บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ย่าทวดคะ ใจเย็นๆก่อนสิคะ มีนพยายามแล้วนะคะที่จะกัน2คนนั้นออกจากกัน”มีนพูดเมื่อเข้าไป
บนห้องใต้หลังคาที่มีรูปของเขริกาอยู่แล้วพูดเมื่อเห็นลมพัดตึงงตังพาลเอาข้าวของล้มลงกระดกระ
จาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พยายามแต่มันยังไม่พอ เห็นมั้ยว่าพวกมันยังรักกันอยู่น่ะ”เขริกาโผล่มาแล้วตะคอกใส่มีน มีน
สะดุ้ง
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ต่อจากนี้ไป นายป๊อปปี้อะไรนั่นก็จะมาทำงานที่นี่เป็นประจำ ยังไงซะเค้าอยู่ในที่ของเราแล้ว
เราจะทำอะไรกับเค้าก็ได้นะคะ”มีนพูด ทำให้เขริกาเลิกบ้าฟาดงวงฟาดงาแล้วกลายมาเป็นร่างที่
สวยงามเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ดี แล้วนังนันท์มันจะต้องอกแตกตายเหมือนกับที่มันทำกับชั้น5555”เขริกาหัวเราะอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณมีนคุยกับใครนะ”โบว์ที่แอบดูอยู่หน้าประตูห้องก็แปลกใจที่เห็นมีนคุยคนเดียว
 
 
 
 
 
 
 
“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวน่ะโบว์”เขื่อนกลับมาจากโรงพยาบาลก็ถามโบว์
 
 
 
 
 
 
 
 
“เปล่าค่ะ โบว์แค่แปลกใจว่าตั้งแต่คุณมีนกลับมาจากเมืองนอกคุณมีนชอบคุยคนเดียวตลอดเลย
โบว์กลัวว่าคุณมีนจะเป็นอะไร”โบว์พูด
 
 
 
 
 
 
“เธอนี่น้าเค้าแกล้งเธอสารพัดละยังจะห่วงเค้าอีก”เขื่อนพูดแล้วลูบผมโบว์ด้วยความเอ็นดู
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็คุณมีนกับครอบครัวมีบุญคุณกับโบว์นี่คะ โบว์ต้องยอมถ้าเค้าอยากให้โบว์เป็นยังไง”โบว์พูดแล้ว
คิดถึงตัวเองที่ถูกครอบครัวมีนอุปการะก่อนที่พ่อแม่ของมีนจะเสียไป โบว์ต้องดูแลมีนมาตลอดเพื่อ
แลกกับเรื่องเรียนและที่อยู่อาศัย จนกั้งและเขื่อนที่เป็นเพื่อนมีนและมาอยู่ที่บ้านนี้เพื่อแก้แค้น
ป๊อปปี้กับฟางที่นี่ มีนต้องการให้เธอเป็นที่ระบายอารมณ์ให้กั้ง ถ้าเจ้านายสั่ง คนอย่างเธอต้อง
ยอม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำอะไรกันน่ะ”กั้งเดินออกมาเห็นเขื่อนและโบวือยู่ด้วยกันก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ คนพาลมาละ ไปอ่านหนังสือดีกว่า”เขื่อนพูดเบาๆแล้วเดินไป โบว์จะเดินไปบ้างแต่กั้งคว้า
แขนไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมเดี๋ยวนี้หันไปสนใจไอ้เขื่อนอีกคนแล้วรึไง หึ งีล่ะนะมั่วทั้งบ้าน”กั้งว่า
 
 
 
 
 
 
“อย่าว่าคุณเขื่อนนะ คุณเขื่อนเป็นคนดี”โบว์พูดแล้วเดินหนีเพราะไม่อยากมีเรื่องกับกั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ เขื่อนเป็นคนดี ชั้นมันเลว เธอเองก็เลวด้วยเหมือนกัน มานี่”กั้งพูดจบก็อุ้มโบว์เข้าไปในห้องตัว
เองทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยาที่หมอจัดให้ครบ เสื้อผ้าครบ ของใช้อื่นๆครบ”ป๊อปปี้ที่ลางานมารับฟางกำลังเช็คของอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“แหม นอนแค่คืนเดียวตรวจความเรียบร้อยอย่างกับนอน3คืนนะป๊อป”ฟางเดินออกมาเห็นป๊อปปี้ก็
ขำแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า เราต้องละเอียดไว้ก่อนเดี๋ยวจะได้ไม่เป็นการกลับมาอีกไง”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“จ้า แล้วนี่มาอยู่กลับฟางป๊อปไม่กลับไปทำงานรึไง”ฟางถามสามี
 
