บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ป๊อปจะไปไหนน่ะ อย่าไปนะ”ฟางที่วิ่งอยู่ในความมืดเห็นป๊อปปี้เดินไปอยู่ก็รีบไปหา

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยนะ”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาฟางกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ฟางจะไม่ปล่อยป๊อป ป๊อปเป็นอะไร ทำไมถึงเมินเฉยใส่ฟางแบบนี้”ฟางถามคนรัก

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะเค้าไม่ใช่ของแกไงล่ะนังโง่ ใหญ่เค้าเป็นของชั้น”เขริกาเดินเข้ามาแล้วคล้องแขนป๊อปปี้

ก่อนจะผลักฟางล้ม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่ นี่คือป๊อปปี้ เค้าเป็นสามีชั้น คุณเขม คืนป๊อปให้กับชั้นเถอะนะคะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ใหญ่คะ บอกไปสิคะว่าใหญ่รักใคร”เขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่รักเขมนะ ใหญ่จะมีแค่เขมคนเดียวเท่านั้น”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปกับเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะป๊อปปี้ อย่าไป อย่าทิ้งฟางไป”ฟางร้องขอแต่เขริกากลับดึงป๊อปปี้ออกไปไกลจากเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะป๊อป อย่าไปจากฟาง ฮือๆ”ฟางร้องไห้ละเมอคว้าหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ใจเย็นๆฟางนี่พี่เอง”โทโมะตกใจรีบเข้ามาดูอาการน้องสาวพร้อมกับเฟย์และแก้ว

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะ ป๊อป ป๊อปอยู่ที่ไหน”ฟางลืมตามาแล้วถามหาป๊อปปี้จากทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

 

“จนป่านนี้มันยังไม่มาหาฟางเลย ทั้งๆที่มันเป็นทำให้ฟางต้องเข้าโรงบาลแบบนี้”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพี่ป๊อปเปลี่ยนขนาดนี้นะ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ป๊อปกันแน่”เฟย์ครุ่นคิด เพราะพี่เขยเธอไม่เคย

เป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปคือคุณใหญ่ในชาติที่แล้ว คุณเขมจะเอาป๊อปไป ฮึกฮือๆ”ฟางพูดถึงความฝันเมื่อกี้ของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเขม อะไรกันชาติแล้วก็เรื่องของชาติแล้วสิจะมาแค้นอะไรข้ามชาติแบบนี้”แก้วว่า

 

 

 

 

 

“เฟย์จะไปพูดกับพี่ป๊อปให้รู้เรื่อง นี่เกินไปแล้วนะ”เฟย์โมโหแทนแล้วหมายจะออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าไปนะ ที่นั่นมันอันตรายไปสำหรับเธอ ที่บ้านของมีนไม่ปลอดภัยอีกแล้ว”เขื่อนเข้ามาในห้อง

แล้วห้าม

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ที่นี่พอมีคุณมันก็ไม่ปลอดภัยเหมือนกัน”เฟย์พูดใส่เขื่อนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

 

 

 

“ไม่ปลอดภัยยังไง แล้วคุณเขื่อนจริงสิทำไมคุณเขื่อนถึงรู้เรื่องราวและเตือนฟางวันนั้น”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“ความจริงแล้วผมทำงานให้กับมีน ผมเป็นคนมีสัมผัสพิเศษมองเห็นอดีตและอนาคตได้ มีนเลยใช้

ผมมาช่วยงาน มีนคือเหลนของคุณเขริกา ภรรยาของคุณใหญ่หรือป๊อปปี้ในชาติที่แล้ว”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ยผมงงไปหมดแล้ว”โทโมะพูดอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเขมตอนนี้เป็นดวงวิญญาณที่มีแต่ความแค้นในความรักของนันท์กับคุณใหญ่ชาติที่แล้วและส่ง

มาถึงชาตินี้ คุณเขมต้องการที่จะเอาคุณใหญ่มาจากฟาง”เขื่อนพูดขึ้น เฟย์หันมาสบตานิดนึงก่อน

จะเมินเฉยเขื่อนตามเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นผีไปแล้วแต่ความแค้นไม่มีที่สิ้นสุด นี่สินะคือสาเหตุที่ทำให้คุณป๊อปเปลี่ยนไป”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นฟางจะไปหาป๊อป ฟางจะไปเอาป๊อปกลับมา”ฟางพูดแล้วพยายามลุกขึ้นไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่านะ ตอนนี้เราควรอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกในท้องเถอะ”ย่าจำปาเดินเข้ามาพร้อมพิม

แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ ฟางท้องงั้นหรอ”โทโมะ แก้วและเฟย์ร้องอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ย่าได้ผลตรวจนี้จากหมอที่มาตรวจร่างกายฟางเมื่อกี้นี้ ฟางท้องได้เดือนกว่าแล้วล่ะ”ย่าจำปาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้คุณฟางไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะคะ คุณฟางต้องดูแลตัวเองให้เข้มแข็งกว่านี้ เพื่อลูก แล้ว

พวกเราจะหาทางเอาคุณป๊อปมาจากพวกนั้นเอง”แก้วพูดก่อนจะดันให้ฟางนอนอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋า เอาใจช่วยให้พ่อกลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยนะจ้ะ”ฟางพูดแล้วหลับตาลงโดยที่ไม่รู้เลยว่ามี

มือเล็กๆสีขาวโปร่งแสงเอื้อมมือมาจับมือฟางไว้2มือ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ใหญ่เดี๋ยวนี้เวลาชั้นมาหานายที่นี่คงต้องมาหาที่เรือนริมน้ำอย่างเดียวแล้วสินะ”ปลื้มพูดแล้ว

ยิ้มเมื่อเห็นภาณุนั่งอยู่กับนันท์ไม่ยอมห่างไปไหน

 

 

 

 

 

 

“เมียท้องต้องดูแลดีๆสิ”ภาณุพูด

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห เดี๋ยวนี้ยอมรับได้เต็มปากนะว่านันท์เป็นเมียนาย”ปลื้มพูดทำให้นันท์หน้าแดงกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“กันไว้เผื่อคนแถวนี้จะได้ไม่กล้าจีบ”ภาณุพูดแล้วโอบเอวฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“เพื่อนนะครับเพื่อนไม่จีบเมียเพื่อนหรอกครับ”ปลื้มพูด

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ คุณปลื้มพอเถอะจ้ะ จริงสิจ้ะ วันนี้คุณปลื้มมาแล้วอยู่ทานข้าวกันก่อนสิจ้ะ”นันท์พูดชวน

ปลื้ม

 

 

 

 

 

 

 

“เอาสินันท์ เอ แต่หวังว่าเจ้าเพื่อนคนนี้ของชั้นจะไม่หึงแล้วเอาส้อมจิ้มชั้นหรอกนะ”ปลื้มพูดก่อน

ทั้ง3จะนั่งพูดคุยกันแล้วพากันไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

“เกิดเรื่องแล้วจ้ะพี่นันท์”จำปารีบวิ่งมาหานันท์พร้อมกับโทรเลขฉบับหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึนันท์”ภาณุสงสัยเมื่อทันทีที่นันท์อ่านโทรเลขแล้วน้ำตานันท์ก็ไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

“ที่บ้านพี่กรโทรเลขมาบอกนันท์ว่า แม่พี่กรที่ป่วยจ้ะ พอท่านรู้ว่าพี่กรเข้าคุก ป้าแกก็ตรอมใจแล้ว

เสียเมื่อเช้านี้จ้ะ”นันท์พูดและร้องไห้ออกมา เพราะเธอกับกรรู้จักกันมาแต่เล็กๆทำให้ที่บ้านของเธอ

และกรไปมาหาสู่กัน พอเกิดเรื่องไม่แปลกที่นันท์จะได้รับโทรเลข

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ ถอนแจ้งความได้มั้ยจ้ะ ให้พี่กรได้กลับไปไหว้ของเค้า”นันท์ขอร้องภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่มันข่มขืนยัยเล็ก มันทำให้ยัยเล็กต้องกลายเป็นคนซึมเศร้าแบบนี้”ภาณุเถียงนันท์

 

 

 

 

 

 

“แต่แม่กรเค้าตายเลยนะใหญ่ นายจะใจร้ายไส้ระกำไปมั้ย”ปลื้มพยายามช่วยนันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด”เสียงคุณเล็กร้องออกมาจากเรือนจันทร์เจ้าทุกคนรีบไปหาคุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นเล็ก”ภาณุไปถามน้องสาวที่นั่งร้องไห้กรีดร้องอยู่บนห้อง“เล็กเกลียด เล็กฝันถึงมันอีก

แล้ว”คุณเล็กพูด

 

 

 

 

 

 

 

“โถ่ เล็กอย่าร้องเลยนะพี่อยู่นี่ไม่มีใครทำร้ายเล็กได้อีกแล้วนะ”ภาณุดึงไปคุณเล็กไปกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

“เล็กจะสาปแช่งมันให้มันเจอแต่ความฉิบหาย ให้ชีวิตของมันไม่มีความสุขตลอดไป”คุณเล้กว่า

 

 

 

 

 

 

“เท่านี้พี่กรก็เสียใจมากพอแล้ว แม่พี่กรเสียแล้วนะจ้ะคุณเล็ก ฮือๆ”นันท์ร้องไห้แล้วบอกคุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

“สมน้ำหน้า อยากทำกับชั้นก่อนทำไมล่ะ”คุณเล็กพูดอย่างสะใจท่ามกลางความตกใจของทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

“นายพานันท์ออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นอยู่กับเล็กเอง”ปลื้มพูดแล้วพาคุณเล็กขึ้นไปชั้นบนทันที

 

 

 

 

 

 

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวลูกก็พลอยเสียใจด้วยนะ”ภาณุพูดแล้วเช็ดน้ำตาให้นันท์

 

 

 

 

 

“นันท์สงสารพี่กรนี่จ้ะ พี่เค้าไม่ควรเจออะไรแบบนี้พี่กรคือคนดีทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย”นันท์

สะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์พูดถึงแต่นายกรนั่นชั้นก็หวงเป็นนะ”ภาณุพูดแล้วหน้าตึง

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ นันท์สงสารพี่เค้าจริงๆนี่จ้ะคุณใหญ่ถอนแจ้งความเถอะนะจ้ะ”นันท์ยังคงขอร้องภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามันคือสิ่งที่เธอต้องการชั้นก็จะทำให้ ไม่ร้องนะ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปกอดปลอบอย่างอ่อน

โยนโดยที่นันท์เองก็กอดภาณุแน่น

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะจ้ะ ขอบคุณที่ถอนแจ้งความ”นันท์ยิ้มทั้งน้ำตาทำให้ภาณุอดยิ้มตามนันท์ไม่ได้ก่อนจะ

โน้มไปจูบนันท์อย่างแผ่วเบา

 

 

 

 

 

 

“มีความสุขกันจริงๆ นังหน้าด้าน”เขริกามองภาพที่ภาณุและนันท์กอดกันและจูบกันจากหน้าต่าง

ห้องนอนพูดออกมาด้วยความคับแค้นใจก่อนจะรีบออกไปข้างนอกตามที่นัดกับกวินทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ อยู่ที่ไหน ฟางกลัว กลับมาหาฟางเถอะนะ”ฟางร้องเรียกหาป๊อปปี้ในความมืดด้วยความ

กลัว

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ”จู่ๆก็มีเสียงเด็กร้องไห้อยู่ ฟางเดินตามหาต้นเสียงเรื่อยๆจนพบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้

อยู่

 

 

 

 

 

 

“หนู หนูก็หลงทางเหมือนกันหรอจ้ะ”ฟางนั่งยองๆแล้วถามเด็กหญิงคนนั้น

 

 

 

 

 

 

“แม่จ๋า หนูกลัว”เด็กน้อยคนนั้นโผเข้ากอดฟางแน่นแล้วร้องไห้ เมื่อฟางสัมผัสถึงอ้อมกอดนี้ก็ยิ้ม

มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

“แม่จ๋า หนูคิดถึงพ่อ”เด็กน้อยคนนั้นพูดอีกครั้ง ฟางชะงักก่อนที่ทุกอย่างจะขาวโพลนไปหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อน หนู”ฟางตะโกนร้องออกมาเสียงดังสะดุ้งตื่นมากลางดึก

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าฟาง”โทโมะที่เฝ้าไข้น้องสาวอยู่ก็ถามเมื่อฟางตื่นมากลางดึก

 

 

 

 

 

 

“ฟางฝันถึงเด็กคนหนึ่งเค้ามาเรียกฟางว่าแม่แล้วบอกว่าเค้าคิดถึงพ่อ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“บางทีเค้าอาจจะคือลูกของฟางกับป๊อปปี้ก็ได้นะ ฟางต้องเข้มแข็งไว้นะ เพื่อลูก”โทโมะพูดแล้วก

อดปลอบฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“เรากำลังจะดีลูกด้วยด้วยกัน ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เห็นใจช่วยพาป๊อปกลับมาเป็นคนเดิมด้วยนะ

คะ”ฟางลูบที่ท้องตัวเองอย่างเบามือก่อนจะไหว้พระขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเธอและลูก และ

ช่วยให้ป๊อปปี้กลับมาเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เลิกเดินตามชั้นสักทีได้มั้ยน่ารำคาญ”เฟย์พูดเมื่อเห็นเขื่อนยังคงตามง้อเธอเหมือนเคย

 

 

 

 

 

“ไม่ จนกว่าคุณจะยอมให้อภัยผม ผมจะตามคุณแบบนี้ตลอดไป”เขื่อนพูด

 

 

 

 

“งั้นก็เหนื่อยเปล่านะเพราะชั้นไม่มีวันให้อภัยคนที่ข่มขืนชั้นได้ลงหรอก”เฟย์พูดแล้วเดินเข้าไปใน

โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

“ผมรู้ว่าเพราะคืนนั้นผมอ่อนแอแต่เฟย์ให้อภัยผมได้มั้ย ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”เขื่อนยังคงเดินตามขอ

ร้องเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่สน เพราะสิ่งที่คุณทำมันเลวร้ายเกินที่ชั้นจะให้อภัยจำเอาไว้”เฟย์พูดแล้วเดินเชิดไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ะ”เขื่อนกำลังจะตามเฟย์ไปแล้วต้องชะงักเมื่อปวดหัว แล้วภาพที่เขาเห็นคือภาพที่นันท์ถูก

ทำร้ายจนแท้งลูก จนต้องเสียใจจนต้องตรอมใจ ภาพที่ภาณุเองก็เสียใจปะดังปะเดเข้ามาในหัว

ก่อนจะล้มลง แล้วเพ่งมองเด็กผุ้หญิงที่เกล้าผมจุกใส่เสื้อคอกระเช้านุ่งจงกระเบนยืนมองเขา

อยู่

 

 

 

 

 

 

 

“หนูเป็นใครกัน”เขื่อนรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กธรรมดาแน่ๆก็รีบถาม

 

 

 

 

 

“พี่ต้องช่วยแม่กับพ่อหนูนะ”เด็กน้อยรีบวิ่งแล้วมาแตะมือ แล้วภาพต่างๆก็แล่นเข้ามาในหัวเขื่อนอีก

ครั้ง

 

 

 

 

 

“หนูคือลูกของนันท์กับคุณใหญ่งั้นหรอ”เขื่อนถามเด็กน้อยเพื่อความแน่ใจ

 

 

 

 

 

 

“พี่ต้องช่วยพ่อกับแม่ของหนูนะจ้ะ”เด็กน้อยพูดออกมาอีกครั้ง เขื่อนยิ้มนิดนึงก่อนที่เด็กน้อยจะ

หายตัวไปต่อหน้าต่อตาเขื่อนแต่เขื่อนเองก็ไม่กลัวเพราะเขาเห็นจนชินตาแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

ตัวช่วยพวกฟางแม้จะจิ๋วหน่อยเเต่ก็อาจจะทำให้ฟางเข้มเเข็งขึ้นได้นะ

 

 

อดีตเหมือนจะดี รึไม่ดีต้องติดตาม ส่วนปัจจุบันต้องลุ้นนะว่าเมื่อไหร่ฟางจะช่วยป๊อปปี้ได้