ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 

  ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 

 

Tomo & Kawe Chapter 12

 

 

 

 

 

 

You know our love would be tragic

เธอรู้มั้ย ว่ายังไงความรักของเราก็ต้องเจอแต่ความโศกเศร้า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อือ ” แก้วตื่นมาด้วยความงัวเงียแล้วหันไปมองอีกคนที่อยู่ในห้องกับเธอเขานอนอยู่ที่โซฟาแก้วจัดท่าทีตัวเองให้นั่งทท่าทีสบาย ๆ แล้วจ้องมองคที่หลับอยู่

 

 

 

“ อ้าว แก้วตื่นแล้วหรอ ” ขนมจีนเปิดประตูมาก็เจอน้องสาวเธอนั่งอยู่บนเตียงคนไข้

 

 

 

“ ค่ะ ” แก้วพูดเสียงเบา ๆ ขนมจีนเดินมาก็เห็นโทโมะที่นอนหลับอยู่

 

 

 

“ พี่มาตรวจอาการน่ะ ถ้าอาการดีขึ้นวันนี้คงกลับได้แล้ว ” ขนมจีนพูดพลางตรวจสุขภาพของแก้วเมื่อตรวจก็บอกให้แก้วกินยาแล้วนอนพัก

 

 

 

“โทโมะตื่นได้แล้ว ” ขนมจีนเดินไปปลุกเพื่อนเธอที่นอนอยู่โทโมะที่สะลึมสะลือเล็กน้อยลุกตัวขึ้นนั่ง

 

 

 

“ นายกลับบ้านไปทำงานเถอะ ” โทโมโมะมองไปไปที่แก้วที่หลับอยู่เพราะยาออกฤทธิ์แล้ว

 

 

 

“แก้วน่าจะออกจากดรงพยาบาลได้วันนี้น่ะแหละ ถ้าแกไม่ว่างฉันไปส่งก็ได้ ”

 

 

 

“ ฉันว่างหล่ะน่ะ ถ้าฉันไม่มารับแม่ก็ด่าฉันน่ะสิ ” โทโมะพูดแล้วลุกขึ้นออกไปจากบ้านขนมจีนก็เดินตามโทโมะไป

 

 

 

“ ถ้าแกไม่อยากมารับฉันไปส่งน้องฉันเองก็ได้ป่ะ ” ขนมจีนพูดโทโมะมองหน้าเล็กน้อย

 

 

 

“ แก..ยังไงซะน้องฉันก็มีลูกแล้วฉันอยากให้แกอ่อนโยนกับน้องฉันบ้างไม่อ่อนโยนเพื่อแม่ก็อ่อนโยนเพื่อลูกก็ยังดีน่ะแก ฉันอยากให้แกอ่อนโยนขึ้นหน่อยให้ความรักกับลูกในท้องแก้ว ลูกที่เกิดมาน่ะมามันต้องได้รับความรักของพ่อกับแม่ด้วย ” ขนมจีนและโทโมะเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาลโทโมะเงียบไปพักนึงขนมจีนเลยเดินออกมาโทโมะเลยเดินไปที่เขาจอดรถไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเพื่อไปทำงาน

 

 

 

12.00 น.

 

 

“ พี่เฟย์เร็ว ๆ หน่อยย ” มิณทร์ที่เร่งพี่สาวเขาที่กำลังเดินลงจากรถยิก ๆ พอเขารู้ว่าแก้วเขาโรงพยาบาลเขาแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับกันเลยทีเดียวไม่ได้เว่อร์น่ะ

 

 

 

 

“ เดี๋ยวสิมิณทร์จะรีบไปรึเปล่า ? ” เฟย์ที่โดนลากออกมาจากร้านแทบจะไม่ทันเธอก็ไม่น่าพูดให้มิณทร์ได้ยินเลยว่าแก้วป่วยจนเข้าโรงพยาบาลเฟย์เดินเข้าไปถามถึงห้องที่แก้วพักและเดินมาจนถึงหน้าประตูมิณทร์ที่ไม่รอช้าเปิดประตูมาก็เจอแก้วที่นั่งทานอาหารอยู่

 

 

 

 

