บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนน่ะ”ภาณุรู้สึกตัวได้ว่าร่างบางที่เขานอนกอดอยู่กำลังลุกขึ้นก็รีบคว้าข้อมือมาและถาม
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันจะเช้าแล้วนะจ้ะ คุณใหญ่ลุกขึ้นแล้วกลับไปเถอะจ้ะเดี๋ยวถ้าคุณเล็ก และคุณเขมตื่นแล้วไม่
เห็นคุณใหญ่มันจะไม่ดี”นันท์พูดเพราะเมื่อคืนเธออยู่ในห้องนี้กับภาณุทั้งคืนและถูกภาณุลงโทษเธอ
ด้วยตัวของเขาหลายต่อหลายครั้งกว่าจะหยุดก็ใกล้มืดแล้ว นันท์เริ่มรู้สึกตัวถึงความอายเมื่อเธอและ
ภาณุไม่สวมเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้นก็แอบดึงผ้าห่มมาคลุมตัว
 
 
 
 
 
 
“จะปิดทำไมล่ะ เมื่อคืนชั้นกับเธอเราก็เห็นกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ไฝเธออยู่ตรงไหนบ้าง
ทรวดทรงองเอวเธอเป็นยังไง ชั้นรู้หมดล่ะน่า”ภาณุเหล่มองนันท์ที่ห่อตัวเองในผ้าห่มด้วยความอาย
ก็ดึงนันท์มากอดและพูด
 
 
 
 
 
 
“ยะ อย่าจ้ะ นันท์ไม่ไหวแล้ว คุณใหญ่พอเถอะนะจ้ะ”นันท์หน้าแดงจัดและพยายามขอร้องชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
“คิดเรอะว่าถ้าชั้นปล่อยเธอไปชั้นจะไม่ทำอะไรอีก ตราบใดที่เธอคือทาสของชั้น และยังมีผู้ชายมาก
หน้าหลายตามาเกี่ยวพันเธอแบบนี้อีก ชั้นก็จะลงโทษเธอแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนไม่เหลือชิ้นดีกลับไป
หาคนรักของเธอเลย”ภาณุว่า ทำให้นันท์นึกถึงหน้าของกร จริงอยู่ที่ภาณุข่มขืนและนอนกับเธอ
หลายครั้ง แต่เมื่อคืนนี้เธอเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอเองก็รู้สึกดีกับสิ่งที่ภาณุปรนเปรอให้ หน้า
ของกรผุดเข้ามา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็แล่นเข้ามาในหัวนันท์ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“เธอนี่มันน้ำตาไหลเป็นก๊อกรึไง ร้องไห้ตลอดแบบนี้”ภาณุเห็นนันท์ร้องไห้ก็รีบว่า
 
 
 
 
 
“ปะ เปล่าจ้ะ นันท์จะไม่ร้องไห้อีกแล้ว”นันท์ขืนตัวเองออกจากภาณุและปาดน้ำตาทิ้ง
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่เชื่อ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปจูบที่แก้มเพื่อซับน้ำตาก่อนจะไล้ลงที่ปากเรียว ชายหนุ่มจูบร่าง
บางอยู่เนิ่นนาน
 
 
 
 
 
 
 
“พะ พอเถอะจ้ะ คุณใหญ่รีบใส่เสื้อผ้าเถอะจ้ะ”นันท์ที่เกือบจะเคลิ้มรสจูบนี้ก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ หึๆ แล้วทีหลังชั้นจะมาใช้บริการใหม่”ภาณุพูดและลุกไปใส่เสื้อผ้าเช่นเดียวกับนันท์ก่อนจะเดิน
ออกมาจาห้องพักคนใช้ในตอนเช้ามืดแล้วกลับขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องพัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เมื่อคืนพี่ใหญ่ไปไหนมาคะ เล็กตื่นมากลางดึกเล็กเห็นเตียงห้องพี่ใหญ่ว่างอยู่”คุณเล็กพูดเมื่อเห็น
ภาณุเดินลงจากชั้นบนในตอนเกือบเที่ยง“เมื่อคืนพวกชั้นเอาแกไปนอนที่ห้องแล้วแกยังจะลุกไป
ไหนอีกไอ้ใหญ่”กวินถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
เคร้ง นันท์ที่กำลังเสิร์ฟชาให้ทุกคนอยู่ได้ยินก็ทำช้อนชาหล่นก่อนจะรีบเก็บ
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย แม่นี่ก็อีกคน ซุ่มซ่ามอะไรนักหนา”คุณเล็กหันไปมองนันท์แล้วพูดออกมาด้วยความรำคาญ
 
