บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ย่าทวดคะ ใจเย็นๆก่อนสิคะ มีนพยายามแล้วนะคะที่จะกัน2คนนั้นออกจากกัน”มีนพูดเมื่อเข้าไป

บนห้องใต้หลังคาที่มีรูปของเขริกาอยู่แล้วพูดเมื่อเห็นลมพัดตึงงตังพาลเอาข้าวของล้มลงกระดกระ

จาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พยายามแต่มันยังไม่พอ เห็นมั้ยว่าพวกมันยังรักกันอยู่น่ะ”เขริกาโผล่มาแล้วตะคอกใส่มีน มีน

สะดุ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ต่อจากนี้ไป นายป๊อปปี้อะไรนั่นก็จะมาทำงานที่นี่เป็นประจำ ยังไงซะเค้าอยู่ในที่ของเราแล้ว

เราจะทำอะไรกับเค้าก็ได้นะคะ”มีนพูด ทำให้เขริกาเลิกบ้าฟาดงวงฟาดงาแล้วกลายมาเป็นร่างที่

สวยงามเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดี แล้วนังนันท์มันจะต้องอกแตกตายเหมือนกับที่มันทำกับชั้น5555”เขริกาหัวเราะอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณมีนคุยกับใครนะ”โบว์ที่แอบดูอยู่หน้าประตูห้องก็แปลกใจที่เห็นมีนคุยคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวน่ะโบว์”เขื่อนกลับมาจากโรงพยาบาลก็ถามโบว์

 

 

 

 

 

 

 

 

“เปล่าค่ะ โบว์แค่แปลกใจว่าตั้งแต่คุณมีนกลับมาจากเมืองนอกคุณมีนชอบคุยคนเดียวตลอดเลย

โบว์กลัวว่าคุณมีนจะเป็นอะไร”โบว์พูด

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่น้าเค้าแกล้งเธอสารพัดละยังจะห่วงเค้าอีก”เขื่อนพูดแล้วลูบผมโบว์ด้วยความเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็คุณมีนกับครอบครัวมีบุญคุณกับโบว์นี่คะ โบว์ต้องยอมถ้าเค้าอยากให้โบว์เป็นยังไง”โบว์พูดแล้ว

คิดถึงตัวเองที่ถูกครอบครัวมีนอุปการะก่อนที่พ่อแม่ของมีนจะเสียไป โบว์ต้องดูแลมีนมาตลอดเพื่อ

แลกกับเรื่องเรียนและที่อยู่อาศัย จนกั้งและเขื่อนที่เป็นเพื่อนมีนและมาอยู่ที่บ้านนี้เพื่อแก้แค้น

ป๊อปปี้กับฟางที่นี่ มีนต้องการให้เธอเป็นที่ระบายอารมณ์ให้กั้ง ถ้าเจ้านายสั่ง คนอย่างเธอต้อง

ยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรกันน่ะ”กั้งเดินออกมาเห็นเขื่อนและโบวือยู่ด้วยกันก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ คนพาลมาละ ไปอ่านหนังสือดีกว่า”เขื่อนพูดเบาๆแล้วเดินไป โบว์จะเดินไปบ้างแต่กั้งคว้า

แขนไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเดี๋ยวนี้หันไปสนใจไอ้เขื่อนอีกคนแล้วรึไง หึ งีล่ะนะมั่วทั้งบ้าน”กั้งว่า

 

 

 

 

 

 

“อย่าว่าคุณเขื่อนนะ คุณเขื่อนเป็นคนดี”โบว์พูดแล้วเดินหนีเพราะไม่อยากมีเรื่องกับกั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ เขื่อนเป็นคนดี ชั้นมันเลว เธอเองก็เลวด้วยเหมือนกัน มานี่”กั้งพูดจบก็อุ้มโบว์เข้าไปในห้องตัว

เองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยาที่หมอจัดให้ครบ เสื้อผ้าครบ ของใช้อื่นๆครบ”ป๊อปปี้ที่ลางานมารับฟางกำลังเช็คของอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“แหม นอนแค่คืนเดียวตรวจความเรียบร้อยอย่างกับนอน3คืนนะป๊อป”ฟางเดินออกมาเห็นป๊อปปี้ก็

ขำแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า เราต้องละเอียดไว้ก่อนเดี๋ยวจะได้ไม่เป็นการกลับมาอีกไง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“จ้า แล้วนี่มาอยู่กลับฟางป๊อปไม่กลับไปทำงานรึไง”ฟางถามสามี

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ วันนี้ป๊อปบอกคุณมีนแล้วล่ะว่าลาวันนึงจะเข้าไปพรุ่งนี้แทน ห่วงเมีย กลัวเมียเป็นลม เดี๋ยวจะ

ไม่มีแรงปั๊มลูก”ป๊อปปี้พูดแล้วกระซิบบอกฟาง ฟางเขินหน้าแดงแล้วทุบอกสามีเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“หวานอีกแล้วๆ มดนี่ไต่เต็มห้องแล้วนะคะพี่ๆ”เฟย์เดินเขามาพร้อมพวกโทโมะก็แซว

 

 

 

 

 

“เอ้า พี่มีเมียแค่คนเดียวแล้วมินิไซส์แบบนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้ว ต้องดูแลเป็นพิเศษหน่อย”ป๊อปปี้

พูดแล้วโอบไหล่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปบ้า เอาของไปเก็บที่รถเลย”ฟางพูดแล้วเดินคล้องแขนป๊อปปี้ที่ถือกระเป๋าให้เดินออกไป

 

 

 

 

 

 

“อุ้ย คุณป๊อป บังเอิญจังเลยนะคะ”มีนเดินเข้ามาทักป๊อปปี้ที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

“ใครหรอป๊อป”ฟางมองหน้ามีนแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณมีน คนที่จ้างให้ป๊อปออกแบบต่อเติมบ้านไง”ป๊อปปี้แนะนำมีนให้รู้จัก

 

 

 

 

 

 

“แหม แบบนี้นิเองมิน่าล่ะ ทำไมคุณป๊อปถึงชอบกลับบ้านเร็วเพราะว่ามีภรรยาสวยแบบนี้นิเอง ยินดี

ที่ได้รู้จักนะคะ ชั้นมีน ต่ไปคุณป๊อปอาจจะต้องมาทำงานที่บ้านชั้นบ่อยขึ้นนะคะ”มีนพูดแล้วยื่นมือ

ไปเช็คแฮนด์ฟาง ฟางยิ้มก่อนจะเช็คแฮนด์ แล้วจู่ๆเหมือนฟางเห็นภาพของเขริกาซ้อนทับเข้ามาที่

หน้าของมีน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางมีอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้ตกใจที่จู่ๆฟางก็สะบัดมือที่จับมีนอยู่ออกแล้วเซ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะคะ ที่เสียมารยาทสงสัยฟางจะเวียนหัวนิดหน่ยน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”ฟางพูดแล้วรีบ

เดินไป โดยที่ป๊อปปี้ขอตัวแล้วตามฟางออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีมารยาท/ชั้นต่ำ”มีนมองตามฟางด้วยสายตาไม่พอใจแล้วเขริกาที่อยู่ข้างๆมีนก็ว่าพร้อมกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าฟางรึว่าหน้ามืด”ป๊ปปี้ถามขณะขับรถพาฟางกลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“เหมือนกับฟางเห็นหน้าของคุณเขริกาคนรักของคุณใหญ่ซ้อนทับอยู่กับหน้าคุณมีนยังไงไม่รู้”ฟาง

พูด

 

 

 

 

 

 

“เหลวไหลน่าฟาง นี่ป๊อปว่าฟางเก็บเอาเรื่องอะไรพวกนี้มาคิดมากเกินไปแล้วนะ”ป๊อปปี้ไม่เชื่อ

 

 

 

 

 

 

“ฟางเห็นจริงๆนี่นา”ฟางหันมาพูดแล้วถอนหายใจ แล้วไม่พูดอะไรอีกเพราะไม่อยากเถียงกัน

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ทันทีที่รถจอดที่บ้าน ฟางลงรถมาก็ชะงักเมื่อเห็นกั้งนั่งรออยู่แล้วเอาช่ดอกไม้ให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“งานการไม่มีทำรึไงมานั่งอยู่ที่บ้านคนอื่นแบบนี้เนี่ย”ป๊อปปี้รีบพูดเมื่อเห็นกั้งเอาดอกไม้มาให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

“มีครับแต่วันนี้หยุด ฟางนี่ผมพึ่งรู้ว่าฟางไม่สบายไปนอนโรงพยาบาลฟางเป็นยังไงบ้าง”กั้งถาม

