รักของเรา...NOT Love U

 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
" ชอบไหม " ร่างสูงถามหญิงสาวท่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ทั้ง2คนกำลังยืนมองพระอาทิตย์ตกอยู่ริมทะเล วันนี้ชายหนุ่มพาหญิงสาวมาเที่ยวจนหญิงสาวต้องบอกใ้หชายหนุ่มหยุดพาเที่ยว อาจจะเป็นเพราะเธอยังไม่หายป่วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โมะ.. ทำไมฟางมึนๆหัวก็ไม่รู้ " ฟางที่รู้สึกไม่ค่อยดี ก็รีบบอกชายหนุ่ม โทโมะตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เป็นอะไรหรือเปล่าฟาง ไปหาหมอเถอะ โมะว่ามันไม่ดีเลยนะ " โทโมะ พูดจะพาฟางไปขึ้นรถ แต่หญิงสาวรั้งแขนชายหนุ่มเอาไว้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟางไม่เป็นอะไรหรอก สงสัยเที่ยวเยอะเกิน555  " หญิงสาวฝืนยิ้มให้กับชายหนุ่มก่อนจะหันกลับมายืนดูท้องฟ้ายามเย็นเหมือนเดิม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ยอมไปหาหมออีกแล้ว ดื้อจริงๆเลยนะหืม... " โทโมะถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินสวมกอดหญิงสาวจากด้านหลัง แล้วพูด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"......... " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"........." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ถ้าฟางหายไปจาชีวิตของโมะ ฟาง.." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จะไม่มีวันนั้นนะฟาง ทุกวันเราจะได้อยู่ด้วยกัน " โทโมะกระฉับกอดหญิงสาวให้แน่นกว่าเดิม ฟางยิ้มออกมาบางๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่มีใครกำหนดความตายได้หรอกนะโมะ " ฟางพูดพร้อมกับมองบรรยากาศอย่างเข้าใจชีวิต 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โมะนี่ไง " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" 5555 คะพ่อยมทูต " ฟางหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะพูดประชดประชัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เดี๋ยวโมะมานะ อยุ่คนเดียวได้ใช่ไหม " โทโมะคลายกอดฟาง เมื่อเห็นใครบางคน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คะ ไปเถอะ อย่าลืม... ขอโทษเธอด้วยนะ " ฟางพูดอย่างรู้ทันว่าโทโมะจะไปหาใคร ชายหนุ่มดูจะอึ้้งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โมะไม่ได้ไปหาเขาสักหน่อย " ร่างสูงรีบปฏิเสธ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ่าอ่า ไปเถอะ "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นี่มาทำอะไรตรงนี้คนเดียว "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มันเรื่องของฉัน "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จริญญาฉันถามเธอดีดีนะ อยากลองดีกับฉันหรือไง " โทโมะกระฉากหญิงสาวมาใกล้ตัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี๊ยะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กลับไปหาเมียคุณสิ อย่ามายุ่งกับฉัน "แก้วตบหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะตะโกน แล้วมองไปทางที่ฟางยืนอยู่ แต่ตอนนี้สาวหวานกลับหายไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กลับนะ กลับแน่ แต่ตอนนี้ขอจัดการกับเมียอีกคนก่อนแล้วกัน หึ " โทโมะกระฉากแก้วให้ตามเข้าไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คุณปล่อยฉันไปนะ ..ปล่อยให้พี่ฟางอยู่คนเดียวได้ยังไง " แก้วโวยวาย พยายามสบัดตัวให้หลุดจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เดี๋ยวฉันให้คนไปส่งฟางเองแน่ ส่วนเธอมากับฉัน! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟาง " ป๊อปปี้เรียกชื่อคนรักอย่างแผ่วเบา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฟาง เป็นอะไร " ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปประคองหญิงสาวที่เหมือนจะเป็นลม ฟางมองหน้าป๊อปปี้ก่อนจะสลบไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป๊อป.. " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ตื่นแล้วหรอ ไอ้โมะมันไปไหนทำไมไม่มาดูแลเธอ " ป๊อปปี้พูดกับฟางหลังจากที่เะอสลบไปเขาก็พาเธอมาพักที่โรงแรมใกล้ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โมะเขามีธุระนะคะ .. เอ่อยังไงฉันก็ขอบคุณคุณมากนะคะ ที่ช่วยฉันเอาไว้ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่สบายแล้วทำไมไม่ไปหาหมอ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากนี่คะ " ฟางพูดแล้วยิ้มบางๆให้ชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เดี๋ยวผมไปส่ง " ป๊อปปี้พุดเมื่อเห็นฟางกำลังจะเดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ขอบคุณคะ " หญิงสาวยิ้มบางให้ชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เสร้จแล้วก็กลับไปสะ " แก้วพูดเสียงเย็นชาใส่โทโมะ ชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวที่นอนหันหลังให้กับเขา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฉัน ..." โทโมะเองก็รู้สึกผิดกับหญิงสาวไม่น้อย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ออกไป เลิกยุ่งกับฉันสักที " แก้วพูด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ........... ขอโทษ " โทโมะเดินไปที่ประตูก่อนจะหันกลับมาพูดเสียงเบาๆ แต่ด้วยที่ในห้องมันเงียบมาก มันก็ทำให้แก้วได้ยินอยู่ดี 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮืออ เลวว..." แก้วร้องไห้หนักกว่าเดิม เมื่อโทโมะเดินออกไป .. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คุณฟาง เป็นอะไรคะเนี่ย ไปหาหมอเถอะคะ นะเชื่อป้านะ " แม่บ้านคนเก่าแก่ของบ้านไทยานนท์พูดกับฟางที่หน้าซีดแล้วก็เหมือนจะเป็นลม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรคะ ฟางนอนน้อยนะคะ ฟางไปหาหมอมาแล้วละคะ  แล้วนี่โทโมะยังไม่กลับมาอีอกหรอคะ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คะ แต่ตอนนี้ป้าว่าหนูฟางไปนอนก่อนไหมคะ เดี๋ยวป้ายกอาหารขึ้นไปให้นะคะ จะได้ทานยา " ฟางพยักหน้าเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ........ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่มีใครที่กำหนดชะตาของตัวเองได้หรอก " ฟางพูดก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 เอาละ ไรเตอร์มาอัพแล้วนะ คืนนี้เดี๋ยวอีกตอน 555 วันนี้ไอเดียบรรเจิด ขอโทษด้วยนะคะ ที่ลงช้าเพระามันคิสดอ่ะ 555 ขอโทษด้วยจริงๆๆนะ