 
 
 
 
“ว่าไงคะใหญ่ ใหญ่ออกไปไหนมาคะเมื่อคืนนี้”เขริการีบถามภาณุ
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เมื่อคืนใหญ่ตื่นมากลางดึกน่ะ สงสัยดื่มหนักไปหน่อยเลยไปอ้วกที่ห้องน้ำ ยัยเล็กเองก็ดูแค่
เตียงของพี่ไม่ใช่รึไง พี่น่ะอยู่ที่ห้องน้ำ”ใหญ่รีบพูดโกหกและสร้างเรื่องใหม่ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้ว ละนี่ใหญ่ค่อยยังชั่วรึยังคะ รึว่าทานอะไรแก้แฮงค์มั้ยคะ”เขริการีบถามไถ่ภาณุก่อนจะลุก
ขึ้นไปแล้วทำหน้าที่รินชาให้กับภาณุแทนนันท์ แวบหนึ่งนันท์เห็นเขริกาที่ใส่ใจดูแลภาณุดีก็รู้สึกผิด
เหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
“ใหญ่คะ มาถ่ายรูปด้วยกันสิคะ กวิน ถ่ายรูปให้หน่อยสิ”เขริกาพูดเมื่อเดินมาถึงจุดชมวิวแล้วยื่น
กล้องถ่ายรูปให้กวินถ่ายรูป ทั้งคู่ถ่ายรูปกัน โดยที่ภาณุโอบเอวคนรักด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มนันท์มอง
ภาพนั้นแล้วถึงกับซึม
 
 
 
 
 
 
 
“แดดแรงแบบนี้มายืนกลางแดดแบบนี้ได้ยังไง”ปลื้มพูดแล้วเดินมายืนข้างนันท์ ภาณุเห็นก็หน้าตึง
 
 
 
 
 
 
“ใหญ่คะ ยิ้มหน่อยสิคะ มีอะไรรึเปล่า”เขริกาเห็นภาณุไม่ยิ้มเหมือนเดิมก็รีบพูด
 
 
 
 
 
“เปล่าจ้ะเขม ตรงนี้แดดมันแรงแล้วเราลงไปกันเถอะนะ เดี๋ยวเขมจะผิวเสียเอา”ภาณุพูดแล้วเอาผ้า
มาคลุมไหล่ให้เขริกาก่อนจะโอบเขริกาเดินผ่านหน้านันท์และปลื้มไปโดยไม่ชายตามองเลย
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่านันท์ทำไมหน้าซีดๆเชียว ไม่สบายหรอ”ปลื้มถามนันท์ด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
“ปะ เปล่าจ้ะ คุณปลื้มเราลงกันไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวตามพวกคุณๆไม่ทัน”นันท์ได้สติก็รีบพูดก่อนจะเดิน
ไป
 
 
 
 
 
 
“ถ้ากลับไปเนี่ย พี่กวินกับพี่มดอย่าลืมมาเที่ยวที่บ้านของเรานะคะ”คุณเล็กพูดเมื่อทุกคนกำลัง
เตรียมตัวกลับ
 
 
 
 
 
“เอางั้นสิ เพราะบ้านนี้เจ้านายก็สวย คนใช้ก็สวย น่าสนแบบนี้ต้องไปอยู่แล้ว”กวินพูดแล้วมองคุณ
เล็กสลับกับนันท์ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
 
 
 
 
 
 
“พอเลยกวิน นายนี่มันเสือผู้หญิงจริงๆ”ปลื้มมองเพื่อนแล้วส่ายหน้าเบาๆ
 
 
 
 
 
“หึๆแล้วใครจะไปเหมือนแก ปลื้ม ม้ามืดแค่คืนเดียวสนิทกับแม่สาวใช้คนสวยซะละ เอ รึว่าเมื่อคืน
ช่วยกันเก็บของแล้วไปเก็บกันถึงไหนต่อไหนซะล่ะ”กวินพูดแล้วมองไปทางปลื้มที่มองแต่นันท์
ภาณุได้ยินก็ชะงักคิดถึงเรื่องเมื่อคืนของเขาและนันท์ก่อนจะลอบมองนันท์ที่ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใหญ่คะมองอะไรอยู่คะ ขึ้นรถเถอะค่ะ”เขริกาเห็นสายตาของภาณุมองไปที่นันท์ก็รีบพูดก่อนจะดึง
ภาณุขึ้นรถไป แล้วรถของพวกภาณุก็ขับมาถึงเรือนจันทร์เจ้าโดยมีรถของพวกกวินขับตามมาอีกคัน
 
 
 
 
 
 
 
“ไว้ชั้นจะแวะมาหาเธออีกนะนันท์ ชั้นจะมาดูซิว่าครั้งต่อไปเธอจะยิ้มให้กับชั้นได้รึยัง”ปลื้มพูดเมื่อ
เห็นนันท์ที่ซึมตั้งแต่ประจวบคีรีขันธ์จนถึงกรุงเทพ ทำให้เค้าอดสงสัยไม่ได้ว่าในใจของนันท์มีอะไรรึ
เปล่า
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องหรอกปลื้ม อีแค่คนใช้ ไม่จำเป็นต้องมาหาบ่อย เพราะแค่นี้ผู้ชายก็โร่มาตามตัวที่นี่ก็เยอะ
แล้ว”คุณเล็กว่า
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ แล้วนี่คนรักเธอไปไหนแล้วล่ะนันท์ ไปต่างจังหวัดแบบนี้เธอบอกคนรักของเธอรึยังว่ากลับมา
แล้ว”เขริกาพูดเมื่อลงรถมา ก่อนจะแอบยิ้มเยาะโดยไม่รู้เลยว่าคนที่เธอควงตอนนี้แทบจะพุ่งไป
จัดการกร และผู้ชายที่มารุมล้อมนันท์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่นันท์แย่แล้วจ้ะ วันก่อนที่พี่นันท์ไปต่างจังหวัดเพื่อนที่ทำงานพี่กรมาบอกว่าพี่กรถูกรถชนตอนนี้
อยู่ที่โรงพยาบาลจ้ะ”จำปารีบวิ่งมาหานันท์แล้วพูดอย่างร้อนรน
 
 
 
 
 
“พี่กร พวกคุณๆนันท์ขอลาไปดูพี่กรที่โรงพยาบาลก่อนนะจ้ะ เดี๋ยวนันท์จะรีบกลับมา”นันท์พูดแล้ว
รีบวิ่งไปนอกบ้านกับจำปาเพื่อโบกสามล้อไปหาคนรักทันที
 
 
 
 
 
 
“อุ้ย พูดไม่ทันขาดคำไปหาผู้ชายอีกแล้ว”คุณเล็กรีบว่า
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่คนรักของนันท์เค้าจะเป็นอะไรมากรึเปล่าน่ะ”ปลื้มเห็นท่าทีของนันท์และจำปาก็นึกห่วงคนรัก
ของนันท์
 
 
 
 
 
 
“ยังจะไปสนใจมันอีกนะปลื้ม เดี๋ยวไปถึงก็คงจะกอดกันให้ฉ่ำหายคิดถึงกันล่ะน่า พวกเราน่ะกลับกัน
ได้แล้วให้ใหญ่เค้าอยู่กับเขมบ้างเถอะ”มดรีบพูดก่อนะดึงเพื่อนชายทั้ง2ของตัวเองกลับไปทันที
 
 
 
 
 
 
“ผู้หญิงมักมาก”ภาณุมองนันท์ที่ออกไปแล้วก็พึมพำเบาๆ เขริกามองภาณุที่ทำหน้าตาไม่พอใจเมื่อ
นันท์ไปหากร เป็นห่วงกรแบบนั้นก็นิ่วหน้าและเริ่มสงสัยพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของคู่หมั้น
 
 
 
 
 
 
“พี่ไม่เป็นไรหรอกนันท์ พี่แค่ฟกช้ำแค่นี้เอง จำปาก็พูดให้นันท์ตกอกตกใจไปได้”กรพูดเมื่อนันท์รีบ
มาหาเขาที่โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
“ได้ยังไงจ้ะนันท์เป็นห่วงพี่มากนะจ้ะ พี่โดนรถชนนันท์ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา”นันท์พูดแล้วกุมมือคน
รัก
 
 
 
 
 
“ตัวพี่ไม่เป็นไรหรอกนะนันท์แต่ใจพี่จะเป็นก็ต่อเมื่อเห็นนันท์โดนทำร้าย ไปต่างจังหวัดกับพวกคุณๆ
ใจร้ายพวกนั้นเค้าทำอะไรนันท์บ้างล่ะ หืม”กรเลื่อนมือไปกุมมือนันท์แล้วถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก”นันท์ย้อนนึกถึงคืนที่เธอมีอะไรกับภาณุอีกครั้งโดยที่ครั้งนี้เธอเองก็
สมยอมด้วย ความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจเธอ ตอนนี้เธอได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงหลายใจ มักมากอย่างที่
พวกภาณุว่าแล้วสินะ
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วพี่เป็นห่วงนันท์มากนะ พี่เก็บเงินใกล้ครบแล้ว นันท์รอก่อนนะพี่จะไปไถ่ตัวนันท์
เอง”กรพูดแล้วดึงนันท์ไปกอดด้วยความรัก โดยที่นันท์ได้ยินเช่นนั้นก็น้ำตาไหลออกมาด้วยความ
รู้สึกผิดต่อกร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืม”ฟางที่กำลังนอนหลับบนเตียงเริ่มรู้สึกเมื่อมีใครคนหนึ่งกำลังซุกไซร้ตามตัว
 
 
 
 
 
 
“ว้าย ป๊อป อะไรเนี่ย”เมื่อลืมตาฟางต้องร้องเพราะป๊อปปี้กำลังคร่อมร่างเธอและถอดชุดเดรสของเธอ
ออก
 
 
 
 
 
 
“เอ้าฟางไม่เคยดูเรื่องเจ้าหญิงนิทราหรอที่เจ้าชายปลุกเจ้าหญิงไง”ป๊อปปี้พูดและยิ้ม
 
 
 
 
 
“จะบ้าเรอะ เค้าแค่จูบ ไม่ใช่ปล้ำ”ฟางหน้าแดงรีบพูดก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
 
 
 
 
 
 
“555เอ้าก็ขอลงโทษหน่อยสิ คนร้ายทำป๊อปหึง ป๊อปโกรธแบบนี้ต้องลงโทษ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอด
ฟางก่อนจะหอมแก้ม ฟางชะงักนึกถึงฝันเมื่อกี้ที่เห็นภาณุปล้ำนันท์เป็นการลงโทษ
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปอ่ะแล้วนี่เลิกงานไวหรอคะ”ฟางเปลี่ยนเรื่องคุย
 
 
 
 
 
“จ้ะ เออตอนป๊อปเข้ามาในห้องเหมือนแก้วบอกว่าไปวัดกันมาหรอ แล้วเป็นไง”ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปหลวงตาที่โน่นบอกว่าสิ่งที่ฟางฝันถึงมันคือเรื่องจริงของพวกเรา ชาติก่อนนันท์คือฟาง คุณ
ใหญ่คือป๊อปจริงๆ แต่ตอนนี้กำลังมีเจ้ากรรมนายเวรมาตามเอาคืนพวกเราอยู่”ฟางรีบเล่าเรื่องที่ไปวัด
ให้ป๊อปปี้ฟัง
 
 
 
 
 
 
“ฟาง นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้วนะยังคิดมากอีก หลวงตาพูดไปอาจจะอยากให้ฟางทำบุญเข้าวัด
เข้าเยอะๆล่ะสิ นี่ตะกรุดนี่อะไร เสียเงินซื้อมาอีกล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบตะกรุดข้อมือที่วางอยู่ตรง
โต๊ะข้างเตียงแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
“เปล่าไม่ได้เสียนะ หลวงตาเค้าให้มาบอกว่าพวกเรากำลังมีเคราะห์ ป๊อปรึว่าชาติที่แล้วฟางไปแย่ง
ป๊อปมากจากคุณเขมแน่ๆ ตอนนี้เค้าอาจจะมาเอาคืนเราอยู่ก็ได้นะ”ฟางกังวล
 
