บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กลับมาแล้วจ้า”ป๊อปปี้กลับเข้ามาในบ้านในเวลาเกือบ4ทุ่มแล้วเดินมาหาฟางที่อยู่ในห้องนอน
 
 
 
 
 
 
“ทำไมวันนี้กลับมาซะค่ำเลยล่ะป๊อป”ฟางถามเพราะปกติป๊อปปี้จะกลับบ้านค่ำสุดประมาณ2ทุ่มแต่
นี่4ทุ่มเขาพึ่งมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอดีขับรถออกมาจากบ้านคุณมีนแล้วยางแบนน่ะเลยรอช่างมาเปลี่ยนยางนานมาก เห้อ ฟางจ๋า
เหนื่อยจังเลย ขอนอนตักฟางให้หายเหนื่อยได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดก็กระโดดขึ้นเตียงมาแล้วนอนหนุนตัก
ฟาง ฟางยิ้มและลูบผมสามีก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากสามีแล้วชะงัก เมื่อเห็นรอยลิปสติก
ที่ปกเสื้อของสามี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป นี่รอยลิปสติกใคร”ฟางถามป๊อปปี้เสียงแข็ง
 
 
 
 
 
 
 
“ไหนๆ อ๋อ นี่น่ะหรอ สงสัยตอนหัวค่ำ ป๊อปช่วยคุณมีนไม่ให้ล้มน่ะ ลิปสติกคุณมีนเลยโด
นมั้ง”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมต้องถึงกับช่วยกันอ่ะป๊อปแล้วนี่อีกนิดเดียวก็โดนแก้มแล้วนะ”ฟางโวยวาย เพราะแวบนึง
ภาพที่คุณใหญ่กับเขริการักกันแล้วภาณุกลับมาข่มขืนนันท์ทั้งๆที่มีเขริกาอยู่มันทำให้เธออารมณ์ขึ้น
ง่ายกว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ไม่มีอะไรจริงๆนิฟาง ฟางเชื่อใจป๊อปหน่อยนะ วันนี้ป๊อปเองก็เหนื่อยมากนะอย่าชวนทะเลาะ
แบบนี้สิ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ งั้นฟางขอโทษนะ พอดีฟางคิดมากนิดหน่อยเลยอารมณ์เสียพาลลงที่ป๊อป”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ฟางเอาเรื่องอดีตไปฝันถึงอีกแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปั้บสังเกตฟางอย่างรู้นิสัยภรรยา
 
 
 
 
 
“ป๊อป ฟางไม่ได้คิดนะ แต่มันมาเอง คราวนี้รุนแรงมากเลย ฟางฝันเห็นคุณใหญ่เค้าข่มขืนนันท์และ
ทำร้ายนันท์ด้วยอ่ะ ฟางกลัวเพราะคุณใหญ่หน้าเหมือนป๊อป แล้วนันท์ก็หน้าเหมือนฟางด้วย”ฟาง
พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง อีกแล้วนะ จะไปมัวคิดมากทำไมนี่มันก็แค่คนหน้าเหมือน เรื่องบังเอิญหรอกน่าฟาง ป๊อปว่า
ฟางน่ะหมกมุ่นกับเรื่องนี้มากจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นเพราะนานวันฟางยิ่งฝันเห็น
เรื่องราวร้ายๆของคุณใหญ่ทุกวัน มันทำให้เขารู้สึกตะหงิดๆเหมือนอยากจะแย้งในเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางไม่ได้หมกมุ่นนะ ใช่สิ ฟางมันเป็นแค่แม่บ้านว่างงานนิ ใครจะไปยุ่งมีงานทำแบบป๊อปล่ะ”ฟาง
หงุดหงิดแล้วเดินปึงปังออกไปจากห้องทันที ป๊อปปี้มองตามแล้วถอนหายใจเบาๆเพราะวันนี้เขา
เองก็เหนื่อยมาแล้วทั้งวัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าฟางทำไมทำหน้าหงิกแบบนี้”ย่าจำปาพูดเมื่อหลานสาวเดินดุ่มๆเขามาใน
ห้องแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปน่ะสิคะ หาว่าฟางหมกมุ่กับเรื่องอดีตทั้งๆที่ฟางเองก็ไม่ได้เป็นคนตามหาอดีตสักหน่อย มัน
เข้ามาเอง ฟางฝันถึงเองเองแท้ๆ ป๊อปอ่ะไม่เข้าฟางเลยดีแต่ว่าๆ”ฟางงอนแล้วเดินมาฟ้องย่าจำปา
ทันที
 
