YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 
-7-
IT'S YOU
'เมื่อรักใครสักคน..หัวใจจะเต้นแรงขึ้น'
 
 
  "ไง...เธอชื่อฟางใช่มั้ย"หญิงสาวอ้วนเท้าเอวมองมาทางฟาง ผู้คนมุงล้อมกันเยอะพอสมควร ฟางยิ้มน้อยๆอย่างไม่กลัว
 
  "ค่ะ..ฉันชื่อฟาง ธนัญธรณ์..อยากรู้นามสกุลด้วยมั้ยคะ..นีระ.."
 
  "ไม่ต้อง!ทำอะไรไว้ทำไมไม่สำนึกบ้างหะ"หญิงสาวอ้วนท้วมยังคงพูดต่อ
 
  "สำนึกอะไรหรอคะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"พูดหน้าตาเฉย เอาจริงๆเธอไม่รู้สึกกลัวอะไรกับยัยหมูคนนี้เลยสักนิด.. สักนิดเดียว
 
  "ทำหลังเวทีเละเทะ แล้วยังมาทำหน้าแบบนี้อีกหรอหะ!"โกรธ..ผู้หญิงอ้วนโกรธ!!
 
  แล้วไง...
 
  "ฉันก็ขอโทษแล้วนี่คะ..รุ่นพี่จะเอาอะไรอีกอ่ะ"เพียงเท่านั้นหญิงสาวอ้วนก็เดินเข้ามากระชากแขนร่างเล็กเต็มแรง นักศึกษาพากันกรี้ดด้วยความตกใจ
 
  "ปากเก่ง!..อยากได้ฝ่ามือของฉันไปกินก่อนมั้ย!"ฟางหัวเราะร่าน ไม่กลัวเลยจริงๆ
 
  "ฟางไม่อยากกินเนื้อ...ฟางชอบกินหนัง"ฟางพูดจบนักศึกษารอบๆต่างหัวเราะกันยกใหญ่ แต่ไม่นานฝ่ามือของผู้หญิงอ้นนั้นถูกใครคนนึงจับมันไว้แน่น
 
  "มด..แกจะรั้งฉันไว้ทำไมอ่ะ ดูยัยเด็กนี่!.."หญิงอ้วนพูดด้วยความหงุดหงิด แต่มดก็บอกให้เธอปล่อยมืออกจากฟางแล้วหันหน้ามาเผชิญกับร่างเล็ก
 
  "รุ่นพี่...บอกพวกเขาไปสิคะว่ารุ่นพี่น่ะ.."ฟางกำลังพูดถึงคำสั่งที่มดสั่งเธอให้ไปเอาของหนักๆนั่น แต่ไม่ทันไรมดก็เอาฝ่ามือบางๆของเธอง้างคางฟางไว้
 
  "ฉันจะทำโทษเธอ...ที่ทำให้งานนี้วุ่นวาย!"ฟางมองด้วยความตกใจ นี่มดจงใจแกล้งเธอใช่มั้ย..ฟางได้แต่คิด
 
  "ก็รุ่นพี่!ให้ฟาง.."
 
 
  ปึก!
  ฟางล้มลงไปกองกับพื้น..โดยแรงผลักของมดก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้าไปใกล้ฟางที่ยังคงนั่งนิ่ง..
 
 
  "ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ...กราบ"มดพูดขึ้นและเดินเข้าไปใกล้ฟาง นักศึกษาแต่ละคนต่างโห่ร้องเพราะความโหดของมด
 
  ฟางแค่เงยหน้าขึ้นมองมดแล้วแสยะยิ้ม..มดขมวดคิ้วเป็นปม
 
  "อะไรของเธอ!ฉันบอกให้!.."
 
  เพี้ยะ!!
 
  ฟางลุกขึ้นยืน แล้วตบหน้ามดจะหน้าหัน..
 
  และมันก็ถูกถ่ายรูปไว้หมด...
 
 
  "ยัยฟาง!แย่แล้ว.."แก้วที่ยืนอยู่ในกลุ่มนักศึกษาเธอไม่สามารถเข้ามาช่วยได้ เพราะรุ่นพี่บอกว่ามันเป็นเรื่องของคนผิดที่ต้องโดนทำโทษ
 
  "แกตบฉันหรอ!"มดตะวาดเสียงด้วยความโกรธ เดินเข้าไปหาเรื่องแล้วคว้าผมของฟางจนฟางเซเล็กน้อย
 
  "แกคิดว่าแกเป็นใครหะ!กล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!"มดขึ้นเสียงด้วยความโกรธ ฟางไม่ได้พูดอะไรเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องตบหน้ามดด้วย อาจเพราะความโกรธ..ความเสียใจที่ถูกหักหลัง...
 
  "ปล่อยฟาง!.."เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอานักศึกษาที่มุงล้อมหันไปมองแล้วตกใจกันยกใหญ่
 
  "ป๊อป!"มดตกใจทันทีเห็นร่างสูง มดจึงปล่อยฟางแล้วมองดูป๊อปปี้ที่เข้าไปหาฟางด้วยความเร็ว
 
  "ฟาง..เป็นอะไรมั้ย"ป๊อปปี้จับแขนร่างเล็กแล้วมองดูรอบๆ เห็นเพียงเลือดที่ซึมออกมาจากแผลไม่กี่นาทีที่เพิ่งไปทำ
 
  "ป๊อปคะ.."มดเข้าไปจับแขนของป๊อปปี้ แต่ถูกร่างสูงสะบัดออกอย่างไม่ใยดี
 
  "ป่ะ..ฟางกลับเถอะ"ป๊อปปี้ค่อยๆพยุงฟางออกจากลุ่มนักศึกษาที่ต่างหลีกทางให้พวกเขา บ้างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป
 
  มดมองดูแผ่นหลังที่เดินลับหายไป..ป๊อปปี้ที่โอบเอวฟางแล้วสายตาที่มองด้วยความเป็นห่วงนั่น..มดกำมือแน่น..เธอไม่มีวันยอมให้ป๊อปปี้เป็นของยัยเด็กนั่นเด็ดขาด...
 
  เธอจะเอาป๊อปปี้กลับคืนมา...
 
........................................
  
  ป๊อปปี้กับฟางเดินออกจากมหาลัยอย่างเช่นทุกวัน หากแต่วันนี้ไม่มีเสียงหวานที่คอยพูดคุยสนุกปาก ร่างสูงมองดูคนในอ้อมแขนที่น้ำตาซึมน้อยๆแต่ร่างเล็กกำลังเก็บกลั้นความเจ็บปวดนั่น
 
  "วันนี้เธอเงียบจังเลยนะ.."ป๊อปปี้พูดแล้วเอียงคอดูฟางที่หลบหน้าเขา
 
  "ฟางเปล่า..."พูดทั้งๆที่หันหน้าไปอีกทาง ฟางรู้สึกถึงแรงบีบไหล่เล็กน้อย ตอนนี้ป๊อปปี้กำลังโอบแขนช่วยเธอเดิน
 
  "เธอนี่น่าสงสารจังเเฮะ.."น้ำเสียงของป๊อปปี้ที่เธไม่ค่อยจะได้ยินมันนัก แต่วันนี้ปีอปปี้เป็นคนชวนฟางพูดแล้วเดินไปเรื่อยๆ
 
  "ก็เพราะใครล่ะ..พี่ป๊อปอยากฮ๊อตเองทำไงได้ล่ะ"ฟางเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้น ป๊อปปี้ยิ้มออกมาน้อยๆอีกครั้ง
 
  "เธอก็อย่ามาอยู่ใกล้ฉันสิ.."ป๊อปปี้พูดแล้วแอบเหลือบมองทีท่าคนตัวเล็ก ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูงอย่างเคืองๆ
 
  "ไม่ได้หรอก!ก็ฟางอยากอยู่ใกล้พี่ป๊อปนี่.."ประโยคแรกพูดซะเสียงดัง ประโยคหลังเสียงอ่อนลงวูบ
 
  "อะไรนะ.."แกล้งถามไปงั้นแหละ..เขาได้ยินมันชัดเจน
 
  "ปะ..เปล่า ไม่มีอะไรแล่ว!"ฟางทำท่าจะเดินหนีแต่ไม่ทันไร
 
  "โอ้ย!"ฟางเท้าพลิกอย่างกระทันหัน ทำเอาป๊อปปี้ตกใจต้องรีบเข้าไปดู
 
  "เป็นอะไรมั้ย..เธอนี่อวดเก่งชะมัด"ป๊อปปี้ดุ ฟางหันหน้ามองค้อนใส่
 
  "ฟางเจ็บนะพี่ป๊อป.."ฟางร้องบอก เมื่อจู่ๆร่างสูงก็ย่อตัวลงจับข้อเท้าตัวเอง
 
 
  อีกแล้ว...
 
  ใจเต้นแรงอีกแล้ว...
 
 
  "เธอเท้าแพลงอยู่..ขึ้นหลังฉันก่อนสิ"ป๊อปปี้พูดแล้วย่อตัว เตรียมท่าให้ร่างเล็กขึ้น แต่เหมือนฟางจะไม่ค่อยมั่นใจนัก
 
  "จะบ้าหรอพี่ป๊อป!ฟางหนักนะ!"ฟางตีหลังป๊อปปี้ แต่สุดท้ายเธอก็จำต้องค่อยๆขึ้นหลังร่างสูงเมื่อเห็นสายตานิ่งๆของป๊อปปี้
 
  ร่างสูงรวบขาร่างเล็กแล้วยกตัวเองขึ้น จนตอนนี้ฟางอยู่บนหลังป๊อปปี้และหน้าของเธอก็อยู่ใกล้แก้มของเขามากด้วย
 
  "ตัวหนักใช่เล่นนะ..."ทันทีที่ร่างสูงยกขึ้นเขาก็พูดขึ้น ก่อนจะโดนแรงตีของร่างเล็กบนหลัง
 
  "เห็นมั้ยฟางบอกแล้วไม่เชื่อ!ก็ยังจะให้ฟางขึ้นหลังอีก!"ฟางพูดเคืองๆ แล้วสะบัดหน้าหนีอีกคน
 
  "เอาเถอะ.."ป๊อปปี้ยิ้มมุมปาก ความจริงแล้วมันไม่หนักเลยสักนิด..มันเบาเหมือนหมอนเลยต่างหาก ป๊อปปี้กระแอมเสียงออกมาก็เพราะกลิ่นตัวของฟางมันหอมจนทำให้เขาใจเต้นน่ะสิ...
 
  "พี่มดรู้จักกับพี่ป๊อปด้วยหรอ..ฟางว่าเขาเหมือนชอบพี่ป๊อปเลยนะ.."ฟางพูดขึ้น ป๊อปปี้ชะงักแล้วหันมาหาฟาง ตอนนี้หน้าทั้งคู่ใกล้กันอีกแล้ว..
 
 
  "เธออย่าพูดชื่อของผู้หญิงคนนั้น..."ป๊อปปี้พูดแล้วหันกลับมา
 
  "ทำ.."
 
  "และอย่าถามด้วย.."ป๊อปปี้พูดขึ้น เขาไม่อยากได้ยินเรื่องผู้หญิงคนนั้นสักเท่าไหร่..มันรู้สึกไม่ค่อยดี..ไม่อยากนึกถึงเมื่อสี่ปีที่แล้ว...
 
  เจ็บปวด...
 
.............................................
 
  ฟางและป๊อปปี้เดินมาเรื่อยๆจนถึงบ้าน ร่างสูงเปิดประตูบ้านแล้วพาร่างของฟางที่หลับอยู่บนหลังวางลงบนโซฟางนุ่ม..ป๊อปปี้ส่ายหน้านิดหน่อยกับความดื้อของฟาง ตั้งแต่รู้จักกับฟางเขาก็พอจะรู้ว่าฟางเป็นคนไม่ค่อยยอมใคร..แต่มุมน่ารักของฟางก็มี..
 
  "ป้าน้อม..พ่อกับ..แม่ล่ะครับ"เป็นครั้งแรกที่ป๊อปปี้เรียกแม่ของฟางเป็นแม่ของตัวเอง ไม่ใช่ว่าป๊อปปี้จะขัดกับการแต่งงานใหม่ของพ่อ เขาแค่รู้สึกแปลกๆเท่านั้นเอง
 
  "พวกท่านไปทำงานที่ต่างจังหวัดน่ะค่ะน่าจะกลับมาวันมะรืนนี้"ป้าน้อมพูดขึ้น ป๊อปปี้พยักหน้ารับรู้ ทำงานเหมือนเดิม..ร่างสูงมองดูร่างเล็กที่กำลังหลับอยู่ก็นึกอะไรขึ้นได้..
 
 
  แผลของฟาง...
 
 
 
  "อื้อ"ฟางบิดขี้เกียจออกมา ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นรู้สึกปวดตรงที่แผล
 
  "อ๊ะ!พี่ป๊อปทำอะไรอ่ะ!"ฟางสะดุ้งเมื่อเห็นป๊อปปี้เก็บแอลกอฮอร์ใส่ในกล่องใส่ยา
 
  "ทำแผล.."ฟางตกใจทันทีร่างสูงตอบ..
 
  "ไม่เอานะพี่ป๊อป..ฟางไม่อยาก.."พูดไม่ทันจบร่างเล็กก็ต้องแปลกใจเมื่อร่างสูงเอากล่องใส่ยาไปเก็บ
 
 
  เสร็จแล้วหรอ...
 
 
  "พี่ป๊อป..ทำเสร็จแล้วหรอ"ฟางถาม
 
  "เสร็จแล้ว และเธอก็ขึ้นไปนอนได้แล้ว"ป๊อปปี้พูด แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
 
 
  หน้าเดิม น้ำเสียงเดิมกลับมาอีกแล้ว...
 
 
 "เช้อะ!พอทำแผลเสร็จก็ขึ้นไปนอนเลยงั้นหรอ"ฟางเบ้หน้าปากด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะขึ้นตามร่างสูงขึ้นไป
 
 ร่างเล็กเดินจ้ำอ้าวขึ้นมาชั้นบนเตรียมตัวจะประตูเปิดเข้าห้องตัวเอง แต่ก็หันไปเห็นตุ๊กตาสองตัวที่อยู่ระหว่างห้องเธอกับป๊อปปี้ ฟางเดินไปตรงหน้าตุ๊กตาสองตัวนั้นแล้วย่อตัวลง
 
  "พี่ป๊อปนี่ขี้เก๊กชะมัดเลยอ่ะ...รู้บ้างมั้ยห้ะ!!นี่แน่ะ!"ฟางบีบหูหมีพูตัวนั้นอย่างหมั้นเขี้ยว 
 
  ∼ เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ∼
 
  ∼ ตอบทุกคำถามของใจ ∼
 
  ∼ คนเดียวที่ฉันมั่นใจ ∼
 
  เสียงดนตรีที่ดังจากข้างในห้องของป๊อปปี้ พร้อมเสียงกีต้าร์ที่ดีดผสมกับทำนองเพลง เสียงไพเราะนั่นฟางรู้ว่าเป็นเสียงของป๊อปปี้ แต่เธอไม่เคยเห็นป๊อปปี้เล่นกีต้ามาก่อน ฟางเงี่ยหูฟังเพลงที่ป๊อปปี้ร้องออกมา ด้วยความอยากรู้ ร่างเล็กบิดลูกบิดหน้าประตูเข้าไป
 
  ไม่ล็อคด้วย...
 
  แกร้ก..
 
