รอ...วันที่เธอจะรักกัน
เขียนโดย Kzlovepf
วันที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 01.23 น.
แก้ไขเมื่อ 9 มีนาคม พ.ศ. 2558 17.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
30) เข้าใจผิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความวันนี้พิมออกจากโรงพยาบาลและวันนี้ฟางหมอนัดเหมือนกัน
ป็อบ: ฮโหลพิมเก็บของเส็จรึยัง
(พิม: เส็จแล้ว)
ป็อบ: โอเคอีก 20 นาทีเจอกัน
ฟางอยู่ในห้องน้ำได้ยินทุกคำพูดของป็อบปี้ที่พูดกับพิม ก็แอบร้องไห้ออกมา
ฟาง: เราจะร้องทำไม ในเมื่อเขารักกัน แม่จะร้องไห้ทำไมละนะ แม่ก็มีลูกอยู่แล้วทั้งคน
แม่ป็อบ: จะรีบไปไหนละลูก
ป็อบ: พอดีว่า พิมออกจากโรงพยาบาลครับ ผมจะไปรับพิม
แม่ป็อบ: แล้วหนูฟาง
ป็อบ: ผมไม่ได้บอกฟางครับ เอ่อผมกลัวฟางโกรธ
แม่ฟาง: ไปเถอะป็อบ รีบไปเดี๋ยวหนูคนนั้นจะรอเอา
พ่อป็อบ: ยังไงฟางก็เข้าใจแหละ หนูคนนั้นเขาไม่มีใครจริงๆนิ ลูกตั้ง 2 คน
ป็อบ: ครับถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนะครับ
ฟาง: คงจะเป็นห่วงเขามากสินะ
แม่ฟาง: ฟางลูก มากินข้าวมา
ฟาง: เอ่อ แม่คะ เขารีบออกไปไหนแต่เช้าคะ (แกล้งถามเพราะอยากรู้ว่าทุกคนจะตอบยังไง)
แม่ป็อบ: อ่อ คือพี่เขาออกไปทำธุระในเมืองนะลูก
ฟาง: อ่อ คะ
พ่อฟาง: ฟางจะไปไหนลูก
ฟาง: อ่อ ฟาง หมอนัดนะคะ
พ่อป็อบ: น่าเสียดายจัง พี่เขาไปโรงพยาบาลพอดี น่าจะไปพร้อมกัน
ฟาง: คะ ถ้านั้นฟางไปนะคะ
พ่อฟาง: ลุงมิ่ง ฝากด้วยนะ
ลุงมิ่ง: ครับคุณท่าน
โรงพยาบาลเชียงใหม่
พิม: ป็อบ เรื่องคุณฟางโอเครึยัง
ป็อบ: ยังเลย ฟางยังไม่ใจอ่อนง่ายเลย
พิม: พิมว่านะ มันเป็น อาการปกติ ของคนท้อง อารมณ์ ก็น้อยใจง่าย แล้วก็ ปากไม่ตรงกับใจ 55
แพท: มามี้ ปากกับหัวใจ ก็ไม่เห็นจะตรงกันนิคะ อยู่ คนละที่กันด้วย
ป็อบ: 5555 ไม่ใช่แบบนั้นครับ เอาล้ะ เก็บของเส็จแล้ว ไปเอายาของน้องกัน แล้วก็จัดการค่าห้องกัน ป่ะ จะได้กลับบ้านละนะ
ระหว่างทางไปจ่ายค่ายาเส็จก็มารอรับยา ฟางเองก็นั่งรอรับสมุดตรวจครรภ์ แล้วฟางก็เห็น ป็อบปี้จูงน้องแพทแล้วก็มีพิมอุ้มลูกอยู่ข้างๆเดินหัวเราะมาด้วยกันเหมือน ครอบครัว สุขสันต์ ที่มีความสุขมากที่สุดในโลก ที่มีพร้อมหน้า พร้อมตากัน ทั้ง พ่อ แม่ แล้วก็ลูกอีก2คน
แพท: นั้นอาฟางนิคะ มามี้ ลุงป็อบ
ป็อบ: ฟางจริงๆด้วย
พิม: คุณฟางคะ
ฟาง: อ้าวคุณพิม น้องแพท
พิม: คุณฟางมารอรับยาเหรอคะ
ฟาง: คะรอสมุดตรวจนะคะ แล้วคุณพิมกับลูกเป็นยังไงบ้างคะ
พิม: อ่อพิมกับลูกโอเคคะ
ฟาง: น้องน่ารักดีนะคะ
พิม: พิมก็ว่าถ้าลูกคุณฟางออกมาก็ต้องน่ารักเหมือนกันคะ จริงมั้ยป็อบ
ป็อบ: จริง ถ้าลูกของเราออกมาเขาก็ต้องเหมือนฟางแน่เลย
พิม: ว่าแต่น้องเป็นผู้หญิงผู้ชายคะ
ฟาง: ผู้หญิงคะ เอ่อ คุณพิมคะ ฟางขอตัวก่อนนะคะ
แพท: อ้าวว อาฟางจะไปไหนคะ
ฟาง: อาฟาง มีธุระนะคะ อาฟางไปก่อนนะ ขอตัวนะคะ
ป็อบ: เดี๋ยวป็อบมานะพิม
ป็อบ: ฟางเดี๋ยวก่อน ฟางจะไปไหน
ฟาง: ฉันจะกลับบ้าน
ป็อบ: ฟางคือ กลับบ้านกับพี่นะ
ฟาง: ไม่ต้องหรอกคะ กลับกับผู้หญิงของคุณเถอะ ดูท่าทางคุณจะมีความสุขมากนิ
ป็อบ: ทำไมละ ก็พี่ก็ดีใจที่พิมออกจากโรงพยาบาล น้องแพทก็ดีใจที่จะได้กลับบ้าน
ฟาง: ฉันขอตัวก่อนนะคะ ฉันรีบ
ป็อบ: ฟาง ฟาง
ฟางกลับมาที่บ้านก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องจนถึงตอนค่ำ ป็อบปี้ก็กลับมาพอดี
ฟาง: กลับมาป่านี้ไม่นอน ที่นั้นไปเลยละ จะมาที่นี้ทำไม (รู้สึกโมโหมาก)
ป็อบ: ฟางยังไม่นอนอีกเหรอ
ฟาง: ..........(เงียบไม่ตอบ อ่านหนังสือต่อ)
ป็อบ: ฟาง วันนี้ฟางไปหาหมอ หมอว่าไงบ้าง
ฟาง: .........(เงียบเหมือนเดิม)
ป็อบ: ฟาง พี่เอ่อ พี่ดีใจจังที่รู้ว่าลูกเป็นผู้หญิง
ฟาง: .......(ล้มตัวลงนอน ไม่อยากได้ยินเสียง)
ป็อบ: พี่ไม่กวนละ ถ้างั้นนอนเถอะนะ
ตกดึก ฟางนอนไม่หลับคงเป็นเพราะเจ้าตัวเล็กในท้องเกิดหิวขึ้นมา ฟางหันไปมองตรงที่นอนป็อบปี้ แต่ไม่เห็นเขา เธอก็สงสัยแต่ทำอะไรไม่ได้ เธอรู้สึกหิวมาก เลยเดินไปในครัวเพื่อไปหา นมสักแก้วดื่ม
ป็อบ: อ้าวฟาง มีอะไรรึเปล่า
ฟาง: มาในครัว มาอาบน้ำมั้งคะ
ป็อบ: หิวเหรอ
ฟาง: เปล่า หลีก
ป็อบ: เดี๋ยวพี่เอานมให้รอ แปบนึงนะ (รีบแย่งเปิดตู้เย็นก่อนฟาง) ฟาง นมได้แล้ว (ยืนให้แต่ฟางไม่รับ)
ฟาง: (เดินไปหยิบแก้วแล้ว หยิบนมขึ้นมารินใหม่เอง)
ป็อบ: (ป็อบปี้หน้าเศร้ามาก แต่ก็ทำเป็นร่าเริงต่อไป) ถ้างั้น พ่อกินเป็นเพื่อนนะ (ก้มลงพูดกับหน้าท้องฟาง แล้วมองขึ้นไปหาฟาง ฟางรีบหลีกออกทันที)
ฟาง: (ฟางดื่มนมเส็จก็รีบออกมาจากครัวทันที)
ป็อบ: ช่วยพ่อหน่อยนะลูก ช่วยให้แม่ให้อภัยพ่อเร็วๆนะ
พี่ป็อบน่าสงสารรร ฟางงงใจแข็งงงจังงง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