บ่วงรักรอยอดีต

9.1

เขียนโดย Chapond

วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 13.11 น.

  45 ตอน
  448 วิจารณ์
  116.82K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2557 12.18 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

16) 16 สับสน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาแล้วจ้า”ป๊อปปี้กลับเข้ามาในบ้านในเวลาเกือบ4ทุ่มแล้วเดินมาหาฟางที่อยู่ในห้องนอน

 

 

 

 

 

 

“ทำไมวันนี้กลับมาซะค่ำเลยล่ะป๊อป”ฟางถามเพราะปกติป๊อปปี้จะกลับบ้านค่ำสุดประมาณ2ทุ่มแต่

นี่4ทุ่มเขาพึ่งมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีขับรถออกมาจากบ้านคุณมีนแล้วยางแบนน่ะเลยรอช่างมาเปลี่ยนยางนานมาก เห้อ ฟางจ๋า

เหนื่อยจังเลย ขอนอนตักฟางให้หายเหนื่อยได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดก็กระโดดขึ้นเตียงมาแล้วนอนหนุนตัก

ฟาง ฟางยิ้มและลูบผมสามีก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากสามีแล้วชะงัก เมื่อเห็นรอยลิปสติก

ที่ปกเสื้อของสามี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป นี่รอยลิปสติกใคร”ฟางถามป๊อปปี้เสียงแข็ง

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนๆ อ๋อ นี่น่ะหรอ สงสัยตอนหัวค่ำ ป๊อปช่วยคุณมีนไม่ให้ล้มน่ะ ลิปสติกคุณมีนเลยโด

นมั้ง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องถึงกับช่วยกันอ่ะป๊อปแล้วนี่อีกนิดเดียวก็โดนแก้มแล้วนะ”ฟางโวยวาย เพราะแวบนึง

ภาพที่คุณใหญ่กับเขริการักกันแล้วภาณุกลับมาข่มขืนนันท์ทั้งๆที่มีเขริกาอยู่มันทำให้เธออารมณ์ขึ้น

ง่ายกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ไม่มีอะไรจริงๆนิฟาง ฟางเชื่อใจป๊อปหน่อยนะ วันนี้ป๊อปเองก็เหนื่อยมากนะอย่าชวนทะเลาะ

แบบนี้สิ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ งั้นฟางขอโทษนะ พอดีฟางคิดมากนิดหน่อยเลยอารมณ์เสียพาลลงที่ป๊อป”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางเอาเรื่องอดีตไปฝันถึงอีกแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปั้บสังเกตฟางอย่างรู้นิสัยภรรยา

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฟางไม่ได้คิดนะ แต่มันมาเอง คราวนี้รุนแรงมากเลย ฟางฝันเห็นคุณใหญ่เค้าข่มขืนนันท์และ

ทำร้ายนันท์ด้วยอ่ะ ฟางกลัวเพราะคุณใหญ่หน้าเหมือนป๊อป แล้วนันท์ก็หน้าเหมือนฟางด้วย”ฟาง

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อีกแล้วนะ จะไปมัวคิดมากทำไมนี่มันก็แค่คนหน้าเหมือน เรื่องบังเอิญหรอกน่าฟาง ป๊อปว่า

ฟางน่ะหมกมุ่นกับเรื่องนี้มากจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นเพราะนานวันฟางยิ่งฝันเห็น

เรื่องราวร้ายๆของคุณใหญ่ทุกวัน มันทำให้เขารู้สึกตะหงิดๆเหมือนอยากจะแย้งในเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ได้หมกมุ่นนะ ใช่สิ ฟางมันเป็นแค่แม่บ้านว่างงานนิ ใครจะไปยุ่งมีงานทำแบบป๊อปล่ะ”ฟาง

หงุดหงิดแล้วเดินปึงปังออกไปจากห้องทันที ป๊อปปี้มองตามแล้วถอนหายใจเบาๆเพราะวันนี้เขา

