บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สุดท้ายกว่าจะกลับก็ดึก เราหาอะไรกินกันเลยละกันเอามั้ย เธออยากกินอะไรบอกได้นะ”โทโมะ

พูดขณะขับรถกลับมาในตอนเย็น ความจริงเขากับแก้วซื้อของกันเสร็จตั้งนานแล้วแต่ต้องมานั่งรถ

ช่างที่มาซ่อมรถที่ยางแบนเลยทำให้ช้า

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ชั้นไม่ใช่คนบ้านะที่พูดคนเดียว ถามอะไรก็ตอบสิ”โทโมะพูดกับแก้วด้วยน้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดที่

แก้วยังไม่ตอบคำถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่หิว”แก้วพูดแล้วไม่สนใจโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นหิว”โทโมะเห็นท่าทางแก้วที่ดื้อก็เลี้ยวไปจอกที่ร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“เอาข้าวกระเพราไก่ใส่ไข่ดาวจานนึง ส่วนอีกจานใส่ไข่เจียวหมูสับครับ”โทโมะสั่งอาหาร

 

 

 

 

 

 

“จะสั่งทำไมเยอะแยะชั้นบอกแล้วไงว่าไม่กิน”แก้วได้ยินโทโมะสั่งกระเพราไก่ใส่ไข่เจียวหมูสับแล้ว

ชะงักเพราะนี่คือของโปรดของเธอ แต่ต้องตีหน้ายักษ์โมโหใส่โทโมะก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ สั่งมาแล้วก็กินๆไปเถอะน่า เหนื่อนมาทั้งวันแล้วนิ”โทโมะพูดสั้นๆแล้วนั่งรอข้าว จนข้าวมาทั้ง

คู่นั่งทานข้าวด้วยกันเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนเสร็จ จู่ๆฝนก็ตกลงมาแก้วและโทโมะรีบวิ่ง

เข้าไปหลบบนรถทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายล่ะฝนตกหนักงี้ชั้นว่าเราอย่าพึ่งขับกลับเลย”โทโมะมองฝนตกหนักนอกรถแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ถ้าคุณไม่อยากขับชั้นขับเอง”แก้วพูดแล้วจะไปที่ฝั่งคนขับ โทโมะรีบรั้งไว้

 

 

 

 

 

 

“นี่จะบ้ารึไง ดูซะบ้างสิ ว่าฝนตกหนักแค่ไหน ขืนขับฝ่าไป ถนนมันก็ลื่นอีก คิดบ้างมั้ยเธอ”โทโมะ

ดุ

 

 

 

 

 

 

 

“คิดสิ เพราะชั้นคิดว่าชั้นไม่อยากอยู่กับคุณที่นี่ ชั้นต้องรีบกลับบ้าน”แก้วพูด ทำให้โทโมะหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอเป็นบ้าอะไรของเธอห้ะ ทำไมถึงไม่ยากอยู่กับชั้น ทั้งที่ตอนเด็กๆเรายังเล่นด้วยกันดีๆอยู่

เลย”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

“เล่นตอนเด็กก็ส่วนเล่นแต่ตอนนี้ต่างคนมีงานมีการต้องทำ ชั้นไม่ว่างมากแบบคุณหรอก”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ เข้าใจล่ะ จริงอย่างที่เบลล์เคยบอกจริงๆด้วย เธอน่ะแอบชอบชั้น แล้วทนไม่ได้ที่เห็นชั้นมี

แฟน เลยอยากอัพเกรดจากเด็กกำพร้าไปจากที่นี่เพื่อหาผู้ชายรวยๆไว้เกาะ หึ เธอนี่มันพวก

อกตัญญูเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ”โทโมะนึกถึงคำพูดของแฟนเก่าที่เคยคบกันที่ว่าแก้วเมื่อก่อนแล้ว

ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าชั้นอกตัญญูชั้นก็ไปตั้งแต่แรกที่เรียนจบแล้วล่ะไม่อยู่ดูแลท่านจนถึงวันนี้หรอกชั้นว่าเลี้ยงเสีย

ข้าวสุกนี่คือ คุณต่างหาก ถ้าอยากมากก็ออกไปหาผู้หญิงข้างนอกสิ รึไม่มีปัญญาหาผู้หญิงแล้วห้ะ

เอาได้แม้กระทั่งเด็กในบ้านแท้ๆ คุณย่าเก็บพวกเรามาเลี้ยงเพื่อเป็นพี่เป็นน้องแต่คุณ มันบ้ากาม

หื่นที่สุด เด็กในบ้านก็ไม่เว้น”แก้วที่เหลืออดจากเมื่อก่อนโทโมะก็รีบว่าชายหนุ่มกลับทันที ทำให้

