บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม”นันท์ค่อยๆลืมตามองไปรอบๆตัวพบว่าตอนนี้ฟ้ามืดแล้วในห้องที่เธอนอนอยู่นั้นไม่มีแม้แสงไฟ

มืดไปหมด ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้คือเธออยู่ที่ริมท่าน้ำ แล้วทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ได้ นันท์ค่อยๆลุก

ขึ้นมาแล้วชะงักเมื่อพบว่าเธอสวมแค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งของผู้ชาย เมื่อลองเปิดโคมไฟข้างเตียง

ดูแล้วหันไปมองก็ตกใจเมื่อเห็นว่าภาณุนอนหลับอยู่ข้างๆ ด้วยความที่กลัวและรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็น

เพียงแค่ทาสไม่สามารถตีเสมอเจ้านายได้ นันท์ค่อยๆลุกขึ้นแล้วค่อยๆลงจากเตียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

จู่ๆมีมือหนามาคว้าข้อมือของนันท์แล้วกระชากมานอนกับเตียงตามเดิมอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊บ เจ็บ”นันท์ร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อหลังที่เป็นแผลยังไม่หายถูกกระแทก

 

 

 

 

 

 

“ใครใช้ให้เธอไปล่ะห้ะ เสียมรยาทที่สุด”ภาณุพูดก่อนจะขึ้นคร่อมร่างบางไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยนันท์เถอะจ้ะคุณใหญ่ เป็นทาสไม่ควรจะมานอนกับเจ้านายแบบนี้ และอีกอย่างนันท์เองก็

เจ็บแผลด้วยนะจ้ะ”นันท์รีบยกมือไหว้ขอร้องภาณุ หญิงสาวก้มหน้าไม่ยอมสบตาชายหนุ่มยิ่งทำให้

ภาณุหงุดหงิด แต่เมื่อมองร่างบางที่ไม่สบตาตัวเองก็ยิ้มนิดนึงก่อนจะเริ่มโน้มหน้าเข้าใกล้หมายจะ

แกล้งนันท์ก็ชะงัก เมื่อภาณุสัมผัสได้ว่านันท์ยังไม่หายไข้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่น่ารำคาญชะมัด ทำตัวอ่อนแอ สำออบแกล้งเป็นไข้”ภาณุลุกขึ้นนั่งแล้วว่านันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ไม่ได้สำออยนะจ้ะ ถ้าพวกคุณไม่เชื่อคิดว่านันท์สำออยก็แล้วแต่เถอะจ้ะ อยากจะให้นันท์ทำ

อะไรก็สั่งมาเลยสิจ้ะ ทาสยังไงก็ต้องทำตามคำสั่งเจ้านายอยู่ดี”นันท์แล้วพยายามฝืนตัวออกจาก

ภาณุแต่ร่างสูงกลับกอดรัดแน่นขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“โหมตัวเองทำงานหนักหวังจะตายก่อนรึไงห้ะ ชั้นอ่านแผนเธอออกน่า เอาไปกินซะ ถ้าไม่กินเจอดี

แน่”ภาณุพูดก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดไฟและหยิบยาแก้ไข้พร้อมกับน้ำดื่มยื่นให้นันท์แล้วพูดขู่ทำให้ร่าง

บางรีบกินยาอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

“ดีมาก เป็นทาสต้องฟังตามคำสั่งเจ้านาย พรุ่งนี้ ถ้าอาการไม่ดีขึ้นเธอเจอดีแน่ วันนี้ชั้นเบื่อที่จะ

แกล้งเธอละ จะไปไหนก็ไปไป๊”ภาณุเมื่อเห็นนันท์กินยาตามที่สั่งก็ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะไล่นันท์

ออกไป นันท์เองมองภาณุด้วยสายตาไม่เข้าใจก่อนจะยอมเดินลงกลับไปที่ห้องพักของตัวเองแล้ว

หลับไปด้วยความเพลีย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นได้แล้วยัยขี้เซาของป๊อป”ฟางค่อยๆขยับตัวตื่นตามเสียงเรียกขาสามี ฟางลืมตามองป๊อปปี้ที่

นั่งมองฟางที่พึ่งตื่นแล้วยิ้ม ฟางคิดถึงภาพที่ภาณุสั่งให้นันท์กินยาในฝันของเธอก็ยิ้มก่อนจะกอด

ป๊อปปี้ไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยากไปข้างนอกด้วยจัง ป๊อปจ๋าวันนี้ขอออกไปข้างนอกนะ”ฟางพูดอ้อนสามี

 

 

 

 

 

 

 

“เอาสิ เดี๋ยวก็ออกไปทำงานพร้อมป๊อปนี่ล่ะ เหมือนรู้สึกว่าวันนี้เฟย์เองไม่มีเรียนด้วยนิ ฟางไปช้อป

ปิ้งกับเฟย์มั้ย เดินเที่ยว ดูหนังตามประสาผู้หญิง แล้วเลิกงานเราไปทานข้าวเย็นกัน”ป๊อปปี้พูด

ทำให้ฟางยิ้มออกมาก่อนจะลุกชึ้นไปอาบน้ำพร้อมสามีแล้วเดินลงมาพร้อมกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีเลยวันนี้เฟย์ว่าง เฟย์จะอาสาดูแลพี่ฟางเองค่ะพี่ป๊อปไม่ต้องห่วง”เฟย์พูดเมื่อป๊อปปี้พาฟางมา

หาเฟย์ก่อนที่เฟย์จะชวนพี่สาวออกมาข้างนอกแล้วเดินช้อปปิ้งด้วยกันตามประสาพี่น้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์”ขณะที่เฟย์ไปส่งฟางเลือกซื้อเข็มขัดเส้นใหม่ให้ป๊อปปี้อยู่เฟย์หันไปตามเสียงคนเรียกก็ตกใจ

เมื่อเห็นสิงห์ยืนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“สิงห์คะไปกันเถอะค่ะ”เฟย์มองสิงห์สักพักก่อนจะชะงักเมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินมาคล้องแขนแฟนเก่า

ของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เป็นยังไงบ้างเรา ได้ข่าวว่าจะเรียนจบแล้วนิ”สิงห์ถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ ใกล้จะจบแล้ว แต่พี่สิงห์ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ถึงไม่มีพี่สิงห์แล้ว เฟย์ก็มีคนที่คอยช่วยเรื่อง

เรียนและดูแลเฟย์ได้อยู่แล้ว”เฟย์พูดแล้วมองสิงห์กับแฟนใหม่อย่างเจ็บปวด

 

 

 

 

 

 

 

 

“พูดได้ดีนี่ ไปเถอะค่ะสิงห์น้องเค้าดูแลตัวเองได้ เราไม่จำเป็นต้องสนใจเลย”ผู้หญิงคนนั้นพูด

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ที่รักมาซื้อของกับพี่สาวทำไมไม่บอกเขื่อนล่ะครับ”จู่ๆเขื่อนก็เดินเข้ามาทักเฟย์และฟาง

 

 

 

 

 

“นายเป็นใคร”สิงห์ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ผมก็เป็นว่าที่แฟนใหม่ของเฟย์เค้าไงครับมีอะไรรึเปล่า”เขื่อนพูดแล้วยักคิ้วกวนๆให้สิงห์ ชายหนุ่ม

มองเฟย์และเขื่อนสักพักก่อนจะเดินพาแฟนใหม่ของเขาออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ นายใครเป็นว่าที่แฟนใหม่ของชั้นกันยะ”เฟย์รีบพูดเมื่อสิงห์ไป

 

 

 

 

 

“มุสามันไม่ดีนะครับ แบบนี้คนเคร่งในศีลในธรรมเดี๋ยวก็ศีลขาดพอดี”กั้งเดินเข้ามา

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ทำไมกั้งกับเขื่อนถึงรู้จักกันล่ะ”ฟางมองกั้งและเขื่อนสลับกัน

