รอ...วันที่เธอจะรักกัน
เขียนโดย Kzlovepf
วันที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 01.23 น.
แก้ไขเมื่อ 9 มีนาคม พ.ศ. 2558 17.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
28) สงสารใครดี
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนนี้ที่กรุงเทพ ทางผู้ใหญ่ทุกฝ่ายตกลงกันว่าจะมาเป็นตัวช่วยให้ฟางยอมใจอ่อนกับป็อบปี้เพราะไม่ว่า ยังไง ป็อบปี้กับฟางและ หลานของพวกเขาก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน
สนามบินเชียงใหม่
แม่ป็อบ: ป็อบเป็นไงบ้างลูก หนูฟางว่ายังไง
แม่ฟาง: นั้นสิป็อบ ยัยฟาง ว่าไงบ้าง
ป็อบ: ฟาง ไม่ยอมให้อภัยผมเลย ไม่ว่าจะทำยังไง ฟางก็ ไม่ยอม ฟางใจแข็งเหลือเกินครับ
พ่อป็อบ: ก็เราเล่นไปทำให้น้องเสียใจก่อน ไง เขาเลยเอาคืนบ้าง
แม่ป็อบ: คุณก็ ดูพูดสิ
ป็อบ: มันจริงอย่างที่พ่อพูดครับแม่ ผมผิดเอง
พ่อฟาง: ผมว่า ไป ที่ไร่ดีกว่า ไปเถอะป็อบ รถอยู่ไหนละ
ป็อบ: ครับ
แม่ฟาง: ป็อบ ไปเอาเสื้อผ้าที่โรงแรมเถอะ ไปนอนที่บ้านด้วยกัน จะได้พิสูจน์ ให้ยัยฟางเห็นว่าเราจะไม่ยอมแพ้
ป็อบ: แต่ว่า ผมว่า มันจะ
พ่อฟาง: เดี๋ยวพ่อจัดการยัยฟางเอง เชื่อสิว่า ยัยฟาง ยังรักเราอยู่
แม่ฟาง: ใช่ อารมณ์ คนท้องก็แบบนี้แหละ เชื่อ แม่นะ
ป็อบ: ครับ คุณอา
พ่อฟาง: ไม่ต้องเรียกอา หรอก เรียก พ่อกับแม่เถอะ พ่ออยากให้ป็อบ มาเป็นลูกเขย อีกสักครั้งได้มั้ย
ป็อบ: (ยิ้มรับ) ครับ คุณพ่อ คุณแม่ ผมจะไม่ทำให้ลูกสาวของคุณพ่อกับคุณแม่เสียใจอีกแล้ว ผมสัญญาครับ
พ่อป็อบ แม่ป็อบ: (ยิ้มดีใจจนน้ำตาของคนเป็นแม่ไหลรินออกมา)
พ่อป็อบ: งั้นเราไปกันเถอะ
ไร่ธารรัก
ป้าขวัญ: คุณท่านมาแล้วคะ คุณฟาง
ฟาง: คะ ไปคะ
ป็อบปี้อยู่หลังรถกำลังขนของอยู่ลุงมิ่งกำลังช่วย เลยทำให้ฟางไม่ทันเห็นป็อบปี้
ลุงมิ่ง: มาครับลุงช่วย
ป็อบ: อ่อ ครับๆ
ฟาง: แม่คะ พ่อคะ (ฟางรีบวิ่งไปกอด) ฟางคิดถึงพ่อกับแม่มากที่สุดเลยคะ
พ่อฟาง: พ่อก็คิดถึงลูก
ฟาง: คุณลุงกับคุณป้า สบายดีนะคะ ไม่เจอกันตั้งนาน
แม่ป็อบ: ป้าก็คิดถึงหนูมากที่สุดเลยลูก
ฟาง: มีของเยอะรึเปล่าคะแม่ ฟางเรียกคนให้มาช่วยดีกว่า ลุงมิ่งคนเดียวน่าจะไม่ไหว
ป็อบ: ไม่ต้องหรอกฟาง พี่ยกเอง สบายมาก
ฟาง: คุณ ทำไม
แม่ฟาง: พี่เขาเป็นคนไปรับ ทุกคนมาที่นี้ลูก
ฟาง: แม่คะ ทำไม ถึง
พ่อฟาง: ฟางลูก ไปข้างในดีกว่าลูกไป เข้าไปในบ้านกันครับ ทุกคน
พ่อป็อบ: ทำใจหน่อยนะ ไอลูกชาย
ฟาง: ทำไม เขาถึง มาที่นี้อีกละคะ
แม่ฟาง: ฟาง แม่ว่า พี่เขาก็สำนึกผิดแล้วนะ
ฟาง: แม่คะ แต่ฟาง
พ่อฟาง: ฟาง พ่อว่านะ ลูกลองเปิดใจนะ ลองเปิดใจดู
แม่ป็อบ: หนูฟางลูก พี่เขาสำนึกผิดจริงๆแล้วนะจ้ะ
พ่อป็อบ: หนูฟาง ลุงขอร้องนะ นึกว่าเห็นแก่ลูกของหนูก็ได้
ฟาง: แล้วจะให้ฟาง ทำยังไงคะ ทุกอย่าง มันเหมือนว่า ฟางกำลังหลับอยู่ดีๆมาตั้งนาน แล้วอยู่ๆ ฟางก็มีฝันร้าย ขึ้นมาอีก ฟางไม่อยากเจ็บอีกแล้ว ฟางเหนื่อยมามากพอแล้วนะคะ ถ้าเขาอยู่ที่นี้ ฟางจะไปที่อื่นเอง
ป็อบ: ฟางไม่ต้องไปหรอก พี่ไปเอง
พ่อฟาง: (พูดเสียงเข้มมาก) จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น ทั้งฟาง และ ป็อบปี้ ต้องอยู่ที่นี้ แล้ว พ่อก็อนุญาติให้ป็อบปี้ อยู่ที่นี้ และขอสั่งห้าม ฟาง ไปนอนที่อื่น นี่คือคำสั่ง
ฟาง: ขอตัวนะคะ
พ่อป็อบ: อย่าท้อนะ ต้องสู้นะ พวกเราจะช่วยป็อบเอง
ป็อบ: ครับ ผมจะไม่ท้อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