ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 

ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? )

 Poppy & Fang Chapter 2 .

 

คนอย่างฉันไม่เคยกลัวใคร..

ยอมเสียทุกอย่างแต่จะไม่ยอมเสียเขาให้ใคร ..

 

ฟางที่เดินกระวนกระวายไปมาเธอแทบจะนั่งไม่ติดอยากจะออกไปจากห้องนี้เต็มทีแล้ว แต่ก็อีกอย่างนึงเธอกลัวว่าคลิปนั่นมันจะโดนเขาปล่อย

 

“ ไงคิดถึงฉันแทบนั่งไม่ติดเลยหรอ ” ป็อปปี้เดินเข้าแล้วนั่งที่โซฟาอย่างใจเย็น

 

“ นาย ลบคลิปนั่นซะ ! ” ฟางสั่งป็อปปี้เลิกคิ้วก่อนจะส่งยิ้มมาให้ฟางที่เดือดดานหวังจะเดินเข้ามาตบหน้าป็อปปี้ก็ต้องหยุดชะงัก

 

“ ตบฉันสิ เธอตบฉันตบเธอกลับแน่ ” ป็อปปี้เอ่ยอย่างเย็นยะเยือก

 

“ นายต้องการอะไร ทำไมทำแบบนี้ ” ฟางลดมือลง

 

“ เลิกยุ่งกับชีวิตน้องฉันซะ เลิกยุ่งกับครอบครัวเขาซะ ” ฟางขมวดคิ้วกับคำพูดของป็อปปี้

 

“ น้อง ”

 

“ใช่ แก้วคือน้องสาวของฉัน เลิกยุ่งกับน้องฉันซะ ” ฟางถึงกับร้องอ๋อในใจปากบางกระตุกยิ้ม

 

“ ไม่มีทาง ยัยนั่นมันหน้าด้านแย่งคนรักของฉันไป แล้วทำไมคนอย่างฉันจะยอม ” ป็อปปี้ถึงกับหันมองฟางตาขวางฟางก็เชิดหน้าอย่างไม่ยอมเช่นกัน

 

“ ได้ ฟางได้ ” ป็อปปี้ลุกขึ้นก่อนจะลากฟางมาที่เตียงฟางที่เริ่มจะรับรู้ชะตากรรมของตัวเองก็ดิ้นสุดฤทธิ์ป็อปปี้ผลักฟางให้ให้นอนราบไปกับเตียงส่วนเขาก็ถอดเสื้อสูทออกฟางที่เห็นว่าคนตัวสูงไม่ได้จับเธอไว้จึงใช้โอกาสนี้ถีบป็อปปี้เข้าเต็มแรงป็อปปี้หงายหลังล้มคว่ำตึงลงไปฟางที่เห็นว่าสบโอกาสจึงรีบออกไปจากห้องเธอวิ่งเต็มแรงฟางวิ่งมาถึงหน้าคอนโดแล้วโบกแท็กซี่เพื่อไปบ้านจินนี่

 

 

 

 

 

“ ห๊ะ !! อะไรน่ะ คุณป็อปปี้เป็นพี่ชายของแก้ว ” จินนี่ที่อึ้งกับความจริงที่ฟางบอกกับเธอ

 

“ เบา ๆ สิ จินนี่ ” ฟางเอ็ดจริงสิเธอเกือบลืมไปจริง ๆ ว่าแก้วก็มีพี่ชาย

 

“ ฉันขอยืมห้องแกนอนก่อนได้ป้ะ เหนื่อยมากอ้ะ ” จินนี่พยักหน้าฟางก็เดินขึ้นไปที่ห้องจินนี่แล้วล้มตัวนอนมือก่ายหน้าผากอย่าเหนื่อยอ่อน

 

“ ฉันเจอเคยคุณรึเปล่าน่ะ ” ฟางพูดลอย ๆ พลางนึกถึงป็อปปี้และผล็อยหลับไปสู่ห้วงความฝัน

 

 

 

‘ แก้วใจ ไปเล่นกับเค้าน่ะน่ะ ฟางไม่มีเพื่อนเล่นฟางเหงา ’ เด็กผู้หญิงตัวเล็กบอบบางคนนึงกำลังสะกิดเด็กผู้หญิงอีกคนที่นอนซมเพราะพิษไข้อยู่