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ วันนี้ป๊อปบอกคุณมีนแล้วล่ะว่าลาวันนึงจะเข้าไปพรุ่งนี้แทน ห่วงเมีย กลัวเมียเป็นลม เดี๋ยวจะ
ไม่มีแรงปั๊มลูก”ป๊อปปี้พูดแล้วกระซิบบอกฟาง ฟางเขินหน้าแดงแล้วทุบอกสามีเบาๆ
 
 
 
 
 
 
“หวานอีกแล้วๆ มดนี่ไต่เต็มห้องแล้วนะคะพี่ๆ”เฟย์เดินเขามาพร้อมพวกโทโมะก็แซว
 
 
 
 
 
“เอ้า พี่มีเมียแค่คนเดียวแล้วมินิไซส์แบบนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้ว ต้องดูแลเป็นพิเศษหน่อย”ป๊อปปี้
พูดแล้วโอบไหล่ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปบ้า เอาของไปเก็บที่รถเลย”ฟางพูดแล้วเดินคล้องแขนป๊อปปี้ที่ถือกระเป๋าให้เดินออกไป
 
 
 
 
 
 
“อุ้ย คุณป๊อป บังเอิญจังเลยนะคะ”มีนเดินเข้ามาทักป๊อปปี้ที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
“ใครหรอป๊อป”ฟางมองหน้ามีนแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณมีน คนที่จ้างให้ป๊อปออกแบบต่อเติมบ้านไง”ป๊อปปี้แนะนำมีนให้รู้จัก
 
 
 
 
 
 
“แหม แบบนี้นิเองมิน่าล่ะ ทำไมคุณป๊อปถึงชอบกลับบ้านเร็วเพราะว่ามีภรรยาสวยแบบนี้นิเอง ยินดี
ที่ได้รู้จักนะคะ ชั้นมีน ต่ไปคุณป๊อปอาจจะต้องมาทำงานที่บ้านชั้นบ่อยขึ้นนะคะ”มีนพูดแล้วยื่นมือ
ไปเช็คแฮนด์ฟาง ฟางยิ้มก่อนจะเช็คแฮนด์ แล้วจู่ๆเหมือนฟางเห็นภาพของเขริกาซ้อนทับเข้ามาที่
หน้าของมีน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางมีอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้ตกใจที่จู่ๆฟางก็สะบัดมือที่จับมีนอยู่ออกแล้วเซ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะคะ ที่เสียมารยาทสงสัยฟางจะเวียนหัวนิดหน่ยน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”ฟางพูดแล้วรีบ
เดินไป โดยที่ป๊อปปี้ขอตัวแล้วตามฟางออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีมารยาท/ชั้นต่ำ”มีนมองตามฟางด้วยสายตาไม่พอใจแล้วเขริกาที่อยู่ข้างๆมีนก็ว่าพร้อมกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าฟางรึว่าหน้ามืด”ป๊ปปี้ถามขณะขับรถพาฟางกลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
“เหมือนกับฟางเห็นหน้าของคุณเขริกาคนรักของคุณใหญ่ซ้อนทับอยู่กับหน้าคุณมีนยังไงไม่รู้”ฟาง
พูด
 
 
 
 
 
 
“เหลวไหลน่าฟาง นี่ป๊อปว่าฟางเก็บเอาเรื่องอะไรพวกนี้มาคิดมากเกินไปแล้วนะ”ป๊อปปี้ไม่เชื่อ
 
 
 
 
 
 
“ฟางเห็นจริงๆนี่นา”ฟางหันมาพูดแล้วถอนหายใจ แล้วไม่พูดอะไรอีกเพราะไม่อยากเถียงกัน
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”ทันทีที่รถจอดที่บ้าน ฟางลงรถมาก็ชะงักเมื่อเห็นกั้งนั่งรออยู่แล้วเอาช่ดอกไม้ให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“งานการไม่มีทำรึไงมานั่งอยู่ที่บ้านคนอื่นแบบนี้เนี่ย”ป๊อปปี้รีบพูดเมื่อเห็นกั้งเอาดอกไม้มาให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
“มีครับแต่วันนี้หยุด ฟางนี่ผมพึ่งรู้ว่าฟางไม่สบายไปนอนโรงพยาบาลฟางเป็นยังไงบ้าง”กั้งถาม
ด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะจ้า ขอบคุณกั้งมากนะที่เอาดอกไม้มาให้ เข้าไปดื่มน้ำด้านในก่อนสิ”ฟางพูดแล้ว
ชวนกั้งเข้าไปข้างใน ป๊อปปี้ได้แต่ฮึดฮัดเพราะทำอะไรไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ดื่มน้ำเสร็จแล้วใช่ป้ะ เสร็จแล้วก็กลับไปดิ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นว่าฟางไปเอาขนมในครัวกับพิม
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมคุณป๊อปเสียมารยาทไล่แขกของเมียตัวเองแบบนี้ล่ะครับ”กั้งพูดแล้ววางแก้วน้ำก่อนจะมอง
หน้าป๊อปปี้แล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะชั้นรู้ไงว่านายคิดไม่ซื่อกับเมียชั้น นายเองก็เห็นนิว่าชั้นกับฟางรักกันมากแค่ไหน”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
“รักกันมากทั้งๆที่แย่งของๆคนอื่นมาหน้าด้านๆแบบนี้น่ะหรอ”กั้งพูดนิ่งๆเสียงแข็ง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นายจะมาหาเรื่องกันใช่มั้ยห้ะ ชั้นไม่เคยแย่งฟางมาจากใคร”ป๊อปปี้โมโหกระชากคอเสื้อกั้งขึ้น
มา
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปนี่มันอะไรกันทำไมต้องไปหาเรื่องกั้งแบบนั้น นี่เค้าเป็นแขกของฟางไม่ใช่รึไง”ย่าจำปาพูด
เมื่อเดินลงมากับโทโมะเห็นป๊อปปี้จะเอาเรื่องกั้งก็ว่าเป็นจังหวะเดียวกับฟางและพิมเดินออกมาจาก
ครัว
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปทำไมไปทำกั้งแบบนั้นน่ะ”ฟางพูดเมื่อภาพที่เธอเห็นคือสามีตัวเองกำลังจะชกแขกของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
“สงสัยคุณป๊อปเค้าคงหึงกั้งมั้งครับฟาง ไม่เป็นใครหรอกครับ ผมเข้าใจดีว่าสามีของฟางเค้ารักฟาง
มากแค่ไหน งั้นวันนี้ผมกลับก่อนนะครับ แล้วจะมาเยี่ยมใหม่นะฟาง”กั้งที่ทำทีเป็นยิ้มอ่อนโยนแล้ว
บอกลาทุกคนรวมถึงฟางแต่หันมายิ้มร้ายๆให้ป๊อปปี้ก่อนจะเดินไป ป๊อปปี้เห็นแล้วหงุดหงิดบวกกับ
คาใจรีบเดินตามออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หยุด นายจะไปไหนไม่ได้ นายมาพูดกันให้เคลียร์ๆก่อนว่านายไปเอามาจากไหนว่าชั้นไปแย่งฟาง
มา ชั้นคบกับฟางมา ชั้นเป็นคนจีบฟางก่อนตั้ง7ปี ชั้นมั่นใจว่าไม่ได้แย่งใครแน่ๆ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“การกระทำมันเห็นๆอยู่ว่าของที่แย่งเค้ามาถึงจะมีความสุขแต่สุขไม่นาน ไม่สังเกตรึไงครับว่าทำไม
คุณป๊อปถึงเป็นคนขี้หึงฟางแบบนี้ เพราะว่าจะถูกแย่งกลับไปไงล่ะ”กั้งพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่อย่ามาพูดวกวนนะ ชั้นไม่เคยแย่งฟางจากใครบอกแล้วไง”ป๊อปปี้โมโหกระชากคอเสื้อกั้งอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวเวลามันจะบอกคุณป๊อปเองละกันนะครับว่าอะไรคืออะไร”กั้งพูดแล้วยิ้มนิดนึงก่อน
จะเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ยังไม่เลิกงอนทำหน้าหงิกแบบนี้อีกหรอป๊อป”ฟางที่อาบน้ำเสร็จเห็นป๊อปปี้นั่งเขียนแบบในคอม
ไม่ยอมพูดกับตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“พรุ่งนี้ป๊อปจะต้องเอาแบบส่งให้คุณมีนเค้า จะนอนก็นอนก่นเลยละกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งทำงานต่อ
ฟางยิ้มออกมาเพราะรู้ว่าคนรักของเธอกำลังงอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าว ดอกไม้ของกั้งนี่หอมชื่นใจจัง ดีเนาะที่เอามาไว้บนห้องนอน”ฟางพูดแล้วสูดดอกลิลลี่ที่ดึงมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ดมทำไม ชอบรึไงมีคนมาจีบ ดอกแค่นี้เดี๋ยวป๊อปเหมามาหมดตลาดเลยก็ได้”ป๊อปปี้ดึงดอกลิลลี่
จากมือฟางแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไหนว่าทำงานไงแล้วนี่ยอมสนใจฟางแล้วหรอ”ฟางพูดแล้วเอาแขนคล้องคอป๊อปปี้ก่อนจะถูก
ป๊อปปี้อุ้มมานอนบนเตียง
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนแรกว่าจะทำงานแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วจูบที่หน้าผากฟางและไล้ลงมตามจมูก
พวงแก้มก่อนจะจูบที่ปาก แล้วก้มซุกไซร้ตามซอกคอหอมๆของฟางก็ชะงักเมื่อเห็นสร้อยพระ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ถอดสร้อยก่อนละกัน”ฟางพูดแล้วถอดสร้อยคอแล้ววางที่ตะข้างเตียงก่อนจะปิดโคมไฟที่ตะ
ข้างเตียงแล้วบรรเลงเพลงรักกับสามีต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวต้องซื้อของสดอีกหลายอย่างนะนันท์เพราะแขกในงานมากันเยอะมาก”คุณหญิงแขไขพูด
เมื่อลงทุนเดินมาจ่ายตลาดเองกับนันท์ โดยมีภาณุเดินตามมาแล้วถอนหายใจ
 
 
 
 
 
 
 
“คุณแม่ทำไมไม่ให้บ่าวมันจัดการกันเองล่ะครับ จะลงมาจ่ายตลาดเองทำไมกัน”ภาณุว่า
 
 
 
 
 
 
“เพราะแขกในงานเป็นข้าราชการบางคนยศพระยาเลยนะใหญ่เราต้องใส่ใจเลือกซื้อของดีๆหน่อย
สิ”คุณหญิงแขไขพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นันท์”ขณะที่คุณหญิงแขไขแวบไปพูดคุยกับเจ้าของร้านในร้าน นันท์หันไปตามเสียงร้องเมื่อเห็น
กรกำลังเดินข้ามถนนแล้ววิ่งมาหา ทั้งคู่ยิ้มให้กันด้วยความดีใจ
 
 
 
 
 
 
“ที่ทำทีเป็นมาช่วยแม่ชั้นซื้อของที่แท้ก็นัดผู้ชายไว้นี่เอง”ภาณุมองแล้วแขวะ
 
 
 
 
 
 
 
“นันท์ไม่ได้นัดใครนะจ้ะ”นันท์พูดตามตรง
 
 
 
 
 
“แล้วไอ้นี่มันมาได้ยังไง เลิกโกหกสักทีเถอะ”ภาณุว่า
 
 
 
 
 
 
“พวกเราบังเอิญเจอกันไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย”กรไม่พอใจก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
“ต่อหน้าคนอื่นล่ะทำเป็นพูดดี แต่ลับหลังคงจะพากันไปไหนถึงไหนแล้วล่ะสิท่า”ภาณุดูถูก
 
 
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ กรโมโหขัดก็ชกเข้าเต็มๆหน้าภาณุจนชายหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้น
 
 
 
 
 
 
 
“พอแล้วจ้ะ อย่าทำพี่กร”นันท์ตกใจที่ภาณุสั่งลูกน้องตัวเองที่มาด้วยรุมกระทืบกรกลางตลาด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วหยุดทั้งหมดนะ นี่เกิดเรื่องอะไรกัน”คุณหญิงแขไขพูดเมื่อวิ่งออกมาจากร้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่ก็ถามคนใช้คนสนิทของแม่สิครับว่ากล้าดียังไงถึงได้เอาคนรักจนๆแบบนี้มาชกผม”ภาณุว่าแล้ว
พาลใส่กร
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่จริงจ้ะ นันท์ไม่ได้พาพี่กรมาทำร้ายคุณใหญ่ คุณหญิงดูพี่กรสิจ้ะ พี่กรเองก็ถูกรังแก”นันท์พูด
แล้วประคองคนรักให้คุณหญิงแขไขดูว่ากรเองต่างหากที่ถูกรุมทำร้ายจนได้เลือดแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตาใหญ่คนของเรามีตั้งมากแบบนี้เห็นๆอยู่ว่าเรารังแกเค้า มาพ่อกรเดี๋ยวชั้นจะพาไปทำแผล
นะ”คุณหญิงแขไขพูด
 
 
 
 
 
 
“ผมเองก็โดนต่อยเหมือนกันนะแม่”ภาณุโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
“แต่เค้าโดนหนักกว่าเรา ให้แม่เดาเราคงไปพูดาหาเรื่องพวกเค้าอีกตามเคย เลิกพูดเถอะตาใหญ่
แม่เหนื่อยที่จะฟัง”คุณหญิงแขไขพูดแล้วให้นันท์ประคองกรไป ภาณุมองภาพที่แม่ตัวเองสนใจกร
กับนันท์มากกว่าก็แค้น
 
 
 
 
 
 
 
 
งานนี้ดีกรีความร้าย เริ่มหนักข้อขึ้นนะจ้ะ
 
 
บอกเลยว่าตอนหน้าไรเตอร์จัดพาทอดีตทั้งดุ้นเลยนะ จะได้เข้าใจชัดเจนยิ่งขึ้นว่าพระเอกร้ายยังไงกับนางเอกกับคนรักบ้าง