บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “มาแล้วหรอแม่ตัวดี ก่อเรื่องในงานพ่อของชั้นจนพ่อแม่ชั้นต้องรีบเลิกงานเลี้ยง นังตัวซวย”ทันที

ที่ภาณุพานันท์กลับมา คุณเล็กก็ปรี่เข้ามาตบหน้านันท์แล้วพุ่งเข้าไปทำร้ายร่างกาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเถอะจ้ะเล็ก แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกับนันท์ล่ะคะใหญ่ ทำไมถึงร้องไห้ แบบนี้”เขริกาแสร้งทำตัว

เป็นคนดีแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยคงจะเป็นเพราะว่าพี่ใหญ่ไปตามตัวกลับมาทันสิท่า หนีตามผู้ชายไปไม่ทัน ใฝ่ต่ำ”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ขอโทษคุณท่านทั้ง2นะจ้ะ ฮือๆที่ทำให้เสียงานแบบนี้”นันท์คลานเข้าไปกราบเท้าพระยา

พิชัยเดชาและคุณหญิงแขไขที่นั่งอยู่แล้วขอโทษด้วยความรู้สึกผิด

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเอาเธอมาเป็นคนใช้ก็จริง แต่ชั้นดูแลเธอไม่ดีพอหรอ คุณพระเค้าทั้งสอนหนังสือให้เธอรู้วิชา

เธอยังทิ้งพวกเราไป”คุณหญิงแขไขพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง ยิ่งทำให้นันท์น้ำตาไหลออกมาไม่

หยุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเถอะคุณหญิงเด็กมันสำนึกผิดแล้ว แล้วตาใหญ่ก็ไปตามตัวกลับมาแล้ว นี่ตาใหญ่ไปเจอนันท์

ที่ไหนล่ะ”พระยาพิชัยเดชาถาม

 

 

 

 

 

 

 

“หึ สภาพแบบนี้ คงจะหนีไปเริงรักกับไอ้เสมียนชั้นต่ำนั่นล่ะสิ ต่ำทำตัวเหมือนกับพวกผู้หญิงโคม

เขียว”คุณเล็กเห็นสภาพนันท์ก็ว่าทันที นันท์ที่ถูกภาณุข่มขืนและด่าทอว่าเป็นผู้หญิงโคมเขียวแล้ว

ถูกคุณเล็กว่าซ้ำเติมอีกก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด แวบนึงภาณุเหล่มองนันท์ก็อยากจะพูดอะไรแต่

เมื่อเห็นหน้าเขริกาก็เงียบไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ดึกแล้วถ้าอยากจะลงโทษหรือสืบสาวราวเรื่องอะไรก็จัดการกันเองนะครับ ผมจะไปส่งเขมกลับ

บ้าน”ภาณุตัดบทเดินไปโอบเอวเขริกาแล้วพาออกไป โดยไม่แลมองนันท์เลยสักนิดยิ่งทำให้นันท์

ช้ำใจมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์ไม่เป็นไรนะจ้ะ คุณท่านทั้ง2ไม่เอาเรื่องอะไรแล้ว”เมื่อมาถึงห้องนอนจำปาก็รีบปลอบนันท์    

 

 

 

 

 

 

“จำปา แล้วพี่กรล่ะ ถูกพวกไอ้สมไอ้ชิดตามตัว เป็นยังไงบ้าง”นันท์ถามถึงคนรักทันที

 

 

 

 

 

 

 

“จำปาเหมือนได้ยินจากพวกพี่ชิดนะจ้ะว่า เจอพี่กรเพียงแค่คนเดียวตรงชายป่า เลยรุมซ้อมอาการ

ปางตายแล้วทิ้งไว้ตรงนั้น ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง”จำปาพูดทำให้หัวใจของนันท์หล่น

วูบ

 

 

 

 

 

 

 

“จำปาให้พี่ไปหาพี่กรเถอะนะ ให้พี่ไปบอกให้คนมาช่วยพี่กรก็ได้”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะจ้ะ จำปาไม่อยากให้พี่นันท์โดนลงหวาย พี่นันท์อยู่ที่นี่เถอะนะจ้ะ พี่กรเป็นคนดียังไงคนดี

ตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้หรอกนะจ้ะ”จำปาพูดด้วยความเป็นห่วงนันท์ นันท์ทำทีพยักหน้ารับคำ

แล้วล้มตัวนอน เมื่อจำปาปิดไฟแล้วเดินออกไปจากห้อง นันท์ก็รีบลุกขึ้นฝืนร่างกายที่บอบช้ำออก