 
 
 
 
 
“แล้วคราวนี้เราฝันถึงอะไรล่ะลูก”ย่าจำปามองฟางแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
“คราวนี้ฟางฝันว่าคุณใหญ่ค่ะเค้าข่มขืนนันท์แถมยังเฆี่ยนตีนันท์อีก ฟางว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับ
เค้าเลยนะคะทำไมคุณใหญ่นอกจากใส่ร้ายนันท์ยังข่มขืนนันท์ทั้งๆที่มีคุณเขมอยู่แล้วใจร้ายที่สุด
ฟางเกลียดเค้า”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ย่ารู้ว่าตอนนั้นคุณใหญ่ใจร้ายมากแค่ไหน แต่ภายใต้ความใจร้าย ตอนนั้นย่าเองก็เห็นความใจดี
ของคุณใหญ่เหมือนกัน”ย่าจำปาพูดแล้วดันฟางนอนลงที่ตักก่อนเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีต
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อจ๋า แม่จ๋า นันท์อยากกลับบ้าน”ตอนเช้าวันต่อมานันท์เองเริ่มละเมอเพราะพิษไข่จากเมื่อวาน
 
 
 
 
 
 
“พี่นันท์ตื่นได้แล้วจ้ะ คุณเล็กสั่งให้พี่นันท์ไปเก็บกวาดงานเลี้ยงแต่ไม่เป็นไรนะจ้ะ จำปาจะช่วยพี่
นันท์เองจ้ะลุกเถอะจ้ะ”จำปาเข้ามาในห้องแล้วพูดกับนันท์ที่นอนซมบนเตียง
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อจ๋าแม่จ๋า นันท์อยากกลับบ้าน พี่กร ฮือๆพี่กรอยู่ไหน”นันท์ละเมอเพ้อออกมาแล้วกอดตัวเอง
ด้วยความหนาวสั่น
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้ว พี่นันท์ตัวร้อนจี๋เลย ต้องไปโรงพยาบาล”จำปาตกใจรีบวิ่งออกไป
 
 
 
 
 
 
“ชั้นให้ไปตามนังนันท์มาเก็บข้าวของนี่แกจะไปไหนนังจำปา”คุณเล็กว่า
 
 
 
 
 
 
 
“พี่นันท์จ้ะ ตัวร้อนจี๋แล้วละเมอเพ้อไม่รู้เรื่อง จำปาจะไปตามพี่ชิดมาพาพี่นันท์ไปโรงบาลจ้ะ”จำปา
พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้อง เอาไปทำไม สมน้ำหน้า ดีแต่สร้างเรื่อง ชั้นไปลากคอนังนันท์มาเอง”คุณเล็กสั่งแล้วตรง
ดิ่งไปที่ห้อง
 
 
 
 
 
 
“นันท์ ตื่นมาเดี๋ยวนี้นะนังนันท์ แกจะมาทำสำออยไม่ได้นะ แกทำอะไรไว้เมื่อคืนไม่ต้องมานอนซม
ลุกขึ้นมา”คุณเล็กกระชากนันท์ลงจากเตียงอย่างแรงจนรางบางที่มีไม่มีเรียวแรงพยายามฝืนตัวเอง
ปรือตาขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
“แค่กๆ คะคุณเล็ก”นันท์มองคุณเล็กที่เป็นคนปลุกตัวเองก็ฝืนลุกขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
“ก็ยังยืนได้นิ ไม่ต้องมาทำตัวเป็นคนป่วยเลยนะออกไปเก็บข้าวของด้านนอกเดี๋ยวนี้”คุณเล็กว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“จ้ะ นันท์จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ้ะ”นันท์พูดก่อนจะฝืนตัวเองลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด
 