เองก็เหนื่อยมาแล้วทั้งวัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าฟางทำไมทำหน้าหงิกแบบนี้”ย่าจำปาพูดเมื่อหลานสาวเดินดุ่มๆเขามาใน

ห้องแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปน่ะสิคะ หาว่าฟางหมกมุ่กับเรื่องอดีตทั้งๆที่ฟางเองก็ไม่ได้เป็นคนตามหาอดีตสักหน่อย มัน

เข้ามาเอง ฟางฝันถึงเองเองแท้ๆ ป๊อปอ่ะไม่เข้าฟางเลยดีแต่ว่าๆ”ฟางงอนแล้วเดินมาฟ้องย่าจำปา

ทันที

 

 

 

 

 

 

“แล้วคราวนี้เราฝันถึงอะไรล่ะลูก”ย่าจำปามองฟางแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“คราวนี้ฟางฝันว่าคุณใหญ่ค่ะเค้าข่มขืนนันท์แถมยังเฆี่ยนตีนันท์อีก ฟางว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับ

เค้าเลยนะคะทำไมคุณใหญ่นอกจากใส่ร้ายนันท์ยังข่มขืนนันท์ทั้งๆที่มีคุณเขมอยู่แล้วใจร้ายที่สุด

ฟางเกลียดเค้า”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ย่ารู้ว่าตอนนั้นคุณใหญ่ใจร้ายมากแค่ไหน แต่ภายใต้ความใจร้าย ตอนนั้นย่าเองก็เห็นความใจดี

ของคุณใหญ่เหมือนกัน”ย่าจำปาพูดแล้วดันฟางนอนลงที่ตักก่อนเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋า แม่จ๋า นันท์อยากกลับบ้าน”ตอนเช้าวันต่อมานันท์เองเริ่มละเมอเพราะพิษไข่จากเมื่อวาน

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์ตื่นได้แล้วจ้ะ คุณเล็กสั่งให้พี่นันท์ไปเก็บกวาดงานเลี้ยงแต่ไม่เป็นไรนะจ้ะ จำปาจะช่วยพี่

นันท์เองจ้ะลุกเถอะจ้ะ”จำปาเข้ามาในห้องแล้วพูดกับนันท์ที่นอนซมบนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋าแม่จ๋า นันท์อยากกลับบ้าน พี่กร ฮือๆพี่กรอยู่ไหน”นันท์ละเมอเพ้อออกมาแล้วกอดตัวเอง

ด้วยความหนาวสั่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว พี่นันท์ตัวร้อนจี๋เลย ต้องไปโรงพยาบาล”จำปาตกใจรีบวิ่งออกไป

 

 

 

 

 

 

“ชั้นให้ไปตามนังนันท์มาเก็บข้าวของนี่แกจะไปไหนนังจำปา”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์จ้ะ ตัวร้อนจี๋แล้วละเมอเพ้อไม่รู้เรื่อง จำปาจะไปตามพี่ชิดมาพาพี่นันท์ไปโรงบาลจ้ะ”จำปา

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง เอาไปทำไม สมน้ำหน้า ดีแต่สร้างเรื่อง ชั้นไปลากคอนังนันท์มาเอง”คุณเล็กสั่งแล้วตรง

ดิ่งไปที่ห้อง

 

 

 

 

 

 

“นันท์ ตื่นมาเดี๋ยวนี้นะนังนันท์ แกจะมาทำสำออยไม่ได้นะ แกทำอะไรไว้เมื่อคืนไม่ต้องมานอนซม

ลุกขึ้นมา”คุณเล็กกระชากนันท์ลงจากเตียงอย่างแรงจนรางบางที่มีไม่มีเรียวแรงพยายามฝืนตัวเอง

ปรือตาขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ คะคุณเล็ก”นันท์มองคุณเล็กที่เป็นคนปลุกตัวเองก็ฝืนลุกขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“ก็ยังยืนได้นิ ไม่ต้องมาทำตัวเป็นคนป่วยเลยนะออกไปเก็บข้าวของด้านนอกเดี๋ยวนี้”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้ะ นันท์จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ้ะ”นันท์พูดก่อนจะฝืนตัวเองลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