มาข้างนอกเพียงเพื่อช่วยกร

 

 

 

 

 

 

“พี่กรจะมาเจ็บตัวแบบนี้เพราะนันท์ไม่ได้ พี่กรจ๋ารอนันท์ก่อนนะจ้ะ”นันท์พูดแล้วหลบออกมาที่

ประตูบ้านแล้วแอบออกไป มองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาทางเดินไปตามที่จำปาบอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หายไปไหนแล้ว”เมื่อมาถึงที่เกิดเหตุนันท์ก็แปลกใจที่ไม่เห็นกรอยู่ที่เดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปี้น รถยุโรปคันหนึ่งขับมาแล้วบีบแตรอย่างเร็ว นันท์ตกใจรีบหลบเข้าข้างทางเมื่อรถมาปาดหน้า

ขวางเธอไว้

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ที่แม่ชั้นบอกพ่อชั้นพูดเมื่อกี้มันไม่ได้ซึมลงไปหัวสมองของเธอเลยรึห้ะ”ภาณุลงรถมาว่านันท์

 

 

 

 

 

“เดี๋ยว จะไปไหน ที่ชั้นพูดแล้วเดินหนี หูหนวกรึไง”ภาณุกระชากร่างบางเข้ามาใกล้

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”นันท์ที่หันไปตามแรงภาณุก็ร้องแล้วเอามือที่ว่างอยู่กุมท้องน้อยตัวเองด้วยความเจ็บ

 

 

 

 

 

“หึ ยังไม่หายดีแล้วยังกล้าออกมาหาไอ้กุ๊ยนั่น เธอนี่มันร่านจริงๆ”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ นันท์มันร่าน นันท์มันผู้หญิงโคมเขียวดีๆนี่เอง งั้นก็ไล่นันท์ไปเลยสิ แค่การที่นันท์ออกมาดูว่า

พี่กรเป็นอย่างไรบ้าง ดูอาการคนที่นันท์รักมากที่สุดแค่นี้ก็ไล่นันท์ไปสิ”นันท์พูดออกมาอย่างเหลือ

อด

 

 

 

 

 

 

“อยากไปนักใช่มั้ย แต่ชั้นไม่ให้ไป มานี่”ภาณุพูดแล้วกระชากร่างบางมาตามแรงก่อนะพาขึ้นรถ

กลับมาที่เรือนจันทร์เจ้า

 

 

 

 

 

 

“ไอ้สม ไอ้ชิด ลากตัวนันท์ไปมัดที่เสา”ภาณุสั่งคนใช้คนสนิททันทีที่ลงากรถ

 

 

 

 

 

 

“ตาใหญ่นี่มันเรื่องอะไรกันไหนว่าไปส่งหนูเขมแล้วนี่ทำไมถึงมากับนันท์”คุณหญิงไขได้ยินเสียง

เอะอะโวยวายด้านล่างก็ลงมาจากด้านบนพร้อมพระยาพิชัยเดชาและคุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

“เห็นว่าเป็นคนสนิทของคุณพ่อกับคุณแม่เลยให้อภัยแต่ยังมีหน้าหนีออกไปหาผู้ชาย ใฝ่ต่ำ”ภาณุ

ตะคอกว่านันท์ที่ถูกมัด

 

 

 

 

 

 

“นังทาสที่เลี้ยงไม่เองแบบนี้คงพูดจาดีๆไม่ได้หรอกค่ะคุณพ่อ เห็นมั้ยละคะ สอนหนังสือมันไปก็

เท่านั้น ความใฝ่ต่ำในตัวมันมีมากกว่า พี่ใหญ่เฆี่ยนมันเลย”คุณเล็กว่าอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอหนีออกไปข้างนอกเพื่อไปหาคนรักเธออีกแล้วทั้งๆที่พวกชั้นไม่ลงโทษในตอนแรกงั้นหรอ

นันท์”คุณหญิงแขไขถาม

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์เป็นห่วงพี่กร ฮือๆ พี่กรต้องเจ็บตัวเพราะนันท์ นันท์ต้องไปช่วยพี่กรจ้ะ”นันท์ร้องไห้แล้วพูด

ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ที่ไอ้กุ๊ยนั่นต้องเจ็บปางตายมันก็เพราะความผิดของเธอเอง”ภาณุพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย มาพูดตอนนี้มันจะได้อะไรขึ้นมา เอามานี่”คุณเล็กรำคาญที่พี่ชายมัวอ้อยอิ่งไม่เฆี่ยนนันท์สัก