 
 
 
 
 
 
“ตั้งแต่เช้าแล้วองในงานยังไม่ถูกเก็บอีกหรอยัยเล็ก”ภาณุที่กลับมาจากไปทานข้าวกับเขริกาตอน
บ่ายก็ถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็นังนันท์น่ะสิคะพี่ใหญ่ทำสำออยไม่ยอมลุกขึ้น ทั้งๆที่เป็นคนก่อเรื่องเอง ช่วยไม่ได้ มันต้องเก็บ
ทั้งหมดเองคนเดียวแบบนี้ สมน้ำหน้า”คุณเล็กพูดแล้วมองนันท์ที่เก็บข้าวของเข้าออกไปในเรือ
นันทร์เจ้าเพียงลำพังเพราะคุณเล็กสั่งให้คนงานทุกคนไม่ช่วยเหลือนันท์ ภาณุมองนันท์ที่เก็บข้าว
ของแวบหนึ่งภาพที่เขาข่มขืนนันท์เมื่อคืนนี้บวกกับการที่เขาเฆี่ยนตีนันท์เป็นการลงโทษอีก หน้า
ของนันท์ซีดเซียวขนาดนั้นเลยหรอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เอาพวกขยะไปทิ้งที่ที่ริมน้ำฝั่งโน้นด้วยไปเร็วสิ อิดออดอยู่นั่นล่ะ”คุณเล็กสั่งนันทื หญิงสาวพยัก
หน้าช้าๆ ก่อนจะเดินไป แวบหนึ่งเมื่อเงยหน้าสบตากับร่างสูงภาพที่ภาณุข่มขืนเธอเมื่อคืนก็ผุดเข้า
มาในหัว นันท์รีบเบือนหน้าหนีไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
“แข็งใจไว้นะนันท์”นันท์บอกกับตัวเองเมื่อเอาถุงขยะมาทิ้งที่ที่ว่างริมน้ำ ก่อนจะเห็นขยะชิ้นหนึ่ง
ปลิวไปที่ท่าน้ำก็เดินไปเก็บ แต่ทุกอย่างที่นันท์เห็นโงนเงนไปหมดแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตู้ม ร่างบางของนันท์ตกลงไปในน้ำทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย”ภาณุที่เห็นว่าคุณเล็กออกไปหาเพื่อนแล้วก็แอบเดินมาดูว่านันท์ทำงานถึงไหนแล้วก็เห็น
นันท์ตกน้ำไปต่หน้าต่อตาก็รีบวิ่งมาที่ท่าน้ำก่อนจะโดดน้ำลงไปช่วยนันท์ขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอ ฟื้นสิ”ภาณุที่พานันท์ขึ้นมาบนฝั่ง แล้วพยายามตบหน้าเรียกนันท์แต่เงียบไม่มีการตอบสน
องใดๆ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจผายปอดให้นันท์ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“แค่กๆ”นันท์สำลักน้ำออกมาแต่ด้วยพิษไข้ทำให้ไม่มีแรงที่จะลุก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ลุกขึ้นมาสิ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห้ะ ตัวร้อนจี๋เลยนิ”ภาณุเขย่าตัวเรียกนันท์แล้วพบว่า
ร่างบางตัวร้อนจี๋ก็ตกใจก่อนจะตัดสินใจอุ้มนันท์ขึ้นไปบนห้องนอนตัวเอง โชคดีที่พ่อและแม่ของ
เขาไปข้างนอก ยัยเล็กก็ออกไปช้างนอก ไม่งั้นได้อาละวาดบ้านแตกแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พรีบ ภาณุจัดการถอดเสื้อผ้าของนันออกจนหมดก่นจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามตัวให้นันท์
 
 
 
 
 
 
 
“แผลนี่”เมื่อภาณุพลิกหลังของนันท์มาก็ชะงักที่เห็นรอยแผลจากการถูกเขาเฆี่ยนเมื่อคือ แดงและ
มีเลือดซึม สงสัยที่นันท์เป็นไข้เพราะเกิดจากแผลพวกนี้สินะ แล้วตกน้ำเมื่อกี้ทำให้แผลอักเสบขึ้น
ไปอีก
 
 
 
 
 
 
 
“ทายาก่อนนะ”ภาณุวิ่งออกไปที่ตู้เก็บยาข้างนอกแล้วนำยามาทาให้กับนันท์ ชายหนุ่มทายาให้
หญิงสาวอย่างเบามือ เขามองแผ่นหลังที่ขาวเนียนต้องมีรอยเฆี่ยนเต็มจนหลังลายเพราะเขา ชาย
หนุ่มมองรอยแผลนั้นนิ่งก่อนที่มีบางอย่างมาดลใจ ก้มลงจูบที่แผ่นหลังที่มีแผลนั่นของนันท์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อจ๋าแม่จ๋า นันท์อยากไปหาพ่อแม่ ฮือๆ”ร่างบางละเมอร้องไห้ออกมาทำให้ภาณุชะงัก แล้วช้อน
ร่างบางเข้ามาใกล้ๆในอ้อมกอด นันท์ที่ร้องไห้น้ำตาไหลออกมาทั้งๆที่หลับอยู่ทำให้แวบหนึ่งชาย
หนุ่มสงสารนันท์ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่กรจ๋าพี่กร นันท์ขอโทษ”นันท์ละเมอออกมาอีกครั้งทำให้ภาณุชะงักมองนันท์ แวบแรกเขารู้สึก
หมั่นไส้นันท์ที่ยังละเมอเพ้อหากร แม้ว่าตัวเองจะโดนรังแกมากมายแค่ไหนแต่เมื่อนันท์ละเมอว่า
ขอโทษ ภาพที่เขาข่มขืนนันท์ก็ผุดเข้ามาอีกครั้ง ทั้ง2คนรักกันแล้วเขาคือผู้ทำลายความบริสุทธ์
ของนันท์ไปเองกับมือ แต่จะแก้ไขอะไรตอนนี้ก็สายเสียแล้ว ชายหนุ่มจัดแจงหาเสื้อของเขาตัว
ใหญ่ให้นันท์ใส่ก่อนจะประคองร่างบางให้นอนลง เมื่อมามองดูหน้าของนันท์ดีๆแล้วเธอคือคนที่
สวยมากคนหนึ่งถ้าจับแต่งตัวดีๆเข้าหน่อยต้องมีเสน่ห์มากแน่ๆ ว่าแล้วภาณุก็เผลอโน้มหน้าลงไป
จูบร่างบางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นให้เธอยืมเตียงชั้นก่อนละกัน หายไข้เมื่อไหร่ก็มาทำความสะอาดห้องชั้นชดเชยที่หลังล่ะเข้า
ใจมั้ย”เมื่อถอนจูบขึ้นมาภาณุก็ได้สติแล้วพูดชึ้นก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกของตัว
เองแล้วล้มตัวนอนอ่านหนังสือข้างๆนันท์เพื่อฆ่าเวลาไปพลางๆโดยที่ภาณุไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำ
ของภาณุนั้นอยู่ในสายตาของจำปาที่ขึ้นมาทำความสะอาดชั้นบนแล้วบังเอิญเห็นเข้า จำปาตกใจ
เพราะไม่คิดว่าภาณุจะยอมให้นันท์นอนเตียงเดียวแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาก็ดีแล้วเอาเสื้อผ้าลงไปซักด้วยนะจำปา”เมื่อภาณุละสายตาจากหนังสือหันไปเห็นจำปาก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
“แล้วพี่นันท์ล่ะจ้ะต้องปลุกมั้ย”แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ควรถามแต่จำปาก็อดสงสัยไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องหรอกไว้แม่นี่ฟื้นเมื่อไหร่ชั้นจะพาลงไปเอง อ้อ ห้ามบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ ถ้าใครถาม
ก็บอกว่าชั้นใช้งานนันท์อยู่เข้าใจมั้ย”ภาณุกำชับจำปา จำปาพยักหน้าแล้วรีบเอาเสื้อผ้าออกไปจาก
ห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนั้นเองย่าก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมคุณใหญ่ถึงสั่งแบบนั้น ตอนแรกย่าคิดว่าคุณใหญ่คงสงสารที่
พี่นันท์ป่วยเพราะโดนลงโทษเมื่อวันนั้น แต่พออยู่ไปสักพักทำให้ย่ารู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร”ย่า
จำปาพูดแล้วยิ้มเมื่อนึกย้อนถึงอดีต
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าว ไหนว่าอยากฟังนี่หลับซะแล้วแม่หลานคนนี้”ย่าจำปาเหลือบมองฟางที่นอนฟังจนหลับแล้ว
พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ้ด ป๊อปปี้ที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาในห้องย่าจำปา
 
 
 
 
 
 
 
“หลับแล้วหรอครับย่า ผมว่าจะมาง้อซะหน่อย”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางที่หลับอยู่บนเตียงย่าจำปา
แล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป อย่าว่าว่าย่าเข้าข้างหลานตัวเองเลยนะ ฟางเค้าก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะฝันถึงเหตุการณ์ในอดีต
แบบนี้ ป๊อปเข้าใจฟางนะว่าฟางเค้าไม่ได้หมกมุ่นกับเรื่องนี้อย่างที่เราเข้าใจ”ย่าจำปาพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ผมแค่ไม่เข้าใจนิครับว่าทำไมฟางต้องฝันถึงเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วยทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องเลย”ป๊อปปี้
พูด
 
 
 
 
 
 
“บางที เรื่องงราวในอดีตอาจจะส่งผลถึงปัจจุบันก็ได้นะ”ย่าจำปาพูด
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเป็นเรื่องที่ผมรักกับฟางไม่ได้ในอดีตหรอครับ ผมว่าปล่อยให้เป็นเรื่องอดีตเถอะครับเพราะตอน
นี้ผมรักแค่ฟางคนเดียวเท่านั้น”ป๊อปปี้ยืนยัน“ย่าก็ขอให้เรายืนยันคำนี้เหมือนเดิมนะป๊อป”ย่าจำปา
พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ผมอุ้มฟางกลับห้องนะครับย่าจะได้นอนพักด้วย”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินอุ้มฟางที่หลับ
สนิทขึ้นแล้วเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเรายืนยันว่ารักกันจริงย่าก็เอาใจช่วยให้เราฝ่าฟันอุปสรรคของกรรมที่เคยก่อไว้ในอดีตให้ได้
นะ”ย่าจำปาพูดจบก็หันไปสวดมนต์ก่อนนอนแล้วล้มตัวลงนอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
นี่อาจเป็นฟิคเรื่องงแรกที่ไรเตอร์ไม่สามารถอัพจบเรื่องได้
 
 
รีดเดอร์อยากจะด่าอะไรไรเตอร์ก็ไดด้นะคะไรเตอร์ขอรับผิดเอง
 
 
 
เมื่อก่อนไรเตอร์ยอมรับว่าแต่งฟิคไม่หวังยอด แต่งเพื่อความฟิน
 
 
แต่ช่วงนี้ไรเตอร์รู้สึกได้ว่าไรเตอร์ห่วยมากกับการแต่งฟิค ไม่สามารถดึงรีดเดอร์กลับมาอ่านได้เหมือนเดิม
 
 
ถึงแม้ไม่จำเป็นต้องมียอดเม้นที่มากมาย แต่ถ้าฟิคไม่มีคนอ่านคนแต่งจะเเต่งต่อไปได้อย่างไร
 
 
ไม่ได้ว่ารีดเดอร์อะไรเลย แต่ไรเตอร์ขอว่าตัวเองที่มันห่วยเอง