บ่วงรักรอยอดีต

9.1

เขียนโดย Chapond

วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 13.11 น.

  45 ตอน
  448 วิจารณ์
  116.80K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2557 12.18 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

32) 32 ทำไมถึงทำแบบนี้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ส่งนายกรเข้าคุกแล้วใหญ่ไม่ต้องเครียดนะคะ”เขริกาพูดปลอบภาณุเมื่อกลับเข้ามาที่เรือนจันทร์เจ้า

 

 

 

 

 

“เขมวันนี้ใหญ่อยากนอนที่เรือนริมน้ำ”ภาณุพูดนิ่งๆ เขริกาชะงักเพราะตอนที่โรงพักภาณุนั้นเสียใจ

มากที่เห็นนันท์ร้องไห้เมื่อตำรวจพากรเข้าคุกไป แวบแรกเธอสะใจแต่ก็แอบแค้นใจที่นันท์สามารถ

ทำให้ภาณุเป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

“ได้ค่ะ เดี๋ยวเขมไปส่งใหญ่ที่เรือนริมน้ำนะคะ เพราะตอนนี้ที่นี่กำลังยุ่งๆ”เขริกายิ้มหวานก่อนจะเดิน

ไปส่งภาณุที่เรือนริมน้ำ ภาณุมองเรือนริมน้ำที่เขาตั้งใจสร้างให้นันท์แล้วถอนหายใจเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ชั้นมีทำอย่างแต่เธอกลับไม่สนใจชั้น เห็นไอ้กุ๊ยนั่นดีกว่าชั้น”ภาณุพูดอย่างเจ็บปวด

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่อย่าคิดมากสิคะ พวกเค้าเคยรักกันไม่แปลกหรอกที่ยังมีเยื่อใยให้กัน เขมไม่อยากจะคิดเลย

ถ้านันท์เค้าไม่ท้องช่วงที่เราไปปีนังด้วยกันคงจะพานายกรมาอยู่ที่นี่ทำให้เป็นเรือนรักเรือนชู้เลยสิ

ท่า”เขริการีบใส่ไฟ

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงมักมาก”ภาณุพูดออกมาอย่างเจ็บปวด เขริกายิ้มสะใจก่อนจะหยิบยาผงในกระเป๋าที่พกมา

ด้วยใส่เข้าไปในน้ำหวานจนหมดซอง

 

 

 

 

 

 

“อย่าคิดมากเลยนะคะใหญ่ พวกทาสยังไงก็มีความคิดใฝ่ต่ำเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ดื่มน้ำให้ใจเย็นๆ

ก่อนนะคะ”เขริกาพูดแล้วเอาแก้วน้ำหวานที่รินมาจากเหยือกให้ภาณุ ภาณุรับมันมาก่อนจะดื่มจน

หมดแก้ว

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

เมื่อดื่มไปสักพัก ภาณุก็เริ่มมีอาการร้อนไปทั่วตัวกระสับกระส่าย

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันคะใหญ่เกิดอะไรขึ้นเขมขอดูอาการหน่อย”เขริกาพูดแล้วเบียดตัวเองเข้าไปใกล้ชิดภาณุ

 

 

 

 

 

“ว้าย”เขริการ้องเมื่อภาณุดันเขริกาลงไปนอนกับเตียงก่อนจะซุกไซร้ไปตามตัวของเขริกา เขริกายิ้ม

อย่างพอใจเพราะยาผงที่เธอใส่ไปนั้นคือยากระตุ้นอารมณ์ทาวเพศ ทีนี้เมื่อนันท์มาเห็นก็คงจะต้อง

ตรอมใจแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง พี่ว่าฟางไปตามตัวป๊อปเถอะนี่ก็ค่ำแล้วนะ”โทโมะพูดเมื่อเห็นว่าตอนนี้ค่ำมากแล้ว

 

 

 

 

 

“ผู้ชายของเราไปกับคนอื่นแบบนี้แก้วว่ามันต้องเคลียร์กันยาวนะ”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเดือดดาลแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ะ”เขื่อนที่ยังไม่กลับก็ทรุดลงไปต่อหน้าทุกคน

 

 

 

 

 

“นาย เกิดอะไรขึ้น นายเป็นอะไร”เฟย์ตกใจรีบไปประคองเขื่อนขึ้นมานั่ง

 

 

 

 

 

 

 

“รีบไปเร็ว ไปหาสามีของคุณ เดี๋ยวนี้”เขื่อนพูดแล้วเอามือกุมหัว ภาพที่เขาเห็นคือป๊อปปี้อยู่กับมีน

หน้าตาของเขาหมองคล้ำแล้วเพ้อหาแต่เขริกาตลอด

 

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ยฟาง เราต้องไปหาป๊อปปี้เดี๋ยวนี้”โทโมะพูด ฟางไม่รอช้ารีบขึ้นรถไปกับแก้วและโทโมะทันที

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเธอไปกับชั้นนะ”เขื่อนพูดก่อนจะขับรถอีกคันของตัวเองไปตามหาป๊อปปี้

 

 

 

 

“เพราะมีนแท้ๆเลยทำให้คุณป๊อปทะเลาะกับคุณฟางแบบนี้”มีนพูดแล้วทำหน้าเศร้า

 

 

 

 

 

“ถึงไม่มีคุณมีนฟางก็พาไอ้กั้งนั่นมาที่บ้าน มาหยามน้ำหน้าผมอยู่ดีอย่าเครียดเลยครับ”ป๊อปปี้พูด

ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก ชายหนุ่มหนีมานั่งสงบสติอารมณ์ที่บ้านของมีนแล้วมีนก็ชวนป๊อปปี้ดื่ม

ให้หายเครียดตรงนี้ มีนมองท่าทางของป๊อปปี้ก็ยิ้มเยาะก่อนจะหันไปมองเขริกาที่นั่งข้างภาณุอีกข้าง

ที่ยิ้มอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“พวกชั้นต่ำยังไงก็ใฝ่ต่ำวันยังค่ำ ใหญ่ไม่น่าหลงมันเลย ถ้าใหญ่ยังเลือกเขมใหญ่ก็ไม่ต้องมานั่ง

เสียใจแบบนี้หรอก”เขริกากอดป๊อปปี้ก่อนจะกระซิบข้างหู ทำให้สภาพจิตใจตอนนี้ป๊อปปี้อ่อนแอยิ่ง

หลงไปกับคำพูดของเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรน่ะ”เขื่อนรีบจอดรถแล้ววิ่งเข้ามาในบ้านมีนพร้อมกับเฟย์ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาแส่ไอ้คนทรยศ”เขริกาเห็นเขื่อนพาเฟย์มาก็พูดเสียงแข็งก่อนจะผลักเขื่อนล้มลงทำให้

แจกันที่โชว์อยู่หล่นมาใส่หัวเขื่อนอย่างแรง“นายเป็นยังไงบ้าง”เฟย์ร้องตกใจรีบประคองเขื่อนขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“นี่น่ะหรอคู่แท้ของเขื่อน ถ้านังนี่ไม่เป็นน้องของนังฟางเขื่อนก็คงไม่ช่วยมันหรอกใช่มั้ย”มีนเดินเข้า

มาแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ขอร้องมีน อย่าไปหลงคำผีตัวนั้นอีกได้มั้ย อย่าทำลายป๊อปปี้กับฟางอีก”เขื่อนพยายามพูดแล้วมอง

เขริกาที่คลอเคลียป๊อปปี้ไม่ห่าง“อย่ามาสอดอยากเป็นเหมือนนังโบว์ที่ถูกกั้งจัดการอีกคนก็เชิญ”มีน

พูดแล้วนึกถึงกั้งที่ลากโบว์ไปเมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

 

“มีนจะทำอะไรเขื่อนก็ทำ แต่บอกไว้เลยว่าเขื่อนจะไม่มีวันช่วยพวกมีนอีกแล้ว”เขื่อนโพล่งขึ้นมา

 

 

 

 

 

“ก็ดี ชั้นก็ไม่ต้องการการช่วยเหลือจากแกอีกต่อไปแล้ว เอาล่ะชั้นจะถือว่าชั้นให้รางวัลแกละกันที่แก

ช่วยเหลือเหลนชั้นหลายเรื่องทำให้แกได้สมหวังกับคู่แท้ของแกไงล่ะ”เขริกาพุ่งเข้ามาประจันหน้า

เขื่อนก่อนจะบีบไปที่หัวใจของเขื่อนจนเชื่อนทรุดลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขื่อนเป็นอะไรน่ะเขื่อน”เฟย์ตกใจรีบไปประคองเขื่อนขึ้นมา

 

 

 

 

 

“เฟย์”จู่หัวของเขื่อนก็ไม่มีอะไรนอกจากความต้องการเฟย์ก่อนจะกระชากเฟย์มาแนบลำตัว

 

 

 

 

 

 

“นายเป็นอะไรของนายน่ะ นายตั้งสติสิเขื่อน”เฟย์พูดเมื่อถูกเขื่อนกระชากมาที่ห้องนอนชั้นบนของ

เขา

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ชั้นต้องการเธอ”เขื่อนพูดแล้วซุกไซร้ตามตัวเฟย์อย่างหื่นกระหาย

 

 

 

 

“กรี๊ดด”เฟย์ร้องออกมาเมื่อเขื่อนไม่ใช่เขื่อนคนเดิมก่อนที่จะขัดขืนเขื่อนไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เค้ามีความสุขกันแล้วใหญ่คะ เขาไปมีความสุขกันบ้างเถอะค่ะ”เขริกาพูดก่อนจะเดินนำป๊อปปี้ที่

เหมือนถูกสะกตเดินตามขึ้นไปชั้นบนโดนมีมีนเดินตามขึ้นไปอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

“ทำไมโทรหาทั้งเขื่อนทั้งเฟยืไม่ติดเลยนะ”ฟางพูดอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าคลาดกับรถของเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“นี่ไงข้อความสุดท้ายจากคุณเฟย์ที่ส่งให้คุณโทโมะ เจอกันที่บ้านคุณมีน”แก้วพูด ฟางรีบเอา

นามบัตรที่อยู่ที่ป๊อปปี้เคยให้ไว้ก่อนจะพาทุกคนไปที่บ้านของมีนทันที

 

 

 

 

 

“นั่นไงรถของเขื่อน”แก้วชี้เมื่อลงจากรถมา

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเงียบแบบนี้เนี่ย”โทโมะพูดแล้วมองไปรอบๆบ้าน

 

 

 

 

 

“เขื่อน คุณเฟย์ อยู่ที่ไหนกันคะ”แก้วตะโกนหาทุกคน

 

 

 

 

 

 

“รองเท้าป๊อปปี้”ฟางพึมพำเมื่อเห็นรองเท้าสามีก่อนจะรีบตะโกนหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“รึว่าชั้นบน”โทโมะพูดแล้วทุกคนก็รีบขึ้นไปชั้นบนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ห้องนั้นไม่ได้ล็อคนิ”ฟางเดินขึ้นไปบนห้องแต่เหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างให้เธอเดินมาตรงหน้า

ห้องของมีนที่เปิดแง้มไว้

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

ฟางค่อยๆดันประตูเข้าไปก็ต้องล้อคกับภาพที่เห็นป๊อปปี้และมีนกำลังนัวเนียกันบนเตียงโดยมีเสื้อผ้าของคนทั้งคู่กระจัดกระจายเต็มพื้นด้านล่าง น้ำตาใสๆก็ไหลออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกัน”แก้วที่ตกใจก็โพล่งขึ้นมาอย่างเหลือดอด

 

 

 

 

 

 

“ว้าย อะไรกันคะแห่เข้ามาในบ้านแบบนี้”มีนแกล้งตกใจก่อนจะกระชับผ้าห่มแล้วกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ทำไมป๊อปทำกับฟางแบบนี้”ฟางทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาถามสามี

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ไหนนายบอกว่ารักฟางแล้วนายมาทำแบบนี้ได้ยังไงวะ”โทโมะสงสารน้องสาวก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอหน้าด้านมากเลยนะถึงขั้นล่อลวงคุณป๊อปมาแบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่าคุณป๊อปกับคุณฟางเค้าแต่งงานกัน

แล้วและก็รักกันมากแบบนี้”แก้วโมโหพุ่งไปกระชากตัวมีนแล้วว่าแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเป็นเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

“ล่อลวงอะไรกัน ป๊อปเค้าเต็มใจต่างหาก ก็เพราะว่าเมียที่มีอยู่มันน่าเบื่อ พูดอะไรก็ไม่ฟังแบบนี้ไม่

แปลกหรอกที่สามีเค้าจะรำคาญ แล้วก็เบื่อเร็ว”มีนยิ้มเยาะแล้วมองฟางที่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

อย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“พูดอะไรหน่อยสิวะ เห้ย นั่งเงียบทำไมวะ”โทโมะกระป๊อปปี้มาว่าเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งเงียบ

 

 

 

 

 

 

“ปะ ปวดหัว”ป๊อปปี้เห็นฟางร้องไห้ก็เริ่มปวดหัวอีกครั้ง มีนรีบเข้ามาประคองกอดไว้

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่ไม่ต้องปวดหัวนะ ก็อีแค่พวกทาสชั้นต่ำมาโวยวาย”เขริกากระซิบข้างหูป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ที่บอกรักกันนักรักกันหนา สุดท้ายผู้ชายเค้าก้ไม่สนใจ”มีนเยาะ

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ แก้วตบหน้ามีนหัน

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรน่ะ”ป๊อปปี้กระชากแขนแก้วมาบิดอย่างแรงเมื่อเห็นแก้วตบมีน

 

 

 

 

 

“ป๊อปห่วงมีนขนาดนี้เลยหรอ”ฟางมองป๊อปปี้ที่ไม่สนใจเธอเลยก็ร้องไห้ถาม

 

 

 

 

 

 

“ทำไมป๊อปถึงทำแบบนี้ ทำไม”ฟางร้องไห้ระเบิดอารมณ์ออกมาอีกครั้งก่อนจะเป็นลม โทโมะรีบ

ประคองฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“แก้วเราพาฟางกลับไปก่อนเถอะตอนนี้”โทโมะสั่งแก้วรีบเดินพาฟางออกไปพร้อมโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ สมน้ำหน้า ถึงเวลาแล้วที่ชั้นจะมาทวงคืนคนของชั้น นังนันท์”เขริกามองภาพที่ฟางเป็นลมอย่าง

สะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนันท์ขอตัวกลับเรือนก่อนนะคะคุณหญิง”นันท์กลับมาจากโรงพักก็แวะมาพูดคุยกับคุณหญิง

แขไขสักพักก่อนจะเดินกลับไปที่เรือนริมน้ำ พลางมองหาภาณุที่กลับมาก่อนตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์”จำปาตกใจเมื่อเห็นนันท์มาถึงที่เรือนริมน้ำ

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าจ้ะจำปา หน้าซีดเชียว”นันท์ถามเมื่อเห็นจำปามีท่าทีอึกอักไม่สบตาเธอ นันท์แปลกใจ

ก่อนจะรู้สึกแปลกๆเดินขึ้นไปชั้นบนที่ห้องนอนก็ต้องตกใจที่เห็นภาณุและเขริกานอนอยู่บนเตียงของ

เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน”นันท์อึ้งกับภาพที่เห็นก่อนจะร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“โถ นันท์ ร้องไห้ทำไมกัน ทนไม่ได้สินะที่เห็นใหญ่กับชั้นมีความสุขกัน”เขริกายิ้มเยาะแล้วลูบผม

ภาณุที่หลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ นันท์ไม่เคยคิด”นันท์พูดแล้วปาดน้ำตา

 

 

 

 

 

 

“หรอจ้ะ หึ งั้นก็จำเอาไว้ใส่กะลาหัวโง่ๆของนันท์ด้วยนะว่าที่นี่คือเรือนที่ใหญ่สร้างไว้ให้เธอก็จริง

แต่ยังไงมันก็คือสมบัติของผัวซึ่งเมียแต่งอย่างชั้นมีสิทธิ์ทุกอย่าง พวกเราอย่างจะมีความสุขด้วยกัน

ที่ไหนก็ได้ในที่แห่งนี้ ความจริงถ้าชั้นเป็นนันท์ชั้นก็เสียใจมากจนไม่อยากจะอยู่ที่นี่ คนอะไร หน้า

ด้านหน้าทน”เขริกายิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นนันท์ร้องไห้แล้วมีจำปาคอบประคองไว้ นันท์

มองภาพนันท์แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจจนภาณุเริ่มรู้สึกตัว

 

 

 

 

 

 

 

“นะ นันท์”ภาณุมองสภาพตัวเองและเขริกาและมองหน้านันท์อย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมคุณใหญ่ถึงทำแบบนี้ มานอนด้วยกันที่เรือนริมน้ำ ฮือๆ”นันท์ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาก่อนจะ

รีบวิ่งออกไป

 

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ด้วยเขม”ภาณุจะตามนันท์ไปแต่เขริการั้งภาณุไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรคะ เขมเปล่านะ เราแต่งงานแล้วจะมีความสุขกันที่ไหนก็ได้ไม่เห็นจะแปลก”เขริกาพูดแล้ว

ยิ้มให้ภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ เพราะที่นี่มีไว้ให้ใหญ่กับนันท์”ภาณุพูดแล้วรีบใส่เสือ้ผ้าก่อนจะรีบตามนันท์

ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มี มันจะไม่มีที่ของนังนันท์อีกแล้ว เพราะคนอย่างเขริกาจะไม่ยอมให้นังชั้นต่ำที่ไหนมาแย่งของ

รักไปอย่างแน่นอน”เขริกามองภาณุที่ไม่สนใจตัวเองแล้วออกไปตามนันท์ก็พูดอย่างคับแค้นใจ

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้อาจจะทำให้ใครหลายคนสะเทือนใจ แต่เนื้อเรื่องมันต้องผ่านไป

 

เพราะป๊อปปี้กำลังจะเปลี่ยนไป

 

 

อย่าพึ่งหายกันไปนะๆๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา