บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะ”ภาณุรู้สึกตัวได้ว่าร่างบางที่เขานอนกอดอยู่กำลังลุกขึ้นก็รีบคว้าข้อมือมาและถาม

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันจะเช้าแล้วนะจ้ะ คุณใหญ่ลุกขึ้นแล้วกลับไปเถอะจ้ะเดี๋ยวถ้าคุณเล็ก และคุณเขมตื่นแล้วไม่

เห็นคุณใหญ่มันจะไม่ดี”นันท์พูดเพราะเมื่อคืนเธออยู่ในห้องนี้กับภาณุทั้งคืนและถูกภาณุลงโทษเธอ

ด้วยตัวของเขาหลายต่อหลายครั้งกว่าจะหยุดก็ใกล้มืดแล้ว นันท์เริ่มรู้สึกตัวถึงความอายเมื่อเธอและ

ภาณุไม่สวมเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้นก็แอบดึงผ้าห่มมาคลุมตัว

 

 

 

 

 

 

“จะปิดทำไมล่ะ เมื่อคืนชั้นกับเธอเราก็เห็นกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ไฝเธออยู่ตรงไหนบ้าง

ทรวดทรงองเอวเธอเป็นยังไง ชั้นรู้หมดล่ะน่า”ภาณุเหล่มองนันท์ที่ห่อตัวเองในผ้าห่มด้วยความอาย

ก็ดึงนันท์มากอดและพูด

 

 

 

 

 

 

“ยะ อย่าจ้ะ นันท์ไม่ไหวแล้ว คุณใหญ่พอเถอะนะจ้ะ”นันท์หน้าแดงจัดและพยายามขอร้องชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“คิดเรอะว่าถ้าชั้นปล่อยเธอไปชั้นจะไม่ทำอะไรอีก ตราบใดที่เธอคือทาสของชั้น และยังมีผู้ชายมาก

หน้าหลายตามาเกี่ยวพันเธอแบบนี้อีก ชั้นก็จะลงโทษเธอแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนไม่เหลือชิ้นดีกลับไป

หาคนรักของเธอเลย”ภาณุว่า ทำให้นันท์นึกถึงหน้าของกร จริงอยู่ที่ภาณุข่มขืนและนอนกับเธอ

หลายครั้ง แต่เมื่อคืนนี้เธอเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอเองก็รู้สึกดีกับสิ่งที่ภาณุปรนเปรอให้ หน้า

ของกรผุดเข้ามา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็แล่นเข้ามาในหัวนันท์ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่มันน้ำตาไหลเป็นก๊อกรึไง ร้องไห้ตลอดแบบนี้”ภาณุเห็นนันท์ร้องไห้ก็รีบว่า

 

 

 

 

 

“ปะ เปล่าจ้ะ นันท์จะไม่ร้องไห้อีกแล้ว”นันท์ขืนตัวเองออกจากภาณุและปาดน้ำตาทิ้ง

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่เชื่อ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปจูบที่แก้มเพื่อซับน้ำตาก่อนจะไล้ลงที่ปากเรียว ชายหนุ่มจูบร่าง

บางอยู่เนิ่นนาน

 

 

 

 

 

 

 

“พะ พอเถอะจ้ะ คุณใหญ่รีบใส่เสื้อผ้าเถอะจ้ะ”นันท์ที่เกือบจะเคลิ้มรสจูบนี้ก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ หึๆ แล้วทีหลังชั้นจะมาใช้บริการใหม่”ภาณุพูดและลุกไปใส่เสื้อผ้าเช่นเดียวกับนันท์ก่อนจะเดิน

ออกมาจาห้องพักคนใช้ในตอนเช้ามืดแล้วกลับขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องพัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อคืนพี่ใหญ่ไปไหนมาคะ เล็กตื่นมากลางดึกเล็กเห็นเตียงห้องพี่ใหญ่ว่างอยู่”คุณเล็กพูดเมื่อเห็น

ภาณุเดินลงจากชั้นบนในตอนเกือบเที่ยง“เมื่อคืนพวกชั้นเอาแกไปนอนที่ห้องแล้วแกยังจะลุกไป

ไหนอีกไอ้ใหญ่”กวินถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

เคร้ง นันท์ที่กำลังเสิร์ฟชาให้ทุกคนอยู่ได้ยินก็ทำช้อนชาหล่นก่อนจะรีบเก็บ

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย แม่นี่ก็อีกคน ซุ่มซ่ามอะไรนักหนา”คุณเล็กหันไปมองนันท์แล้วพูดออกมาด้วยความรำคาญ

 

 

 

 

 

“ว่าไงคะใหญ่ ใหญ่ออกไปไหนมาคะเมื่อคืนนี้”เขริการีบถามภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เมื่อคืนใหญ่ตื่นมากลางดึกน่ะ สงสัยดื่มหนักไปหน่อยเลยไปอ้วกที่ห้องน้ำ ยัยเล็กเองก็ดูแค่

เตียงของพี่ไม่ใช่รึไง พี่น่ะอยู่ที่ห้องน้ำ”ใหญ่รีบพูดโกหกและสร้างเรื่องใหม่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว ละนี่ใหญ่ค่อยยังชั่วรึยังคะ รึว่าทานอะไรแก้แฮงค์มั้ยคะ”เขริการีบถามไถ่ภาณุก่อนจะลุก

ขึ้นไปแล้วทำหน้าที่รินชาให้กับภาณุแทนนันท์ แวบหนึ่งนันท์เห็นเขริกาที่ใส่ใจดูแลภาณุดีก็รู้สึกผิด

เหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่คะ มาถ่ายรูปด้วยกันสิคะ กวิน ถ่ายรูปให้หน่อยสิ”เขริกาพูดเมื่อเดินมาถึงจุดชมวิวแล้วยื่น

กล้องถ่ายรูปให้กวินถ่ายรูป ทั้งคู่ถ่ายรูปกัน โดยที่ภาณุโอบเอวคนรักด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มนันท์มอง

ภาพนั้นแล้วถึงกับซึม

 

 

 

 

 

 

 

“แดดแรงแบบนี้มายืนกลางแดดแบบนี้ได้ยังไง”ปลื้มพูดแล้วเดินมายืนข้างนันท์ ภาณุเห็นก็หน้าตึง

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่คะ ยิ้มหน่อยสิคะ มีอะไรรึเปล่า”เขริกาเห็นภาณุไม่ยิ้มเหมือนเดิมก็รีบพูด

 

 

 

 

 

“เปล่าจ้ะเขม ตรงนี้แดดมันแรงแล้วเราลงไปกันเถอะนะ เดี๋ยวเขมจะผิวเสียเอา”ภาณุพูดแล้วเอาผ้า

มาคลุมไหล่ให้เขริกาก่อนจะโอบเขริกาเดินผ่านหน้านันท์และปลื้มไปโดยไม่ชายตามองเลย

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่านันท์ทำไมหน้าซีดๆเชียว ไม่สบายหรอ”ปลื้มถามนันท์ด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

“ปะ เปล่าจ้ะ คุณปลื้มเราลงกันไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวตามพวกคุณๆไม่ทัน”นันท์ได้สติก็รีบพูดก่อนจะเดิน

ไป

 

 

 

 

 

 

“ถ้ากลับไปเนี่ย พี่กวินกับพี่มดอย่าลืมมาเที่ยวที่บ้านของเรานะคะ”คุณเล็กพูดเมื่อทุกคนกำลัง

เตรียมตัวกลับ

 

 

 

 

 

“เอางั้นสิ เพราะบ้านนี้เจ้านายก็สวย คนใช้ก็สวย น่าสนแบบนี้ต้องไปอยู่แล้ว”กวินพูดแล้วมองคุณ

เล็กสลับกับนันท์ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

 

 

 

 

 

 

“พอเลยกวิน นายนี่มันเสือผู้หญิงจริงๆ”ปลื้มมองเพื่อนแล้วส่ายหน้าเบาๆ

 

 

 

 

 

“หึๆแล้วใครจะไปเหมือนแก ปลื้ม ม้ามืดแค่คืนเดียวสนิทกับแม่สาวใช้คนสวยซะละ เอ รึว่าเมื่อคืน

ช่วยกันเก็บของแล้วไปเก็บกันถึงไหนต่อไหนซะล่ะ”กวินพูดแล้วมองไปทางปลื้มที่มองแต่นันท์

ภาณุได้ยินก็ชะงักคิดถึงเรื่องเมื่อคืนของเขาและนันท์ก่อนจะลอบมองนันท์ที่ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่คะมองอะไรอยู่คะ ขึ้นรถเถอะค่ะ”เขริกาเห็นสายตาของภาณุมองไปที่นันท์ก็รีบพูดก่อนจะดึง

ภาณุขึ้นรถไป แล้วรถของพวกภาณุก็ขับมาถึงเรือนจันทร์เจ้าโดยมีรถของพวกกวินขับตามมาอีกคัน

 

 

 

 

 

 

 

“ไว้ชั้นจะแวะมาหาเธออีกนะนันท์ ชั้นจะมาดูซิว่าครั้งต่อไปเธอจะยิ้มให้กับชั้นได้รึยัง”ปลื้มพูดเมื่อ

เห็นนันท์ที่ซึมตั้งแต่ประจวบคีรีขันธ์จนถึงกรุงเทพ ทำให้เค้าอดสงสัยไม่ได้ว่าในใจของนันท์มีอะไรรึ

เปล่า

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องหรอกปลื้ม อีแค่คนใช้ ไม่จำเป็นต้องมาหาบ่อย เพราะแค่นี้ผู้ชายก็โร่มาตามตัวที่นี่ก็เยอะ

แล้ว”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ แล้วนี่คนรักเธอไปไหนแล้วล่ะนันท์ ไปต่างจังหวัดแบบนี้เธอบอกคนรักของเธอรึยังว่ากลับมา

แล้ว”เขริกาพูดเมื่อลงรถมา ก่อนจะแอบยิ้มเยาะโดยไม่รู้เลยว่าคนที่เธอควงตอนนี้แทบจะพุ่งไป

จัดการกร และผู้ชายที่มารุมล้อมนันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์แย่แล้วจ้ะ วันก่อนที่พี่นันท์ไปต่างจังหวัดเพื่อนที่ทำงานพี่กรมาบอกว่าพี่กรถูกรถชนตอนนี้

อยู่ที่โรงพยาบาลจ้ะ”จำปารีบวิ่งมาหานันท์แล้วพูดอย่างร้อนรน

 

 

 

 

 

“พี่กร พวกคุณๆนันท์ขอลาไปดูพี่กรที่โรงพยาบาลก่อนนะจ้ะ เดี๋ยวนันท์จะรีบกลับมา”นันท์พูดแล้ว

รีบวิ่งไปนอกบ้านกับจำปาเพื่อโบกสามล้อไปหาคนรักทันที

 

 

 

 

 

 

“อุ้ย พูดไม่ทันขาดคำไปหาผู้ชายอีกแล้ว”คุณเล็กรีบว่า

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่คนรักของนันท์เค้าจะเป็นอะไรมากรึเปล่าน่ะ”ปลื้มเห็นท่าทีของนันท์และจำปาก็นึกห่วงคนรัก

ของนันท์

 

 

 

 

 

 

“ยังจะไปสนใจมันอีกนะปลื้ม เดี๋ยวไปถึงก็คงจะกอดกันให้ฉ่ำหายคิดถึงกันล่ะน่า พวกเราน่ะกลับกัน

ได้แล้วให้ใหญ่เค้าอยู่กับเขมบ้างเถอะ”มดรีบพูดก่อนะดึงเพื่อนชายทั้ง2ของตัวเองกลับไปทันที

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงมักมาก”ภาณุมองนันท์ที่ออกไปแล้วก็พึมพำเบาๆ เขริกามองภาณุที่ทำหน้าตาไม่พอใจเมื่อ

นันท์ไปหากร เป็นห่วงกรแบบนั้นก็นิ่วหน้าและเริ่มสงสัยพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของคู่หมั้น

 

 

 

 

 

 

“พี่ไม่เป็นไรหรอกนันท์ พี่แค่ฟกช้ำแค่นี้เอง จำปาก็พูดให้นันท์ตกอกตกใจไปได้”กรพูดเมื่อนันท์รีบ

มาหาเขาที่โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

“ได้ยังไงจ้ะนันท์เป็นห่วงพี่มากนะจ้ะ พี่โดนรถชนนันท์ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา”นันท์พูดแล้วกุมมือคน

รัก

 

 

 

 

 

“ตัวพี่ไม่เป็นไรหรอกนะนันท์แต่ใจพี่จะเป็นก็ต่อเมื่อเห็นนันท์โดนทำร้าย ไปต่างจังหวัดกับพวกคุณๆ

ใจร้ายพวกนั้นเค้าทำอะไรนันท์บ้างล่ะ หืม”กรเลื่อนมือไปกุมมือนันท์แล้วถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก”นันท์ย้อนนึกถึงคืนที่เธอมีอะไรกับภาณุอีกครั้งโดยที่ครั้งนี้เธอเองก็

สมยอมด้วย ความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจเธอ ตอนนี้เธอได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงหลายใจ มักมากอย่างที่

พวกภาณุว่าแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วพี่เป็นห่วงนันท์มากนะ พี่เก็บเงินใกล้ครบแล้ว นันท์รอก่อนนะพี่จะไปไถ่ตัวนันท์

เอง”กรพูดแล้วดึงนันท์ไปกอดด้วยความรัก โดยที่นันท์ได้ยินเช่นนั้นก็น้ำตาไหลออกมาด้วยความ

รู้สึกผิดต่อกร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางที่กำลังนอนหลับบนเตียงเริ่มรู้สึกเมื่อมีใครคนหนึ่งกำลังซุกไซร้ตามตัว

 

 

 

 

 

 

“ว้าย ป๊อป อะไรเนี่ย”เมื่อลืมตาฟางต้องร้องเพราะป๊อปปี้กำลังคร่อมร่างเธอและถอดชุดเดรสของเธอ

ออก

 

 

 

 

 

 

“เอ้าฟางไม่เคยดูเรื่องเจ้าหญิงนิทราหรอที่เจ้าชายปลุกเจ้าหญิงไง”ป๊อปปี้พูดและยิ้ม

 

 

 

 

 

“จะบ้าเรอะ เค้าแค่จูบ ไม่ใช่ปล้ำ”ฟางหน้าแดงรีบพูดก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

 

 

 

 

 

 

“555เอ้าก็ขอลงโทษหน่อยสิ คนร้ายทำป๊อปหึง ป๊อปโกรธแบบนี้ต้องลงโทษ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอด

ฟางก่อนจะหอมแก้ม ฟางชะงักนึกถึงฝันเมื่อกี้ที่เห็นภาณุปล้ำนันท์เป็นการลงโทษ

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปอ่ะแล้วนี่เลิกงานไวหรอคะ”ฟางเปลี่ยนเรื่องคุย

 

 

 

 

 

“จ้ะ เออตอนป๊อปเข้ามาในห้องเหมือนแก้วบอกว่าไปวัดกันมาหรอ แล้วเป็นไง”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปหลวงตาที่โน่นบอกว่าสิ่งที่ฟางฝันถึงมันคือเรื่องจริงของพวกเรา ชาติก่อนนันท์คือฟาง คุณ

ใหญ่คือป๊อปจริงๆ แต่ตอนนี้กำลังมีเจ้ากรรมนายเวรมาตามเอาคืนพวกเราอยู่”ฟางรีบเล่าเรื่องที่ไปวัด

ให้ป๊อปปี้ฟัง

 

 

 

 

 

 

“ฟาง นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้วนะยังคิดมากอีก หลวงตาพูดไปอาจจะอยากให้ฟางทำบุญเข้าวัด

เข้าเยอะๆล่ะสิ นี่ตะกรุดนี่อะไร เสียเงินซื้อมาอีกล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบตะกรุดข้อมือที่วางอยู่ตรง

โต๊ะข้างเตียงแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

“เปล่าไม่ได้เสียนะ หลวงตาเค้าให้มาบอกว่าพวกเรากำลังมีเคราะห์ ป๊อปรึว่าชาติที่แล้วฟางไปแย่ง