ทีก็ดึงหวายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คือโทษที่เธอจัดกับสั่งคุณพ่อคุณแม่ นี่คือสิ่งที่เธอทำงานเลี้ยงคุณพ่อคุณแม่ชั้นพัง”คุณเล็ก

เฆี่ยนนันท์ไปอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“พอแล้วยัยเล็ก พาคุณพ่อคุณแม่ไปนอนพักเถอะ”ภาณุรีบห้ามน้องสาวตัวเองเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าคนผิดทำผิดจริง พ่อก็ให้ตาใหญ่จัดการลงโทษตามความผิดเลยแล้วกัน”พระยาพิชัยเดชามอง

นันท์ด้วยสายตาผิดหวังแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับคุณหญิงแขไขและคุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถือว่าพ่อชั้นอนุญาตแล้วนะ กรรมสิทธิ์ที่จะลงโทษเธอได้ต่อจากนี้คือชั้น”ภาณุพูดจบก็เฆี่ยนนันท์

ต่อจากคุณเล็ก นันท์ร้องด้วยความเจ็บปวดและร้องไห้ออกมา ภาณุเฆี่ยนนันท์ไปอีก10ก่อนจะวาง

หวายลง

 

 

 

 

 

 

“ไปเอาตัวแม่นั่นลงได้แล้ว”ภาณุสั่งลูกน้องตัวเองและจำปาไปแก้มัดนันท์ออก

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ครับ นันท์สลบไปแล้วครับ”นายชิดพูดก่อนจะหิ้วปีกร่างบางที่ไม่ได้สติของนันท์ออกมา

คนละข้างกับนายสม

 

 

 

 

 

 

“ก็เอาไปไว้ที่ห้องสิวะ จะพูดมากอะไรเล่า”ภาณุรีบพูดสั่ง2คนสนิทและสั่งให้จำปาเอายาไปทาให้

นันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟาง คุณฟางคะ”แก้วร้องเรียกฟางที่เอาแต่นั่งเหม่อ ทำให้ฟางสะดุ้ง

 

 

 

 

 

 

“อ้าวแก้ว ไม่ไปทำงานหรอวันนี้”ฟางรีบถาม

 

 

 

 

 

“วันนี้ที่ทำงานเลิกครึ่งวันน่ะค่ะแก้วเห็นคุณฟางนั่งเหม่อแต่เช้าแล้วมีอะไรรึเปล่าคะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เปล่าจ้ะไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่พิมไปวัดกับย่าล่ะสิ แก้วไปทำงานอื่นเถอะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“แก้วว่าคุณฟางหน้าซีดๆ มีอะไรรึเปล่าคะ บอกแก้วได้นะคะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยแก้วแกล้งอะไรฟางรึเปล่าทำไมหน้าตาบูดแบบนี้”โทโมะกลับมาเห็นแก้วและฟางนั่งด้วยกันก็

รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณถ้ากลับมาเหนื่อยๆก็หาอะไรกินเถอะค่ะ ปากจะได้ไม่ว่าง”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ถ้าปากชั้นว่างเธอก็ช่วยทำอย่างอื่นให้ปากชั้นไม่ว่างหน่อยสิ”โทโมะเห็นแก้วโกรธก็ยิ่งได้ใจกวน

เข้าไปอีก

 

 

 

 

 

 

 

“ทุเรศ ถ้าอยากทำก็ไปหาคนอื่นโน่น”แก้วโมโหจะเดินหนีแต่โทโมะล็อคไว้แล้วดันแก้วลงไปนั่ง

ตามเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางมีอะไรรึเปล่า บอกพี่ได้นะ พี่กับยัยนี่น่ะรับฟังปัญหาฟางนะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะ ฟางเห็นภาพอดีตอีกแล้ว ภาพอดีตที่คุณใหญ่ทำร้ายนันท์ เค้าช่มขืนนันท์ยังไม่พอเค้า

ยังจับนันท์ไปเฆี่ยน ทำไมเค้าถึงโหดร้ายแบบนี้ พี่โทโมะ แก้ว ทำไมฟางถึงกลับไปเห็นภาพพวกนี้

อีก ทั้งที่ตอนนอนที่โรงพยาบาลฟางไม่ได้ฝันอะไรถึงมันเลย แต่พอกลับมาที่นี่ฟางกลับเห็น