 

‘ ได้สิ แค่ก ๆ ’ แก้วใจตอบกลับไปมือเล็กนิ่มของฟางเอื้อมมาสัมผัสหน้ากของคนตัวเล็กที่นอนซมอยู่ก็ต้องตกใจตัวเพื่อนของเธอร้อนมาก

 

‘ กะ แก้วใจ ฮึก แก้วใจเป็นอะไร ฮือออ แง ๆ ’ ฟางถามแล้วปล่อยน้ำตาออกมา

 

‘เฮ้ ๆ เสียงดังอะไรกันน่ะ ’ เสียงทุ้มที่พึ่งแตกหนุ่มเอ่ยพร้อมวิ่งมาที่ห้องน้องเขาป็อปปี้เปิดประตูมาก็เจอกับเด็กผู้หญิงผิวขาว ตากลมโต คนนึง กำลังร้องไห้อยู่ข้าง ๆ น้องของเขา ป็อปปี้เดินมาหา

 

‘พี่ป็อป พะ พี่ช่วยเล่นกับฟางเป็นเพื่อนเค้าหน่อยน่ะ ’ แก้วเอ่ยเสียงแหบพร่า

 

‘ เราน่ะนอนไปเถอะ ส่วนตัวเล็กมานี่มา ’ ป็อปปี้อุ้มฟางให้ออกมาจากห้องแก้วเพื่อให้แก้วได้นอนหลับสบาย

ป็อปปี้วางตัวฟางที่สวนแล้วนั่งยอง ๆ เพื่อให้ตัวเท่ากับฟางมือหนาเกลี่ยน้ำตาจากแก้มยุ้ยออก

 

‘ เล่นอะไรกันดีค่ะ ’ ป็อปปี้เอ่ยเสียงนุ่ม    

 

‘ ฟางอยากเล่นแต่งงาน พี่เล่นกับฟางน่ะ ’

 

‘ ได้สิค่ะ ’ ป็อปปี้คุกเข่าพร้อมจับมือเล็กนุ่มขึ้นมา

 

‘ น้องฟางพร้อมจะเป็นเจ้าสาวของพี่ป็อปยังครับ ? ’ ฟางยิ้มพร้อมตอบกลับเสียงแจ่มใส

 

‘ พร้อมแล้วค่ะ ’ ป็อปปี้นิ่งสะพักแล้วปล่อยมือฟางก่อนจะหยิบดอกหญ้าดอกนึงมาแล้วทำเป็นแหวนมือหนาจับมือเล็กขึ้นมาอีกครั้งพร้อมใส่มันเข้าไปแต่มันก็หลวมไป

 

‘ น้องฟางต้องเก็บแหวนนี้ดี ๆ น่ะค่ะ อย่าให้หายเพราะมันเป็นแหวนแต่งงานของเราสองคนน่ะ ’ ฟางยิ้มและพยักหน้าแล้วเอี่ยวตัวมาหอมแก้มป็อปปี้

 

‘ น้องฟางรักพี่ป็อปน่ะ ’ ฟางพูดพลางนึกได้ว่าเธอมีสร้อยนี่น่ามือเล็กนุ่มหยิบสร้อยที่สลักชื่อเธอชูขึ้นก่อนยื่นให้ป็อปปี้

 

‘ ให้พี่หรอ ? ’ ป็อปปี้ถามฟางก็พยักหน้าตอบ ทั้งคู่ยิ้มให้กันจนมาวันนึงป็อปปี้ต้องไปเรียนที่อังกฤษแต่ก็ไม่ได้บอกฟางเอาไว้ ฟางร้องไห้หนักมากเมื่อรู้ว่าป็อปปี้ไปอังกฤษแล้ว

 

“อย่าไปน่ะ ฮึก แล้วน้องฟางจะเล่นแต่งงานกับใคร .. ”

 

 

 

 

 

“ แกไปโดนอะไรมาเนี๊ยะป็อป ” ขนมจีนเอ่ยพลางจิ้มเข้าไปที่แผลอย่างแรง

 

“ เจ็บ ! ” ป็อปปี้พูดพลางมองขนมจีนตาขวาง

 

