บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาแล้วจ้า”ป๊อปปี้กลับเข้ามาในบ้านในเวลาเกือบ4ทุ่มแล้วเดินมาหาฟางที่อยู่ในห้องนอน

 

 

 

 

 

 

“ทำไมวันนี้กลับมาซะค่ำเลยล่ะป๊อป”ฟางถามเพราะปกติป๊อปปี้จะกลับบ้านค่ำสุดประมาณ2ทุ่มแต่

นี่4ทุ่มเขาพึ่งมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีขับรถออกมาจากบ้านคุณมีนแล้วยางแบนน่ะเลยรอช่างมาเปลี่ยนยางนานมาก เห้อ ฟางจ๋า

เหนื่อยจังเลย ขอนอนตักฟางให้หายเหนื่อยได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดก็กระโดดขึ้นเตียงมาแล้วนอนหนุนตัก

ฟาง ฟางยิ้มและลูบผมสามีก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากสามีแล้วชะงัก เมื่อเห็นรอยลิปสติก

ที่ปกเสื้อของสามี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป นี่รอยลิปสติกใคร”ฟางถามป๊อปปี้เสียงแข็ง

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนๆ อ๋อ นี่น่ะหรอ สงสัยตอนหัวค่ำ ป๊อปช่วยคุณมีนไม่ให้ล้มน่ะ ลิปสติกคุณมีนเลยโด

นมั้ง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องถึงกับช่วยกันอ่ะป๊อปแล้วนี่อีกนิดเดียวก็โดนแก้มแล้วนะ”ฟางโวยวาย เพราะแวบนึง

ภาพที่คุณใหญ่กับเขริการักกันแล้วภาณุกลับมาข่มขืนนันท์ทั้งๆที่มีเขริกาอยู่มันทำให้เธออารมณ์ขึ้น

ง่ายกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ไม่มีอะไรจริงๆนิฟาง ฟางเชื่อใจป๊อปหน่อยนะ วันนี้ป๊อปเองก็เหนื่อยมากนะอย่าชวนทะเลาะ

แบบนี้สิ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ งั้นฟางขอโทษนะ พอดีฟางคิดมากนิดหน่อยเลยอารมณ์เสียพาลลงที่ป๊อป”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางเอาเรื่องอดีตไปฝันถึงอีกแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปั้บสังเกตฟางอย่างรู้นิสัยภรรยา

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฟางไม่ได้คิดนะ แต่มันมาเอง คราวนี้รุนแรงมากเลย ฟางฝันเห็นคุณใหญ่เค้าข่มขืนนันท์และ

ทำร้ายนันท์ด้วยอ่ะ ฟางกลัวเพราะคุณใหญ่หน้าเหมือนป๊อป แล้วนันท์ก็หน้าเหมือนฟางด้วย”ฟาง

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อีกแล้วนะ จะไปมัวคิดมากทำไมนี่มันก็แค่คนหน้าเหมือน เรื่องบังเอิญหรอกน่าฟาง ป๊อปว่า

ฟางน่ะหมกมุ่นกับเรื่องนี้มากจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นเพราะนานวันฟางยิ่งฝันเห็น

เรื่องราวร้ายๆของคุณใหญ่ทุกวัน มันทำให้เขารู้สึกตะหงิดๆเหมือนอยากจะแย้งในเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ได้หมกมุ่นนะ ใช่สิ ฟางมันเป็นแค่แม่บ้านว่างงานนิ ใครจะไปยุ่งมีงานทำแบบป๊อปล่ะ”ฟาง

หงุดหงิดแล้วเดินปึงปังออกไปจากห้องทันที ป๊อปปี้มองตามแล้วถอนหายใจเบาๆเพราะวันนี้เขา

เองก็เหนื่อยมาแล้วทั้งวัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าฟางทำไมทำหน้าหงิกแบบนี้”ย่าจำปาพูดเมื่อหลานสาวเดินดุ่มๆเขามาใน

ห้องแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปน่ะสิคะ หาว่าฟางหมกมุ่กับเรื่องอดีตทั้งๆที่ฟางเองก็ไม่ได้เป็นคนตามหาอดีตสักหน่อย มัน

เข้ามาเอง ฟางฝันถึงเองเองแท้ๆ ป๊อปอ่ะไม่เข้าฟางเลยดีแต่ว่าๆ”ฟางงอนแล้วเดินมาฟ้องย่าจำปา

ทันที

 

 

 

 

 

 

“แล้วคราวนี้เราฝันถึงอะไรล่ะลูก”ย่าจำปามองฟางแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“คราวนี้ฟางฝันว่าคุณใหญ่ค่ะเค้าข่มขืนนันท์แถมยังเฆี่ยนตีนันท์อีก ฟางว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับ

เค้าเลยนะคะทำไมคุณใหญ่นอกจากใส่ร้ายนันท์ยังข่มขืนนันท์ทั้งๆที่มีคุณเขมอยู่แล้วใจร้ายที่สุด

ฟางเกลียดเค้า”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ย่ารู้ว่าตอนนั้นคุณใหญ่ใจร้ายมากแค่ไหน แต่ภายใต้ความใจร้าย ตอนนั้นย่าเองก็เห็นความใจดี

ของคุณใหญ่เหมือนกัน”ย่าจำปาพูดแล้วดันฟางนอนลงที่ตักก่อนเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋า แม่จ๋า นันท์อยากกลับบ้าน”ตอนเช้าวันต่อมานันท์เองเริ่มละเมอเพราะพิษไข่จากเมื่อวาน

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์ตื่นได้แล้วจ้ะ คุณเล็กสั่งให้พี่นันท์ไปเก็บกวาดงานเลี้ยงแต่ไม่เป็นไรนะจ้ะ จำปาจะช่วยพี่

นันท์เองจ้ะลุกเถอะจ้ะ”จำปาเข้ามาในห้องแล้วพูดกับนันท์ที่นอนซมบนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋าแม่จ๋า นันท์อยากกลับบ้าน พี่กร ฮือๆพี่กรอยู่ไหน”นันท์ละเมอเพ้อออกมาแล้วกอดตัวเอง

ด้วยความหนาวสั่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว พี่นันท์ตัวร้อนจี๋เลย ต้องไปโรงพยาบาล”จำปาตกใจรีบวิ่งออกไป

 

 

 

 

 

 

“ชั้นให้ไปตามนังนันท์มาเก็บข้าวของนี่แกจะไปไหนนังจำปา”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์จ้ะ ตัวร้อนจี๋แล้วละเมอเพ้อไม่รู้เรื่อง จำปาจะไปตามพี่ชิดมาพาพี่นันท์ไปโรงบาลจ้ะ”จำปา

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง เอาไปทำไม สมน้ำหน้า ดีแต่สร้างเรื่อง ชั้นไปลากคอนังนันท์มาเอง”คุณเล็กสั่งแล้วตรง

ดิ่งไปที่ห้อง

 

 

 

 

 

 

“นันท์ ตื่นมาเดี๋ยวนี้นะนังนันท์ แกจะมาทำสำออยไม่ได้นะ แกทำอะไรไว้เมื่อคืนไม่ต้องมานอนซม

ลุกขึ้นมา”คุณเล็กกระชากนันท์ลงจากเตียงอย่างแรงจนรางบางที่มีไม่มีเรียวแรงพยายามฝืนตัวเอง

ปรือตาขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ คะคุณเล็ก”นันท์มองคุณเล็กที่เป็นคนปลุกตัวเองก็ฝืนลุกขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“ก็ยังยืนได้นิ ไม่ต้องมาทำตัวเป็นคนป่วยเลยนะออกไปเก็บข้าวของด้านนอกเดี๋ยวนี้”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้ะ นันท์จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ้ะ”นันท์พูดก่อนจะฝืนตัวเองลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