 

 

 

 

 

 

 

“ตั้งแต่เช้าแล้วองในงานยังไม่ถูกเก็บอีกหรอยัยเล็ก”ภาณุที่กลับมาจากไปทานข้าวกับเขริกาตอน

บ่ายก็ถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็นังนันท์น่ะสิคะพี่ใหญ่ทำสำออยไม่ยอมลุกขึ้น ทั้งๆที่เป็นคนก่อเรื่องเอง ช่วยไม่ได้ มันต้องเก็บ

ทั้งหมดเองคนเดียวแบบนี้ สมน้ำหน้า”คุณเล็กพูดแล้วมองนันท์ที่เก็บข้าวของเข้าออกไปในเรือ

นันทร์เจ้าเพียงลำพังเพราะคุณเล็กสั่งให้คนงานทุกคนไม่ช่วยเหลือนันท์ ภาณุมองนันท์ที่เก็บข้าว

ของแวบหนึ่งภาพที่เขาข่มขืนนันท์เมื่อคืนนี้บวกกับการที่เขาเฆี่ยนตีนันท์เป็นการลงโทษอีก หน้า

ของนันท์ซีดเซียวขนาดนั้นเลยหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เอาพวกขยะไปทิ้งที่ที่ริมน้ำฝั่งโน้นด้วยไปเร็วสิ อิดออดอยู่นั่นล่ะ”คุณเล็กสั่งนันทื หญิงสาวพยัก

หน้าช้าๆ ก่อนจะเดินไป แวบหนึ่งเมื่อเงยหน้าสบตากับร่างสูงภาพที่ภาณุข่มขืนเธอเมื่อคืนก็ผุดเข้า

มาในหัว นันท์รีบเบือนหน้าหนีไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แข็งใจไว้นะนันท์”นันท์บอกกับตัวเองเมื่อเอาถุงขยะมาทิ้งที่ที่ว่างริมน้ำ ก่อนจะเห็นขยะชิ้นหนึ่ง

ปลิวไปที่ท่าน้ำก็เดินไปเก็บ แต่ทุกอย่างที่นันท์เห็นโงนเงนไปหมดแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตู้ม ร่างบางของนันท์ตกลงไปในน้ำทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย”ภาณุที่เห็นว่าคุณเล็กออกไปหาเพื่อนแล้วก็แอบเดินมาดูว่านันท์ทำงานถึงไหนแล้วก็เห็น

นันท์ตกน้ำไปต่หน้าต่อตาก็รีบวิ่งมาที่ท่าน้ำก่อนจะโดดน้ำลงไปช่วยนันท์ขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอ ฟื้นสิ”ภาณุที่พานันท์ขึ้นมาบนฝั่ง แล้วพยายามตบหน้าเรียกนันท์แต่เงียบไม่มีการตอบสน

องใดๆ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจผายปอดให้นันท์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”นันท์สำลักน้ำออกมาแต่ด้วยพิษไข้ทำให้ไม่มีแรงที่จะลุก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลุกขึ้นมาสิ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห้ะ ตัวร้อนจี๋เลยนิ”ภาณุเขย่าตัวเรียกนันท์แล้วพบว่า

ร่างบางตัวร้อนจี๋ก็ตกใจก่อนจะตัดสินใจอุ้มนันท์ขึ้นไปบนห้องนอนตัวเอง โชคดีที่พ่อและแม่ของ

เขาไปข้างนอก ยัยเล็กก็ออกไปช้างนอก ไม่งั้นได้อาละวาดบ้านแตกแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พรีบ ภาณุจัดการถอดเสื้อผ้าของนันออกจนหมดก่นจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามตัวให้นันท์

 

 

 

 

 

 

 

“แผลนี่”เมื่อภาณุพลิกหลังของนันท์มาก็ชะงักที่เห็นรอยแผลจากการถูกเขาเฆี่ยนเมื่อคือ แดงและ

มีเลือดซึม สงสัยที่นันท์เป็นไข้เพราะเกิดจากแผลพวกนี้สินะ แล้วตกน้ำเมื่อกี้ทำให้แผลอักเสบขึ้น

ไปอีก

 

 

 

 

 

 

 

“ทายาก่อนนะ”ภาณุวิ่งออกไปที่ตู้เก็บยาข้างนอกแล้วนำยามาทาให้กับนันท์ ชายหนุ่มทายาให้

หญิงสาวอย่างเบามือ เขามองแผ่นหลังที่ขาวเนียนต้องมีรอยเฆี่ยนเต็มจนหลังลายเพราะเขา ชาย

หนุ่มมองรอยแผลนั้นนิ่งก่อนที่มีบางอย่างมาดลใจ ก้มลงจูบที่แผ่นหลังที่มีแผลนั่นของนันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋าแม่จ๋า นันท์อยากไปหาพ่อแม่ ฮือๆ”ร่างบางละเมอร้องไห้ออกมาทำให้ภาณุชะงัก แล้วช้อน

ร่างบางเข้ามาใกล้ๆในอ้อมกอด นันท์ที่ร้องไห้น้ำตาไหลออกมาทั้งๆที่หลับอยู่ทำให้แวบหนึ่งชาย

หนุ่มสงสารนันท์ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กรจ๋าพี่กร นันท์ขอโทษ”นันท์ละเมอออกมาอีกครั้งทำให้ภาณุชะงักมองนันท์ แวบแรกเขารู้สึก

หมั่นไส้นันท์ที่ยังละเมอเพ้อหากร แม้ว่าตัวเองจะโดนรังแกมากมายแค่ไหนแต่เมื่อนันท์ละเมอว่า

ขอโทษ ภาพที่เขาข่มขืนนันท์ก็ผุดเข้ามาอีกครั้ง ทั้ง2คนรักกันแล้วเขาคือผู้ทำลายความบริสุทธ์

ของนันท์ไปเองกับมือ แต่จะแก้ไขอะไรตอนนี้ก็สายเสียแล้ว ชายหนุ่มจัดแจงหาเสื้อของเขาตัว

ใหญ่ให้นันท์ใส่ก่อนจะประคองร่างบางให้นอนลง เมื่อมามองดูหน้าของนันท์ดีๆแล้วเธอคือคนที่

สวยมากคนหนึ่งถ้าจับแต่งตัวดีๆเข้าหน่อยต้องมีเสน่ห์มากแน่ๆ ว่าแล้วภาณุก็เผลอโน้มหน้าลงไป

จูบร่างบางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นให้เธอยืมเตียงชั้นก่อนละกัน หายไข้เมื่อไหร่ก็มาทำความสะอาดห้องชั้นชดเชยที่หลังล่ะเข้า

ใจมั้ย”เมื่อถอนจูบขึ้นมาภาณุก็ได้สติแล้วพูดชึ้นก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกของตัว

เองแล้วล้มตัวนอนอ่านหนังสือข้างๆนันท์เพื่อฆ่าเวลาไปพลางๆโดยที่ภาณุไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำ

ของภาณุนั้นอยู่ในสายตาของจำปาที่ขึ้นมาทำความสะอาดชั้นบนแล้วบังเอิญเห็นเข้า จำปาตกใจ

เพราะไม่คิดว่าภาณุจะยอมให้นันท์นอนเตียงเดียวแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาก็ดีแล้วเอาเสื้อผ้าลงไปซักด้วยนะจำปา”เมื่อภาณุละสายตาจากหนังสือหันไปเห็นจำปาก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“แล้วพี่นันท์ล่ะจ้ะต้องปลุกมั้ย”แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ควรถามแต่จำปาก็อดสงสัยไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องหรอกไว้แม่นี่ฟื้นเมื่อไหร่ชั้นจะพาลงไปเอง อ้อ ห้ามบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ ถ้าใครถาม