“ เจ็บน่ะสิดีหาเรื่องนัก ไปทำอะไรมาน่ะห้ะ ถึงปากแตก คิ้วแตกแบบนี้น่ะ ”

 

“ เรื่องของฉันเหอะ ” ป็อปปี้พูดพลางแตะที่แผลขนมจีนหมั้นไส้เลยผลักหัวป็อปปี้

 

“ เรื่องของแก แต่ฉันก็เป็นห่วงแกน่ะ ” ขนมจีนตอบกลับไปป็อปปี้ยิ้มรับก่อนจะขยี้หัวขนมจีน

ความหมั่นไส้

 

“ รู้แล้ว ๆ หยุดบ่นสักทีเหอะ ”  ป็อปปี้ลุกขึ้นเพื่อไปห้องนอนตัวเองเมื่อมาถึงป็อปปี้ก็ล้มตัวนอนพลางคิดถึงเรื่องวันนี้

 

“ นี่ ” ขนมจีนเปิดประตูโผล่หน้ามาหาป็อปปี้คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย

 

“ ไม่ต้องทำหน้าเหมือนหมาไม่ได้ฉีดวัคซีนเลยเอานี่มาให้เห็นมันตกอยู่ที่ช่องเก็บของของแกนะ ” ขนมจีนพูดพลางเดินเข้ามาและชูสร้อยคอเล็ก ๆ คล้ายของเด็กผู้หญิงให้ป็อปปี้ป็อปปี้ก็รับมา

 

“ ของฉันหรอ ? ” ป็อปปี้ถามขนมจีนก็พยักหน้ารับป็อปปี้มองสร้อยคอเล็กนั้น

 

“ เออ ๆ ของฉันแหละมั้ง ออกไปได้แล้วไป ” ป็อปปี้ตอบรับส่ง ๆ

 

“ ไล่เลยน่ะ ” ขนมจีนพูดแล้วเบ้ปากก่อนจะออกไปจากห้อง

 

“ สร้อยใครว่ะ ฟาง ” ป็อปปี้หยิบที่เป็นรูปหัวใจสลักสร้อยนั่นขึ้นมาดูและมันก็เขียนชื่อฟางเอาไว้ป็อปปี้วางสร้อยนั้นไว้ที่หัวเตียงแล้วเข้านอนเขาเหนื่อยมากแล้วค่อยมาคิดล่ะกัน

.

 

.

 

.

 

เขื่อนเดินเข้ามาในบริษัทของตัวเองหลังจากไปหาโทโมะมาเขาก็ไปทุกวันนั้นมันเป็นเรื่องธรรมดาแล้วเขื่อนเดินเลยโต๊ะเลขาของเขาเพื่อจะเขาไปห้องทำงานแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เลขา เลขาเขาหายไปไหน ปรกติเลขาเขาจะนั่งทำงานตรงนี้เพราะเธอจะรู้ว่าเขาจะเข้าบริษัทเวลาไหน เขื่อนไม่รอช้ารีบเข้าไปไหนห้องทำงานก็เจอกับป็อปปี้ที่กำลังไซร้คอกับเลขาของเขาอย่างเมามันส์

 

“ เฮ้ ๆ ห้องทำงานกูมึงเว้นไว้บ้างก็ไอเชี่ยยย ” เขื่อนพูดเสียงดังพลางปิดประตูป็อปปี้หันมาดูพลางยิ้มหล่อให้ด้วยเลขาของเขาก็ดูลนลานไม่ใช่น้อยเหมือนกัน

 

“ คุณกลับไปทำงานได้แล้ว ” เขื่อนสั่งเลขา

 

“ มึงนี่น่า จริง ๆ เล้ยยย ” เขื่อนพูดแล้วนั่งที่โซฟาตัวยาว

 

“แหม่ ๆ เลขามึงเด็ดนิหว่า ” ป็อปปี้พูดแล้วหัวเราะในลำคอ

 

“แล้วมึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? แล้วหน้าไปโดนอะไรมาว้ะ ”

 

“ เมื่อวานนี้ ชั่งกูเหอะ ที่มากะว่าจะชวนมึงไปเที่ยวผับชวนไอโมะไปด้วยดิ ” ป็อปปี้บอก

