บ่วงรักรอยอดีต

9.1

เขียนโดย Chapond

วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 13.11 น.

  45 ตอน
  448 วิจารณ์
  116.80K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2557 12.18 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

34) 34 ตัวช่วย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อป ป๊อปจะไปไหนน่ะ อย่าไปนะฟางที่วิ่งอยู่ในความมืดเห็นป๊อปปี้เดินไปอยู่ก็รีบไปหา

 

 

 

 

 

 

 

ปล่อยนะป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาฟางกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

ไม่ ฟางจะไม่ปล่อยป๊อป ป๊อปเป็นอะไร ทำไมถึงเมินเฉยใส่ฟางแบบนี้ฟางถามคนรัก

 

 

 

 

 

 

ก็เพราะเค้าไม่ใช่ของแกไงล่ะนังโง่ ใหญ่เค้าเป็นของชั้นเขริกาเดินเข้ามาแล้วคล้องแขนป๊อปปี้

ก่อนจะผลักฟางล้ม

 

 

 

 

 

 

 

ไม่ใช่ นี่คือป๊อปปี้ เค้าเป็นสามีชั้น คุณเขม คืนป๊อปให้กับชั้นเถอะนะคะฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

ไม่ ใหญ่คะ บอกไปสิคะว่าใหญ่รักใครเขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

ใหญ่รักเขมนะ ใหญ่จะมีแค่เขมคนเดียวเท่านั้นป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปกับเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

ไม่นะป๊อปปี้ อย่าไป อย่าทิ้งฟางไปฟางร้องขอแต่เขริกากลับดึงป๊อปปี้ออกไปไกลจากเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะป๊อป อย่าไปจากฟาง ฮือๆ”ฟางร้องไห้ละเมอคว้าหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ใจเย็นๆฟางนี่พี่เอง”โทโมะตกใจรีบเข้ามาดูอาการน้องสาวพร้อมกับเฟย์และแก้ว

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะ ป๊อป ป๊อปอยู่ที่ไหน”ฟางลืมตามาแล้วถามหาป๊อปปี้จากทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

 

“จนป่านนี้มันยังไม่มาหาฟางเลย ทั้งๆที่มันเป็นทำให้ฟางต้องเข้าโรงบาลแบบนี้”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพี่ป๊อปเปลี่ยนขนาดนี้นะ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ป๊อปกันแน่”เฟย์ครุ่นคิด เพราะพี่เขยเธอไม่เคย

เป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปคือคุณใหญ่ในชาติที่แล้ว คุณเขมจะเอาป๊อปไป ฮึกฮือๆ”ฟางพูดถึงความฝันเมื่อกี้ของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเขม อะไรกันชาติแล้วก็เรื่องของชาติแล้วสิจะมาแค้นอะไรข้ามชาติแบบนี้”แก้วว่า

 

 

 

 

 

“เฟย์จะไปพูดกับพี่ป๊อปให้รู้เรื่อง นี่เกินไปแล้วนะ”เฟย์โมโหแทนแล้วหมายจะออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าไปนะ ที่นั่นมันอันตรายไปสำหรับเธอ ที่บ้านของมีนไม่ปลอดภัยอีกแล้ว”เขื่อนเข้ามาในห้อง

แล้วห้าม

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ที่นี่พอมีคุณมันก็ไม่ปลอดภัยเหมือนกัน”เฟย์พูดใส่เขื่อนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

 

 

 

“ไม่ปลอดภัยยังไง แล้วคุณเขื่อนจริงสิทำไมคุณเขื่อนถึงรู้เรื่องราวและเตือนฟางวันนั้น”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“ความจริงแล้วผมทำงานให้กับมีน ผมเป็นคนมีสัมผัสพิเศษมองเห็นอดีตและอนาคตได้ มีนเลยใช้

ผมมาช่วยงาน มีนคือเหลนของคุณเขริกา ภรรยาของคุณใหญ่หรือป๊อปปี้ในชาติที่แล้ว”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ยผมงงไปหมดแล้ว”โทโมะพูดอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเขมตอนนี้เป็นดวงวิญญาณที่มีแต่ความแค้นในความรักของนันท์กับคุณใหญ่ชาติที่แล้วและส่ง

มาถึงชาตินี้ คุณเขมต้องการที่จะเอาคุณใหญ่มาจากฟาง”เขื่อนพูดขึ้น เฟย์หันมาสบตานิดนึงก่อน

จะเมินเฉยเขื่อนตามเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นผีไปแล้วแต่ความแค้นไม่มีที่สิ้นสุด นี่สินะคือสาเหตุที่ทำให้คุณป๊อปเปลี่ยนไป”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นฟางจะไปหาป๊อป ฟางจะไปเอาป๊อปกลับมา”ฟางพูดแล้วพยายามลุกขึ้นไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่านะ ตอนนี้เราควรอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกในท้องเถอะ”ย่าจำปาเดินเข้ามาพร้อมพิม

แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ ฟางท้องงั้นหรอ”โทโมะ แก้วและเฟย์ร้องอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ย่าได้ผลตรวจนี้จากหมอที่มาตรวจร่างกายฟางเมื่อกี้นี้ ฟางท้องได้เดือนกว่าแล้วล่ะ”ย่าจำปาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้คุณฟางไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะคะ คุณฟางต้องดูแลตัวเองให้เข้มแข็งกว่านี้ เพื่อลูก แล้ว

พวกเราจะหาทางเอาคุณป๊อปมาจากพวกนั้นเอง”แก้วพูดก่อนจะดันให้ฟางนอนอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋า เอาใจช่วยให้พ่อกลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยนะจ้ะ”ฟางพูดแล้วหลับตาลงโดยที่ไม่รู้เลยว่ามี

มือเล็กๆสีขาวโปร่งแสงเอื้อมมือมาจับมือฟางไว้2มือ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ใหญ่เดี๋ยวนี้เวลาชั้นมาหานายที่นี่คงต้องมาหาที่เรือนริมน้ำอย่างเดียวแล้วสินะ”ปลื้มพูดแล้ว

ยิ้มเมื่อเห็นภาณุนั่งอยู่กับนันท์ไม่ยอมห่างไปไหน

 

 

 

 

 

 

“เมียท้องต้องดูแลดีๆสิ”ภาณุพูด

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห เดี๋ยวนี้ยอมรับได้เต็มปากนะว่านันท์เป็นเมียนาย”ปลื้มพูดทำให้นันท์หน้าแดงกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“กันไว้เผื่อคนแถวนี้จะได้ไม่กล้าจีบ”ภาณุพูดแล้วโอบเอวฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“เพื่อนนะครับเพื่อนไม่จีบเมียเพื่อนหรอกครับ”ปลื้มพูด

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ คุณปลื้มพอเถอะจ้ะ จริงสิจ้ะ วันนี้คุณปลื้มมาแล้วอยู่ทานข้าวกันก่อนสิจ้ะ”นันท์พูดชวน

ปลื้ม

 

 

 

 

 

 

 

“เอาสินันท์ เอ แต่หวังว่าเจ้าเพื่อนคนนี้ของชั้นจะไม่หึงแล้วเอาส้อมจิ้มชั้นหรอกนะ”ปลื้มพูดก่อน

ทั้ง3จะนั่งพูดคุยกันแล้วพากันไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

“เกิดเรื่องแล้วจ้ะพี่นันท์”จำปารีบวิ่งมาหานันท์พร้อมกับโทรเลขฉบับหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึนันท์”ภาณุสงสัยเมื่อทันทีที่นันท์อ่านโทรเลขแล้วน้ำตานันท์ก็ไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

“ที่บ้านพี่กรโทรเลขมาบอกนันท์ว่า แม่พี่กรที่ป่วยจ้ะ พอท่านรู้ว่าพี่กรเข้าคุก ป้าแกก็ตรอมใจแล้ว

เสียเมื่อเช้านี้จ้ะ”นันท์พูดและร้องไห้ออกมา เพราะเธอกับกรรู้จักกันมาแต่เล็กๆทำให้ที่บ้านของเธอ

และกรไปมาหาสู่กัน พอเกิดเรื่องไม่แปลกที่นันท์จะได้รับโทรเลข

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ ถอนแจ้งความได้มั้ยจ้ะ ให้พี่กรได้กลับไปไหว้ของเค้า”นันท์ขอร้องภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่มันข่มขืนยัยเล็ก มันทำให้ยัยเล็กต้องกลายเป็นคนซึมเศร้าแบบนี้”ภาณุเถียงนันท์

 

 

 

 

 

 

“แต่แม่กรเค้าตายเลยนะใหญ่ นายจะใจร้ายไส้ระกำไปมั้ย”ปลื้มพยายามช่วยนันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด”เสียงคุณเล็กร้องออกมาจากเรือนจันทร์เจ้าทุกคนรีบไปหาคุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นเล็ก”ภาณุไปถามน้องสาวที่นั่งร้องไห้กรีดร้องอยู่บนห้อง“เล็กเกลียด เล็กฝันถึงมันอีก

แล้ว”คุณเล็กพูด

 

 

 

 

 

 

 

“โถ่ เล็กอย่าร้องเลยนะพี่อยู่นี่ไม่มีใครทำร้ายเล็กได้อีกแล้วนะ”ภาณุดึงไปคุณเล็กไปกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

“เล็กจะสาปแช่งมันให้มันเจอแต่ความฉิบหาย ให้ชีวิตของมันไม่มีความสุขตลอดไป”คุณเล้กว่า

 

 

 

 

 

 

“เท่านี้พี่กรก็เสียใจมากพอแล้ว แม่พี่กรเสียแล้วนะจ้ะคุณเล็ก ฮือๆ”นันท์ร้องไห้แล้วบอกคุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

“สมน้ำหน้า อยากทำกับชั้นก่อนทำไมล่ะ”คุณเล็กพูดอย่างสะใจท่ามกลางความตกใจของทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

“นายพานันท์ออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นอยู่กับเล็กเอง”ปลื้มพูดแล้วพาคุณเล็กขึ้นไปชั้นบนทันที

 

 

 

 

 

 

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวลูกก็พลอยเสียใจด้วยนะ”ภาณุพูดแล้วเช็ดน้ำตาให้นันท์

 

 

 

 

 

“นันท์สงสารพี่กรนี่จ้ะ พี่เค้าไม่ควรเจออะไรแบบนี้พี่กรคือคนดีทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย”นันท์

สะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์พูดถึงแต่นายกรนั่นชั้นก็หวงเป็นนะ”ภาณุพูดแล้วหน้าตึง

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ นันท์สงสารพี่เค้าจริงๆนี่จ้ะคุณใหญ่ถอนแจ้งความเถอะนะจ้ะ”นันท์ยังคงขอร้องภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามันคือสิ่งที่เธอต้องการชั้นก็จะทำให้ ไม่ร้องนะ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปกอดปลอบอย่างอ่อน

โยนโดยที่นันท์เองก็กอดภาณุแน่น

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะจ้ะ ขอบคุณที่ถอนแจ้งความ”นันท์ยิ้มทั้งน้ำตาทำให้ภาณุอดยิ้มตามนันท์ไม่ได้ก่อนจะ

โน้มไปจูบนันท์อย่างแผ่วเบา

 

 

 

 

 

 

“มีความสุขกันจริงๆ นังหน้าด้าน”เขริกามองภาพที่ภาณุและนันท์กอดกันและจูบกันจากหน้าต่าง

ห้องนอนพูดออกมาด้วยความคับแค้นใจก่อนจะรีบออกไปข้างนอกตามที่นัดกับกวินทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ อยู่ที่ไหน ฟางกลัว กลับมาหาฟางเถอะนะฟางร้องเรียกหาป๊อปปี้ในความมืดด้วยความ

กลัว

 

 

 

 

 

 

ฮือๆจู่ๆก็มีเสียงเด็กร้องไห้อยู่ ฟางเดินตามหาต้นเสียงเรื่อยๆจนพบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้

อยู่

 

 

 

 

 

 

หนู หนูก็หลงทางเหมือนกันหรอจ้ะฟางนั่งยองๆแล้วถามเด็กหญิงคนนั้น

 

 

 

 

 

 

แม่จ๋า หนูกลัวเด็กน้อยคนนั้นโผเข้ากอดฟางแน่นแล้วร้องไห้ เมื่อฟางสัมผัสถึงอ้อมกอดนี้ก็ยิ้ม

มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

แม่จ๋า หนูคิดถึงพ่อเด็กน้อยคนนั้นพูดอีกครั้ง ฟางชะงักก่อนที่ทุกอย่างจะขาวโพลนไปหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อน หนู”ฟางตะโกนร้องออกมาเสียงดังสะดุ้งตื่นมากลางดึก

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าฟาง”โทโมะที่เฝ้าไข้น้องสาวอยู่ก็ถามเมื่อฟางตื่นมากลางดึก

 

 

 

 

 

 

“ฟางฝันถึงเด็กคนหนึ่งเค้ามาเรียกฟางว่าแม่แล้วบอกว่าเค้าคิดถึงพ่อ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“บางทีเค้าอาจจะคือลูกของฟางกับป๊อปปี้ก็ได้นะ ฟางต้องเข้มแข็งไว้นะ เพื่อลูก”โทโมะพูดแล้วก

อดปลอบฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“เรากำลังจะดีลูกด้วยด้วยกัน ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เห็นใจช่วยพาป๊อปกลับมาเป็นคนเดิมด้วยนะ

คะ”ฟางลูบที่ท้องตัวเองอย่างเบามือก่อนจะไหว้พระขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเธอและลูก และ

ช่วยให้ป๊อปปี้กลับมาเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เลิกเดินตามชั้นสักทีได้มั้ยน่ารำคาญ”เฟย์พูดเมื่อเห็นเขื่อนยังคงตามง้อเธอเหมือนเคย

 

 

 

 

 

“ไม่ จนกว่าคุณจะยอมให้อภัยผม ผมจะตามคุณแบบนี้ตลอดไป”เขื่อนพูด

 

 

 

 

“งั้นก็เหนื่อยเปล่านะเพราะชั้นไม่มีวันให้อภัยคนที่ข่มขืนชั้นได้ลงหรอก”เฟย์พูดแล้วเดินเข้าไปใน

โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

“ผมรู้ว่าเพราะคืนนั้นผมอ่อนแอแต่เฟย์ให้อภัยผมได้มั้ย ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”เขื่อนยังคงเดินตามขอ

ร้องเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่สน เพราะสิ่งที่คุณทำมันเลวร้ายเกินที่ชั้นจะให้อภัยจำเอาไว้”เฟย์พูดแล้วเดินเชิดไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ะ”เขื่อนกำลังจะตามเฟย์ไปแล้วต้องชะงักเมื่อปวดหัว แล้วภาพที่เขาเห็นคือภาพที่นันท์ถูก

ทำร้ายจนแท้งลูก จนต้องเสียใจจนต้องตรอมใจ ภาพที่ภาณุเองก็เสียใจปะดังปะเดเข้ามาในหัว

ก่อนจะล้มลง แล้วเพ่งมองเด็กผุ้หญิงที่เกล้าผมจุกใส่เสื้อคอกระเช้านุ่งจงกระเบนยืนมองเขา

อยู่

 

 

 

 

 

 

 

“หนูเป็นใครกัน”เขื่อนรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กธรรมดาแน่ๆก็รีบถาม

 

 

 

 

 

“พี่ต้องช่วยแม่กับพ่อหนูนะ”เด็กน้อยรีบวิ่งแล้วมาแตะมือ แล้วภาพต่างๆก็แล่นเข้ามาในหัวเขื่อนอีก

ครั้ง

 

 

 

 

 

“หนูคือลูกของนันท์กับคุณใหญ่งั้นหรอ”เขื่อนถามเด็กน้อยเพื่อความแน่ใจ

 

 

 

 

 

 

“พี่ต้องช่วยพ่อกับแม่ของหนูนะจ้ะ”เด็กน้อยพูดออกมาอีกครั้ง เขื่อนยิ้มนิดนึงก่อนที่เด็กน้อยจะ

หายตัวไปต่อหน้าต่อตาเขื่อนแต่เขื่อนเองก็ไม่กลัวเพราะเขาเห็นจนชินตาแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

ตัวช่วยพวกฟางแม้จะจิ๋วหน่อยเเต่ก็อาจจะทำให้ฟางเข้มเเข็งขึ้นได้นะ

 

 

อดีตเหมือนจะดี รึไม่ดีต้องติดตาม ส่วนปัจจุบันต้องลุ้นนะว่าเมื่อไหร่ฟางจะช่วยป๊อปปี้ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา