อปปี้เดินไปหาร่างเล็ก แล้วหยิบกีต้าร์บนเตียงลงแล้ววางไว้ที่เดิม
"อ้าว!พี่ป๊อปทำไมไม่เล่นต่ออ่ะ"ฟางมองอย่างสงสัย
"ฉันจะนอน.."ป๊อปปี้พูดแล้วเอนตัวนอน ส่วนฟางก็ยืนแข็งแล้วเบ้ปาก
"ไม่เล่นจริงๆหรอพี่ป๊อป.."ฟางพูดเสียงอ่อน แล้วทำหน้าหงอยหวังให้เขาเห็นใจ แต่ไม่เลยสักนิด!ฟางยู้ปากแล้วแลบลิ้นใส่
"ฟางไปก็ได้!ขอให้พี่ป๊อปฝันร้าย!"พูดจบก็เดินออกไป แล้วปิดประตูอย่างแรง
ป๊อปปี้ที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้...เขาส่ายหน้าไปมาแล้วพูดเบาๆ
'จะเล่นได้ยังไง เมื่อเธออยู่ในห้อง'
ฟางปิดประตูห้องตัวเองลงแล้วเดินกระทืบเท้าเข้าห้องอย่างหงุดหงิด...วางกระเป๋าลงที่โซฟา แล้วเอนตัวลงนอนบนเตียงกว้างไม่ลืมที่จะเอาหน้าซุกกับหมอน..เธออยากฟังเสียงป๊อปปี้แต่คนตัวสู.กลับไม่ยอมเล่นให้ฟังอีกทั้งยังเมินใส่อีก
"โอ้ย!เจ็บอ่ะ"ฟางมองดูแขนตัวเอง แผลที่ป๊อปปี้ทำให้..เธอรู้สึกว่าป๊อปปี้ทำเบามือมาก..อดที่จะอมยิ้มไม่ได้...นึกถึงเพลงที่ป๊อปปี้ร้อง แล้วจับใจตัวเองที่เต้นแรงอีกแล้ว ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นมาแล้วส่ายหน้าไล่ความคิดนั้นออกจากหัว...
"หยุดคิดได้แล้วฟาง..แกต้องนอนนะ!"ฟางข่มตานอนลงบนเตียงมือที่ว่างยังคงจับแผลแล้วลูบมันเบาๆ..
รู้สึกดีแปลกๆ
เป็นไงบ้าง สนุกกันรึเปล่า(ไม่แน่ใจ)เม้นนนนนให้เราหน่อยนะ เราอยากรู้ว่ามีคนติดตามฟิคเรื่องนี้อยู่มั้ย อย่าลืมโหวตให้เราด้วยได้มั้ยถ้าเกิดว่าชอบ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