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าผมบังเอิญรู้จักมากกว่าครับ ส่วนเรื่องโกหกเมื่อกี้ผมขอโทษละกัน เพราะผมเห็นเด็กแถวนี้

เบะปากจะร้องไห้อยู่แล้วก็อดสงสารไม่ได้เลยอยากะช่วย”เขื่อนพูดแล้วมองเฟย์

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ใช่เด็กนะ”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะครับๆ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ไหนๆบังเอิญพวกเราทั้งหมดรู้จักกันแบบนี้ ผมว่าเราถือโอกาสไป

ทานข้าวเที่ยงด้วยกันเลยสิครับเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”กั้งพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเดินนำทุกคนไป

ทานข้าวที่ร้านอาหาร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ความจริงคุณมีนไม่ต้องออกมาเลือกซื้อของเองเลยนะครับเดี๋ยวสั่งของที่ผมแล้วผมมาซื้อเอง

ก็ได้”ป๊อปปี้พูดเมื่อออกมาเดินกับมีนและโบว์เพื่อซื้อของแต่งบ้านเองที่ร้านเฟอร์นิเจอร์ใกล้ๆห้าง

ที่มาส่งฟางกับเฟย์เมื่อเช้า

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ได้ไงคะบ้านของเราเราต้องเลือกทุกอย่างเองสิคะ ทุกอย่างถึงจะได้สมบูรณ์แบบกับสิ่งที่เรา

เลือกแล้ว”มีนพูดแล้วมองป๊อปปี้อย่างมีความหมาย

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นผมช่วยเลือกละกันนะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้าไปช่วยมีนถือของต่างๆให้ โบว์มองภาพนั้น

แล้วแอบถอนหายใจเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะกั้งที่เลี้ยงข้าวมื้อนี้ฟางกับเฟย์ แต่ยังไงคราวหน้าต้องให้ฟางเลี้ยงคืนบ้างนะไม่งั้น

ฟางไม่ยอมแน่ๆ”ฟางพูดเมื่อเดินออกมาจากร้านอาหาร

 

 

 

 

 

 

 

“เอาสิ ถ้าวันนั้นมาถึงนะกั้งจะล้างท้องรอเลย”กั้งพูดติดตลกทำให้ฟางหัวเราะไปด้วย ฟางยิ้มเมื่อ

เห็นกั้งเธอรู้สึกผูกพันกับผู้ชายคนนี้ แค่คุยไม่กี่คำเจอกันไม่กี่ครั้งก็ถูกคอแบบนี้แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟางๆ เราต้องไปซื้อของห้พี่ป๊อปนิ เราแยกไปกันเลยมั้ย”เฟย์เห็นฟางและกั้งคุยกันถูกคอก็รีบ

ไปขัด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เออ จริงสิ เฟย์ไปส่งพี่ซื้อของหน่อย”ฟางนึกขึ้นได้ว่าที่หน้าห้างมีร้านขายต้นไม้อยู่ก็รีบไป

 

 

 

 

 

 

“ดอกโบตั๋นอีกแล้วนะพี่ฟาง ซื้อให้พี่ป๊อปรึตัวเองกันแน่”เฟย์พูดเมื่อฟางรีบมาซื้อดอกโบตั๋นสีชมพู

 

 

 

 

 

 

“ดอกโบตั๋นนี่ความหมายดีนะครับมีความหมายถึงความรักของหนุ่มสาว คนจีนเค้าเชื่อกันนะครับว่า

ถ้าเอาดอกโบตั๋นรึว่าภาพวาดดอกโบตั๋นไปประดับตกแต่งที่บ้านจะช่วยเรื่องความรักและดึงดูดให้

ครอบครัวรึชีวิตแต่งงานมีแต่ความสุข”กั้งและเขื่อนเดินตามฟางมาแล้วยิ้มอย่างพอใจที่ฟางยังคง

ชอบดอกโบตั๋นเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงรู้ความหมายดอกโบตั๋นดีแบบนี้ละคะ”เฟย์ถาม“เพราะในอดีตคนรักของพี่เค้าชอบดอก

โบตั๋นน่ะสิครับ”กั้งตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วคนรักของกั้งไปไหนแล้วล่ะวันหลังพามารู้จักกันก็ได้นะ”ฟางถามต่อ

 

 

 

 

 

 

“คงไม่มีวันนั้นแล้วล่ะเพราะคนรักของกั้งเค้าถูกไอ้ผู้ชายเลวๆคนหนึ่งแย่งไปอย่างหน้าด้านๆ”กั้งพูด

เสียงแข็ง

 

 

 

 

 

 

 

“โถ กั้ง ไม่เป็นไรนะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันถ้าฟางเจอนะฟางขอด่าแทนกั้งหน่อยเถอะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แถวๆนี้ล่ะฟาง แต่มันเป็นเรื่องอดีตไปแล้วกั้งว่าคนรักของกั้งเค้าเองก็คงลืมรักของกั้งไปหมดแล้ว

ล่ะ”กั้งทำเป็นพูดเศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่หรอกกั้ง ฟางเชื่อนะ ว่าคนดีๆแบบกั้งใครๆก็ไม่ลืมลงหรอก สักวันฟ้าจะเห็นใจนำคนรักของกั้ง

กลับมา”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ และอีกไม่นานฟ้าก็จะเห็นใจกั้งแล้วละ”กั้งพูดอย่างมีเลศนัย

 

 

 

 

 

 

“อ๊า อะไรเนี่ยเลอะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”เฟย์พูดเมื่อเห็นว่าเสื้อของเองมีคราบแดงๆติดอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซุ่มซ่ามจริงๆเลยเธอ มานี่ป่ะ เดี๋ยวพาไปล้าง”เขื่อนพูดแล้วดึงมือพาเฟย์ไปทำให้กั้งและฟางยืน

อยู่ด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวกั้งช่วยเลือกนะ เดี๋ยวช่วยขนด้วย”กั้งทำทีเป็นอาสาช่วยฟางเลือกดอกโบตั๋น

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะกั้งที่ช่วยกัน หน้าเลอะหมดแล้ว”ฟางพูดแล้วเดินหยิบทิชชู่ไปเช็ดให้กั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวมีนว่าจะไปดูดอกไม้เพิ่มสักหน่อยดีมั้ยคะป๊อป”มีนดึงป๊อปปี้ออกมาจากร้านแล้วพูด ป๊อปปี้

พยักหน้าเดินตามก่อนสายตาจะหันไปเห็นฟางกำลังเช็ดหน้าให้กั้งโดยทั้งคู่อยู่ด้วยกันหน้าร้านขาย

ต้นไม้2ต่อ2

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ยตาย นั่นคุณฟางภรรยาของคุณป๊อปนี่คะ เอ แล้วนั่นพี่ชายรึน้องชายคะนั่น”มีนแกล้งตกใจแล้ว

ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางมีพี่ชายคนนึงครับแต่ไปดูงานที่เมืองนอกและน้องสาวอีกคน”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

“เอ๋ ถ้าพี่ชายไปเมืองนอกแล้วคนที่คุณฟางทำลังเช็ดหน้าให้นี่ใครกันคะรึว่าเป็นเพื่อนคะ”มีนทำ

เป็นสงสัยต่อ

 

 

 

 

 

 

“บางทีพวกเค้าก็เป็นแค่เพื่อนกันก็ได้นะคะคุณมีน อาจไม่มีอะไรหรอกค่ะ”โบว์พูด มีนหันขวับจ้อง

อย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“เพื่อนหรอ ทำไมถึงอยู่กัน2ต่อ2ล่ะคะ มีนเปล่ายุให้ครอบครัวเค้าแตกกันนะคะ แต่มันก็น่าคิดนะ

