บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สุดท้ายกว่าจะกลับก็ดึก เราหาอะไรกินกันเลยละกันเอามั้ย เธออยากกินอะไรบอกได้นะ”โทโมะ
พูดขณะขับรถกลับมาในตอนเย็น ความจริงเขากับแก้วซื้อของกันเสร็จตั้งนานแล้วแต่ต้องมานั่งรถ
ช่างที่มาซ่อมรถที่ยางแบนเลยทำให้ช้า
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ ชั้นไม่ใช่คนบ้านะที่พูดคนเดียว ถามอะไรก็ตอบสิ”โทโมะพูดกับแก้วด้วยน้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดที่
แก้วยังไม่ตอบคำถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่หิว”แก้วพูดแล้วไม่สนใจโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“แต่ชั้นหิว”โทโมะเห็นท่าทางแก้วที่ดื้อก็เลี้ยวไปจอกที่ร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
“เอาข้าวกระเพราไก่ใส่ไข่ดาวจานนึง ส่วนอีกจานใส่ไข่เจียวหมูสับครับ”โทโมะสั่งอาหาร
 
 
 
 
 
 
“จะสั่งทำไมเยอะแยะชั้นบอกแล้วไงว่าไม่กิน”แก้วได้ยินโทโมะสั่งกระเพราไก่ใส่ไข่เจียวหมูสับแล้ว
ชะงักเพราะนี่คือของโปรดของเธอ แต่ต้องตีหน้ายักษ์โมโหใส่โทโมะก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่รู้ สั่งมาแล้วก็กินๆไปเถอะน่า เหนื่อนมาทั้งวันแล้วนิ”โทโมะพูดสั้นๆแล้วนั่งรอข้าว จนข้าวมาทั้ง
คู่นั่งทานข้าวด้วยกันเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนเสร็จ จู่ๆฝนก็ตกลงมาแก้วและโทโมะรีบวิ่ง
เข้าไปหลบบนรถทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายล่ะฝนตกหนักงี้ชั้นว่าเราอย่าพึ่งขับกลับเลย”โทโมะมองฝนตกหนักนอกรถแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้อง ถ้าคุณไม่อยากขับชั้นขับเอง”แก้วพูดแล้วจะไปที่ฝั่งคนขับ โทโมะรีบรั้งไว้
 
 
 
 
 
 
“นี่จะบ้ารึไง ดูซะบ้างสิ ว่าฝนตกหนักแค่ไหน ขืนขับฝ่าไป ถนนมันก็ลื่นอีก คิดบ้างมั้ยเธอ”โทโมะ
ดุ
 
 
 
 
 
 
 
“คิดสิ เพราะชั้นคิดว่าชั้นไม่อยากอยู่กับคุณที่นี่ ชั้นต้องรีบกลับบ้าน”แก้วพูด ทำให้โทโมะหงุดหงิด
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอเป็นบ้าอะไรของเธอห้ะ ทำไมถึงไม่ยากอยู่กับชั้น ทั้งที่ตอนเด็กๆเรายังเล่นด้วยกันดีๆอยู่
เลย”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
 
“เล่นตอนเด็กก็ส่วนเล่นแต่ตอนนี้ต่างคนมีงานมีการต้องทำ ชั้นไม่ว่างมากแบบคุณหรอก”แก้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ เข้าใจล่ะ จริงอย่างที่เบลล์เคยบอกจริงๆด้วย เธอน่ะแอบชอบชั้น แล้วทนไม่ได้ที่เห็นชั้นมี
แฟน เลยอยากอัพเกรดจากเด็กกำพร้าไปจากที่นี่เพื่อหาผู้ชายรวยๆไว้เกาะ หึ เธอนี่มันพวก
อกตัญญูเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ”โทโมะนึกถึงคำพูดของแฟนเก่าที่เคยคบกันที่ว่าแก้วเมื่อก่อนแล้ว
ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าชั้นอกตัญญูชั้นก็ไปตั้งแต่แรกที่เรียนจบแล้วล่ะไม่อยู่ดูแลท่านจนถึงวันนี้หรอกชั้นว่าเลี้ยงเสีย
ข้าวสุกนี่คือ คุณต่างหาก ถ้าอยากมากก็ออกไปหาผู้หญิงข้างนอกสิ รึไม่มีปัญญาหาผู้หญิงแล้วห้ะ
เอาได้แม้กระทั่งเด็กในบ้านแท้ๆ คุณย่าเก็บพวกเรามาเลี้ยงเพื่อเป็นพี่เป็นน้องแต่คุณ มันบ้ากาม
หื่นที่สุด เด็กในบ้านก็ไม่เว้น”แก้วที่เหลืออดจากเมื่อก่อนโทโมะก็รีบว่าชายหนุ่มกลับทันที ทำให้
โทโมะโมโหจัดเมื่อถูกว่าแบบนี้ก่อนจะกระชากแก้วขึ้นมานั่งบนตักตัวเองฝั่งคนขับอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ชั้นมันอยากมากจนไม่มีเวลาออกไปหาผู้หญิงข้างนอก ก็ได้พิมนี่ล่ะช่วยชั้น แต่ชั้นมาคิดๆดู
แล้วนะ เธอเองก็คงจะแอบอิจฉาชั้นล่ะสิที่ได้นอนกับชั้น งั้นชั้นจะสนองให้ ลองมันบนรถนี่ก็แปลก
ดีเหมือนกัน”โทโมะโมโหแล้วพูดก่อนจะซุกไซร้ตามตัวแก้วที่ขัดขืนเขาอยู่บนตักอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ชั้นไม่ได้รักไม่เต็มใจจะยอมคุณ ไปหาพิมโน่น”แก้วดิ้นและพยายามพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ยอมๆน่ะนานๆไปก็เบื่อ พยศๆแบบนี้สิ ชั้นชอบ ชั้นจะปราบให้ยู่หมัดซะเลย จะได้ไม่ต้องมา
จองหองแบบนี้กับชั้น”โทโมะพูดแล้วบดจูบแก้วทันที โดยมือหนาที่ว่างจากการล็อกเอวแก้วเลื่อน
มาขยับที่อกสวยนร่างบางเผลอเผยอปากออกมาทำให้โทโมะสอดลิ้นเข้าไปด้านในได้สำเร็จ ลิ้น
ของโทโมะเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของแก้วจนแก้วเริ่มควบคุมสติไม่อยู่แล้วเริ่มบิดไปมาด้วยความ
รู้สึกวูบวาบทั่วท้องตัวเองแล้วเริ่มหยุดนิ่ง
 
 
 
 
 
 
“อืม”โทโมะเริ่มครางในลำคอด้วยความพอใจ ทั้งคู่จูบกันเนิ่นนาน
 
 
 
 
 
 
 
ติ้ดๆ
 
 
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ทั้งคู่สติกลับมาแล้วรีบผละออกจากกันก่อนที่โทโมะจะรับสายพิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณโทโมะทำไมไปนานเลยคะ แล้วนี่ทานอะไรมารึยังคะ”เมื่อโทโมะและแก้วขับรถมาถึงบ้านพิมก็
รีบไปหาโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอดีช่วงที่ติดฝนกินมาแล้วน่ะขอบใจพิมมากนะที่เป็นห่วง”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
“แล้วเธอล่ะแก้ว ไปกัน2ต่อ2แบบนี้คุณโทโมะกับเธอทะเลาะกันรึเปล่า”พิมรีบมากระซิบถามแก้ว
แล้วภาพที่โทโมะจุบเธอบนรถก็ผุดเข้ามาในหัว
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ไม่นิ ชั้นอยากอาบน้ำมากเลย ไปก่อนนะ”แก้วโกหกก่อนจะรีบเดินหนีพิมและโทโมะขึ้นไป
บนบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวคุณป๊อปเตรียมตัวไปออกแบบต่อเติมบ้านให้คุณมีนด้วยนะ เห็นรายนี้เค้าเจาะจงมาเลยว่า
ต้องเป็นคุณ คุณเองย่ะก็ตั้งใจทำงานดีๆล่ะ เพราะคุณมีนเค้าเป็นถึงลูกผู้ดีเก่า ตระกูลเค้าเป็นถึง
นายพล”เจ้านายพูดกับป๊อปปี้ที่ทำงาน
 
 
 
 
 
 
“ครับ ขอบคุณเจ้านายมากนะครับที่ช่วยสนับสนุนผม ผมจะไม่ทำให้เจ้านายเสียใจเลยครับ”ป๊อปปี้
ขอบคุณเจ้านายก่อนจะขับรถออกมาตามแผนที่เพื่อจะไปที่บ้านมีนตามที่นัดคุยงานกันไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สวัสดีครับผมมาหาคุณมีนครับ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในบ้านแล้วพูดกับโบว์ แต่เมื่อโบว์เห็นหน้าป๊อปปี้
ก็อึ้ง
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ค่ะ งั้นเชิญทางนี้นะคะ”โบว์พูดแล้วรีบเดินพาป๊อปปี้มารอที่ห้องรับแขกทันที
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าครับ”ป๊อปปี้ที่รับน้ำมาจากโบว์ก็แปลกใจที่โบว์จ้องหน้าเขาแบบนี้
 
 
 
 
 
 
“เปล่าค่ะ เอ่อ คุณพกสร้อยพระมั้ยคะ”โบว์ถาม
 
 
 
 
“สร้อยพระมีอะไรหรอครับ”ป๊อปปี้งงแล้วถามกลับ โบว์อ้ำอึ้งเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
 
