ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 

ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 

 

Tomo & Kawe Chapter 11

 

 

 

Can I lay by your side, next to you, youAnd make sure you’re alright?I’ll take care of you,

And I don’t want to be here if I can’t be with you tonight

 

…

 

ขอให้ฉันได้นอนเคียงข้างเธอ ให้ฉันอยู่เคียงข้างเธอ และให้ฉันคอยดูแลว่าเธอจะรู้สึกดีได้ไหม? ฉันจะดูแลเธอเอง ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้เลย หากฉันไม่ได้อยู่กับเธอในราตรีนี้

 

…

 

 

 

‘  หนูอยากเกิด ฮิฮิ หนูอยากมีพ่อ ฮึก ฮือ  ฉันอยากมีพ่ออออออออ!! '

'จริญญาเธอได้ยินฉันมั้ย ? ฉันอยากมีพ่อ ’

‘ เธอตอบฉันสิ เธอตอบฉันมา !! เธอได้ยินฉันมั้ยห้ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !! ตอบหนูมา’

.

 

.

 

.

“ เฮือกก ” แก้วลืมตาด้วยความตกใจเหงื่อชุ่มใบหน้าหวานฝ่ามือบางลูบไล้ใบหน้าปัดเหงื่อออกแก้วก้มหน้าคิดถึงเรื่องในฝัน

 

“ ใคนกัน ? เด็กผู้หญิงคนนั้น ? ผิวขาว หน้าเรียว ตาคม ” แก้วเอ่ยเสียงเบาเพราะอ่อนล้าแล้วค่อย ๆ เงยหน้ามองรอบ ๆ ‘ อยู่ที่ไหน ’

 

“ อ้าวแก้ว ตื่นแล้วหรอ ? ” ขนมจีนที่เปิดประตูเอามาก็เห็นว่าแก้วตื่นแล้ว แก้วหรี่ตามองเล็กน้อยก่อนจะเผยยิ้มสวยออกมา

 

“ พี่ขนมจีน เค้าคิดถึงจังเลยยย ” แก้วอ้าแขนกว้างแล้วรวบเอวบางเข้ามากอด

 

“ จ้า ๆ นี่ ๆ ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วน่ะ ” แก้งงุนงงคำพูดของขนมจีนจึงเงยหน้ามองสายตาของเธอตอนนี้มันมีแต่คำถามว่า ‘ อะไร ? ’

 

“ ก็แก้วน่ะ ท้อง ท้องกับโทโมะน่ะ ” ขนมจีนพูดพลางย่อตัวลงนิดแล้วไล้ฝ่ามือลงไปที่ท้องบนราบอย่างอ่อนโยน แก้วดูเหมือนจะตะลึงเล็กน้อย

 

“ ไม่จริง .. โกหก ” แก้วพูดอย่างเลื่อนลอยขนมจีนได้แต่เลิกคิ้วแล้วยืดตัวเต็มความสูงพร้อมลูบหัวของแก้วอย่างอ่อนโยน

 

“จริงสิแก้ว แก้วน่ะเป็นผู้ใหญ่แล้วน่ะแล้วไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วด้วย ” ขนมจีนยิ้มบาง ๆ ก็เธอน่ะรู้น่ะสิเธอรุ่นเดียวกับโทโมะน่ะจะไม่รู้ได้ไงว่ามันเกิดอะไรขึ้น

 

“ ทะ ทำแท้งได้มั้ย ? ” ขนมจีนถึงกับชะงักในคำพูดของแก้ว

 

“ ทำไมแก้ว ? แก้วจะฆ่าเด็กในท้องแก้วเลยหรอ ? ” มือสั่น ๆ ของแก้วลูบท้องเนียนของตัวเองอย่างสั่น ๆ

 

“ อยากให้ลูกเกิดมาโดยที่ ‘พ่อแม่รักกัน’ ไม่ใช่เพราะ ‘แค่เผลอ’  ”  แก้วพูดพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลขนมจีนแนบมือสองข้างไว้ที่ปากด้วยก่อนจะน้ำตาจะไหลมาโดยไม่รู้ตัว

 

“ ฮึก ฮืออ พี่โทโมะรู้เรื่องยังค่ะ ? พี่โทโมะรู้รึยัง ? ” ขนมจีนรีบกันหลังเมื่อเห็นว่าน้องสาวเธอได้มองมาทางเธอขนมจีนปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันมาทางด้านหน้าแก้ว

 

“ พี่ว่าคุณหญิงน่าจะบอกโทโมะแล้วล่ะ แก้วค่ะไม่ว่าจะลูกแก้วจะเกิดมาด้วยเหตุผลอะไรเขาคือลูกของแก้วกับโทโมะ ไม่ว่าจะยังไงอย่าทอดทิ้งเขาอย่าทำแท้งเขาพี่เชื่อน่ะว่าไม่มีพ่อหรือแม่คนไหนไม่รักลูกตัวเอง ”  ขนมจีนเอ่ยปลอบแก้วปาดน้ำตาแล้วยิ้มรับ

 

 

.

