รอ...วันที่เธอจะรักกัน

ฟาง: คิดเหรอว่าให้ทุกคนช่วยแล้วฟางจะใจอ่อน ฟางจะไม่โง่อีกแล้ว 
 
พ่อฟาง: ฟางลูก ฟางเปิดประตูหน่อย 
ฟาง: มีอะไรคะพ่อ 
พ่อฟาง: ให้พี่เขาอยู่ห้องนี้นะ 
ฟาง: ไม่คะ 
พ่อฟาง: นี่คือคำสั่ง พ่อไม่เคยบังคับอะไรฟางเลยนะ เรื่องแต่นี้ คงจะได้นะ 
ฟาง: พ่อคะ ห้องอื่นก็มีตั้งเยอะ ทำไม ต้องมานอน 
ป็อบ: ผมว่า ผมกลับไปอยู่ โรงแรมดีกว่าครับ 
พ่อฟาง: เอากระเป๋ามาป็อบ (ถือกระเป๋าป็อบปี้แล้วก็เข้าไปในห้องฟาง) 
ฟาง: ทำไมพ่อทำแบบนี้ละคะ ทำไม ไม่มีใครเห็นใจฟางบ้างเลย 
พ่อฟาง: แล้ว ฟางละ เห็นใจ พี่เขาบ้างมั้ย
ฟาง: คะ ได้คะ ฟางผิดเอง 
ป็อบ: ฟางพี่ขอโทษนะ ที่ทำให้ฟางโกรธ
ฟาง: ไม่จำเป็นหรอกคะ
 
           เมื่อเข้ามาในห้อง ป็อบปี้ก็เก็บเสื้อผ้า แล้วก็ของใช้ส่วนตัวไว้ในห้องน้ำ แล้วก็เห็นฟางกำลัง เอาหมอนมาวางที่พื้น
 
ป็อบ: ฟางทำอะไร
ฟาง: ฉันจะนอนตรงนี้ 
ป็อบ: นอนตรงนี้ได้ยังไง ฟางท้องอยู่นะ นอนที่พื้นไม่ได้ พี่นอนเอง
ฟาง: ไม่เป็นไร หรอกคะ ถ้าเกิดคุณป็อบปี้ นอนที่พื้นแล้วทุกคนมาเห็น ฉันก็โดนด่าสิคะ 
ป็อบ: ฟาง ฟางเลิกพูดจา ประชด ประชัน พี่สักทีได้มั่ย พี่ขอร้อง
ฟาง: หลีก ฉันจะออกไปข้างนอก
ป็อบ: พี่ท้อเหลือเกินฟาง 
ฟาง: ถ้าคุณท้อ คุณก็เลิกทำสิ มันง่ายจะตาย