 
 
 
 
 
“โบว์มีอะไรไปทำก็ไปทำสิ มาคุยกับแขกชั้นทำไม”มีนเดินลงมาจากชั้นบนก็รีบว่า โบว์รีบเดินหนี
 
 
 
 
 
 
“คุณมีนครับผมลองเอาแปลนที่ผมร่างๆไว้มาให้คุณมีนดูก่อนนะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วแกะเอาแบบที่
เตรียมมาให้ดู
 
 
 
 
 
 
“แหมคุณป๊อปนี่ฝีมือดีจังเลยนะคะ เก๊งเก่ง”มีนรีบชมป๊อปปี้ก่อนะพาเดินมาที่ที่อยากให้ป๊อปปี้
ออกแบบ
 
 
 
 
 
“ดอกกุหลาบสีแดง”เมื่อระหว่างเดินมาทางหลังสวนป๊อปปี้เห็นแปลงดอกกุหลาบก็ชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ มีนชอบดอกกุหลาบมากเลยนะคะ คุณพ่อคุณแม่ท่านก็บอกว่ามีนชอบเหมือนย่าทวด มีนเลย
คิดวั่ดแปลงดอกกุหลาบสีแดงนี้ไว้ในบ้านเพื่อจะได้ระลึกถึงท่านด้วย”มีนพูด ป๊อปปี้นิ่งสักพัก
เหมือนเขาเห็นภาพของเขากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูสวยสง่าและเพียบพร้อมทุกอิริยาบถ กำลังนั่งจิบ
ชาในศาลา
 
 
 
 
 
“ชากุหลาบนี่หอมมากเลยนะเขม หอมเหมือนกับตัวเขมเลย”ภาณุพูดแล้วเลื่อนไปนั่งข้างๆแล้วยื่น
หน้าเข้าไปใกล้ๆ
 
 
 
 
 
 
“พอเลยใหญ่ เขมชวนคุณมาดื่มชาที่บ้านนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นจะดูไม่ดีเอา”เขริกาขืนตัวแล้วพูด
 
 
 
 
 
“โธ่เขม เราหมั้นกันมาตั้งแต่อยู่ที่ลอนดอนแล้ว เราจะทำอะไรจำเป็นต้องสนใจสายตาใครด้วย
หรอ”ภาณุพูด
 
 
 
 
 
 
 
“สนค่ะ พ่อของเขมเป็นถึงนายพลมีหน้ามีตาแก่สังคมนะคะ ขืนลูกสาวนายพลทำตัวไม่ดี จะถูก
นินทาเอาได้นะคะ รู้ค่ะว่าเราเป็นคู่หมั้นกันแต่ว่าใหญ่ควรให้เกียรติเขมนะคะ เขมไม่ใช่ดอกไม้ริม
ทางที่จะมาเด็ดดอกง่ายๆแล้วทิ้งไปอย่างไม่ไยดีเพื่องานแต่งงานของเรา”เขริกาพูดก่นจะดื่มชา
แล้วส่งสายตาหวานเยิ้มให้ภาณุ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เขม ผมคิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกคุณมาเป็นคู่หมั้น ทั้งสวยทั้งฉลาด แบบนี้สิผู้หญิงที่จะอยู่เคียงข้าง
ผม”ภาณุพูดแล้วก้มลงจูบที่มือเขริกาอย่างอ่อนโยน เขริกามองภาณุแล้วยิ้มที่สามารถใช้จริตมารยา
ของผู้หญิงมัดใจผู้ชายแบบภาณุอยู่หมัด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าคะคุณป๊อปทำไมถึงได้เหม่อแบบนี้ล่ะคะ”มีนเรียกป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มได้สติ
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เปล่าครับ ขอโทษนะครับคุณมีนพูดถึงไหนแล้วครับ”ป๊อปปี้ได้สติก็รีบถาม
 
 
 
 
 
 
 
“เปล่าค่ะ เดี๋ยวเราไปดูด้านในกันเถอะนะคะ”มีนพูดแล้วเดินเข้าไปด้านใน ป๊อปปี้มองตามแล้วแวบ
หนึ่งเขาเหมือนเห็นมีนมีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งทับ ผู้หญิงคนนี้สวยมากจนทำให้เขารู้สึกใจเต้น เธอ
เป็นใครกันนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ซีอิ๊วขาว แล้วก็น้ำตาลทรายงั้นหรอ”ฟางเดินอ่านรายการที่ต้องซื้อแล้วเดินมาในซุปเปอรืมาเก็ด
ใกล้บ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาซื้อของคนเดียวอีกแล้วนะครับคุณฟาง”กั้งเดินเข้ามาทักฟางที่กำลังง่วนกับการซื้อของอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวกั้ง ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”ฟางทักและถามชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
“พอดีว่ามาเยี่ยมเพื่อนถวนี้น่ะเลยว่าขากลับจะมาซื้อผลไม้ เอ เจอฟางอีกแล้ว สงสัยโชคชะตาของ
เรานี่จะต้องเจอกันแบบนี้ตลอดเลยเนาะ”กั้งพูด แล้วภาพของพี่กรคนรักของนันท์ก็ซ้อนเข้ามา
ทำให้ฟางชะงักและถอยหนี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางระวังนะ”กั้งตกใจกลัวฟางจะชนชั้นวางซีอิ๊วก็รีบดึงฟางเข้ามาในอ้อมกอด
 
 
 
 
 
 
 
 
ตึกๆ
 
 
 
 
ฟางที่ตกใจแล้วอยู่ในอ้อมกอดของกั้งก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนคุ้นเคยกัลผู้ชายคนนี้อย่างประหลาด
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณกั้งมากนะ ฟางนี่ซุ่มซ่ามริงๆเลย แหะๆ”ฟางผละจากอ้อมกอดของกั้งแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรข้า ทีหลังฟางเองก็ระวังๆด้วยนะเดี๋ยวลื่นล้มคราวหน้ากั้งไม่ได้ช่วยแล้วนะ”กั้งแซว
 
 
 
 
 
 
“จ้า ฮิฮิ”ฟางพูดแล้วเดินออกมาพร้อมกั้งเข้าไปในร้ายขนมไทยร้านหนึ่งที่มีดอกโบตั๋นสีชมพูอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“ดอกโบตั๋นสีชมพูสวยจังเลยเนาะฟาง”กั้งพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฟาง ฟางจู่ๆใจก็เต้นแล้ว
ภาพในอดีตที่นันท์ได้รับดอกโบตั๋นจากกรเป็นประจำก็ผุดเข้ามาในหัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณกั้งมากนะที่ช่วยฟางอีกแล้ว เอาอย่างงี้สิ เดี๋ยวเย็นนี้อยู่ทาน้าวกับฟางก่อน จะได้เลี้ยง
ขอบคุณ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วสามีของฟางไม่ว่าเอาหรอ ดูท่าแล้วขี้หึงอยู่นะ”กั้งแกล้งเลียบๆเคียงๆถาม
 
 
 
 
 
“บ้าหรอ ป๊อปน่ะไม่หึงหรอก ทานข้าวกันๆ”ฟางพูดแล้วชวนป๊อปปี้เข้ามาในบ้าน
 
 
 
 
 
 
“นั่นบ้านใครหรอฟาง”กั้งถามแล้วชี้ไปที่เรือนจันทร์เจ้าที่อยู่หลังบ้านริมน้ำของฟาง
 
 
 
 
 
 
“เรือนจันทร์เจ้าน่ะ บ้านของเจ้านายเก่าย่าฟางเอง ท่านยกที่ดินตรงนั้นให้ย่าฟางน่ะ”ฟางพูแล้วเดิน
เอาของเข้าไปเก็บในบ้านกับพิมที่ออกมาช่วย
 
 
 
 
 
 
“หึ นี่สินะ เรือนจันทร์เจ้า”กั้งพูดก่อนจะยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าว หรอ ก็ได้ๆ ป๊อปทานข้าวกับลูกค้าเถอะจ้ะ จ้า ไม่เป็นไรๆ รีบกลับๆมานะคะ รักนะคะ”ฟางรีบ
สายป๊อปปี้ขณะที่เสิร์ฟอาหารเย็น
 
 
 
 
“มีอะไรหรอฟาง”กั้งถาม
 
 
 
 
 
 
“เย็นนี้ป๊อปเค้าต้องทานข้าวกับลูกค้าที่ไปออกแบบบ้านให้น่ะ เลยไม่ได้เจอกั้งเลย”ฟางพูดอย่าง
เสียดาย กั้งลอบยิ้มอย่างพอใจที่ป๊อปปี้คงจะถูกมีนรั้งให้ทานข้าวเย็นด้วย เพื่อซื้อใจอยู่แน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
“ทำอะไรเป็นอาหารเย็นล่แม่หลานตัวดี”ย่าจำปาพูดแล้วเดินลงมาโดยมีโทโมะประคองอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“ทำแต่ของชอบของคุณย่าทั้งนั้นเลยค่ะ คุณย่าคะนี่กั้งเพื่อนของฟางเองค่ะ”ฟางพูดและแนะนำกั้ง
ให้ย่าจำปารู้จจัก
 
 
 
 
 
“พี่กร”เมื่อย่าจำปาเห็นกั้งยกมือไหว้ก็ร้องออกมาอย่างตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
เอาล่ะสิตัวร้ายเค้าวางแผนมาดีแบบนี้แล้วพระเอกนางเอกจะรอดมั้ยเนี่ยยยยย