 

.

 

.

 

‘Cause all of me Loves all of youLove your curves and all your edges ’

 

เสียงโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้นร่างสูงตื่นด้วยความงัวเงียเขามาอยู่กับฟางตั้งแต่เย็นฟางชวนเขากินข้าวแล้วเธอก้ขอให้เขานอนที่นี่เป็นเพื่อนแต่เขาไม่เคยล่วงเกินอะไรเธอโทโมะหันมายิ้มให้คนข้างกายแล้วลุกตัวนั่งพร้อมรับสายโทรศัพท์ ‘ แม่ ’

 

“ ฮัลโหลครับแม่ ”

 

(ตาโมะ อยู่ไหนรีบไปเฝ้าหนูแก้วเลยน่ะ หนูแก้วอยู่โรงพยาบาล) เสียงคำสั่งเฉียบขาดดังขึ้นจากปลายสาย

 

“ เฝ้า  เฝ้าทำไมครับ ?  ” โทโมะถามด้วยความสงสัย

 

(ฟังแม่น่ะ หนูแก้วกำลังท้อง ท้องลูกของแกกับหนู..) คุณหญิงพูดไม่ทันจบโทโมะรีบตัดสายและแต่งตัวด้วยความลนลาน

 

“ อื้ออ โมะจะไปไหนค่ะ ? ” ฟางที่ยินเสียงอะไรแว่วก็ตื่นแล้วเห็นโทโมะแต่งตัว

 

“คือเอ่อ .. โมะจะไปหาคุณแม่น่ะค่ะ พอดีว่าท่านโทรมาหาโมะไปน่ะค่ะ ” โทโมะพูดโดยที่ไม่เขาไม่หันกลับมาหาฟาง ฟางเมื่อเห็นว่าโทโมะเหมือนจะรีบมากก็รีบลุกและเดินไปคว้าแขนแกร่งเอาไว้

 

“ โมะไม่ไปไม่ได้หรอ ? ” ฟางพูดด้วยเสียงสั่น ๆ

 

“โมะขอโทษน่ะค่ะ โมะจำเป็นจริง ๆ ” โทโมะเอ่ยด้วยความลำบากใจโทโมะหันหลังแล้วเปิดประตูเพื่อมุ่งหน้าไปหาคนที่อยู่โรงพยาบาล

 

“ ฮึก.. แกอย่าคิดน่ะแก้วว่าแกส่งพี่ชายแกมาแล้วฉันจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับโทโมะ ” ฟางกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ เธอไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว ..

 

 

 

ณ โรงพยาบาล

 

 

“เอ่อ.. ขอโทษน่ะครับ คุณจริญญา ไทยานนท์ อยู่ห้องไหนครับ ? ” โทโมะถามพยาบาลที่เคาน์เตอร์

 

“ สักครู่น่ะค่ะ ”

 

“ คุณจริญญาอยู่ห้อง 554 ค่ะ คุณวิศว ” โทโมะหันหลังไปดูเจ้าของตนเสียงก็พบกับขนมจีน

 

“ ขอบใจมากน่ะขนมจีน ” โทโมะทำท่าจะเดินออกไปก็โดนขนมจีนดักไว้ขนมจีนจับแขนแกร่งพร้อมลากมาที่เงียบ ๆ

 

“ ขอคุยอะไรด้วยหน่อย ” โทโมะพยักหน้า

 

“ ฉันก็เข้าใจอ่ะน่ะ ว่าคนที่มีเซ็กส์กับภรรยาตัวเองอ่ะมันไม่ผิดหรอกแต่เท่าที่ฉันตรวจดูร่างกายของน้องสาวฉันแล้ว ถามจริง ๆ แกเห็นน้องฉันเป็นอะไรห้ะโทโมะ ” โทโมะอึ้งไปสักพักแล้วเหลือบมองขนมจีน

 

“ ฉัน ฉันขอโทษ ”

 

“ คนที่ควรขอโทษคือน้องฉันรึเปล่า ? เอาเถอะ เราค่อยคุยกันดีกว่าแกรีบไปดูน้องฉันเถอะ ” โทโมะลุกช้าๆแล้วเดินออกไป

 

“ ฉันหวังว่า การที่ฉันพูดแบบนี้กับการแกรู้ว่าแก้วมีลูกจะช่วยให้แกอ่อนโยนกับน้องฉันขึ้นมาบ้างน่ะโทโมะ ฉันหวังแค่นี้จริง ๆ ” ขนมจีนพูดเบา ๆ อย่างเหนื่อยใจ

 

.

 

.

 

.