คะเนี่ย แล้วดูคุณฟางเค้าก็ยิ้มอย่างมีความสุขมากๆแบบนี้ด้วย”มีนพูด ทำให้ป๊อปปี้นิ่งคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ มีความสุขๆ เป็นไง แผนของชั้นใช้ได้ผลล่ะสิ”กั้งพูดเมื่อหลบไปอยู่ข้างนอกกับเขื่อนแล้วรอ

จนกว่าป๊อปปี้จะกลับบ้านไปแล้วเดินเข้ามาในบ้านเห็นมีนยิ้มพอใจก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“แน่นอน ถึงแม้มันจะยังไม่ทะเลาะกัน แต่เท่านี้ก็ดีแล้ว ค่อยๆยุให้มันแตกคอกันเองไปเรื่อยๆ”มีน

พูดอย่างพอใจกับแผนการวันนี้ที่ให้กั้งเข้าไปอยู่กับฟาง แล้วให้เขื่อนดึงเฟย์ไปจากนั้นทำให้ป๊อปปี้

เห็นว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกัน2คน

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ทำเป็นคนอยู่ในศีลในธรรมไม่อยากยุ่งเรื่องนี้กับพวกเราเอาแล้วทำไมถึงช่วยล่ะครับคุณ

เขื่อน”กั้งเยาะเขื่อนที่เดินเข้ามาพร้อมโบว์ แวบแรกเขาเห็นโบว์ยิ้มและพูดคุยกับเขื่อนตอนเดินมา

ด้วยกันก็ทำให้เขาแอบไม่พอใจลึกๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นแค่พาเฟย์ไปเข้าห้องน้ำ ชั้นไม่รู้ไม่เห็นกับการกระทำของพวกนายทั้งนั้นล่ะ”เขื่อนพูดนิ่งๆ มีน

มองเขื่อนแล้วเบ้ปากนิดนึงก่อนจะเดินตรงดิ่งไปตบหน้าโบว์อย่างแรงทีนึง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถือว่าเป็นการลงโทษแกที่ปากดีพูดจาไม่เข้าหูชั้นวันนี้ จำไว้นังโบว์ แกเป็นคนใช้ขอชั้น รับใช้

ชั้นไม่ใช่ไปเข้าข้างหรืออยู่ฝั่งเดียวกับคนพวกนั้น”มีนพูดแล้วบีบปากโบว์อย่างแรงแล้วผลักมีนล้ม

กั้งมองการกระทำของมีนที่ทำร้ายโบว์แล้วถอนหายใจไม่สนใจเพราะมีนทำร้ายโบว์เป็นประจำเสมอ

จนเป็นเรื่องปกติของที่นี่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แต่อีกไม่นานทุกอย่างที่เราวางไว้ มันก็ก็จะสำเร็จ นังนันท์ก็จะต้องเสียใจอย่างที่ชั้นเคยเสียใจ

แล้วใหญ่จะต้องกลับมาหาชั้น”เขริกาโผล่ซ้อนออกมาจากด้านหลังของมีนแล้วพูดก่อนจะเอามือ

ลูบผมมีนแล้วยิ้มอย่างพอใจที่เห็นได้ชัดว่าป๊อปปี้ไม่พอใจเท่าไหร่กับภาพที่เห็นวันนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปเถอะโบว์ เดี๋ยวชั้นช่วยล้างจาน”เขื่นที่มองเห็นเขริกาแล้วถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินพาโบว์

ออกไปจากบริเวณนั้นท่ามกลางสายตาไม่พอใจของกั้งที่มองตามมา

 

 

 

 

 

 

 

 

นางร้ายตัวร้ายก็มา ผีก็มา งานนี้ความร้าวฉานเริ่มปรากฏ

 

 

 

ช่วงนี้ไรเตอร์เครียดไปหน่อยเลยหายๆไป ขอโทษทีน้าา