ป๊อปมากจากคุณเขมแน่ๆ ตอนนี้เค้าอาจจะมาเอาคืนเราอยู่ก็ได้นะ”ฟางกังวล

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของชาติแล้วก็ปล่อยเป็นเรื่องชาติแล้วสิจะเก็บเอามาคิดทำไมกัน ฟางปัจจุบันคือเรานะ มีป๊อป

มีฟาง จะคุณใหญ่ คุณเขม หรือนันท์อะไรป๊อปไม่สนใจทั้งนั้น เลิกยึดอดีตบ้าๆนี่เถอะ”ป๊อปปี้พูด

อย่างไม่ค่อยเชื่อ ฟางมองสามีนิ่งๆ เธอรู้ว่าป๊อปปี้คือคนสมัยใหม่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เธอ

เองก็ไม่เชื่อ แต่ฝันที่เธอเห็นทุกคืนตั้งแต่แต่งงานกับป๊อปปี้ล่ะคืออะไร

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิแล้วเลิกงานไวแบบนี้คุณมีนไม่ว่าหรอป๊อป”ฟางถาม ป๊อปปี้ไม่ตอบแต่ยิ้มนิดๆก่นจะเดินจูงมือ

ฟางมาชั้นล้าง ฟางอึ้งเมื่อบริเวณลานกว้างริมน้ำถูกจัดไปด้วยดอกไม้และเทียนหอมมากมาย และมี

โต๊ะดินเนอร์ริมน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ขอลางานครึ่งวันไปเหมาดอกไม้อย่างที่คนแถวนี้ชอบ มาจัด คนอะไรขี้เซา สามีกลับมาจากที่

ทำงานตั้งแต่เช้ายังหลับไม่รู้เรื่องอีก ระวังเถอะ คืนนี้จะนอนไม่หลับ”ป๊อปปี้พูด ฟางยิ้มออกมาก่อน

จะเขย่งตัวจูบสามี

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้านอนไม่หลับก็ให้ป๊อปทำให้หลับสิ”ฟางพูดแล้วยิ้มๆป๊อปปี้ถึงกับหน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

 

“ทีหลังเราะไม่โกรธข้ามวันอีกแล้วเนาะฟาง ไม่ใช่แค่ฟางที่ทุกข์ใจ ป๊อปเองก็ไม่มีความสุขเลยที่เรา

ทะเลาะกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วดึงฟางไปกอดแน่น เขายอมรับว่าหึงกั้งอย่างไม่มีสาเหตุแต่ก็ไม่สบายใจ

ด้วยที่ทะเลาะกับฟางแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

“งั้นทีหลังถ้าเราไม่เข้าใจกันเราจะต้องหันหน้ามาคุยกันดีๆเนาะ”ฟางกอดตอบและพูดกับสามี ป๊อปปี้

ยิ้มออกมาก่อนจะพาฟางมานั่งทานอาหารเย็นด้วยกันริมน้ำอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ว่าฟางเค้าจะเชื่อในสิ่งที่หลวงตาบอกวันนี้รึเปล่านะคะคุณท่าน”แก้วยืนมองฟางและป๊อปปี้อยู่ที่

ระเบียงตึกกับย่าจำปาแล้วพูด กลังจากเล่าเรื่องตอนเช้าที่วัดให้ย่าจำปาฟัง

 

 

 

 

 

 

“มันก็ขึ้นอยู่กับตัวพวกเค้าเองว่าจะเชื่อไม่เชื่อ ถ้าพวกเค้ารักและเชื่อใจกันต่อให้มีเรื่องร้ายๆอะไร

เข้ามานะยังไงก็ทำอะไรพวกเค้าไม่ได้หรอก”ย่าจำปาพูดแล้วมองไปที่ป๊อปปี้และฟางที่อยู่ริมน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

ชาตินี้เค้าคืนดีกันแล้วแต่เห้อ พระเอกดันไม่เชื่อหลวงตาซะด้วยสิ

 

 

ส่วนชาติก่อนเอาละไง นันท์หวั่นไหวซะแล้ว

 

งานนี้เป็นไงต้องติดตามมมมม