 
 
 
 
 
“เรื่องของชาติแล้วก็ปล่อยเป็นเรื่องชาติแล้วสิจะเก็บเอามาคิดทำไมกัน ฟางปัจจุบันคือเรานะ มีป๊อป
มีฟาง จะคุณใหญ่ คุณเขม หรือนันท์อะไรป๊อปไม่สนใจทั้งนั้น เลิกยึดอดีตบ้าๆนี่เถอะ”ป๊อปปี้พูด
อย่างไม่ค่อยเชื่อ ฟางมองสามีนิ่งๆ เธอรู้ว่าป๊อปปี้คือคนสมัยใหม่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เธอ
เองก็ไม่เชื่อ แต่ฝันที่เธอเห็นทุกคืนตั้งแต่แต่งงานกับป๊อปปี้ล่ะคืออะไร
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิแล้วเลิกงานไวแบบนี้คุณมีนไม่ว่าหรอป๊อป”ฟางถาม ป๊อปปี้ไม่ตอบแต่ยิ้มนิดๆก่นจะเดินจูงมือ
ฟางมาชั้นล้าง ฟางอึ้งเมื่อบริเวณลานกว้างริมน้ำถูกจัดไปด้วยดอกไม้และเทียนหอมมากมาย และมี
โต๊ะดินเนอร์ริมน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้ขอลางานครึ่งวันไปเหมาดอกไม้อย่างที่คนแถวนี้ชอบ มาจัด คนอะไรขี้เซา สามีกลับมาจากที่
ทำงานตั้งแต่เช้ายังหลับไม่รู้เรื่องอีก ระวังเถอะ คืนนี้จะนอนไม่หลับ”ป๊อปปี้พูด ฟางยิ้มออกมาก่อน
จะเขย่งตัวจูบสามี
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้านอนไม่หลับก็ให้ป๊อปทำให้หลับสิ”ฟางพูดแล้วยิ้มๆป๊อปปี้ถึงกับหน้าแดงจัด
 
 
 
 
 
 
“ทีหลังเราะไม่โกรธข้ามวันอีกแล้วเนาะฟาง ไม่ใช่แค่ฟางที่ทุกข์ใจ ป๊อปเองก็ไม่มีความสุขเลยที่เรา
ทะเลาะกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วดึงฟางไปกอดแน่น เขายอมรับว่าหึงกั้งอย่างไม่มีสาเหตุแต่ก็ไม่สบายใจ
ด้วยที่ทะเลาะกับฟางแบบนั้น
 
 
 
 
 
 
“งั้นทีหลังถ้าเราไม่เข้าใจกันเราจะต้องหันหน้ามาคุยกันดีๆเนาะ”ฟางกอดตอบและพูดกับสามี ป๊อปปี้
ยิ้มออกมาก่อนจะพาฟางมานั่งทานอาหารเย็นด้วยกันริมน้ำอย่างมีความสุข
 
 
 
 
 
 
“ไม่รู้ว่าฟางเค้าจะเชื่อในสิ่งที่หลวงตาบอกวันนี้รึเปล่านะคะคุณท่าน”แก้วยืนมองฟางและป๊อปปี้อยู่ที่
ระเบียงตึกกับย่าจำปาแล้วพูด กลังจากเล่าเรื่องตอนเช้าที่วัดให้ย่าจำปาฟัง
 
 
 
 
 
 
“มันก็ขึ้นอยู่กับตัวพวกเค้าเองว่าจะเชื่อไม่เชื่อ ถ้าพวกเค้ารักและเชื่อใจกันต่อให้มีเรื่องร้ายๆอะไร
เข้ามานะยังไงก็ทำอะไรพวกเค้าไม่ได้หรอก”ย่าจำปาพูดแล้วมองไปที่ป๊อปปี้และฟางที่อยู่ริมน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
ชาตินี้เค้าคืนดีกันแล้วแต่เห้อ พระเอกดันไม่เชื่อหลวงตาซะด้วยสิ
 
 
ส่วนชาติก่อนเอาละไง นันท์หวั่นไหวซะแล้ว
 
งานนี้เป็นไงต้องติดตามมมมม