โทโมะโมโหจัดเมื่อถูกว่าแบบนี้ก่อนจะกระชากแก้วขึ้นมานั่งบนตักตัวเองฝั่งคนขับอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ชั้นมันอยากมากจนไม่มีเวลาออกไปหาผู้หญิงข้างนอก ก็ได้พิมนี่ล่ะช่วยชั้น แต่ชั้นมาคิดๆดู

แล้วนะ เธอเองก็คงจะแอบอิจฉาชั้นล่ะสิที่ได้นอนกับชั้น งั้นชั้นจะสนองให้ ลองมันบนรถนี่ก็แปลก

ดีเหมือนกัน”โทโมะโมโหแล้วพูดก่อนจะซุกไซร้ตามตัวแก้วที่ขัดขืนเขาอยู่บนตักอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ชั้นไม่ได้รักไม่เต็มใจจะยอมคุณ ไปหาพิมโน่น”แก้วดิ้นและพยายามพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ยอมๆน่ะนานๆไปก็เบื่อ พยศๆแบบนี้สิ ชั้นชอบ ชั้นจะปราบให้ยู่หมัดซะเลย จะได้ไม่ต้องมา

จองหองแบบนี้กับชั้น”โทโมะพูดแล้วบดจูบแก้วทันที โดยมือหนาที่ว่างจากการล็อกเอวแก้วเลื่อน

มาขยับที่อกสวยนร่างบางเผลอเผยอปากออกมาทำให้โทโมะสอดลิ้นเข้าไปด้านในได้สำเร็จ ลิ้น

ของโทโมะเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของแก้วจนแก้วเริ่มควบคุมสติไม่อยู่แล้วเริ่มบิดไปมาด้วยความ

รู้สึกวูบวาบทั่วท้องตัวเองแล้วเริ่มหยุดนิ่ง

 

 

 

 

 

 

“อืม”โทโมะเริ่มครางในลำคอด้วยความพอใจ ทั้งคู่จูบกันเนิ่นนาน

 

 

 

 

 

 

 

ติ้ดๆ

 

 

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ทั้งคู่สติกลับมาแล้วรีบผละออกจากกันก่อนที่โทโมะจะรับสายพิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะทำไมไปนานเลยคะ แล้วนี่ทานอะไรมารึยังคะ”เมื่อโทโมะและแก้วขับรถมาถึงบ้านพิมก็

รีบไปหาโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีช่วงที่ติดฝนกินมาแล้วน่ะขอบใจพิมมากนะที่เป็นห่วง”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“แล้วเธอล่ะแก้ว ไปกัน2ต่อ2แบบนี้คุณโทโมะกับเธอทะเลาะกันรึเปล่า”พิมรีบมากระซิบถามแก้ว

แล้วภาพที่โทโมะจุบเธอบนรถก็ผุดเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่นิ ชั้นอยากอาบน้ำมากเลย ไปก่อนนะ”แก้วโกหกก่อนจะรีบเดินหนีพิมและโทโมะขึ้นไป

บนบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวคุณป๊อปเตรียมตัวไปออกแบบต่อเติมบ้านให้คุณมีนด้วยนะ เห็นรายนี้เค้าเจาะจงมาเลยว่า

ต้องเป็นคุณ คุณเองย่ะก็ตั้งใจทำงานดีๆล่ะ เพราะคุณมีนเค้าเป็นถึงลูกผู้ดีเก่า ตระกูลเค้าเป็นถึง

นายพล”เจ้านายพูดกับป๊อปปี้ที่ทำงาน

 

 

 

 

 

 

“ครับ ขอบคุณเจ้านายมากนะครับที่ช่วยสนับสนุนผม ผมจะไม่ทำให้เจ้านายเสียใจเลยครับ”ป๊อปปี้

ขอบคุณเจ้านายก่อนจะขับรถออกมาตามแผนที่เพื่อจะไปที่บ้านมีนตามที่นัดคุยงานกันไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สวัสดีครับผมมาหาคุณมีนครับ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในบ้านแล้วพูดกับโบว์ แต่เมื่อโบว์เห็นหน้าป๊อปปี้

ก็อึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ค่ะ งั้นเชิญทางนี้นะคะ”โบว์พูดแล้วรีบเดินพาป๊อปปี้มารอที่ห้องรับแขกทันที

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าครับ”ป๊อปปี้ที่รับน้ำมาจากโบว์ก็แปลกใจที่โบว์จ้องหน้าเขาแบบนี้

 

 

 

 

 

 

“เปล่าค่ะ เอ่อ คุณพกสร้อยพระมั้ยคะ”โบว์ถาม

 

 

 

 

“สร้อยพระมีอะไรหรอครับ”ป๊อปปี้งงแล้วถามกลับ โบว์อ้ำอึ้งเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

“โบว์มีอะไรไปทำก็ไปทำสิ มาคุยกับแขกชั้นทำไม”มีนเดินลงมาจากชั้นบนก็รีบว่า โบว์รีบเดินหนี

 

 

 

 

 

 

“คุณมีนครับผมลองเอาแปลนที่ผมร่างๆไว้มาให้คุณมีนดูก่อนนะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วแกะเอาแบบที่

เตรียมมาให้ดู

 

 

 

 

 

 

“แหมคุณป๊อปนี่ฝีมือดีจังเลยนะคะ เก๊งเก่ง”มีนรีบชมป๊อปปี้ก่อนะพาเดินมาที่ที่อยากให้ป๊อปปี้

ออกแบบ

 

 

 

 

 

“ดอกกุหลาบสีแดง”เมื่อระหว่างเดินมาทางหลังสวนป๊อปปี้เห็นแปลงดอกกุหลาบก็ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ มีนชอบดอกกุหลาบมากเลยนะคะ คุณพ่อคุณแม่ท่านก็บอกว่ามีนชอบเหมือนย่าทวด มีนเลย

คิดวั่ดแปลงดอกกุหลาบสีแดงนี้ไว้ในบ้านเพื่อจะได้ระลึกถึงท่านด้วย”มีนพูด ป๊อปปี้นิ่งสักพัก

เหมือนเขาเห็นภาพของเขากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูสวยสง่าและเพียบพร้อมทุกอิริยาบถ กำลังนั่งจิบ

ชาในศาลา

 

 

 

 

 

“ชากุหลาบนี่หอมมากเลยนะเขม หอมเหมือนกับตัวเขมเลย”ภาณุพูดแล้วเลื่อนไปนั่งข้างๆแล้วยื่น

หน้าเข้าไปใกล้ๆ

 

 

 

 

 

 

“พอเลยใหญ่ เขมชวนคุณมาดื่มชาที่บ้านนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นจะดูไม่ดีเอา”เขริกาขืนตัวแล้วพูด

 

 

 

 

 

“โธ่เขม เราหมั้นกันมาตั้งแต่อยู่ที่ลอนดอนแล้ว เราจะทำอะไรจำเป็นต้องสนใจสายตาใครด้วย

หรอ”ภาณุพูด

 

 

 

 

 

 

 

“สนค่ะ พ่อของเขมเป็นถึงนายพลมีหน้ามีตาแก่สังคมนะคะ ขืนลูกสาวนายพลทำตัวไม่ดี จะถูก

นินทาเอาได้นะคะ รู้ค่ะว่าเราเป็นคู่หมั้นกันแต่ว่าใหญ่ควรให้เกียรติเขมนะคะ เขมไม่ใช่ดอกไม้ริม

ทางที่จะมาเด็ดดอกง่ายๆแล้วทิ้งไปอย่างไม่ไยดีเพื่องานแต่งงานของเรา”เขริกาพูดก่นจะดื่มชา

แล้วส่งสายตาหวานเยิ้มให้ภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขม ผมคิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกคุณมาเป็นคู่หมั้น ทั้งสวยทั้งฉลาด แบบนี้สิผู้หญิงที่จะอยู่เคียงข้าง

ผม”ภาณุพูดแล้วก้มลงจูบที่มือเขริกาอย่างอ่อนโยน เขริกามองภาณุแล้วยิ้มที่สามารถใช้จริตมารยา

ของผู้หญิงมัดใจผู้ชายแบบภาณุอยู่หมัด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะคุณป๊อปทำไมถึงได้เหม่อแบบนี้ล่ะคะ”มีนเรียกป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มได้สติ

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เปล่าครับ ขอโทษนะครับคุณมีนพูดถึงไหนแล้วครับ”ป๊อปปี้ได้สติก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

“เปล่าค่ะ เดี๋ยวเราไปดูด้านในกันเถอะนะคะ”มีนพูดแล้วเดินเข้าไปด้านใน ป๊อปปี้มองตามแล้วแวบ

หนึ่งเขาเหมือนเห็นมีนมีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งทับ ผู้หญิงคนนี้สวยมากจนทำให้เขารู้สึกใจเต้น เธอ

เป็นใครกันนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซีอิ๊วขาว แล้วก็น้ำตาลทรายงั้นหรอ”ฟางเดินอ่านรายการที่ต้องซื้อแล้วเดินมาในซุปเปอรืมาเก็ด

ใกล้บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาซื้อของคนเดียวอีกแล้วนะครับคุณฟาง”กั้งเดินเข้ามาทักฟางที่กำลังง่วนกับการซื้อของอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวกั้ง ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”ฟางทักและถามชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่ามาเยี่ยมเพื่อนถวนี้น่ะเลยว่าขากลับจะมาซื้อผลไม้ เอ เจอฟางอีกแล้ว สงสัยโชคชะตาของ

เรานี่จะต้องเจอกันแบบนี้ตลอดเลยเนาะ”กั้งพูด แล้วภาพของพี่กรคนรักของนันท์ก็ซ้อนเข้ามา

ทำให้ฟางชะงักและถอยหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางระวังนะ”กั้งตกใจกลัวฟางจะชนชั้นวางซีอิ๊วก็รีบดึงฟางเข้ามาในอ้อมกอด

 

 

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

ฟางที่ตกใจแล้วอยู่ในอ้อมกอดของกั้งก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนคุ้นเคยกัลผู้ชายคนนี้อย่างประหลาด

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณกั้งมากนะ ฟางนี่ซุ่มซ่ามริงๆเลย แหะๆ”ฟางผละจากอ้อมกอดของกั้งแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรข้า ทีหลังฟางเองก็ระวังๆด้วยนะเดี๋ยวลื่นล้มคราวหน้ากั้งไม่ได้ช่วยแล้วนะ”กั้งแซว

 

 

 

 

 

 

“จ้า ฮิฮิ”ฟางพูดแล้วเดินออกมาพร้อมกั้งเข้าไปในร้ายขนมไทยร้านหนึ่งที่มีดอกโบตั๋นสีชมพูอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ดอกโบตั๋นสีชมพูสวยจังเลยเนาะฟาง”กั้งพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฟาง ฟางจู่ๆใจก็เต้นแล้ว

ภาพในอดีตที่นันท์ได้รับดอกโบตั๋นจากกรเป็นประจำก็ผุดเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณกั้งมากนะที่ช่วยฟางอีกแล้ว เอาอย่างงี้สิ เดี๋ยวเย็นนี้อยู่ทาน้าวกับฟางก่อน จะได้เลี้ยง

ขอบคุณ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วสามีของฟางไม่ว่าเอาหรอ ดูท่าแล้วขี้หึงอยู่นะ”กั้งแกล้งเลียบๆเคียงๆถาม

 

 

 

 

 

“บ้าหรอ ป๊อปน่ะไม่หึงหรอก ทานข้าวกันๆ”ฟางพูดแล้วชวนป๊อปปี้เข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

 

“นั่นบ้านใครหรอฟาง”กั้งถามแล้วชี้ไปที่เรือนจันทร์เจ้าที่อยู่หลังบ้านริมน้ำของฟาง

 

 

 

 

 

 

“เรือนจันทร์เจ้าน่ะ บ้านของเจ้านายเก่าย่าฟางเอง ท่านยกที่ดินตรงนั้นให้ย่าฟางน่ะ”ฟางพูแล้วเดิน

เอาของเข้าไปเก็บในบ้านกับพิมที่ออกมาช่วย

 

 

 

 

 

 

“หึ นี่สินะ เรือนจันทร์เจ้า”กั้งพูดก่อนจะยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว หรอ ก็ได้ๆ ป๊อปทานข้าวกับลูกค้าเถอะจ้ะ จ้า ไม่เป็นไรๆ รีบกลับๆมานะคะ รักนะคะ”ฟางรีบ

สายป๊อปปี้ขณะที่เสิร์ฟอาหารเย็น

 

 

 

 

“มีอะไรหรอฟาง”กั้งถาม

 

 

 

 

 

 

“เย็นนี้ป๊อปเค้าต้องทานข้าวกับลูกค้าที่ไปออกแบบบ้านให้น่ะ เลยไม่ได้เจอกั้งเลย”ฟางพูดอย่าง

เสียดาย กั้งลอบยิ้มอย่างพอใจที่ป๊อปปี้คงจะถูกมีนรั้งให้ทานข้าวเย็นด้วย เพื่อซื้อใจอยู่แน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรเป็นอาหารเย็นล่แม่หลานตัวดี”ย่าจำปาพูดแล้วเดินลงมาโดยมีโทโมะประคองอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ทำแต่ของชอบของคุณย่าทั้งนั้นเลยค่ะ คุณย่าคะนี่กั้งเพื่อนของฟางเองค่ะ”ฟางพูดและแนะนำกั้ง

ให้ย่าจำปารู้จจัก

 

 

 

 

 

“พี่กร”เมื่อย่าจำปาเห็นกั้งยกมือไหว้ก็ร้องออกมาอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

เอาล่ะสิตัวร้ายเค้าวางแผนมาดีแบบนี้แล้วพระเอกนางเอกจะรอดมั้ยเนี่ยยยยย