บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์เดี๋ยวก่อนสินันท์อย่าไป”ภาณุที่รีบใส่เสื้อผ้าแล้วเห็นนันท์มานั่งริมน้ำเมื่อนันท์เห็นภาณุก็จะ

หนีแต่ภาณุรั้งไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยนันท์เถอะจ้ะ เดี๋ยวคุณเขมจะเสียใจเอา”นันท์พูดเมื่อภาณุกอดนันท์ไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

“เขมเสียใจแล้วเธอไม่คิดว่าเธอจะไม่เสียใจเป็นเลยรึไง”ภาณุถาม

 

 

 

 

 

 

“นันท์จะไปเสียใจอะไรได้จ้ะ นันท์ไม่มีสิทธิ์ที่จะเสียใจ นันท์รู้ดีว่านันท์มาทีหลังคุณเขม ถูกอย่างที่

คุณเขมว่า คุณใหญ่กับคุณเขมรักกัน แต่งงานกันแล้วจะมีความสุขที่ไหนในบริเวณนี้ก็ได้”นันท์พูด

พลางสะอึกสะอื้นยิ่งทำให้ภาณุใจแป้ว ทำไมตอนนี้เขารู้สึกแย่ที่เห็นนันท์ร้องไห้แบบนี้ ไม่ชอบเลย

 

 

 

 

 

 

“ชั้นบอกแล้วไงว่าที่นี่คือที่ของเธอ เป็นที่ของเธอกับชั้นเท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว”ภาณุพูด

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเขมไม่ใช่คนอื่นนะจ้ะ คุณเขมคือเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง ย่อมมีสิทธิ์ในตัวคุณ

ใหญ่มากกว่า นันท์มันมีสิทธิ์ นันท์ว่านันท์ควรต้องไปจากที่นี่ นันท์จะกลับไปที่บ้านนอกอยู่กับพ่อ

กับแม่ ไม่ต้องห่วงนะจ้ะ นันท์จะดูแลลูกในท้องของคุณใหญ่เป็นอย่างดี”นันท์พูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ชั้นไม่ยอมให้เธอไปจากชั้น เธอเป็นของชั้น เป็นเมียชั้น ชั้นต้องดูแลเธอกับลูกสิ ชั้นไม่

ยอมให้คนที่ชั้นรักไปตกระกำลำบากแบบนั้นหรอก”ภาณุกลัวที่จะสูญเสียนันท์ไปก็โพล่งออกมาเขา

อยากให้นันท์อยู่กับเขา เขาไม่อยากให้นันท์ไปไหนกับใคร น่สินะอย่างที่ปลื้มบอก ว่าเขาคงรัก

นันท์เข้าแล้วซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่เขริกามาได้ยิน

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ ฮือๆ”นันท์อึ้งและตื้นตันที่ภาณุหลุดคำว่ารักออกมา ทั้งคู่กอดกันเนิ่นนาน

 

 

 

 

 

 

“รักกันงั้นรึ แล้วชั้นล่ะ นังนันท์ นังมารหัวใจ”เขริกาพูดเมื่อมองทั้งคู่กอดกันด้วยความรักก็น้ำตา

ไหลออกมาอย่างแค้นใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางฟื้นแล้ว”โทโมะพูดเมื่อฟางลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆพบว่าเธอกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว

 

 

 

 

 

“เรื่องของป๊อปปี้กับคุณมีนไม่จริงใช่มั้ยพี่โทโมะ แก้ว”ฟางพูดออกมาเสียงสั่น

 

 

 

 

 

 

“มันเป็นความจริงฟาง”โทโมะพูดทำให้ฟางปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“ทำไมป๊อปถึงทำแบบนี้ทำไมป๊อปต้องนอกใจฟางแบบนี้ด้วย”ฟางร้องไห้สะอึกสื้น

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าร้องเลยนะคุณฟาง แก้วว่าเรื่องทุกอย่างมันต้องมีเงื่อนงำ”แก้วพูดแล้วคิดถึงภาพที่เธอเห็นมัน

คืออะไร เหมือนมีผู้หญิงอีกคนซ้อนมาจากตัวมีน ผู้หญิงคนนี้หน้าตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

นะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“คิดอะไรอยู่”โทโมะเดินมาหาแก้วที่นั่งคิดอะไรเงียบๆหลังจากเขาส่งฟางให้ย่าจำปาแล้ว

 

 

 

 

 

 

“แก้วคิดว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ คุณป๊อปที่รักคุณฟางนักหนาแบบนั้นทำไมถึง