 

“ เออ ๆ แล้วทำไมมึงไม่ชวนเองวะ ” เขื่อนถามด้วยความสงสัย

 

“ กูมีธุระที่จะทำนิดหน่อยเลย ที่มาได้เนี๊ยะพอดีว่าผ่านมาแถวนี้เลยมาชวน ”

 

“ งั้นถ้าไม่ผ่านมามึงไม่ชวนว่างั้น ” เขื่อนเอ่ยถามพร้อมเลิกคิ้ว

 

“ เอออ ”

 

“ โห่ว หยาบคาย ”

 

“ มึงรู้จักคนที่ชื่อ ฟาง มั้ย ? ” ป็อปปี้เอ่ยถาม

 

“ แฟนเก่าโทโมะรุ่นน้องพวกกูพี่ของแฟนกูน่ะหรอ ? ” เขื่อนถามป็อปปี้ก็พยักหน้า

 

“ รู้จักดิ ทำไมว่ะ ? ”

 

“ พี่ของแฟนมึงอย่านั้นหรอ? ” ป็อปปี้พูดแล้วเหยียดยิ้มก่อนจะคุยเขื่อนพักใหญ่

 

 

 

 

ฟางที่ยืนอยู่ที่หน้าต่างของห้องตัวเองอย่างเหม่อลอยไปไกล ฝันเมื่อคืนมันคืออะไรกันน่ะ ? ..

 

“ พี่ฟางเป็นอะไรรึเปล่า ” เฟย์ที่เปิดประตูเข้ามาเห็นว่าพี่สาวของเธอนั้นแปลกไปตั้งแต่เมื่อวานที่กลับบ้านมาเฟย์เดินเข้าไปแตะไหล่บางฟางสะดุ้งเล็กน้อย

 

“ เปล่าหรอก แกจะไปทำงานแล้วหรอ ? ” ฟางหมุนตัวมาทางเฟย์พร้อมถามเฟย์ยิ้มสดใสและตอบกลับไป

 

“ ค่ะ ” ฟางมองหน้านองสาวตัวเองมือบางไล้ไปทั่วหน้าเนียนของเฟย์

 

“ พี่ฟางเป็นอะไรรึเปล่า ” เฟย์ถามแล้วจับมือพี่สาวตัวเอง

 

“ ปะ เปล่าหรอก ” ฟางที่กลั้นน้ำตาเอาไว้ปฏิเสธแล้วหันหลังให้เฟย์ เฟย์หงอยเล็กน้อยก่อนจะโอบกอดที่สาวเธอทางด้านหลัง

 

“ วันนี้คุณแม่พี่โทโมะโทรมาลางานให้แก้วบอกว่าแก้วป่วย แก้วฝันร้ายแบบนั้นอีกแล้ว ” เฟย์เอ่ยเสียงอู้อี้ฟางหลับตาลง ลึก ๆ ใช่ว่าเธออยากจะใจร้ายกับแก้วแต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้จะให้เธอทำยังไง ในเมื่อเธอถูกแย่งของรักไป ฟางที่กลั้นน้ำตาไม่อยู่จิกแขนตัวเองแล้วเอ่ยกับเฟย์เสียงสั่น

 

“ เฟย์ไปทำงานได้แล้วน่ะ เดี๋ยวพี่จะไปทำงานกับคุณพ่อแล้ว ” ฟางเอ่ยโดยไม่หันไปมองหน้าน้องสาวตัวเองเฟย์ที่ดูเหมือนจะเข้าใจเลยเลยเดินออกไปจากห้อง ฟางทรุดลงไปนั่งที่พื้นแล้วปล่อยสิ่งที่มันอัดอั้นเอาไว้

 

.

 

.

 

.

 

‘ น้องฟางต้องเก็บแหวนนี้ดี ๆ น่ะค่ะ อย่าให้หายเพราะมันเป็นแหวนแต่งงานของเราสองคนน่ะ ’

.

 

.

 

.

‘น้องฟางรักพี่ป็อปน่ะ’

 

 

---

 

 

เม้น+โหวตให่้กำลังใจด้วยน้่ะ ขอบคุณมาก ๆ จ้าาาาา