บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรอะไรกันคะย่า นี่น่ะกั้งเพื่อนของฟางเอง”ฟางรีบพูดก่อนที่ย่าจำปาจะปรับสีหน้าเป็นยิ้มให้กั้ง

แล้วเดินมาทานข้าว

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยกั้งจะหน้าโหลละมั้ง ย่าของฟางเลยเข้าใจผิดทักคนผิด”กั้งแกล้งพูดเมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว

กำลังช่วยฟางล้างจาน

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ สงสัยจะเป็นอย่างงั้นมั้ย55”ฟางแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะจะรับจานมาจากกั้งแต่จู่ๆ

จานก็ลื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

 

จานหล่นลงมาแตกฟางรีบก้มลงเก็บเศษจานทันที“ว้าย”ฟางร้องเมื่อจู่ๆเศษจานก็บาดเข้าในมือ

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวกั้งดูแผลให้นะ”กั้งตกใจที่เห็นฟางเลือดออกก็รีบคว้ามือฟางมาซับเลือด

ด้วยผ้าเช็ดหน้าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เป็นอะไรน่ะ”ป๊อปปี้ที่กลับเข้ามาในบ้านก็ตกใจเมื่อเห็นกั้งจับมือฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“เศษจานบาดน่ะ ป๊อปกลับมาเหนื่อยๆเอาของขึ้นไปเก็บสิ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่อ่ะ เมียตัวเองเจ็บตัวแบบนี้จะให้คนอื่นมาดุแลแทนได้ไงล่ะ”ป๊อปปี้พูแล้วย้ำคำว่าเมียให้กั้ง

เพราะเขารู้สึกตะหงิดๆที่หัวใจทุกครั้งเวลาฟางและกั้งใกล้กัน ก่อนจะดึงฟางไปนั่งทำแผล

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ไม่หึงแบบเด็กๆน่าป๊อป กั้งเค้าช่วยฟางเฉยๆนะ”ฟางกระซิบบอกป๊อปขณะที่สามีกำลังทำแผล

ให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ล่ะ เมียป๊อปทั้งสวยทั้งน่ารัก ป๊อปไม่อยากให้ใครใกล้ฟางนิ”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงงอแง

เหมือนเด็ก

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆไม่งอนนะคะคุณสามีฟางไม่นอกใจคุณสามีหรอกค่ะ”ฟางพูดแล้วยิ้มหวานให้ป๊อปปี้ กั้งที่

เก็บจานและช่วยแก้วกวาดเศษจานที่ตกแตกเสร็จแล้วเดินออกมาเห็นป๊อปปี้กับฟางแสดงความรัก

ต่อกันก็แอบไม่พอใจลึกๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วกั้งกลับแล้วนะฟางตอนนี้ดึแล้ว”กั้งพูดแล้วโบกมือลาฟางฟางยิ้มตอบเป็น

มารยาท

 

 

 

 

 

“ยิ้มอีกๆ ป๊อปหวงนะๆ”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“หึงหรอ เดี๋ยวคืนนี้เค้าง้อก็ได้นะๆ”ฟางรีบอ้อนสามีทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ก็ดึกแล้ว ฟางกำลังเจ็บงั้นเดี๋ยวป๊อปทำแผลห้างบนดีกว่าเนาะ”ป๊อปปี้พูดจบแล้วอุ้มฟางเข้าห้อง

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าย ป๊อปอ่ะ นี่พึ่งหัวค่ำเองน้า”ฟางร้องด้วยความเขินที่ถูกสามีอุ้มเข้าห้องไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้าๆ หงุดหงิดแบบนี้มาพังข้าวของบ้านชั้นอีกเดี๋ยวชั้นจะเก็บค่าเสียหาย”มีนพูดเมื่อกั้งเดินโมโห

เข้ามาในบ้านแล้วพาลเตะโน่นนี่

 

 

 

 

 

 

“นี่ไหนว่าจะปล่อยตัวไอ้ป๊อปกลับตอน3ทุ่มนี่อะไร2ทุ่มให้มันกลับมาทำไม”กั้งพูดโวยวาย

 

 

 

 

 

 

“เอ้าจะมาโทษชั้นแบบนี้ได้ไงยะ ชั้นน่ะรั้งไว้แล้ว แต่รายนั้นก็โง่ รักเมียอยากกลับบ้านตรงเวลาเอง

นิ”มีนว่ากลับ

 

 

 

 

 

 

“ก็ไม่ได้เรื่องมันทั้งหมดนั่นล่ะ”เขื่อนนั่งอ่านหนังสืออยู่พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“นี่ นายอยู่ฟากไหนกันแน่ห้ะ”กั้งเดินเข้าไปโวยวายเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“ข้างไหนก็ไม่สำคัญหรอกน่า ตอนนี้พวกนายกำลังหงุดหงิดมีแต่ความโกรธ คิดจะทำอะไรน่ะมัน

