บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้ำค่ะคุณป๊อป”โบว์เดินเข้ามาเอาน้ำมาเสิร์ฟให้ป๊อปปี้ที่นั่งดูแบบบ้านอยู่ที่มุมต่อเติมของบ้าน

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณครับ”ป๊อปปี้ยิ้มแล้วรับน้ำมาจากมือโบว์ทำให้มือสัมผัสกัน แล้วจู่ๆ ป๊อปปี้และโบว์ก็เห็น

ภาพในอดีตที่ทั้งคู่เคยเป็นพี่น้องกันมาก่อน ภาพที่ป๊อปปี้และโบว์ หัวเราะมีความสุขด้วยกันตาม

ประสาพี่น้องในอดีตแล่นเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโบว์ เป็นอะไรรึเปล่าครับ”ป๊อปปี้ได้สติรีบวางแก้วน้ำแล้วเข้าไปประคองโบว์ที่เหมือนะเป็นลม

 

 

 

 

 

 

“โบว์ไม่เป็นอะไรค่ะคุณป๊อป ไม่เป็นไร”โบว์ที่ถูกป๊อปปี้ประคองก็พูด

 

 

 

 

 

“อะไรกันน่ะยัยโบว์”มีนเดินเข้ามาเห็นโบว์อยู่ในอ้อมกอดป๊อปปี้ก็พูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรค่ะคุณมีนโบว์ขอตัวก่อนนะคะ”โบว์ตกใจรีบผละจากอ้อมกอดแล้วรีบเดินไป

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอกครับผมก็แค่ช่วยโบว์เค้า เมื่อกี้เหมือนเค้าจะเป็นลมน่ะครับ คงจะโหมงาน

หนัก”ป๊อปปี้พูดแกม้ป็นห่วงโบว์

 

 

 

 

 

 

“ยัยโบว์ก็ทำงานหนักเป็นประจำอยู่แล้วล่ะค่ะอย่าไปสนใจเลย ทำไมคะถึงสนใจคนใช้ของมีน”มีน

รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“เปล่าครับ ผมเองแค่รู้สึกผูกพันกับโบว์เค้าแปลกๆ เหมือนกันตัวเองอยากปกป้องโบว์ยังไง

ไม่รู้”ป๊อปปี้พูดตามตรงเพราะเมื่อสัมผัสตัวโบว์เขารู้สึกผูกพันและรักโบว์มากขึ้นมาทันทีทำให้มีน

แอบเบ้ปากหมั่นไส้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ครืดๆ เสียงข้อความมือถือของป๊อปปี้ดังขึ้นป๊อปปี้จึงเดินไปเปิดมันออกมา

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษน้าคุณสามีที่ไม่ยอมพูดด้วย รู้สึกแย่มากที่โกรธกันข้ามวัน ฟางขอโทษนะป๊อปเราหาย

โกรธกันนะๆ นี่ง้อก่อนเลยนะเนี่ย ถ้าหายโกรธตอนนี้เย็นนี้จะให้จุ๊บ10ที”

 

 

 

 

ป๊อปปี้อ่านข้อความที่ฟางส่งมาให้ก็อมยิ้มออกมาทำให้มีนมองอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะคุณป๊อป ดูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว”มีนรีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

“เปล่าครับไม่มีอะไรหรอก พอดีว่ามีบางคนเค้าคิดถึง เออ คุณมีนครับวันนี้ไม่มีอะไรแล้วงั้นผมเลิก

งานก่อนเลยนะครับ พอดีว่าจะพาฟางเค้าไปทานข้าวกับแม่เค้า”ป๊อปปี้รีบพูดก่อนจะขอตัวออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวันซะหรอก ที่พวกนายจะมีความสุขบนความทุกข์ของย่าทวดชั้น”มีนพูดอย่างไม่พอใจเช่น

เดียวกับเขริกาที่โผล่มาจากด้านหลังมีนแล้วมองป๊อปปี้ที่กระตือรือร้นกลับไปหาฟางแล้วโกรธจน

น้ำตาตัวเองไหลเป็นสีเลือด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนันท์เอาพวกกุ้งนี่ไปย่างให้คุณๆนะมือเจ็บถ้ามายกขอหนักจะลำบากเอา”เสียงของคนใช้ใน

ครัวบอกนันท์ นันท์จึงเอาถาดกุ้งมาย่างบริการให้กับพวกของภาณุและเขริกาที่พาเพื่อนมาปารืตี้ริม

หาดกัน4-5คน

 

 

 

 

 

“ว้าว ไอ้ใหญ่เดี๋ยวนี้คนใช้บ้านแกนี่มีหน้าตาแบบนี้แล้วหรอ สวัสดีครับชื่ออะไรครับ”เมื่อนันท์เดิน

เอากุ้งที่สุกแล้วไปเสิร์ฟที่ตะพวกภาณุก็ถูกเพื่อนของภาณุแซวทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลยไอ้กวิน มีหน้าที่กินก็กินไปส่วนแกไอ้ปลื้มเลิกมองแม่นั่นได้แล้ว”ภาณุสั่งเพื่อน

ทั้ง2ของตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

“อุ้ยตายใหญ่ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะกวินกับปลื้มเค้าแค่มองสาวใช้ของใหญ่เท่านั้นไม่ได้ทำอะไรสัก

หน่อย เอ มดว่าใหญ่ควรสนใจเขมเค้ามากกว่านะ รึว่าใหญ่หึงแม่นั่น”เพื่อนสาวของเขริกาอย่างมด

รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่เค้าไม่มีวันลดตัวไปเกลือกกลั้วกับเด็กในบ้านหรอกมดอย่าเหลวไหล”เขริกาพูดแล้วมองไปที่

นันท์อย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะพี่มด เล็กยืนยัน เพราะนังนันท์มันก็แค่ทาสที่พ่อเอามาขายขาดที่นี่ไม่มีค่าพอที่จะให้พี่ใหญ่

เห็นค่าหรอกค่ะ แถมมันยังมีคนรักอยู่แล้วแล้ววันก่อนมันก็คิดจะหนีตามกันไปอีกด้วยนะคะ แต่ไป

ไม่รอดถูกจับกังข่มขืนกลับมาตายรังซะก่อน”คุณเล็กรีบว่าใส่นันท์เพื่อปกป้องเขริกาทันที ทำให้

เพื่อนๆที่มาปาร์ตี้ซุบซิบและมองไปทางนันท์

 

 

 

 

 

 

 

เคร้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

นันท์ที่รู้สึกอึดอัดก็เผลอทำถาดตกลงกับพื้นแล้วชนกับกระถางดอกไม้จะล้มนันท์รีบจับไว้แน่น

 

 

 

 

 

 

ซ่า

 

 

 

 

ขณะที่นันท์พยายามจับกระถางดอกไม้ไม่ให้ล้มก็มีน้ำสาดมาใส่นันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซุ่มซ่าม แกนี่ซุ่มซ่ามที่สุดนังนันท์ อะไรยะใจลอยถึงผู้ชายคนไหนไม่ทราบ”คุณเล็ดสาดน้ำใส่

นันท์แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมน้องเล็กไม่เอาสิจ้ะไม่น่ารักเลยนันท์เปียกหมดแล้วเดี๋ยวชั้นเช็ดให้”กวินพูดแล้วรีบเอา

ผ้าเช็ดหน้าเช็ดตามเนื้อตัวให้นันท์บริเวณที่เปียก แต่ก็มือปลาหมึกเลื้อยจับโน่นนี่นันท์ที่พยายาม

ขืนตัวออกจากการเกาะกุมแต่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้าจะทำเป็นขัดขืนทำไมล่ะ ชอบไม่ใช่รึไงให้ผู้ชายเจ้าหาน่ะ”คุณเล็กเยาะเย้ยนันท์เมื่อเห็นกวิน

หนุ่มเจ้าชู้ระดับเสือผู้หญิงเพื่อนของภาณุกำลังเริ่มลวนลามนันท์ ภาณุมองภาพนั้นแล้วซดบรั่นดี

แก้วแล้วแก้วเล่าก่อนะเบือนหน้าหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่คะ เพลาๆลงหน่อยเถอะค่ะ ดื่มมากเดี๋ยวก็เมาซะหรอก”เขริกาพูดห้าม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรผมคุมตัวเองได้เขม คุณเถอะไม่ดื่มกับผมรึไง”ภาณุพูด เขริกาจึงจำเป็นต้องดื่มกับภาณุ

อย่างเลี่ยงไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเถอะกวิน นันท์เค้ากลัวหมดแล้ นันท์ไปย่างอาหารทะเลต่อเถอะเดี๋ยวชั้นไปช่วยนะ”ปลื้มเมื่อ

เห็นนันท์ถูกกวินรังแกและขัดขืนไม่ได้เพราะมีคุณเล็กช่วยแกล้งก็ลุกขึ้นและพานันท์ไปที่ตะแกรง

ย่างอาหารทะเลโดยมีปลื้มคอบพูดคุยเพื่อคลายความกลัวของนันท์เมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนันท์เอาของพวกนี้ไปเก็บเองจ้ะ คุณปลื้มไม่ต้องช่วยนันท์หรอกจ้ะ”นันท์รีบพูดเมื่อเลิกงาน

เลี้ยงแล้วปลื้มอาสาช่วยเก็บข้าวของกับเธอ

 

 

 

 

 

 

“นั่นสิปลื้มจะไปช่วยมันทำไม นั่นน่ะงานคนใช้นะ”คุณเล็กรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ลำพองตัวว่าเป็นคนโปรดพ่อแม่ชั้นเลยกล้าดีมากสินะที่มาใช้เพื่อนชั้นเก็บของน่ะ”ภาณุเมื่อพาเข

ริกาไปนอนชั้นบนก็เดินเซลงมาแล้วเห็นปลื้มยังคงอยู่กับนันท์ก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะใหญ่ ชั้นก็แค่เห็นว่านันท์เค้าเก็บของคนเดียว พวกเราเองก็ปาร์ตี้กันช่วยๆกันสิ

จะได้เสร็จไวๆ”ปลื้มพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง แกขึ้นไปนอนซะ แม่นี่เป็นคนของชั้น ชั้นสั่งให้ทำคนเดียวก็ต้องทำความสะอาดแค่คน

เดียว”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ไม่เกินไปหน่อยหรอใหญ่ นันท์เค้าก็เหนื่อยเป็นนะ อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วยกันไป จะไปถือตัวว่า

เป็นคนใช้เจ้านายทำไม ตอนพวกเราไปเรียนเมืองนอกพวกเราก็ไม่มีคนใช้ต่างทำทุกอย่างเองนะ

อย่าลืมสิ”ปลื้มเถียงแล้วดึงนันท์เดินไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่แม่นี่เป็นแค่ทาส จำเป็นด้วยรึไงที่ต้องสนใจความรู้สึก”ภาณุไม่พอใจบวกกับความเมา กระชา

แจนนันท์มาจากปลื้มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

เพล้ง จานชามที่นันท์ถืออยู่ก็หล่นมาแตก กวินและมดรีบวิ่งเข้ามาทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ไอ้ใหญ่ถ้าเมาแล้วก็ไปนอนกับเขมสิ อย่ามามีเองแบบนี้หน่อยเลย เดี๋ยวงานมันจะไม่เสร็จ

เอา กวิน มด เอาไอ้ใหญ่ไปที เมาแล้วอาละวาดแล้วเนี่ย”ปลื้มพูดสั่งกวินกับมด ทั้งคู่พาภาณุเจ้า

ไปในบ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ นันท์ไม่เป็นไรหรอกจ้ะคุณปลื้ม คุณปลื้มไม่น่าว่าคุณใหญ่แบบนั้นเลย”นันท์รีบพูดเพราะเมื่อกี้

ก่อนที่ภาณุจะถูกกวินและมดพาออกไป ได้หันกลับมาจ้องมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจมาก

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่ไม่ควรจะว่านันท์แบบนั้นเลย ถึงนันท์เป็นคนใช้แต่นันท์ก็มีหัวใจนะ นันท์ไม่ควรตะถูกว่าแบบ

นี้”ปลื้มพูดแล้วช่วยนันท์ทำความสะอาดจานชามที่ตกแตกก่อนจะเดินคุยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชีวิตนันท์เมื่อถูกขายเป็นทาสแล้ว ก็เหมือนถูกขายอิสรภาพทั้งความคิดและก็ตัวเองจ้ะ พวกเค้า

ไม่สนใจหรอกจ้ะว่านันท์จะรู้สึกอย่างไร นันท์ก็แค่ที่ระบายให้กับพวกเค้า”นันท์พูดแล้วนึกย้อนถึง

ภาณุที่ชอบข่มเหงเธอแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ นันท์ไม่ต้องเศร้านะ เอาอย่างนี้ ชั้นกลับมาจากเมืองนอกแล้ว ชั้นจะมาเที่ยวหาเธอบ่อยๆนะ

ชั้นน่ะเห็นเธอแล้วชั้นเอ็นดูเธอมากนะนันท์”ปลื้มพูดแล้วยิ้มให้นันท์อย่างอ่อนโยนเมื่อเดินมาถึง

หน้าตึกคนใช้ด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณคุณปลื้มมากนะจ้ะที่ยังเห็นค่าทาสที่ต้อยต่ำอย่างนันท์ คุณปลื้มไปนอนพักเถอะจ้ะนี่ก็ดึก

มากแล้ว”นันท์ขอบคุณปลื้มด้วยความซึ้งใจที่ปลื้มนั้นดีกับเธอ ก่อนจะขอตัวเดินกลับเข้ามาด้านใน

ตึกคนใช้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย อื้อออ”เมื่อนันท์เข้ามาด้านในนันท์ก็ร้องออกมาแล้วมีมือหนาปิดปากนันท์ไว้

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่านันท์”ปลื้มชะงักได้ยินเสียงนันท์ก็ตะโกน

 

 

 

 

 

 

“บอกไปสิว่าไม่มีอะไร”ภาณุกระซิบสั่งนันท์

 

 

 

 

 

 

“มะ ไม่มีอะไรจ้ะ นันท์แต่สะดุดนิดหน่อยคุณปลื้มไปนอนเถอะจ้ะ”นันท์โกหกปลื้ม ปลื้มจึงเดินออก

ไป นันท์มองปลื้มที่เดินไปแล้วก็ตกใจคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดี เพราะเธอถูกภาณุจับตัวอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“หึ มารยา นี่นอกจากยั่วกวินเพื่อนั้นแล้วเธอยังจะยั่วไอ้ปลื้มอีกนะ”ภาณุว่าแล้วกระชากนันท์เข้าไป

ในห้อง

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะจ้ะ นันท์ไม่ได้มารยา นันท์ไม่ได้ยั่วใคร”นันท์พยายามพูดดีๆเพราะตอนนี้ภาณุกำลังเมามาก

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่เชื่อ เธอนี่ต้องการให้ผู้ชายทุกคนสนใจเธอสินะ ดี ถ้าอยากมากชั้นก็จะสนองให้”ภาณุพูด

จบก็ผลักนันท์ลงไปนอนกับเตียง ก่อนจะกระชากชุดของนันท์กระดุมกระเด็นออกมาเผยให้เห็นชั้น

ในสีขาว ภาณุไม่รอช้า รีบปลดตะขอชั้นในออกมาก่อนจะก้มลงซุกไซร้ตามร่างกายของนันท์อย่าง

หื่นกระหาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”นันท์เริ่มหยุดให้ภาณุทำจนพอใจและร้องไห้ออกมาด้วยความช้ำใจกับโชคชะตาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“อะไร แค่นี้ทำเป็นร้องไห้ ทาสอย่างเธออย่ามาสำออยบีบน้ำตาแบบนี้”ภาณุชะงักและเงยหน้าขึ้น

มาว่านันท์

 

 

 

 

 

 

“นันท์จะร้องไห้ยังไง คุณใหญ่เองก็ไม่เคยจะสนใจ หยุดทำไมละจ้ะ ฮือๆ”นันท์พูดประชด

 

 

 

 

 

 

 

“ดี เธอบอกให้ชั้นทำต่อเองนะ”ภาณุปัดความสงสารออกไปจากหัวเมื่อนึกถึงภาพที่นันท์อยู่กับปลื้ม

ก็ก้มลงไปตีตราแสดงความเป็นเจ้าของให้นันท์ตั้งแต่ลำคอจนถึงอกสวย เนื้อตัวของนันท์ตอนนี้มี

แต่ร่องรอยแสดงความเป็นเของของภาณุเต็มไปหมด ภาณุจับขาของนันท์ทั้ง2ข้างก่อนจะรูดชั้นใน

ของนันท์ลงมาแล้วถลกผ้าถุงขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อื้อ คะ คุณใหญ่”นันท์ร้องออกมาเมื่อชายหนุ่มเอาลิ้นฉกชิมที่โพรงกุหลาบสวย ร่างบางบิดไป

มาด้วยความเสียวเมื่อภาณุเร่งจังหวะเร็วขึ้น นันท์กัดปากตัวเองเพื่ซ่อนอารมณ์ไม่ให้ร้องครางออก

มาเพราะกลัวคนอื่นๆจะตื่นมาได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ แฮ่กๆ”นันท์ต้องร้องเมื่อจู่ๆ ภาณุก็เอาแกนกลางของตัวเองสอดเข้ามาแทนการปรนเปรอของ

เขา นันท์หอบหายใจรัวเมื่อพบว่าภาณุที่ถอดกางเกงไปแล้วกำลังโยกสะโพกเข้าออกในตัวเธอและ

กำลังถอดเสื้อออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้ม”ภาณุดึงนันท์เข้ามาบดจูบอย่างร้อนแรง นันท์ตกใจพยายามจะขืนแต่ด้วยสิ่งที่ชายหนุ่มปรน

เปรอให้ มันทำให้สมองของนันท์เตลิดเปิดเปิงไปหมด นันท์จึงค่อยๆเอามือโอบรอบคอภาณุไว้และ

เด้งสะโพกตอบรับชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“จำเอาไว้ ถ้าเธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีก เธอต้องโดนแบบนี้”ภาณุพูดแล้วดันตัวนันท์ไปนอน

ก่อนจะเร่งสะโพกให้เร็วขึ้นเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน นันท์เองก็หอบหายใจและกอดร่างสูงไว้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า”นันท์และภาณุต่างร้องครางออกมาเมื่อถึงฝั่งฝันก่อนที่ภาณุจะดึงนันท์ไปจูบอีกครั้ง

เพื่อไม่ให้ใครได้ยินเสียงของเขาและเธอ

 

 

 

 

 

 

“ทะ ทำอะไรจ้ะคุณใหญ่”นันท์ร้องเมื่อภาณุดึงผ้าถุงนันท์ออกไปพ้นๆตัว

 

 

 

 

 

“คิดหรอว่าชั้นจะปล่อยเธอไปง่ายๆคืนนี้ชั้นจะลงโทษเธอให้สาสม”พูดจบภาณุก็เริ่มบรรเลงเพลงรักเพลงต่อไปทันที

 

 

 

 

 

 

เกลียดเค้าแต่ทำแบบนี้กับเค้า เอ๊ะ รึว่าคุณใหญ่จะเป็นพวกสมภารกินไก่วัดน้อออ

 

 

 

 

ช่วงนี้ขอเอาพาทอดีตลงเยอะๆก่อนนะ เดี๋ยวจะกลับไปปัจุบันละ

 

 

ส่วนคู่อื่นอาจจะต้องมีสเปเชี่ยลนะ ต้องดูก่อนว่าแทรกตอนเข้าได้มั้ย

 

 

ขอแค่รีดเดอร์ไม่หายไรเตอร์ก็สามารถแต่งให้รีดเดอร์อ่านหมดล่ะ ไม่ว่าะเป็นแฟนตาซี แวมไพร์ แม่มด นางฟ้า บลาๆ ได้หมด ไม่ทิ้งกันเป็นพอ