 

 

 

 

 

 

 

“ตั้งแต่เช้าแล้วองในงานยังไม่ถูกเก็บอีกหรอยัยเล็ก”ภาณุที่กลับมาจากไปทานข้าวกับเขริกาตอน

บ่ายก็ถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็นังนันท์น่ะสิคะพี่ใหญ่ทำสำออยไม่ยอมลุกขึ้น ทั้งๆที่เป็นคนก่อเรื่องเอง ช่วยไม่ได้ มันต้องเก็บ

ทั้งหมดเองคนเดียวแบบนี้ สมน้ำหน้า”คุณเล็กพูดแล้วมองนันท์ที่เก็บข้าวของเข้าออกไปในเรือ

นันทร์เจ้าเพียงลำพังเพราะคุณเล็กสั่งให้คนงานทุกคนไม่ช่วยเหลือนันท์ ภาณุมองนันท์ที่เก็บข้าว

ของแวบหนึ่งภาพที่เขาข่มขืนนันท์เมื่อคืนนี้บวกกับการที่เขาเฆี่ยนตีนันท์เป็นการลงโทษอีก หน้า

ของนันท์ซีดเซียวขนาดนั้นเลยหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เอาพวกขยะไปทิ้งที่ที่ริมน้ำฝั่งโน้นด้วยไปเร็วสิ อิดออดอยู่นั่นล่ะ”คุณเล็กสั่งนันทื หญิงสาวพยัก

หน้าช้าๆ ก่อนจะเดินไป แวบหนึ่งเมื่อเงยหน้าสบตากับร่างสูงภาพที่ภาณุข่มขืนเธอเมื่อคืนก็ผุดเข้า

มาในหัว นันท์รีบเบือนหน้าหนีไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แข็งใจไว้นะนันท์”นันท์บอกกับตัวเองเมื่อเอาถุงขยะมาทิ้งที่ที่ว่างริมน้ำ ก่อนจะเห็นขยะชิ้นหนึ่ง

ปลิวไปที่ท่าน้ำก็เดินไปเก็บ แต่ทุกอย่างที่นันท์เห็นโงนเงนไปหมดแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตู้ม ร่างบางของนันท์ตกลงไปในน้ำทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย”ภาณุที่เห็นว่าคุณเล็กออกไปหาเพื่อนแล้วก็แอบเดินมาดูว่านันท์ทำงานถึงไหนแล้วก็เห็น

นันท์ตกน้ำไปต่หน้าต่อตาก็รีบวิ่งมาที่ท่าน้ำก่อนจะโดดน้ำลงไปช่วยนันท์ขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอ ฟื้นสิ”ภาณุที่พานันท์ขึ้นมาบนฝั่ง แล้วพยายามตบหน้าเรียกนันท์แต่เงียบไม่มีการตอบสน

องใดๆ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจผายปอดให้นันท์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”นันท์สำลักน้ำออกมาแต่ด้วยพิษไข้ทำให้ไม่มีแรงที่จะลุก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลุกขึ้นมาสิ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห้ะ ตัวร้อนจี๋เลยนิ”ภาณุเขย่าตัวเรียกนันท์แล้วพบว่า

ร่างบางตัวร้อนจี๋ก็ตกใจก่อนจะตัดสินใจอุ้มนันท์ขึ้นไปบนห้องนอนตัวเอง โชคดีที่พ่อและแม่ของ

เขาไปข้างนอก ยัยเล็กก็ออกไปช้างนอก ไม่งั้นได้อาละวาดบ้านแตกแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พรีบ ภาณุจัดการถอดเสื้อผ้าของนันออกจนหมดก่นจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามตัวให้นันท์

 

 

 

 

 

 

 

“แผลนี่”เมื่อภาณุพลิกหลังของนันท์มาก็ชะงักที่เห็นรอยแผลจากการถูกเขาเฆี่ยนเมื่อคือ แดงและ

มีเลือดซึม สงสัยที่นันท์เป็นไข้เพราะเกิดจากแผลพวกนี้สินะ แล้วตกน้ำเมื่อกี้ทำให้แผลอักเสบขึ้น

ไปอีก

 

 

 

 

 

 

 

“ทายาก่อนนะ”ภาณุวิ่งออกไปที่ตู้เก็บยาข้างนอกแล้วนำยามาทาให้กับนันท์ ชายหนุ่มทายาให้

หญิงสาวอย่างเบามือ เขามองแผ่นหลังที่ขาวเนียนต้องมีรอยเฆี่ยนเต็มจนหลังลายเพราะเขา ชาย

หนุ่มมองรอยแผลนั้นนิ่งก่อนที่มีบางอย่างมาดลใจ ก้มลงจูบที่แผ่นหลังที่มีแผลนั่นของนันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋าแม่จ๋า นันท์อยากไปหาพ่อแม่ ฮือๆ”ร่างบางละเมอร้องไห้ออกมาทำให้ภาณุชะงัก แล้วช้อน

ร่างบางเข้ามาใกล้ๆในอ้อมกอด นันท์ที่ร้องไห้น้ำตาไหลออกมาทั้งๆที่หลับอยู่ทำให้แวบหนึ่งชาย

หนุ่มสงสารนันท์ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กรจ๋าพี่กร นันท์ขอโทษ”นันท์ละเมอออกมาอีกครั้งทำให้ภาณุชะงักมองนันท์ แวบแรกเขารู้สึก

หมั่นไส้นันท์ที่ยังละเมอเพ้อหากร แม้ว่าตัวเองจะโดนรังแกมากมายแค่ไหนแต่เมื่อนันท์ละเมอว่า

ขอโทษ ภาพที่เขาข่มขืนนันท์ก็ผุดเข้ามาอีกครั้ง ทั้ง2คนรักกันแล้วเขาคือผู้ทำลายความบริสุทธ์

ของนันท์ไปเองกับมือ แต่จะแก้ไขอะไรตอนนี้ก็สายเสียแล้ว ชายหนุ่มจัดแจงหาเสื้อของเขาตัว

ใหญ่ให้นันท์ใส่ก่อนจะประคองร่างบางให้นอนลง เมื่อมามองดูหน้าของนันท์ดีๆแล้วเธอคือคนที่

สวยมากคนหนึ่งถ้าจับแต่งตัวดีๆเข้าหน่อยต้องมีเสน่ห์มากแน่ๆ ว่าแล้วภาณุก็เผลอโน้มหน้าลงไป

จูบร่างบางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นให้เธอยืมเตียงชั้นก่อนละกัน หายไข้เมื่อไหร่ก็มาทำความสะอาดห้องชั้นชดเชยที่หลังล่ะเข้า

ใจมั้ย”เมื่อถอนจูบขึ้นมาภาณุก็ได้สติแล้วพูดชึ้นก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกของตัว

เองแล้วล้มตัวนอนอ่านหนังสือข้างๆนันท์เพื่อฆ่าเวลาไปพลางๆโดยที่ภาณุไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำ

ของภาณุนั้นอยู่ในสายตาของจำปาที่ขึ้นมาทำความสะอาดชั้นบนแล้วบังเอิญเห็นเข้า จำปาตกใจ

เพราะไม่คิดว่าภาณุจะยอมให้นันท์นอนเตียงเดียวแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาก็ดีแล้วเอาเสื้อผ้าลงไปซักด้วยนะจำปา”เมื่อภาณุละสายตาจากหนังสือหันไปเห็นจำปาก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“แล้วพี่นันท์ล่ะจ้ะต้องปลุกมั้ย”แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ควรถามแต่จำปาก็อดสงสัยไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องหรอกไว้แม่นี่ฟื้นเมื่อไหร่ชั้นจะพาลงไปเอง อ้อ ห้ามบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ ถ้าใครถาม

ก็บอกว่าชั้นใช้งานนันท์อยู่เข้าใจมั้ย”ภาณุกำชับจำปา จำปาพยักหน้าแล้วรีบเอาเสื้อผ้าออกไปจาก

ห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนั้นเองย่าก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมคุณใหญ่ถึงสั่งแบบนั้น ตอนแรกย่าคิดว่าคุณใหญ่คงสงสารที่

พี่นันท์ป่วยเพราะโดนลงโทษเมื่อวันนั้น แต่พออยู่ไปสักพักทำให้ย่ารู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร”ย่า

จำปาพูดแล้วยิ้มเมื่อนึกย้อนถึงอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ไหนว่าอยากฟังนี่หลับซะแล้วแม่หลานคนนี้”ย่าจำปาเหลือบมองฟางที่นอนฟังจนหลับแล้ว

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด ป๊อปปี้ที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาในห้องย่าจำปา

 

 

 

 

 

 

 

“หลับแล้วหรอครับย่า ผมว่าจะมาง้อซะหน่อย”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางที่หลับอยู่บนเตียงย่าจำปา

แล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป อย่าว่าว่าย่าเข้าข้างหลานตัวเองเลยนะ ฟางเค้าก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะฝันถึงเหตุการณ์ในอดีต

แบบนี้ ป๊อปเข้าใจฟางนะว่าฟางเค้าไม่ได้หมกมุ่นกับเรื่องนี้อย่างที่เราเข้าใจ”ย่าจำปาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ผมแค่ไม่เข้าใจนิครับว่าทำไมฟางต้องฝันถึงเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วยทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องเลย”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

 

“บางที เรื่องงราวในอดีตอาจจะส่งผลถึงปัจจุบันก็ได้นะ”ย่าจำปาพูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเป็นเรื่องที่ผมรักกับฟางไม่ได้ในอดีตหรอครับ ผมว่าปล่อยให้เป็นเรื่องอดีตเถอะครับเพราะตอน

นี้ผมรักแค่ฟางคนเดียวเท่านั้น”ป๊อปปี้ยืนยัน“ย่าก็ขอให้เรายืนยันคำนี้เหมือนเดิมนะป๊อป”ย่าจำปา

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ผมอุ้มฟางกลับห้องนะครับย่าจะได้นอนพักด้วย”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินอุ้มฟางที่หลับ

สนิทขึ้นแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเรายืนยันว่ารักกันจริงย่าก็เอาใจช่วยให้เราฝ่าฟันอุปสรรคของกรรมที่เคยก่อไว้ในอดีตให้ได้

นะ”ย่าจำปาพูดจบก็หันไปสวดมนต์ก่อนนอนแล้วล้มตัวลงนอน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

นี่อาจเป็นฟิคเรื่องงแรกที่ไรเตอร์ไม่สามารถอัพจบเรื่องได้

 

 

รีดเดอร์อยากจะด่าอะไรไรเตอร์ก็ไดด้นะคะไรเตอร์ขอรับผิดเอง

 

 

 

เมื่อก่อนไรเตอร์ยอมรับว่าแต่งฟิคไม่หวังยอด แต่งเพื่อความฟิน

 

 

แต่ช่วงนี้ไรเตอร์รู้สึกได้ว่าไรเตอร์ห่วยมากกับการแต่งฟิค ไม่สามารถดึงรีดเดอร์กลับมาอ่านได้เหมือนเดิม

 

 

ถึงแม้ไม่จำเป็นต้องมียอดเม้นที่มากมาย แต่ถ้าฟิคไม่มีคนอ่านคนแต่งจะเเต่งต่อไปได้อย่างไร

 

 

ไม่ได้ว่ารีดเดอร์อะไรเลย แต่ไรเตอร์ขอว่าตัวเองที่มันห่วยเอง