ก็บอกว่าชั้นใช้งานนันท์อยู่เข้าใจมั้ย”ภาณุกำชับจำปา จำปาพยักหน้าแล้วรีบเอาเสื้อผ้าออกไปจาก

ห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนั้นเองย่าก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมคุณใหญ่ถึงสั่งแบบนั้น ตอนแรกย่าคิดว่าคุณใหญ่คงสงสารที่

พี่นันท์ป่วยเพราะโดนลงโทษเมื่อวันนั้น แต่พออยู่ไปสักพักทำให้ย่ารู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร”ย่า

จำปาพูดแล้วยิ้มเมื่อนึกย้อนถึงอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ไหนว่าอยากฟังนี่หลับซะแล้วแม่หลานคนนี้”ย่าจำปาเหลือบมองฟางที่นอนฟังจนหลับแล้ว

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด ป๊อปปี้ที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาในห้องย่าจำปา

 

 

 

 

 

 

 

“หลับแล้วหรอครับย่า ผมว่าจะมาง้อซะหน่อย”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางที่หลับอยู่บนเตียงย่าจำปา

แล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป อย่าว่าว่าย่าเข้าข้างหลานตัวเองเลยนะ ฟางเค้าก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะฝันถึงเหตุการณ์ในอดีต

แบบนี้ ป๊อปเข้าใจฟางนะว่าฟางเค้าไม่ได้หมกมุ่นกับเรื่องนี้อย่างที่เราเข้าใจ”ย่าจำปาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ผมแค่ไม่เข้าใจนิครับว่าทำไมฟางต้องฝันถึงเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วยทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องเลย”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

 

“บางที เรื่องงราวในอดีตอาจจะส่งผลถึงปัจจุบันก็ได้นะ”ย่าจำปาพูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเป็นเรื่องที่ผมรักกับฟางไม่ได้ในอดีตหรอครับ ผมว่าปล่อยให้เป็นเรื่องอดีตเถอะครับเพราะตอน

นี้ผมรักแค่ฟางคนเดียวเท่านั้น”ป๊อปปี้ยืนยัน“ย่าก็ขอให้เรายืนยันคำนี้เหมือนเดิมนะป๊อป”ย่าจำปา

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ผมอุ้มฟางกลับห้องนะครับย่าจะได้นอนพักด้วย”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินอุ้มฟางที่หลับ

สนิทขึ้นแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเรายืนยันว่ารักกันจริงย่าก็เอาใจช่วยให้เราฝ่าฟันอุปสรรคของกรรมที่เคยก่อไว้ในอดีตให้ได้

นะ”ย่าจำปาพูดจบก็หันไปสวดมนต์ก่อนนอนแล้วล้มตัวลงนอน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

นี่อาจเป็นฟิคเรื่องงแรกที่ไรเตอร์ไม่สามารถอัพจบเรื่องได้

 

 

รีดเดอร์อยากจะด่าอะไรไรเตอร์ก็ไดด้นะคะไรเตอร์ขอรับผิดเอง

 

 

 

เมื่อก่อนไรเตอร์ยอมรับว่าแต่งฟิคไม่หวังยอด แต่งเพื่อความฟิน

 

 

แต่ช่วงนี้ไรเตอร์รู้สึกได้ว่าไรเตอร์ห่วยมากกับการแต่งฟิค ไม่สามารถดึงรีดเดอร์กลับมาอ่านได้เหมือนเดิม

 

 

ถึงแม้ไม่จำเป็นต้องมียอดเม้นที่มากมาย แต่ถ้าฟิคไม่มีคนอ่านคนแต่งจะเเต่งต่อไปได้อย่างไร

 

 

ไม่ได้ว่ารีดเดอร์อะไรเลย แต่ไรเตอร์ขอว่าตัวเองที่มันห่วยเอง

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา