บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ส่งนายกรเข้าคุกแล้วใหญ่ไม่ต้องเครียดนะคะ”เขริกาพูดปลอบภาณุเมื่อกลับเข้ามาที่เรือนจันทร์เจ้า

 

 

 

 

 

“เขมวันนี้ใหญ่อยากนอนที่เรือนริมน้ำ”ภาณุพูดนิ่งๆ เขริกาชะงักเพราะตอนที่โรงพักภาณุนั้นเสียใจ

มากที่เห็นนันท์ร้องไห้เมื่อตำรวจพากรเข้าคุกไป แวบแรกเธอสะใจแต่ก็แอบแค้นใจที่นันท์สามารถ

ทำให้ภาณุเป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

“ได้ค่ะ เดี๋ยวเขมไปส่งใหญ่ที่เรือนริมน้ำนะคะ เพราะตอนนี้ที่นี่กำลังยุ่งๆ”เขริกายิ้มหวานก่อนจะเดิน

ไปส่งภาณุที่เรือนริมน้ำ ภาณุมองเรือนริมน้ำที่เขาตั้งใจสร้างให้นันท์แล้วถอนหายใจเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ชั้นมีทำอย่างแต่เธอกลับไม่สนใจชั้น เห็นไอ้กุ๊ยนั่นดีกว่าชั้น”ภาณุพูดอย่างเจ็บปวด

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่อย่าคิดมากสิคะ พวกเค้าเคยรักกันไม่แปลกหรอกที่ยังมีเยื่อใยให้กัน เขมไม่อยากจะคิดเลย

ถ้านันท์เค้าไม่ท้องช่วงที่เราไปปีนังด้วยกันคงจะพานายกรมาอยู่ที่นี่ทำให้เป็นเรือนรักเรือนชู้เลยสิ

ท่า”เขริการีบใส่ไฟ

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงมักมาก”ภาณุพูดออกมาอย่างเจ็บปวด เขริกายิ้มสะใจก่อนจะหยิบยาผงในกระเป๋าที่พกมา

ด้วยใส่เข้าไปในน้ำหวานจนหมดซอง

 

 

 

 

 

 

“อย่าคิดมากเลยนะคะใหญ่ พวกทาสยังไงก็มีความคิดใฝ่ต่ำเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ดื่มน้ำให้ใจเย็นๆ

ก่อนนะคะ”เขริกาพูดแล้วเอาแก้วน้ำหวานที่รินมาจากเหยือกให้ภาณุ ภาณุรับมันมาก่อนจะดื่มจน

หมดแก้ว

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

เมื่อดื่มไปสักพัก ภาณุก็เริ่มมีอาการร้อนไปทั่วตัวกระสับกระส่าย

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันคะใหญ่เกิดอะไรขึ้นเขมขอดูอาการหน่อย”เขริกาพูดแล้วเบียดตัวเองเข้าไปใกล้ชิดภาณุ

 

 

 

 

 

“ว้าย”เขริการ้องเมื่อภาณุดันเขริกาลงไปนอนกับเตียงก่อนจะซุกไซร้ไปตามตัวของเขริกา เขริกายิ้ม

อย่างพอใจเพราะยาผงที่เธอใส่ไปนั้นคือยากระตุ้นอารมณ์ทาวเพศ ทีนี้เมื่อนันท์มาเห็นก็คงจะต้อง

ตรอมใจแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง พี่ว่าฟางไปตามตัวป๊อปเถอะนี่ก็ค่ำแล้วนะ”โทโมะพูดเมื่อเห็นว่าตอนนี้ค่ำมากแล้ว

 

 

 

 

 

“ผู้ชายของเราไปกับคนอื่นแบบนี้แก้วว่ามันต้องเคลียร์กันยาวนะ”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเดือดดาลแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ะ”เขื่อนที่ยังไม่กลับก็ทรุดลงไปต่อหน้าทุกคน

 

 

 

 

 

“นาย เกิดอะไรขึ้น นายเป็นอะไร”เฟย์ตกใจรีบไปประคองเขื่อนขึ้นมานั่ง

 

 

 

 

 

 

 

“รีบไปเร็ว ไปหาสามีของคุณ เดี๋ยวนี้”เขื่อนพูดแล้วเอามือกุมหัว ภาพที่เขาเห็นคือป๊อปปี้อยู่กับมีน

หน้าตาของเขาหมองคล้ำแล้วเพ้อหาแต่เขริกาตลอด

 

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ยฟาง เราต้องไปหาป๊อปปี้เดี๋ยวนี้”โทโมะพูด ฟางไม่รอช้ารีบขึ้นรถไปกับแก้วและโทโมะทันที

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเธอไปกับชั้นนะ”เขื่อนพูดก่อนจะขับรถอีกคันของตัวเองไปตามหาป๊อปปี้

 

 

 

 

“เพราะมีนแท้ๆเลยทำให้คุณป๊อปทะเลาะกับคุณฟางแบบนี้”มีนพูดแล้วทำหน้าเศร้า

 

 

 

 

 

“ถึงไม่มีคุณมีนฟางก็พาไอ้กั้งนั่นมาที่บ้าน มาหยามน้ำหน้าผมอยู่ดีอย่าเครียดเลยครับ”ป๊อปปี้พูด

ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก ชายหนุ่มหนีมานั่งสงบสติอารมณ์ที่บ้านของมีนแล้วมีนก็ชวนป๊อปปี้ดื่ม

ให้หายเครียดตรงนี้ มีนมองท่าทางของป๊อปปี้ก็ยิ้มเยาะก่อนจะหันไปมองเขริกาที่นั่งข้างภาณุอีกข้าง

ที่ยิ้มอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“พวกชั้นต่ำยังไงก็ใฝ่ต่ำวันยังค่ำ ใหญ่ไม่น่าหลงมันเลย ถ้าใหญ่ยังเลือกเขมใหญ่ก็ไม่ต้องมานั่ง

เสียใจแบบนี้หรอก”เขริกากอดป๊อปปี้ก่อนจะกระซิบข้างหู ทำให้สภาพจิตใจตอนนี้ป๊อปปี้อ่อนแอยิ่ง

หลงไปกับคำพูดของเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรน่ะ”เขื่อนรีบจอดรถแล้ววิ่งเข้ามาในบ้านมีนพร้อมกับเฟย์ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาแส่ไอ้คนทรยศ”เขริกาเห็นเขื่อนพาเฟย์มาก็พูดเสียงแข็งก่อนจะผลักเขื่อนล้มลงทำให้

แจกันที่โชว์อยู่หล่นมาใส่หัวเขื่อนอย่างแรง“นายเป็นยังไงบ้าง”เฟย์ร้องตกใจรีบประคองเขื่อนขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“นี่น่ะหรอคู่แท้ของเขื่อน ถ้านังนี่ไม่เป็นน้องของนังฟางเขื่อนก็คงไม่ช่วยมันหรอกใช่มั้ย”มีนเดินเข้า

มาแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ขอร้องมีน อย่าไปหลงคำผีตัวนั้นอีกได้มั้ย อย่าทำลายป๊อปปี้กับฟางอีก”เขื่อนพยายามพูดแล้วมอง

เขริกาที่คลอเคลียป๊อปปี้ไม่ห่าง“อย่ามาสอดอยากเป็นเหมือนนังโบว์ที่ถูกกั้งจัดการอีกคนก็เชิญ”มีน

พูดแล้วนึกถึงกั้งที่ลากโบว์ไปเมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

 

“มีนจะทำอะไรเขื่อนก็ทำ แต่บอกไว้เลยว่าเขื่อนจะไม่มีวันช่วยพวกมีนอีกแล้ว”เขื่อนโพล่งขึ้นมา

 

 

 

 

 

“ก็ดี ชั้นก็ไม่ต้องการการช่วยเหลือจากแกอีกต่อไปแล้ว เอาล่ะชั้นจะถือว่าชั้นให้รางวัลแกละกันที่แก

ช่วยเหลือเหลนชั้นหลายเรื่องทำให้แกได้สมหวังกับคู่แท้ของแกไงล่ะ”เขริกาพุ่งเข้ามาประจันหน้า

เขื่อนก่อนจะบีบไปที่หัวใจของเขื่อนจนเชื่อนทรุดลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขื่อนเป็นอะไรน่ะเขื่อน”เฟย์ตกใจรีบไปประคองเขื่อนขึ้นมา

 

 

 

 

 

“เฟย์”จู่หัวของเขื่อนก็ไม่มีอะไรนอกจากความต้องการเฟย์ก่อนจะกระชากเฟย์มาแนบลำตัว

 

 

 

 

 

 

“นายเป็นอะไรของนายน่ะ นายตั้งสติสิเขื่อน”เฟย์พูดเมื่อถูกเขื่อนกระชากมาที่ห้องนอนชั้นบนของ

เขา

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ชั้นต้องการเธอ”เขื่อนพูดแล้วซุกไซร้ตามตัวเฟย์อย่างหื่นกระหาย

 

 

 

 