  ป๊อปปี้ยังคงไม่รู้สึกที่ฟางแอบเข้ามาในห้อง ฟางค่อยๆปิดประตูลงอย่างช้าๆร่างเล็กค่อยๆย่องเข้าไปในห้องของร่างสูง แอบหลบอยู่หลังตู้เสื้อผ้าของร่างสูงแง้มหน้าไปดูร่างสูงในชุดนอนพร้อมกีต้าร์ที่ยังคงเล่นต่อเนื่อง
 
  ∼เธอรู้บ้างไหมใช่เธอทั้งนั้น∼
 
  ∼ก็ไม่รู้ในใจเธอนั้นใช่ฉันบ้างรึเปล่า∼
 
  ฟางแอบยิ้มออกมา ยกมือขึ้นจับหน้าอกด้านซ้ายตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงมากเกินไปแล้ว...แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งแล้วหลุดจากภวังค์
 
  "ใครน่ะ..ป้าน้อมหรอ"ป๊อปปี้พูดขึ้น ฟางหายใจเข้าลึกๆก่อนจะค่อยๆหลับตาแล้วก้าวขาออกไปแต่แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อทันทีที่ฟางก้าวขาออกไปเธอก็ชนกับแผ่นอกกว้าง
 
  "เธอเองหรอ"ป๊อปปี้ก้มมองคนที่เพิ่งชนกับแผงอกของเขาแล้วกลั้นยิ้ม 
 
 
  ฟางกำลังหน้าแดง...
 
 
  "อะ..เอ่อ คือฟางได้ยินเสียงพี่ป๊อปร้องเพลงก็เลยเข้ามาดูน่ะสิ"ฟางรีบเบี่ยงตัวหลบแล้วเดินไปยังเตียงป๊อปปี้
 
  "งั้นหรอ..."ป๊อปปี้เดินไปหาร่างเล็ก แล้วหยิบกีต้าร์บนเตียงลงแล้ววางไว้ที่เดิม 
 
  "อ้าว!พี่ป๊อปทำไมไม่เล่นต่ออ่ะ"ฟางมองอย่างสงสัย
 
  "ฉันจะนอน.."ป๊อปปี้พูดแล้วเอนตัวนอน ส่วนฟางก็ยืนแข็งแล้วเบ้ปาก
 
  "ไม่เล่นจริงๆหรอพี่ป๊อป.."ฟางพูดเสียงอ่อน แล้วทำหน้าหงอยหวังให้เขาเห็นใจ แต่ไม่เลยสักนิด!ฟางยู้ปากแล้วแลบลิ้นใส่
 
  "ฟางไปก็ได้!ขอให้พี่ป๊อปฝันร้าย!"พูดจบก็เดินออกไป แล้วปิดประตูอย่างแรง
 
  ป๊อปปี้ที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้...เขาส่ายหน้าไปมาแล้วพูดเบาๆ
 
  'จะเล่นได้ยังไง เมื่อเธออยู่ในห้อง'
 
 
  ฟางปิดประตูห้องตัวเองลงแล้วเดินกระทืบเท้าเข้าห้องอย่างหงุดหงิด...วางกระเป๋าลงที่โซฟา แล้วเอนตัวลงนอนบนเตียงกว้างไม่ลืมที่จะเอาหน้าซุกกับหมอน..เธออยากฟังเสียงป๊อปปี้แต่คนตัวสู.กลับไม่ยอมเล่นให้ฟังอีกทั้งยังเมินใส่อีก
 
  "โอ้ย!เจ็บอ่ะ"ฟางมองดูแขนตัวเอง แผลที่ป๊อปปี้ทำให้..เธอรู้สึกว่าป๊อปปี้ทำเบามือมาก..อดที่จะอมยิ้มไม่ได้...นึกถึงเพลงที่ป๊อปปี้ร้อง แล้วจับใจตัวเองที่เต้นแรงอีกแล้ว ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นมาแล้วส่ายหน้าไล่ความคิดนั้นออกจากหัว...
 
  "หยุดคิดได้แล้วฟาง..แกต้องนอนนะ!"ฟางข่มตานอนลงบนเตียงมือที่ว่างยังคงจับแผลแล้วลูบมันเบาๆ..
 
  รู้สึกดีแปลกๆ
 
 

 
 
เป็นไงบ้าง สนุกกันรึเปล่า(ไม่แน่ใจ)เม้นนนนนให้เราหน่อยนะ เราอยากรู้ว่ามีคนติดตามฟิคเรื่องนี้อยู่มั้ย อย่าลืมโหวตให้เราด้วยได้มั้ยถ้าเกิดว่าชอบ