ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 
ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? )
 Poppy & Fang Chapter 2 .
 
คนอย่างฉันไม่เคยกลัวใคร..
ยอมเสียทุกอย่างแต่จะไม่ยอมเสียเขาให้ใคร ..
 
ฟางที่เดินกระวนกระวายไปมาเธอแทบจะนั่งไม่ติดอยากจะออกไปจากห้องนี้เต็มทีแล้ว แต่ก็อีกอย่างนึงเธอกลัวว่าคลิปนั่นมันจะโดนเขาปล่อย
 
“ ไงคิดถึงฉันแทบนั่งไม่ติดเลยหรอ ” ป็อปปี้เดินเข้าแล้วนั่งที่โซฟาอย่างใจเย็น
 
“ นาย ลบคลิปนั่นซะ ! ” ฟางสั่งป็อปปี้เลิกคิ้วก่อนจะส่งยิ้มมาให้ฟางที่เดือดดานหวังจะเดินเข้ามาตบหน้าป็อปปี้ก็ต้องหยุดชะงัก
 
“ ตบฉันสิ เธอตบฉันตบเธอกลับแน่ ” ป็อปปี้เอ่ยอย่างเย็นยะเยือก
 
“ นายต้องการอะไร ทำไมทำแบบนี้ ” ฟางลดมือลง
 
“ เลิกยุ่งกับชีวิตน้องฉันซะ เลิกยุ่งกับครอบครัวเขาซะ ” ฟางขมวดคิ้วกับคำพูดของป็อปปี้
 
“ น้อง ”
 
“ใช่ แก้วคือน้องสาวของฉัน เลิกยุ่งกับน้องฉันซะ ” ฟางถึงกับร้องอ๋อในใจปากบางกระตุกยิ้ม
 
“ ไม่มีทาง ยัยนั่นมันหน้าด้านแย่งคนรักของฉันไป แล้วทำไมคนอย่างฉันจะยอม ” ป็อปปี้ถึงกับหันมองฟางตาขวางฟางก็เชิดหน้าอย่างไม่ยอมเช่นกัน
 
“ ได้ ฟางได้ ” ป็อปปี้ลุกขึ้นก่อนจะลากฟางมาที่เตียงฟางที่เริ่มจะรับรู้ชะตากรรมของตัวเองก็ดิ้นสุดฤทธิ์ป็อปปี้ผลักฟางให้ให้นอนราบไปกับเตียงส่วนเขาก็ถอดเสื้อสูทออกฟางที่เห็นว่าคนตัวสูงไม่ได้จับเธอไว้จึงใช้โอกาสนี้ถีบป็อปปี้เข้าเต็มแรงป็อปปี้หงายหลังล้มคว่ำตึงลงไปฟางที่เห็นว่าสบโอกาสจึงรีบออกไปจากห้องเธอวิ่งเต็มแรงฟางวิ่งมาถึงหน้าคอนโดแล้วโบกแท็กซี่เพื่อไปบ้านจินนี่
 
 
 
 
 
“ ห๊ะ !! อะไรน่ะ คุณป็อปปี้เป็นพี่ชายของแก้ว ” จินนี่ที่อึ้งกับความจริงที่ฟางบอกกับเธอ
 
“ เบา ๆ สิ จินนี่ ” ฟางเอ็ดจริงสิเธอเกือบลืมไปจริง ๆ ว่าแก้วก็มีพี่ชาย
 
“ ฉันขอยืมห้องแกนอนก่อนได้ป้ะ เหนื่อยมากอ้ะ ” จินนี่พยักหน้าฟางก็เดินขึ้นไปที่ห้องจินนี่แล้วล้มตัวนอนมือก่ายหน้าผากอย่าเหนื่อยอ่อน
 
“ ฉันเจอเคยคุณรึเปล่าน่ะ ” ฟางพูดลอย ๆ พลางนึกถึงป็อปปี้และผล็อยหลับไปสู่ห้วงความฝัน
 
 
 
‘ แก้วใจ ไปเล่นกับเค้าน่ะน่ะ ฟางไม่มีเพื่อนเล่นฟางเหงา ’ เด็กผู้หญิงตัวเล็กบอบบางคนนึงกำลังสะกิดเด็กผู้หญิงอีกคนที่นอนซมเพราะพิษไข้อยู่
 
‘ ได้สิ แค่ก ๆ ’ แก้วใจตอบกลับไปมือเล็กนิ่มของฟางเอื้อมมาสัมผัสหน้ากของคนตัวเล็กที่นอนซมอยู่ก็ต้องตกใจตัวเพื่อนของเธอร้อนมาก
 
‘ กะ แก้วใจ ฮึก แก้วใจเป็นอะไร ฮือออ แง ๆ ’ ฟางถามแล้วปล่อยน้ำตาออกมา
 
‘เฮ้ ๆ เสียงดังอะไรกันน่ะ ’ เสียงทุ้มที่พึ่งแตกหนุ่มเอ่ยพร้อมวิ่งมาที่ห้องน้องเขาป็อปปี้เปิดประตูมาก็เจอกับเด็กผู้หญิงผิวขาว ตากลมโต คนนึง กำลังร้องไห้อยู่ข้าง ๆ น้องของเขา ป็อปปี้เดินมาหา
 
‘พี่ป็อป พะ พี่ช่วยเล่นกับฟางเป็นเพื่อนเค้าหน่อยน่ะ ’ แก้วเอ่ยเสียงแหบพร่า
 
‘ เราน่ะนอนไปเถอะ ส่วนตัวเล็กมานี่มา ’ ป็อปปี้อุ้มฟางให้ออกมาจากห้องแก้วเพื่อให้แก้วได้นอนหลับสบาย
ป็อปปี้วางตัวฟางที่สวนแล้วนั่งยอง ๆ เพื่อให้ตัวเท่ากับฟางมือหนาเกลี่ยน้ำตาจากแก้มยุ้ยออก
 
‘ เล่นอะไรกันดีค่ะ ’ ป็อปปี้เอ่ยเสียงนุ่ม    
 
‘ ฟางอยากเล่นแต่งงาน พี่เล่นกับฟางน่ะ ’
 
‘ ได้สิค่ะ ’ ป็อปปี้คุกเข่าพร้อมจับมือเล็กนุ่มขึ้นมา
 
‘ น้องฟางพร้อมจะเป็นเจ้าสาวของพี่ป็อปยังครับ ? ’ ฟางยิ้มพร้อมตอบกลับเสียงแจ่มใส
 
‘ พร้อมแล้วค่ะ ’ ป็อปปี้นิ่งสะพักแล้วปล่อยมือฟางก่อนจะหยิบดอกหญ้าดอกนึงมาแล้วทำเป็นแหวนมือหนาจับมือเล็กขึ้นมาอีกครั้งพร้อมใส่มันเข้าไปแต่มันก็หลวมไป
 
‘ น้องฟางต้องเก็บแหวนนี้ดี ๆ น่ะค่ะ อย่าให้หายเพราะมันเป็นแหวนแต่งงานของเราสองคนน่ะ ’ ฟางยิ้มและพยักหน้าแล้วเอี่ยวตัวมาหอมแก้มป็อปปี้
 
‘ น้องฟางรักพี่ป็อปน่ะ ’ ฟางพูดพลางนึกได้ว่าเธอมีสร้อยนี่น่ามือเล็กนุ่มหยิบสร้อยที่สลักชื่อเธอชูขึ้นก่อนยื่นให้ป็อปปี้
 
‘ ให้พี่หรอ ? ’ ป็อปปี้ถามฟางก็พยักหน้าตอบ ทั้งคู่ยิ้มให้กันจนมาวันนึงป็อปปี้ต้องไปเรียนที่อังกฤษแต่ก็ไม่ได้บอกฟางเอาไว้ ฟางร้องไห้หนักมากเมื่อรู้ว่าป็อปปี้ไปอังกฤษแล้ว
 
“อย่าไปน่ะ ฮึก แล้วน้องฟางจะเล่นแต่งงานกับใคร .. ”
 
 
 
 
 
“ แกไปโดนอะไรมาเนี๊ยะป็อป ” ขนมจีนเอ่ยพลางจิ้มเข้าไปที่แผลอย่างแรง
 
“ เจ็บ ! ” ป็อปปี้พูดพลางมองขนมจีนตาขวาง
 
“ เจ็บน่ะสิดีหาเรื่องนัก ไปทำอะไรมาน่ะห้ะ ถึงปากแตก คิ้วแตกแบบนี้น่ะ ”
 
“ เรื่องของฉันเหอะ ” ป็อปปี้พูดพลางแตะที่แผลขนมจีนหมั้นไส้เลยผลักหัวป็อปปี้
 
“ เรื่องของแก แต่ฉันก็เป็นห่วงแกน่ะ ” ขนมจีนตอบกลับไปป็อปปี้ยิ้มรับก่อนจะขยี้หัวขนมจีน
ความหมั่นไส้
 
“ รู้แล้ว ๆ หยุดบ่นสักทีเหอะ ”  ป็อปปี้ลุกขึ้นเพื่อไปห้องนอนตัวเองเมื่อมาถึงป็อปปี้ก็ล้มตัวนอนพลางคิดถึงเรื่องวันนี้
 
“ นี่ ” ขนมจีนเปิดประตูโผล่หน้ามาหาป็อปปี้คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย
 
“ ไม่ต้องทำหน้าเหมือนหมาไม่ได้ฉีดวัคซีนเลยเอานี่มาให้เห็นมันตกอยู่ที่ช่องเก็บของของแกนะ ” ขนมจีนพูดพลางเดินเข้ามาและชูสร้อยคอเล็ก ๆ คล้ายของเด็กผู้หญิงให้ป็อปปี้ป็อปปี้ก็รับมา
 
“ ของฉันหรอ ? ” ป็อปปี้ถามขนมจีนก็พยักหน้ารับป็อปปี้มองสร้อยคอเล็กนั้น
 
“ เออ ๆ ของฉันแหละมั้ง ออกไปได้แล้วไป ” ป็อปปี้ตอบรับส่ง ๆ
 
“ ไล่เลยน่ะ ” ขนมจีนพูดแล้วเบ้ปากก่อนจะออกไปจากห้อง
 
“ สร้อยใครว่ะ ฟาง ” ป็อปปี้หยิบที่เป็นรูปหัวใจสลักสร้อยนั่นขึ้นมาดูและมันก็เขียนชื่อฟางเอาไว้ป็อปปี้วางสร้อยนั้นไว้ที่หัวเตียงแล้วเข้านอนเขาเหนื่อยมากแล้วค่อยมาคิดล่ะกัน
.
 
.
 
.
 
เขื่อนเดินเข้ามาในบริษัทของตัวเองหลังจากไปหาโทโมะมาเขาก็ไปทุกวันนั้นมันเป็นเรื่องธรรมดาแล้วเขื่อนเดินเลยโต๊ะเลขาของเขาเพื่อจะเขาไปห้องทำงานแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เลขา เลขาเขาหายไปไหน ปรกติเลขาเขาจะนั่งทำงานตรงนี้เพราะเธอจะรู้ว่าเขาจะเข้าบริษัทเวลาไหน เขื่อนไม่รอช้ารีบเข้าไปไหนห้องทำงานก็เจอกับป็อปปี้ที่กำลังไซร้คอกับเลขาของเขาอย่างเมามันส์
 
“ เฮ้ ๆ ห้องทำงานกูมึงเว้นไว้บ้างก็ไอเชี่ยยย ” เขื่อนพูดเสียงดังพลางปิดประตูป็อปปี้หันมาดูพลางยิ้มหล่อให้ด้วยเลขาของเขาก็ดูลนลานไม่ใช่น้อยเหมือนกัน
 
“ คุณกลับไปทำงานได้แล้ว ” เขื่อนสั่งเลขา
 
“ มึงนี่น่า จริง ๆ เล้ยยย ” เขื่อนพูดแล้วนั่งที่โซฟาตัวยาว
 
“แหม่ ๆ เลขามึงเด็ดนิหว่า ” ป็อปปี้พูดแล้วหัวเราะในลำคอ
 
“แล้วมึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? แล้วหน้าไปโดนอะไรมาว้ะ ”
 
“ เมื่อวานนี้ ชั่งกูเหอะ ที่มากะว่าจะชวนมึงไปเที่ยวผับชวนไอโมะไปด้วยดิ ” ป็อปปี้บอก
 
“ เออ ๆ แล้วทำไมมึงไม่ชวนเองวะ ” เขื่อนถามด้วยความสงสัย
 
“ กูมีธุระที่จะทำนิดหน่อยเลย ที่มาได้เนี๊ยะพอดีว่าผ่านมาแถวนี้เลยมาชวน ”
 
“ งั้นถ้าไม่ผ่านมามึงไม่ชวนว่างั้น ” เขื่อนเอ่ยถามพร้อมเลิกคิ้ว
 
“ เอออ ”
 
“ โห่ว หยาบคาย ”
 
“ มึงรู้จักคนที่ชื่อ ฟาง มั้ย ? ” ป็อปปี้เอ่ยถาม
 
“ แฟนเก่าโทโมะรุ่นน้องพวกกูพี่ของแฟนกูน่ะหรอ ? ” เขื่อนถามป็อปปี้ก็พยักหน้า
 
“ รู้จักดิ ทำไมว่ะ ? ”
 
“ พี่ของแฟนมึงอย่านั้นหรอ? ” ป็อปปี้พูดแล้วเหยียดยิ้มก่อนจะคุยเขื่อนพักใหญ่
 
 
 
 
ฟางที่ยืนอยู่ที่หน้าต่างของห้องตัวเองอย่างเหม่อลอยไปไกล ฝันเมื่อคืนมันคืออะไรกันน่ะ ? ..
 
“ พี่ฟางเป็นอะไรรึเปล่า ” เฟย์ที่เปิดประตูเข้ามาเห็นว่าพี่สาวของเธอนั้นแปลกไปตั้งแต่เมื่อวานที่กลับบ้านมาเฟย์เดินเข้าไปแตะไหล่บางฟางสะดุ้งเล็กน้อย
 
“ เปล่าหรอก แกจะไปทำงานแล้วหรอ ? ” ฟางหมุนตัวมาทางเฟย์พร้อมถามเฟย์ยิ้มสดใสและตอบกลับไป
 
“ ค่ะ ” ฟางมองหน้านองสาวตัวเองมือบางไล้ไปทั่วหน้าเนียนของเฟย์
 
“ พี่ฟางเป็นอะไรรึเปล่า ” เฟย์ถามแล้วจับมือพี่สาวตัวเอง
 
“ ปะ เปล่าหรอก ” ฟางที่กลั้นน้ำตาเอาไว้ปฏิเสธแล้วหันหลังให้เฟย์ เฟย์หงอยเล็กน้อยก่อนจะโอบกอดที่สาวเธอทางด้านหลัง
 
“ วันนี้คุณแม่พี่โทโมะโทรมาลางานให้แก้วบอกว่าแก้วป่วย แก้วฝันร้ายแบบนั้นอีกแล้ว ” เฟย์เอ่ยเสียงอู้อี้ฟางหลับตาลง ลึก ๆ ใช่ว่าเธออยากจะใจร้ายกับแก้วแต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้จะให้เธอทำยังไง ในเมื่อเธอถูกแย่งของรักไป ฟางที่กลั้นน้ำตาไม่อยู่จิกแขนตัวเองแล้วเอ่ยกับเฟย์เสียงสั่น
 
“ เฟย์ไปทำงานได้แล้วน่ะ เดี๋ยวพี่จะไปทำงานกับคุณพ่อแล้ว ” ฟางเอ่ยโดยไม่หันไปมองหน้าน้องสาวตัวเองเฟย์ที่ดูเหมือนจะเข้าใจเลยเลยเดินออกไปจากห้อง ฟางทรุดลงไปนั่งที่พื้นแล้วปล่อยสิ่งที่มันอัดอั้นเอาไว้
 
.
 
.
 
.
 
‘ น้องฟางต้องเก็บแหวนนี้ดี ๆ น่ะค่ะ อย่าให้หายเพราะมันเป็นแหวนแต่งงานของเราสองคนน่ะ ’
.
 
.
 
.
‘น้องฟางรักพี่ป็อปน่ะ’
 
 

 
 
เม้น+โหวตให่้กำลังใจด้วยน้่ะ ขอบคุณมาก ๆ จ้าาาาา