“กรี๊ดด”เฟย์ร้องออกมาเมื่อเขื่อนไม่ใช่เขื่อนคนเดิมก่อนที่จะขัดขืนเขื่อนไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เค้ามีความสุขกันแล้วใหญ่คะ เขาไปมีความสุขกันบ้างเถอะค่ะ”เขริกาพูดก่อนจะเดินนำป๊อปปี้ที่

เหมือนถูกสะกตเดินตามขึ้นไปชั้นบนโดนมีมีนเดินตามขึ้นไปอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

“ทำไมโทรหาทั้งเขื่อนทั้งเฟยืไม่ติดเลยนะ”ฟางพูดอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าคลาดกับรถของเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“นี่ไงข้อความสุดท้ายจากคุณเฟย์ที่ส่งให้คุณโทโมะ เจอกันที่บ้านคุณมีน”แก้วพูด ฟางรีบเอา

นามบัตรที่อยู่ที่ป๊อปปี้เคยให้ไว้ก่อนจะพาทุกคนไปที่บ้านของมีนทันที

 

 

 

 

 

“นั่นไงรถของเขื่อน”แก้วชี้เมื่อลงจากรถมา

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเงียบแบบนี้เนี่ย”โทโมะพูดแล้วมองไปรอบๆบ้าน

 

 

 

 

 

“เขื่อน คุณเฟย์ อยู่ที่ไหนกันคะ”แก้วตะโกนหาทุกคน

 

 

 

 

 

 

“รองเท้าป๊อปปี้”ฟางพึมพำเมื่อเห็นรองเท้าสามีก่อนจะรีบตะโกนหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“รึว่าชั้นบน”โทโมะพูดแล้วทุกคนก็รีบขึ้นไปชั้นบนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ห้องนั้นไม่ได้ล็อคนิ”ฟางเดินขึ้นไปบนห้องแต่เหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างให้เธอเดินมาตรงหน้า

ห้องของมีนที่เปิดแง้มไว้

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

ฟางค่อยๆดันประตูเข้าไปก็ต้องล้อคกับภาพที่เห็นป๊อปปี้และมีนกำลังนัวเนียกันบนเตียงโดยมีเสื้อผ้าของคนทั้งคู่กระจัดกระจายเต็มพื้นด้านล่าง น้ำตาใสๆก็ไหลออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกัน”แก้วที่ตกใจก็โพล่งขึ้นมาอย่างเหลือดอด

 

 

 

 

 

 

“ว้าย อะไรกันคะแห่เข้ามาในบ้านแบบนี้”มีนแกล้งตกใจก่อนจะกระชับผ้าห่มแล้วกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ทำไมป๊อปทำกับฟางแบบนี้”ฟางทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาถามสามี

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ไหนนายบอกว่ารักฟางแล้วนายมาทำแบบนี้ได้ยังไงวะ”โทโมะสงสารน้องสาวก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอหน้าด้านมากเลยนะถึงขั้นล่อลวงคุณป๊อปมาแบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่าคุณป๊อปกับคุณฟางเค้าแต่งงานกัน

แล้วและก็รักกันมากแบบนี้”แก้วโมโหพุ่งไปกระชากตัวมีนแล้วว่าแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเป็นเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

“ล่อลวงอะไรกัน ป๊อปเค้าเต็มใจต่างหาก ก็เพราะว่าเมียที่มีอยู่มันน่าเบื่อ พูดอะไรก็ไม่ฟังแบบนี้ไม่

แปลกหรอกที่สามีเค้าจะรำคาญ แล้วก็เบื่อเร็ว”มีนยิ้มเยาะแล้วมองฟางที่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

อย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“พูดอะไรหน่อยสิวะ เห้ย นั่งเงียบทำไมวะ”โทโมะกระป๊อปปี้มาว่าเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งเงียบ

 

 

 

 

 

 

“ปะ ปวดหัว”ป๊อปปี้เห็นฟางร้องไห้ก็เริ่มปวดหัวอีกครั้ง มีนรีบเข้ามาประคองกอดไว้

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่ไม่ต้องปวดหัวนะ ก็อีแค่พวกทาสชั้นต่ำมาโวยวาย”เขริกากระซิบข้างหูป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ที่บอกรักกันนักรักกันหนา สุดท้ายผู้ชายเค้าก้ไม่สนใจ”มีนเยาะ

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ แก้วตบหน้ามีนหัน

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรน่ะ”ป๊อปปี้กระชากแขนแก้วมาบิดอย่างแรงเมื่อเห็นแก้วตบมีน

 

 

 

 

 

“ป๊อปห่วงมีนขนาดนี้เลยหรอ”ฟางมองป๊อปปี้ที่ไม่สนใจเธอเลยก็ร้องไห้ถาม

 

 

 

 

 

 

“ทำไมป๊อปถึงทำแบบนี้ ทำไม”ฟางร้องไห้ระเบิดอารมณ์ออกมาอีกครั้งก่อนจะเป็นลม โทโมะรีบ

ประคองฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“แก้วเราพาฟางกลับไปก่อนเถอะตอนนี้”โทโมะสั่งแก้วรีบเดินพาฟางออกไปพร้อมโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ สมน้ำหน้า ถึงเวลาแล้วที่ชั้นจะมาทวงคืนคนของชั้น นังนันท์”เขริกามองภาพที่ฟางเป็นลมอย่าง

สะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนันท์ขอตัวกลับเรือนก่อนนะคะคุณหญิง”นันท์กลับมาจากโรงพักก็แวะมาพูดคุยกับคุณหญิง

แขไขสักพักก่อนจะเดินกลับไปที่เรือนริมน้ำ พลางมองหาภาณุที่กลับมาก่อนตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์”จำปาตกใจเมื่อเห็นนันท์มาถึงที่เรือนริมน้ำ

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าจ้ะจำปา หน้าซีดเชียว”นันท์ถามเมื่อเห็นจำปามีท่าทีอึกอักไม่สบตาเธอ นันท์แปลกใจ

ก่อนจะรู้สึกแปลกๆเดินขึ้นไปชั้นบนที่ห้องนอนก็ต้องตกใจที่เห็นภาณุและเขริกานอนอยู่บนเตียงของ

เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน”นันท์อึ้งกับภาพที่เห็นก่อนจะร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“โถ นันท์ ร้องไห้ทำไมกัน ทนไม่ได้สินะที่เห็นใหญ่กับชั้นมีความสุขกัน”เขริกายิ้มเยาะแล้วลูบผม

ภาณุที่หลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ นันท์ไม่เคยคิด”นันท์พูดแล้วปาดน้ำตา

 

 

 

 

 

 

“หรอจ้ะ หึ งั้นก็จำเอาไว้ใส่กะลาหัวโง่ๆของนันท์ด้วยนะว่าที่นี่คือเรือนที่ใหญ่สร้างไว้ให้เธอก็จริง

แต่ยังไงมันก็คือสมบัติของผัวซึ่งเมียแต่งอย่างชั้นมีสิทธิ์ทุกอย่าง พวกเราอย่างจะมีความสุขด้วยกัน

ที่ไหนก็ได้ในที่แห่งนี้ ความจริงถ้าชั้นเป็นนันท์ชั้นก็เสียใจมากจนไม่อยากจะอยู่ที่นี่ คนอะไร หน้า

ด้านหน้าทน”เขริกายิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นนันท์ร้องไห้แล้วมีจำปาคอบประคองไว้ นันท์

มองภาพนันท์แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจจนภาณุเริ่มรู้สึกตัว

 

 

 

 

 

 

 

“นะ นันท์”ภาณุมองสภาพตัวเองและเขริกาและมองหน้านันท์อย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมคุณใหญ่ถึงทำแบบนี้ มานอนด้วยกันที่เรือนริมน้ำ ฮือๆ”นันท์ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาก่อนจะ

รีบวิ่งออกไป

 

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ด้วยเขม”ภาณุจะตามนันท์ไปแต่เขริการั้งภาณุไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรคะ เขมเปล่านะ เราแต่งงานแล้วจะมีความสุขกันที่ไหนก็ได้ไม่เห็นจะแปลก”เขริกาพูดแล้ว

ยิ้มให้ภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ เพราะที่นี่มีไว้ให้ใหญ่กับนันท์”ภาณุพูดแล้วรีบใส่เสือ้ผ้าก่อนจะรีบตามนันท์

ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มี มันจะไม่มีที่ของนังนันท์อีกแล้ว เพราะคนอย่างเขริกาจะไม่ยอมให้นังชั้นต่ำที่ไหนมาแย่งของ

รักไปอย่างแน่นอน”เขริกามองภาณุที่ไม่สนใจตัวเองแล้วออกไปตามนันท์ก็พูดอย่างคับแค้นใจ

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้อาจจะทำให้ใครหลายคนสะเทือนใจ แต่เนื้อเรื่องมันต้องผ่านไป

 

เพราะป๊อปปี้กำลังจะเปลี่ยนไป

 

 

อย่าพึ่งหายกันไปนะๆๆๆๆๆๆ