นอกใจคุณฟางในเวลารวดเร็วแบบนี้ได้นะ”แก้วครุ่นคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้ชายก็เป็นแบบนี้ล่ะแก้ว ใหม่ๆก็รัก นานๆไปก็เบื่อ”พิมพูดเมื่อเดินเข้ามาเห็นแก้วกับโทโมะอยู่

ด้วยกันอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ผู้ชายอย่างป๊อปปี้ที่รักแค่ฟางคนเดียวทำไมถึงทำแบบนี้ได้ล่ะ”โทโมะเริ่มคล้อยตามแก้วแล้ว

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“พิมไม่ทราบนะคะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าเค้าเป็นของๆเราเราก็ต้องเอาเค้ากลับมาสิคะ เราจะยอมให้

คนอื่นมาแย่งของๆเราไปไม่ได้”พิมพูดแล้วคล้องแขนโทโมะแสดงความเป็นเจ้าของทำให้แก้ว

ชะงักก่อนจะเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาจับตัวชั้น”เฟย์พูดเมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเขื่อนที่ได้สติรีบมารั้งเธอ

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ ผมขอโทษ”เขื่อนพูดอย่างสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำ เพราะตอนนั้นเฟย์คือจุดอ่อนทำให้เขาจิตใจ

อ่อนแอ ถูกเขริกามาเล่นงานได้ง่ายๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ เฟย์หันขวับมามองเขื่อนแล้วตบหน้าหัน

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษแล้วมันกลับคืนมามั้ย ต่อไปนี้เราอย่าได้เจอกันอีกเลย ชั้นเกลียดคุณ”เฟย์พูดแล้วร้องไห้

วิ่งออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ คู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วคลาดกัน นี่ชั้นช่วยขยับความสัมพันธ์ของนายกับแม่นั่นไวขึ้นต้อง

ขอบคุณชั้นนะ”มีนเดินออกมาจากห้องนอนแล้วพูดอย่างสะใจ ก่อนที่ป๊อปปี้จะเดินมากอดมีนจาก

ด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงแบบเธอมันเลวเกินบรรยายจริงๆ”เขื่อนมองป๊อปปี้ที่กอดมีนที่มีเขริกาซ้อนในร่างก็พูดออก

มา

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้ชายคนนี้คือผู้ชายของย่าเขม นังนั่นมันหน้าด้านแย่งไปเอง ช่วยไม่ได้ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่ชั้น

กับย่าเขมจะมาทวงคืน”มีนพูดแล้วหันไปคลอเคลียกับป๊อปปี้ เขื่อนมองสภาพป๊อปปี้แล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็ขอให้อยู่ในวังวนกิเลสตัณหานี้ไปเถอะ ลาขาด”เขื่อนพูดแล้วเดินออกไปจากบ้านนี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห นี่สำเร็จจริงๆด้วยหรอเนี่ย”กั้งที่พาโบว์กลับเข้ามาในบ้านมองป๊อปปี้กอดมีนก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“แหงล่ะ ต่อไปถ้านายอยากได้แม่ฟางอะไรของนายนายก็จัดการได้เลยนะ”มีนพูด

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”แวบหนึ่งในความคิดป๊อปปี้ชะงักคิดถึงฟางขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“ฟางอะไรกันคะใหญ่ ไม่มีแล้ว ต่อไปนี้จะมีแค่เขมกับใหญ่เท่านั้น”เขริกาตกใจที่ลึกลงไปภารุยัง

ไม่ลืมฟางก็รีบกระซิบข้างหู

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ เขม ต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”ภาณุพูดก่อนจะอุ้มมีนกลับเข้าไปในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พรากคนรักไปจากกันแบบนี้มันไม่ยุติธรรมสงสารคุณฟางจริงๆ”โบว์พูดแล้วอดสงสารฟางไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“เธอจะมาสนใจอะไรห้ะ อย่าทำตัวเป็นคนดีไปหน่อยเลยเพราะเธอเองมันก็เลวเหมือนกัน”กั้งพูด

แล้วคิดถึงอดีตชาติที่แล้วตัวเองที่เขริกาเอาให้ดู ว่าอดีตโบว์บีบเขาจนต้องเข้าคุกทำให้แม่เขาใน

ขาติก่อนที่ป่วยอยู่ต้องตรอมใจตายอย่างน่าอนาถ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าอดีตโบว์เลวกับคุณกั้งมากก็ขอให้คุณกั้งแก้แค้นแค่โบว์ อย่าได้ไปพรากความรักใครมาอีกได้

มั้ยคะ มันเป็นบาป”โบว์นิ่งสักพักก่อนจะพูดแล้วสบตาคนตัวสูง กั้งชะงักมองหน้าโบว์ที่จ้องเขามา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ เธอเป็นคนร้องขอเองนะ”กั้งพูดจบก็อุ้มโบว์เข้าไปในห้องตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทานอะไรหน่อยเถอะนะคะคุณฟาง จะได้มีแรง”แก้วพูดแล้วเอาข้าวต้มมาให้ฟางที่นั่งจมอยู่กับ

เตียง

 

 

 

 

 

 

“นี่ป๊อปเค้าไม่กลับบ้านมาเลยหรอแก้ว”ฟางหันไปถามแก้ว แก้วอดสงสารฟางไม่ได้

 

 

 

 

 

“พวกเราพยายามโทรไปหาแล้ว แต่คุณป๊อปก็ปิดสายไปเลยค่ะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นพาชั้นไปที่บ้านคุณมีนอีกครั้งได้มั้ย ชั้นอยากไปหาป๊อป”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะฟาง พี่ไม่ยอมให้ฟางไปที่นั่นอีกเด็ดขาด”โทโมะตกใจรีบเดินเข้ามาพูด

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะ ฟางอยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีป๊อป ให้ฟางไปหาป๊อปเถอะนะ ฟางอยากรู้ว่านี่มันเกิด

อะไรขึ้นกันแน่ ทำไมป๊อปถึงเปลี่ยนไปแบบนี้เพียงแค่วันเดียว ให้ฟางได้พูดกับป๊อปเถอะนะ”ฟาง

พูดออกมาแล้วน้ำตาไหล เธอไม่เข้าใจ วันก่อนเธอกับป๊อปปี้ยังดีและสัญญาจะรักกันมีลูกกัน แต่

ทำไมเมื่อวานถึงได้เกิดเรื่องแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

“ได้ ถ้าฟางจะไป พี่ไปด้วย พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายน้องสาวพี่เด็ดขาด”โทโมะพูดทำให้แก้ว

ทึ่งและรู้สึกประทับใจในตัวโทโมะไม่ได้ ที่แม้โทโมะจะเจ้าชู้แต่โทโมะก็รักฟางและเฟย์มาก สักพัก

ใหญ่ รถของโทโมะก็มาจอดที่บ้านของมีนอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟางแน่ใจนะคะว่าจะเข้าไป”แก้วถามเมื่อเห็นฟางนั่งนิ่งอยู่บนรถ

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ชั้นจะไป ชั้นจะไปหาป๊อปปี้”ฟางพูดแล้วลงมาจากรถก่อนจะเดินไปตามหาป๊อปปี้ในบ้านมีน

 

 

 

 

 

 

“ว้าย ไม่เอาสิคะป๊อปขา อย่าแกล้งมีนแบบนี้สิ”เสียงวี้ดว้ายดังมาจากสระน้ำทำให้ฟาง โทโมะและ

แก้วต้องเดินไปตามเสียงแล้วชะงักเมื่อเห็นมีนหยอกล้อกับป๊อปปี้ในสระน้ำ ฟางกำมือแน่นเมื่อเห็น

ภาพป๊อปปี้กอดหอมมีน

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป เรามีเรื่องต้องคุยกัน”ฟางที่ฝืนตัวเองให้เข้มแข็งพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปคะ ฟางเค้ามาตามกลับบ้านน่ะค่ะ ป๊อปกลับไปเถอะนะคะ”มีนแสร้งทำหน้าเศร้าแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ป๊อปไม่อยากกลับ ป๊อปจะอยู่กับมีน อยู่กับมีนแล้วป๊อปมีความสุขที่สุด”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟาง

น้ำตาซึม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะคุณป๊อป เมียแต่งยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้เกรงใจกันบ้างเถอะ”แก้วพูดอย่างเหลือ

อด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายควรจะขึ้นจากน้ำมาพูดกันให้รู้เรื่องซะว่าจะเอายังไง”โทโมะพูด ป๊อปปี้ชักสีหน้าหงุดหงิดก่อน

จะยอมขึ้นจากน้ำมาพร้อมกันกับมีนแล้วสวมเสื้อคลุมแล้วมายืนประจันหน้าฟาง แวบแรกเมื่อฟาง

สบสายตาเย็นชาของสามีก็ทำให้หัวใจของเธออ่อนแอเหลือเกิน

 

 

 

 

 

“มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาสิ”ป๊อปปี้พูดอย่างเฉยเมย

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ป๊อปกลับไปกับฟางได้มั้ย ป๊อปโกรธฟางเรื่องอะไร เรื่องกั้งใช่มั้ย ฟางขอโทษที่ไม่ฟังป๊อป

ที่ไม่ไว้หน้าป๊อป แต่ป๊อปกลับไปเถอะนะ ฟางทนไม่ได้ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีป๊อปอยู่ข้างๆกัน”ฟาง

จับมือขอร้องป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“หน้าด้านคนเค้าไม่เอายังจะมาร้องขอ”มีนเบ้ปากว่า

 

 

 

 

 

“หุบปากนะ”แก้วหันขวับไปว่า

 

 

 

 

 

 

“อยากอยู่กับกั้งก็ให้อยู่แล้วไง ทำไม พอป๊อปทำบ้างกลับทนไม่ได้รึไง”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป นี่ไม่ใช่ตัวป๊อปเลย ป๊อปเป็นอะไรทำไมป๊อปไม่เหมือนเดิม”ฟางน้ำตาไหลออกมาแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปก็เป็นของป๊อปแบบนี้ฟางเองต่างหากที่ไม่รู้จักป๊อปดีพอ”ป๊อปปี้หันมาตะคอกใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่ 7ปีที่เรารู้จักกันมาป๊อปไม่เคยเป็นแบบนี้ ฟางรู้จักป๊อปดี ป๊อปไม่เคยเป็นแบบนี้ กลับมาได้

มั้ยป๊อป กลับมาหาฟางเถอะนะฮือๆ”ฟางพูดแล้วกอดรั้งป๊อปปี้ไว้ เธอไม่อยากเสียเขาไปแบบนี้ ไม่

เอา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย น่ารำคาญ ผู้ชายเค้าไม่เอายังมาเกาะแกะอีก”มีนโวยวายแล้วผลักฟางออกไปจากป๊อปปี้จน

ฟางล้ม

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”เมื่อป๊อปปี้เห็นฟางล้มและเห็นน้ำตาของฟางใจของเขาก็หล่นวูบ เหมือนภาพที่นันท์ร้องไห้

อยู่นั้นฉายเข้ามาในหัวเเวบหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่จะไปสนใจมันทำไม ใหญ่ไม่รักเขมแล้วหรอ”เขริกากระซิบข้างหูป๊อปปี้เพื่อเตือนอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”ป๊อปปี้เกิดอาการปวดหัวอย่างแรงแล้วรีบกุมขมับตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ป๊อปเป็นอะไรน่ะป๊อป เกิดอะไรขึ้น”ฟางรีบปาดน้ำตาแล้วไปดูอาการคนรัก

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมายุ่ง”ป๊อปปี้ระเบิดอารมณ์แล้วเผลอสะบัดตัวฟางตกสระน้ำไป

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

“ฟาง”โทโมะตกใจรีบลงไปช่วยฟางทันที“คุณป๊อป แก้วว่าคุณทำเกินไปแล้วนะคะ”แก้วว่าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆป๊อปปี้”ฟางร้องไห้ออกมาอีกครั้งเมื่อขึ้นจากน้ำพร้อมโทโมะก่อนจะเป็นลมไป

 

 

 

 

 

 

“ชั้นผิดหวังในตัวนายมากว่ะป๊อปปี้”โทโมะมองป๊อปปี้ที่มีมีนอยู่ข้างๆแล้วพูดออกมาก่อนจะอุ้มฟาง

ที่สลบไปแล้วเดินออกไปพร้อมแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง นันท์ โอ๊ย”ป๊อปปี้พูดออกมาอีกครั้งก่อนจะร้องออกมาเนื่องจากปวดหัวอย่างแรงแล้วเป็นลม

ฟุบไปริมสระน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่ต้องเป็นของเขมคนเดียวเท่านั้น”เขริกาพูดแล้วลูบแก้มป๊อปปี้ที่สลบอยู่ก่อนจะยิ้มอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฝ่ายนี้เค้ามีผีเดี๋ยวตอนหน้าเดี๋ยวหาผีมาช่วยฟางให้ละกันนะ555555

 

 

 

งานนี้หัวใจทั้งคู่อ่อนแอเลยโดนครอบงำได้ง่ายๆ ต้องมีตัวช่วย