‘ แอ๊ด ’ โทโมะเปิดประตูอย่างเบามือ เขารู้สึกช็อคและใจเต้นรัวเหลือเกินเมื่อรู้ว่าเขากำลังมีลูกโทโมะมองไปยังคนที่อยู่บนเตียง

 

“พี่ขนมจีนหรอค่ะ ” แก้วเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อย ๆ ลุกตัวขึ้นช้า ๆ แก้วหันมองมาแล้วหุบยิ้มกลายเป็นเม้มปากที่สั่นนั่นแทน โทโมะเดินเข้ามา

“ พี่โทโมะค่ะ อึก คือแก้ว แก้ว .. ” แก้วก้มหน้าต่ำมือเธอสั่นเหมือนใจตอนนี้แก้วที่เห็นว่าเสียงนั่นมันชั่งเงียบงันเหลือก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง โทโมะค่อย ๆ เอาใบหน้าของตนเข้าไปใกล้กับแก้วก่อนจะบรรจงมอบจูบแสนอ่อนโยนให้ แก้วตะลึงอยู่ชั่วครู่ ‘ความอ่อนโยนนี้ที่เธออยากได้มันนักเหลือเกิน’ แก้วหลับตาช้า ๆ โทโมะปลดเสื้อของแก้วออก

 

“ มะ ไม่ได้ ที่นี่ มะ ไม่ได้ ” แก้วถอนจูบอย่างเฉียบพลันโทโมะมองเงียบ ๆ แต่ค่อยผลัก ๆ แก้วลงไปนอนกับเตียงช้า ๆ ถอดทุกอย่างที่เป็นของเขาและเธอ

 

“ ถ้าฉันอยากได้มันก็ต้องได้ ” โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า โทโมะไซร้คอขาวอย่าอ่อนโยนจูบพรมไปทั่วลำคอ ดูดเม้นตรีตรารอยไปทั่ว มือหนาจับขาเรียวยกพาดไหลสิ่งนิ้วเข้าไปทักทายโพรงอ่อนนิ่มที่ตอดรัดนิ้วเค้าแน่น

 

“ฮ๊ะ อ๊า ” แก้วครางแผ่วเบา เธอไม่เคยมีบทรักกับโทโมะอ่อนโยนแบบนี้มาก่อนเลยโทโมะผละจากการตรีตราโทโมะโผล่หน้ามามองหน้าแก้วสายตาทั่งคู่สบกันโทโมะค่อย ๆ พรมจูบตามหน้าเนียนอย่างแผ่วเบามือนั่นก็ขยับเข้าออกอย่างรู้งานโทโมะผละนิ้วออกก่อนจะชูมันขึ้นมานิ้วที่มันเยิ้มไปด้วยน้ำรักของคนด้านล่างแก้วมองมันอย่างเขินอาย

 

“พี่ค่ะ แก้วว่ามัน.. ” โทโมะเลือนนิ้วที่มีน้ำรักนั้นไปที่แท่งร้อนของเขาเพื่อเตรียมพร้อมโทโมะจ่อแท่งร้อนเข้าไปใกล้โพรงนิ่มส่วนแก้วก็ได้แต่จิกหมอนแท่งร้อนค่อย ๆ เข้าไปในโพร่งนิ่มอย่างเบา ๆ จนสุดด้าม

 

“ อ๊า ” โทโมะค่อย ๆ ขยับตัวจากเบา ๆ ค่อยแปลเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นเลย ๆ ร่างสูงจับมือบางที่จิกหมอนนั่นโอบรอบคอตน ใบหน้าของเขาก็พรมจูบวนเวียนแถวหน้าอก

 

“ ซี๊ดดดดดด ” โทโมะซี๊ดปากและเร่งจังหวะเสียงตังนั่นมันก็ดังเอี๊ยดอ๊าดไปมา

 

“ อ๊ะ อ๊ะ ” แก้วพยายามไม่ให้เสียงมันดังเธอกลัวมันจะไปรบกวนห้องข้าง ๆ เหลือเกินโทโมะรู้ว่าเธอกลัวอะไรแต่ก็อยากแกล้งเธอด้วยการเร่งจังหวะให้มันเร็ว แก้วที่อยากจะปล่อยเสียงให้มันออกมาแต่เธอก็ทำไม่ได้เลยกัดปากห้ามใจตัวเองแทน

 

“ อ๊าส์ ” โทโมะที่ครางออกมากึ่งดังกึ่งเบาก็ทำแก้วแทบตกใจ เมื่อเธอไม่มีทางเลือกเอาเถอะแขนบางที่โอบคอโทโมะนั่นกดคอให้โทโมะก้มลงมาเพื่อจูบเธอลิ้นเล็กเข้าชอนไชไปในปากหนาและเกี่ยวพันกับลิ้นหนาอย่างไร้เดียงสา โทโมะเร่งจังหวะครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยมันออกมา น้ำสีขาวก็เปรอะไปตามขาสวยของแก้ว แก้วที่แทบหมดแรงก็หลับไปด้วยความเพลีย โทโมะมองคนด้านล่างเงียบ ๆ ก่อนจะจัดแจงทุกอย่างแล้วไปนอนที่โซฟางเพื่อไม่ให้เบียดร่างน้อยแล้วหลับไป

 

...............................................

……………………

เม้นให้กำลังใจหน่อยน้า

ขอบคุณจ้า