มัน”ฟางพูดออกมาด้วยความไม่สบายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางนี่ฟางถอดสร้อยพระที่ย่าให้หรอ”โทโมะมองคอที่โล่งของฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ก็ เอ่อ เมื่อคืนมันทำอะไรไม่ถนัด ฟางเลยถอดมันน่ะ”ฟางตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“เอ ถ้าใส่สร้อยแล้วไม่ฝันถึงเรื่องในอดีจ แต่พอถอดกลับฝันถึง รึว่าฟางจะโดนของ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“จะบ้าหรอ โตแล้วยังคิดติ๊งต๊องอีกใครกันจะทำของใส่ฟาง อาจจะเกิดจากิตใจ้สำนึกของฟางก็ได้

ที่เหมือนรับรู้ว่ากลับมาที่เดิมแล้ว ทำให้จิตด้านในกระตุ้นให้นึกคิดหมกมุ่นกับเรื่องเดิม”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“มันก็มีเหตุผลนะคะ แต่แก้วไม่เชื่ เราลองตามหาความจริงในอดีตอย่างที่คุณฟางอยากรู้เรื่องใน

อดีตสิคะ บางทีเราอาจจะเอาเรื่องอดีตมาปะติดปะต่อกับเรื่องราวในปัจจุบันได้”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอจะขัดชั้นหมดเลยรึไง คิดอะไรไม่เข้าท่า”โทโมะว่า

 

 

 

 

“ก็แก้วจะคิดแบบนี้จะทำไม”แก้วเถียง

 

 

 

 

 

 

 

“พอเถอะค่ะทุกคนเลย ฟางว่าตอนนี้ฟางหิวแล้ว บางทีถ้าฟางได้ทานอะไรฟางอาจจะสมองโล่งไม่

คิดถึงเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นนี่ก็ได้นะคะ”ฟางไม่อยากให้โทโมะและแก้วทะเลาะกันก็รีบพูดแล้วพาทุก

คนเข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รอบๆตัวบ้านคุณมีนนี่มีแต่ดอกกุหลาบสวยมากเลยนะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วชมสวนดอกกุหลาบใน

บ้านมีน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าชอบก็เอาไปสักดอกสิคะ เอาไปให้เมียของคุณป๊อป”มีนพูดแล้วแสร้งยิ้มหวาน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ๊ย”มีนที่ทำตัวเป็นคนดีแล้วเดินไปตัดดอกกุหลาบให้ก็ร้องเมื่อหนามกุหลาบตำจนเลือดออก

 

 

 

 

 

 

 

“ผมมีพลาสเตอร์ครับ ไม่เป็นไรนะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วห้ามเลือดก่อนจะปิดพลาสเตอร์ให้มีน

 

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปนี่เป็นคนที่น่ารักจังเลยนะคะ ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆพกพลาสเตอร์มาด้วย”มีนชมเมื่อ

ป๊อปปี้อาสาตัดดอกกุหลาบแทนมีนและแปะพลาสเตอร์ให้กับเธอ มีนไม่คิดว่าป๊อปปี้จะพกของแบบ

นี้ด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าฟางเค้าเป็นคนซุ่มซ่ามครับผมเลยต้องเตรียมพร้อมเสมอ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มก่อนจะ

ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“รักเมียก็รักไปเถอะ ชั้นนี่ล่ะจะเป็นมารขวางความรักของคุณเอง”มีนพูดขึ้นร้ายๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำงานพร้อมกับเอาพวกช่างเข้ามาทำงานเลยละกันนะคะคุณป๊อป อ้อ มีนอบคุ้กกี้ไว้

มีนแบ่งให้คุณป๊อปคุณฟางนะคะ”มีนทำทีไปหยิบคุ้กกี้แล้วเดินมาหาป๊อปปี้ก่อนจะแกล้งลื่นป๊อปปี้

รีบช้อนร่างบางเข้ามา แล้วป๊อปปี้ชะงักเมื่อร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นไม่ใช่มีน แต่คือเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขอโทษนะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วให้มีนยืนดีๆก่อนจะส่ายหน้าตัวเองช้าๆแล้วก็เห็นเป็นหน้ามีน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวจะค่ำเอาแล้วเมียคุณป๊อปเค้าจะเป็นห่วงรีบกลับเถอะค่ะ”มีนพูดแล้วแกล้งโบกมือลาป๊อปปี้

โดยที่มองรอยลิปสติกที่ปกเสื้อเมื่อกี้อย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

บอกเเล้วว่าชาติที่แล้วพระเอกร้ายมาก ทำร้ายนันท์แบบนี้มาดูกันว่าจะร้ายแบบสุดๆไปีกนานมั้ย

 

 

ส่วนชาติปัจุบันเป็นยังไงก็ติดตามกันนะจ้ะเพราะอดีตส่งผลมาปัจุบัน