“ พี่แก้ว พี่แก้วเป็นไงบ้างครับ ? พอผมรู้ว่าพี่ไม่สบายผมรีบมาเลย ” แก้วยิ้มอ่อนโยนให้มิณทร์ก่อนจะขยี้หัวมิณทร์เบา ๆ สำหรับเธอแล้วมิณทร์เป็นน้องชายที่ดีมากสำหรับเธอ

 

 

 

 

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก เจ้าตัวเล็กทำฤทธิ์น่ะ ” แก้วพูดทำเอาเฟย์กับมิณทร์ถึงกับงงแก้วหัวเราะออกมา

 

 

 

“  หมายความว่าไงหรอครับ ? ” เฟย์เดินเข้ามาใกล้แก้วเพื่อรอฟังคำตอบ

 

 

 

“ พี่ท้องน่ะ ” แก้วเอ่ยทำเอามิณทร์หน้าซีดไปเลย

 

 

 

“ นี่แกท้องจริง ๆ หรอแก้ว ฉันจะได้หลานแล้วหรอเนี่ย ” เฟย์ย่อตัวเพื่อให้เท่ากับท้องแก้วก่อนจะเอามือลูบท้องแก้วอย่างเบามือ

 

 

 

“มิณทร์ดีใจมั้ย ? จะได้หลานแล้วน่ะ ” แก้วหันถามมิณทร์มิณทร์อึกอักเล็กน้อยเขาไม่ตอบแต่เพียงเขาส่งยิ้มให้เท่านั้น

 

 

 

ได้แต่มองเธอข้างหลัง ตรงที่เดิมอยู่ซ้ำซ้ำ

ได้แต่ส่งใจไปรั้ง หวังให้เธอมองหันมา

เป็นแค่เพียงคนคนหนึ่ง คนที่อยู่ข้างนอกสายตา

เป็นแค่คนที่ธรรมดา ที่เธอมองข้ามไป ..

 

 

“ มิณทร์ โกรธอะไรพี่รึเปล่า ฮึก ” อยู่ ๆ แก้วก็ร้องไห้ขึ้นมามิณทร์ตกใจรีบเข้ามาหาเฟย์ก็ตกใจไม่น้อยเช่นกันแต่เพราะคิดว่าน่าจะเกิดที่แก้วท้องเลยมีอารมณ์ปรวนแปลง่าย

 

 

 

“ ผมเปล่าโกรธอะไรพี่แก้วน่ะ ผมดีใจน่ะค่ะที่ผมกำลังจะมีหลานน่ะ ” มิณทร์พูดถึงในใจของเขากลับไม่มีความดีใจอยู่ในนั้นเลย

 

 

 

“ งั้นวันนี้เราเฝ้าพี่แก้วทั้งวันเลยดีกว่าเนอะ ” เฟย์ยิ้มให้มิณทร์แล้วพูดออกมาวันทั้งวันมิณทร์กับเฟย์ก็อยู่เฝ้าแก้วที่โรงพยาบาล

 

 

 

“ คุณโทโมะค่ะ วันนี้คุณฟางขอเลื่อนนัดเป็นวันพรุ่งนี้น่ะค่ะ ” โทโมะเงยหน้าจากกองเอกสารเมื่อรับรู้ว่าฟางเลื่อนนัดของเขา

 

 

 

“ ครับ ๆ ” โทโมะตอบกลับไปแล้วก้มหน้าทำงานต่อไปตอนเย็นนี้เขาจะไปรับแก้วออกจากโรงพยาบาลตามคำสั่งของคุณแม่หากเป็นคุณแม่แล้วเขาก็ขัดอะไรไม่ได้โทโมะนั่งทำงานจนถึงเย็นเมื่อเอกสารที่เขาทำมาทั้งวันหมดเลยเตรียมตัวที่จะออกมาไปรับแก้ว

 

 

 

‘Cause all of me Loves all of youLove your curves and all your edges ’

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้นมือหนาหยิบขึ้นมาปรากฏว่าเป็นเบอร์ของแก้วโทโมะกดรับ

 

 

 

“ ฮัลโหล ฉันกำลังจะออกไปรับ ”

 

 

 

(ไม่ต้องมารับแก้วก็ได้น่ะค่ะ เดี๋ยวแก้วกลับกับเฟย์ก็ได้ค่ะ พี่แก้วครับ! ) แก้วพูดแต่กลับมาเสียงผู้ชายแทรกเขามาโทโมะขมวดคิ้วก่อนจะพูดกลับไป

 

 

 

“ อยู่กับใคร ? ” โทโมะถาม

 

 

 

( เฟย์กับมิณทร์น่ะค่ะ พอดีว่าเฟย์กับมิณทร์มาอยู่เป็นเพื่อนแก้วทั้งวันเลย ) แก้วก็ตอบกลับไปตามความเป็นจริง

 

 

 

“ อยู่นั้นแหละเดี๋ยวฉันไปรับเอง ”

 

( แต่ .. )

 

 

 

“ ฉัน จะ ไป รับ เธอ เอง ” โทโมะสั่งเสียงเข็มทำเอาคนในสายไม่กล้าขัดเลยแม้แต่น้อยโทโมะวางสายจากแก้วไปก็รีบลงไปที่รถและขับไปหาแก้วจนถึงโรงพยาบาลก็เจอกับแก้วที่ยืนอยู่กับเฟย์พร้อมมีมิณทร์ที่ยืนอยู่ข้าง  ๆ แก้ว

 

 

 

“ สวัสดีค่ะพี่โทโมะ ” เฟย์ทักทายพร้อมไหว้เขาในฐานะที่เป็นรุ่นพี่และเพื่อนแฟนของเธอโทโมะยิ้มรับแล้วเดินเข้ามาหาแก้วสายตาคมเหลือบมองมิณทร์เล็กน้อยมิณทร์ก็เหมือนกันสายตาเด็กหนุ่มมองเขาไม่วางตา

 

 

 

“ ไปเถอะ ” โทโมะจับมือแก้วแล้วพาไปนั่งข้างเบาะคนขับและตนก็วนมานั่งที่เบาะคนขับ

 

 

 

“ เดี๋ยวครับ ! ” มิณทร์ร้องทักมิณทร์วิ่งอ้อมมาหาแก้วพร้อมยื่นยาให้แก้วก็รับมามิณทร์ยื่นหน้าเข้ามาหาแก้วพร้อมหอมแก้มขาวอย่างอ่อนโยนแก้วก็อึ้งไปเล็กน้อยโทโมะที่เหมือนจะรับกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ค่อยทันเท่าไหร่ก็อึ้งไปนิด ๆ กรามหนาถูกบดกับฟันอย่างใจเย็น

 

 

 

“ ไปกันได้รึยัง ? ” โทโมะถามขึ้นเขาพยายามใจเย็นที่สุดแล้วมือหนากำพวงมาลัยรถแน่นมิณทร์ยิ้มให้แก้วแล้วปิดประตูรถให้โทโมะก็ขับออกไปทันที

 

 

 

“ แกทำไรของแกเนี่ยะมิณทร์ ” เฟย์ตีเข้าที่แขนมิณทร์มิณทร์หันมาทำหน้าไม่รู้เรื่องแล้วเดินไปที่รถ

 

 

 

ณ บ้านหลังใหญ่โทโมะที่ขับเคลื่อนเข้ามาในตัวบ้านก่อนจะรถ

 

 

 

“ ลงไปสิ ” โทโมะเอ่ยเสียงเย็นเยียบแก้วอึกอักเล็กน้อยก็ตั้งแต่ขับมาตลอดทางโทโมะก็เงียบไม่พูดอะไรแก้วลงจากรถอย่างว่างายเสื้อสูทของโทโมะแก้วก็หยิบมาด้วย

 

 

 

“ แล้วพี่โทโมะจะไปไหนหรอค่ะ ” แก้วถามโทโมะหันมอง

 

 

 

“ นั้นมันเรื่องของฉัน ” โทโมะขับรถออกไปทันทีโทโมะขับรถมาจนถึงคอนโดโทโมะเดินเข้ามาในห้องก็เจอกับฟาง

 

 

 

“ ฟาง.. ฟางยังไม่กลับหรอ ” ฟางหันหน้ามาหาโทโมะพร้เอมรอยยิ้มโทโมะยิ้มตอบร่างสูงเดินเข้าไปหาฟางที่นั่งอยู่ที่เตียง

 

 

 

“ ก็ฟางคิดว่าโทโมะน่าจะมาที่นี่ก็เลยมารอน่ะค่ะ ” วันนี้เธอเลื่อนนัดเขาเป็นวันพรุ่งนี้เพราะเธอรู้ว่ายังไงเขาก็คงไปรับแก้วและก็ไม่มานัดเธอแน่นอนโทโมะยื่นหน้ามาจูบฟางอย่างแผ่วเบาลิ้นเล็กตอบกลับอย่างรู้งานในหัวของเขาตอนนี้แทบจะมีแต่รูปมิณทร์กับแก้วในวันนี้ .. และตอนนั้น เด็กนั้นมันกล้ามากจริง ๆ อย่างที่เขื่อนพูดกับเขาไว้โทโมะถอนจูบออกก่อนจะยิ้มให้ฟางฟางก็เช่นกัน

 

 

 

“ พี่ .. พี่รัก พี่รักฟางน่ะ ” โทโมะพูดแล้วยิ้มให้เขาพูดกับฟางแต่ในหัวของเขาแทบจะมีแต่หน้าแก้วอยู่ตลอดเวลา

 

 

 

“ ฟางก็รับพี่ปะ .. เอ่อ พี่โทโมะเหมือนกันน่ะค่ะ ” ฟางอึกอักเมื่อเธอเผลอปล่อยคำพูดเป็นชื่อของอีกคนนึงมาออกมาก็ตั้งแต่วันนั้นเธอไม่เจอเขาอีกเลยฟางกับโทโมะสลัดเรื่องที่อยู่ในหัวออกไปและอยู่ด้วยกันทั้งคืน

 

 

แก้วที่นั่งรอโทโมะกลับบ้านแต่ก็ไม่เห็นวี่แววเขาจะกลับมาเลยสักนิดแก้วน้ำตาเอ่อคลอเบ้าทั้งความน้อยใจและเป็นห่วงมันตีอยู่ในอกจนคึวามรู้สึกมันเอ่อล้นเธอก็แค่อยากรู้ว่าเธอทำผิดอะไรก็แค่นั้นเมื่อคืนเธออยู่เฝ้าแต่เขาก็ไม่ได้กลับมาจนถึงตอนเช้าเธอก็มานั้งเฝ้าจนถึงวันนี้

 

 

 

“ มานั่งทำอะไรตรงนี้ ” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นแก้วเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับโทโมะที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

 

 

 

“ แล้วร้องทำไม ” โทโมะถามขึ้นดวงตาคมมองใบหน้าหวานแก้วก็ลุกขึ้นมาแล้วกระโจนกอดเข้าหาโทโมะจนคนตัวสูงเกือบเซล้ม

 

 

 

“ ฮึก พี่โทโมะโกรธอะไรแก้วรึเปล่า แก้วขอโทษน่ะค่ะถ้าแก้วทำอะไรให้พี่โทโมะโกรธ ” แก้วกอดคนตัวสูงแน่นพร้อมระบายในใจออกมาโทโมะที่อึ้งไปเลยก็ทำไม่ถูกเขาเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นอาการของคนท้องแต่เขาแค่ไม่คิดว่าแก้วจะเปลี่ยนไปขนาดนี้แขนแกร่งยกโอบกอดแก้วแล้วโยกตัวไปเบา ๆ อย่างอ่อนโยนจะว่าโกรธก็ยังโกรธอยู่หรอกน่ะ

 

 

 

“ เปล่าหรอกไม่ได้โกรธอะไร แต่ถ้าเธอยังร้องไห้อยู่แบบนี้มันไม่ดีน่ะเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวน่ะ ” โทโมะเอ่ยขึ้นมาและก็ทำให้เขานึกถึงคำพูดของขนมจีนด้วยก่อนจะพาคนตัวเล็กขึ้นห้องนอนไป

 

 

 

ขอได้ไหมดวงดาว ช่วยทำให้ใจฉันไม่ต้องเจ็บขอได้ไหมให้เธอมีใจให้ฉัน..

 

 

 .............................................

 

มั่วเนอะ

หายไปนานเลย

เม้นให้หน่อยน้าา