ต้องวางแผนดีๆสิ ไม่ได้วันนี้ก็ไว้วันหลัง”เขื่อนพูดนิ่งๆ มีนหงุดหงิดทำอะไรไม่ได้ก็นั่งดื่มเหล้าข้าง

เขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถือว่าชั้นขอโทษละกันที่ทำงานพลาด อ่ะ อยากคลายเครียดมั้ยล่ะ”มีนพูดแล้วยื่นกุญแจห้อง

โบว์ให้กั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึๆ เธอนี่รู้ใจจริงๆ”กั้งรับกุญแจมาในมือก่อนจะเดินไปที่ห้องของโบว์ทางหลังบ้าน

 

 

 

 

 

 

“นี่มัวแต่สนใจหนังสือคร่ำเครียดแบบนี้ไม่อยากผ่อนคลายรึไง”มีนพูดแล้วขยับไปคลอเคลียเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“โทษทีพอดีว่าไม่มีอารมณ์”เขื่อนพูดจบก็ปิดหนังสือแล้วลุกเดินเข้าห้องไป

 

 

 

 

 

 

“หนอย เห็นเป็นคนสนิทของพ่อนะ ทำเป็นหยิ่ง สงสัยจะเป็นเกย์ล่ะสิท่า”มีนพูดอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวจำปาไปพักก่อนก็ได้จ้ะ เดี๋ยวพี่เช็ดตู้ในห้องนี้ก็เสร็จแล้ว”นันท์พูดขณะช่วยกันกับจำปา

ทำความสะอาดบ้าน เมื่อมาถึงห้องหนังสือ นันท์เห็นพระยาพิชัยเดชากำลังทำงานอยู่แล้วทำ

หนังสือตก นันท์รีบไปหยิบหนังสือคืนให้

 

 

 

 

 

 

“บทระครรำเรื่องเงาะป่า”ฟางอ่านปกหนังสือขึ้น

 

 

 

 

 

“นี่เธออ่านออกด้วยรึ”พระยาพิชัยเดชาถาม

 

 

 

 

 

“ค่ะ ดิชั้นเคยเรียนวิชาชีพครูแล้วช่วงที่ว่างจากการเรียนดิชั้นมักจะไปอ่านหนังสือกับพี่กรที่หอสมุด

ค่ะ”นันท์ตอบ

 

 

 

 

 

 

“พี่กรงั้นหรอ”พระยาพิชัยเดชาพูดซ้ำ

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เค้าเป็นคนรักของชั้นน่ะค่ะ เราสัญญาว่าถ้าดิชั้นเรียนจบแล้วพี่กรจะมาสู่ขอดิชั้น แต่ว่า”นันท์

พูดแล้วซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะ ชั้นเห็นใจเธอนะ ได้ยินจากนายศรนิว่าเธอเองก็เรียนไม่จบ เอาอย่างนี้สิ ชั้นจะสอนหนังสือ

ให้เธอเอง แล้วจะสอนภาษาอังกฤษให้ด้วย”พระยาพิชัยเดชาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงรึคะ นันท์จะได้เรียนหนังสือหรอคะ ขอบคุณท่านมากนะคะนันทะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย”นันท์

ร้องออกมาอย่างดีใจที่ได้เรียนหนังสือ ทำให้พระยาพิชัยเดชาเห็นความตั้งและความกระตือรือร้น

ของนันท์ก็ยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณพ่อไปไหน”คุณเล็กเดินเข้ามาด้านในกับภาณุพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“อยู่ในห้องหนังสือค่ะ”จำปาตอบ

 

 

 

 

 

 

“แล้วนังนันท์ไปไหน ชั้นจะให้มันไปขัดรองเท้าให้ชั้นซะหน่อย”คุณเล็กพูดแล้วมองหานันท์

 

 

 

 

 

 

“อยู่ในห้องหนังสือกับคุณท่านค่ะ”จำปาตอบตามตรงเพราะเห็นนันท์กำลังเรียนหนังสือกับพระยา

พิชัยเดชา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ นังนันท์อยู่ในห้องหนังสือกับคุณพ่อ”คุณเล็กและภาณุร้องอย่างตกใจก่อนจะรีบเดินขึ้นไป

ด้านบน

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่หัวไวดีนี่ สอนอะไรก็จดจำได้ง่าย”พระยาพิชัยเดชาพูดเมื่อสอนภาษาอังกฤษให้กับนันท์

 

 

 

 

 

 

“เพราะนันท์มีใจที่อยากเรียนหนังสือมั้งคะเลยตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

“ดีสิตั้งใจเรียนแบบนี้ ชั้นก็ดีใจเพราะผู้หญิงอ่านออกเขียนได้สมัยนี้ถือเป็นเรื่องดีงานบ้านงานเรือน

ก็ต้องเก่งมันคืพื้นฐานอยู่แล้วแต่เรื่องเปิดหูเปิดตาหน่อยจะได้รู้ถึงโลกกว้างภายนอก”พระยาพิชัย

เดชาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่สำหรับทาสที่พ่อเอามาขายขาดให้กับเราไม่จำเป็นที่จะต้องไปดูแลดีๆนี่ครับ”ภาณุเดินเข้ามา

ในห้องหนังสือแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ คุณพ่อสนใจมันทำไมคะ อีแค่คนใช้ อ้อไม่สิ ทาสเลยล่ะเพราะพ่อแม่ก็ขายขาดรับใช้บ้าน

เราตลอดไปแล้ว ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องสอนให้มันมีวิชาความรู้เลยนี่คะ”คุณเล็กเดินตามพี่

ชายเข้ามาแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่การทำบุญช่วยเหลือคนที่ด้อยกว่าเราก็ถือเป็นเรื่องดีของเราไม่หรอ พ่อเคยสอนพวกเราให้มี

ความเมตตาและมีน้ำใจให้ผู้ที่ด้อยกว่า กะอีแค่สอนหนังสือคนในบ้านจะหนักหนาอะไรกัน”พระยา

พิชัยเดชาว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ค่ะ กับนังนันท์เล็กไม่ยอมให้คุณพ่อดูแลเอาใจใส่มัน แค่คุณแม่ที่ประคบประหงมมันซื้อข้าว

ซื้อของให้มันก็มากพออยู่แล้วทำไมคุณพ่อต้องเอาใจมันด้วยขนาดนี้คะ”คุณเล็กโวยวายแลวจ้อง

มองนันท์อย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามีปัญหามากนันท์ไม่เรียนกับคุณท่านก็ได้ค่ะ นันท์ก็แค่บ่าวไพร่ไม่มีสิทธิ์เรียนหนังสืออยู่

แล้ว”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“รู้ตัวก็ดีแล้วนิว่าเธอมันไม่สมควรที่จะเรียนหนังสืออ่านออกเขียนได้ ก็อีแค่ทาส”ภาณุพูดว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตาใหญ่ ยัยเล็ก เงียบเลยนะ ใครสั่งใครสอนให้พูดจาร้ายๆแบบนี้ เป็นถึงลูกพระยากลับทำกิริยา

ต่ำยิ่งกว่าทาสที่ด้อยกว่ามันน่าขายหน้า”พระยาพิชัยเดชาว่าลูกทั้ง2

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณพ่อเอาพวกเราไปเทียบกับพวกบ่าวไพร่ในบ้านแล้วหรอครับ คุณพ่อลำเอียง เห็นแม่นี่ดีกว่า

พวกเรา อ๋อ รึว่าคุณพ่อเห็นว่ามันสาวมันสวยเลยอยากจะเอาไว้เลี้ยงยามเหงาเวลาที่คุณแม่ไม่อยู่สิ

ท่า”ภาณุว่าดูถูกพ่อตนเองและนันท์

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

พระยาพิชัยเดชาตบหน้าลูกชายจนหันต่อหน้าต่อตาของนันท์

 

 

 

 

 

 

 

“นี่หรอคือความคิดที่ออกมาจากหัวของลูกชายพระยาพิชัยเดชา แกมันดูถูกพ่อของแกเกินไปแล้ว

นะไอ้ใหญ่”พระยาพิชัยเดชาว่า

 

 

 

 

 

 

“คุณพ่อไม่เคยเรียกผมว่าไอ้ต่อหน้าบ่าวไพร่ที่ไหน”ภาณุตกใจและขึ้นเสียงกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณท่าน/คุณพ่อ”ทุกคนร้องตกใจเมื่อพระยาพิชัยเดชาเอามือกุมหน้าอกตัวเองแล้วล้ม ก่อนที่

นันท์จะประคองพระยาพิชัยเดชาไปพักที่ห้องนอนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะมันคนเดียวที่ไปประจบคุณพ่อทำให้เรื่องต้องเกิดแบบนี้”คุณเล็กร้องไห้อยู่ด้านล่างแล้วพูด

พาลใส่นันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะเธอทำให้คุณพ่อตบชั้น”เมื่อพาคุณเล็กไปดูอาการพระยาพิชัยเดชาชั้นบนแล้วเดินตามนันท์

มาที่เรือนคนใช้ที่ตอนนี้ทุกคนไปรอเฝ้าดูอาการพระยาพิชัยเดชาที่ตึกใหญ่แล้วเปิดฉากว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะตัวคุณเองไม่ใช่รึคะที่คอยว่าร้ายคนอื่นทำให้คุณท่านทนไม่ไหวตบหน้าคุณเอง”นันท์หัน

ขวับมาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอกล้าว่าชั้นหรอห้ะ”ภาณุโมโหกระชากร่างบางมาแนบอกแล้วตะคอกใส่

 

 

 

 

 

“นันท์ไม่ได้ว่าคุณนะคะ อย่าอคติสิคะ”นันท์พยายามขืนตัวเองออกจากภาณุแต่ยิ่งหนีภาณุกลับรัด

นันท์แน่นขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

“ทำไม นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใครกันที่กล้าดีมาสอนชั้น เธอมันก็แค่บ่าวไพร่ในบ้านชั้นจำใส่หัวเอา

ไว้”ภาณุตะคอกนันท์

 

 

 

 

 

 

“นันท์รู้ค่ะว่านันท์เป็นใคร แต่สิ่งที่คุณใหญ่กำลังกับนันท์ตอนนี้มันคืออคติที่คุณใหญ่ตั้งแง่ตั้งแต่

แรกเจอ”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ทำตัวเป็นแม่พระนี่เธอคิดว่าเธอคือใครกันที่กล้ามาสอนชั้น รึว่าเสแสร้งแกล้งทำตัวว่าเป็นคนดี

แบบนี้เพื่อประจบสอพลออย่างที่เคยทำกับพ่อแม่ชั้นล่ะสิ”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะคะนันท์ไม่เคยประจบสอพลอ”นันท์รีบพูดแล้วพยายามขืนตัวหนีแต่ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

“แล้วไง ถ้าคิดว่าทำตัวเป็นคนดีแล้วจะมัดใจชั้นแบบพ่อแม่ชั้นล่ะก็ ชั้นว่าเธอไม่ต้องหรอกนะ

เพราะถ้าอยากให้ชั้นอยู่ข้างเธอ คอยประคบประหงมเธอ มันมีอีกวิธี”ภาณุยิ้มร้ายๆออกมาก่อนจะ

พูดแล้วผลักนันท์ชิดกับกำแพงอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ นี่คุณใหญ่จะทำอะไรคะ ปล่อยนันท์นะ ปะ  อื้อ”นันท์พยายามดิ้นกว่าเดิมแล้วร้องขอแต่

ก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากหนาของภาณุที่บดจูบเข้ามาอย่างร้อนแรงจนร่างบางเบิกตาโพลงแล้วทั้ง

ดิ้นทั้งขัดขืน มือหน้าปล่อยแขนนันท์แล้วลูบไล้เข้าไปในผ้าถุงที่สวมใส่อยู่ทำให้นันท์ตกใจมากทั้ง

ทุบทั้งจิกข่วนตามตัวภาณุไม่เป็นผลเลย

 

 

 

 

 

 

“นี่ถือว่าเป็นการสั่งสอนที่เธอริอาจจะเสแสร้งเป็นคนดีเพื่อประจบสอพลอชั้น จำเอาไว้เธอกับชั้นมัน

คนละชั้นกัน”ภาณุถอนจูบออกมาแล้วว่าก่อนจะเดินไปจากตรงนั้น นันท์อึ้งแล้วเอามือจับปากตัวเอง

ที่ก่อนที่จะถูกภาณุถอนจูบมานั้น ภาณุได้กัดที่ริมฝีปากบางจนบวมเจ่อ แล้วน้ำตาไหลก่อนจะวิ่ง

เข้าไปในห้องตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟางลืมตาตื่นมากลางดึกแล้วคิดถึงสิ่งที่ตัวเองฝันไป ก่อนจะพลิกตัวไปมองร่างสูงที่นอนกอดเธอ

อยู่

 

 

 

 

 

 

 

“สิ่งที่เกิดขึ้นสิ่งที่ฟางเห็นมันคืออะไรกันแน่ป๊อป”ฟางพูดแล้วกอดสามีแน่นก่อนซุกใบหน้าลงบน

แผ่นอกเปลือยเปล่าของสามี

 

 

 

 

 

 

“อือ ฟางป๊อปรักฟางนะ”ป๊อปปี้รู้สึกถึงร่างบางกอดเขาก็พูดเบาๆแต่ไม่ยอมลืมตา

 

 

 

 

 

“อื้อ ฟางเองก็รักป๊อป รักมากที่สุดในโลกเลยด้วย”ฟางยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน คำว่ารักจากปากคนที่เป็น

ครึ่งชีวิตของเธอ เท่านี้ก็เพียงพอแล้วต่อให้ภาพร้ายๆที่เธอเห็นจะมีมากมายแค่ไหน เธอก็ไม่กลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ต่อให้ชาติที่แล้วป๊อปจะร้ายยังไงชาตินี้พวกเค้าก็รักกันนะ55555

 

 

 

ช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่งมากมาอัพให้ก่อนนะ ไม่หายไปหรอก

 

 

 

แต่รีดเดอร์เองอ่ะอย่าพึ่งหายไปสิ แอบน้อยใจนิดq