ด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะจ้า ขอบคุณกั้งมากนะที่เอาดอกไม้มาให้ เข้าไปดื่มน้ำด้านในก่อนสิ”ฟางพูดแล้ว

ชวนกั้งเข้าไปข้างใน ป๊อปปี้ได้แต่ฮึดฮัดเพราะทำอะไรไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดื่มน้ำเสร็จแล้วใช่ป้ะ เสร็จแล้วก็กลับไปดิ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นว่าฟางไปเอาขนมในครัวกับพิม

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมคุณป๊อปเสียมารยาทไล่แขกของเมียตัวเองแบบนี้ล่ะครับ”กั้งพูดแล้ววางแก้วน้ำก่อนจะมอง

หน้าป๊อปปี้แล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะชั้นรู้ไงว่านายคิดไม่ซื่อกับเมียชั้น นายเองก็เห็นนิว่าชั้นกับฟางรักกันมากแค่ไหน”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“รักกันมากทั้งๆที่แย่งของๆคนอื่นมาหน้าด้านๆแบบนี้น่ะหรอ”กั้งพูดนิ่งๆเสียงแข็ง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นายจะมาหาเรื่องกันใช่มั้ยห้ะ ชั้นไม่เคยแย่งฟางมาจากใคร”ป๊อปปี้โมโหกระชากคอเสื้อกั้งขึ้น

มา

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปนี่มันอะไรกันทำไมต้องไปหาเรื่องกั้งแบบนั้น นี่เค้าเป็นแขกของฟางไม่ใช่รึไง”ย่าจำปาพูด

เมื่อเดินลงมากับโทโมะเห็นป๊อปปี้จะเอาเรื่องกั้งก็ว่าเป็นจังหวะเดียวกับฟางและพิมเดินออกมาจาก

ครัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปทำไมไปทำกั้งแบบนั้นน่ะ”ฟางพูดเมื่อภาพที่เธอเห็นคือสามีตัวเองกำลังจะชกแขกของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยคุณป๊อปเค้าคงหึงกั้งมั้งครับฟาง ไม่เป็นใครหรอกครับ ผมเข้าใจดีว่าสามีของฟางเค้ารักฟาง

มากแค่ไหน งั้นวันนี้ผมกลับก่อนนะครับ แล้วจะมาเยี่ยมใหม่นะฟาง”กั้งที่ทำทีเป็นยิ้มอ่อนโยนแล้ว

บอกลาทุกคนรวมถึงฟางแต่หันมายิ้มร้ายๆให้ป๊อปปี้ก่อนจะเดินไป ป๊อปปี้เห็นแล้วหงุดหงิดบวกกับ

คาใจรีบเดินตามออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หยุด นายจะไปไหนไม่ได้ นายมาพูดกันให้เคลียร์ๆก่อนว่านายไปเอามาจากไหนว่าชั้นไปแย่งฟาง

มา ชั้นคบกับฟางมา ชั้นเป็นคนจีบฟางก่อนตั้ง7ปี ชั้นมั่นใจว่าไม่ได้แย่งใครแน่ๆ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“การกระทำมันเห็นๆอยู่ว่าของที่แย่งเค้ามาถึงจะมีความสุขแต่สุขไม่นาน ไม่สังเกตรึไงครับว่าทำไม

คุณป๊อปถึงเป็นคนขี้หึงฟางแบบนี้ เพราะว่าจะถูกแย่งกลับไปไงล่ะ”กั้งพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่อย่ามาพูดวกวนนะ ชั้นไม่เคยแย่งฟางจากใครบอกแล้วไง”ป๊อปปี้โมโหกระชากคอเสื้อกั้งอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวเวลามันจะบอกคุณป๊อปเองละกันนะครับว่าอะไรคืออะไร”กั้งพูดแล้วยิ้มนิดนึงก่อน

จะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ยังไม่เลิกงอนทำหน้าหงิกแบบนี้อีกหรอป๊อป”ฟางที่อาบน้ำเสร็จเห็นป๊อปปี้นั่งเขียนแบบในคอม

ไม่ยอมพูดกับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“พรุ่งนี้ป๊อปจะต้องเอาแบบส่งให้คุณมีนเค้า จะนอนก็นอนก่นเลยละกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งทำงานต่อ

ฟางยิ้มออกมาเพราะรู้ว่าคนรักของเธอกำลังงอน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าว ดอกไม้ของกั้งนี่หอมชื่นใจจัง ดีเนาะที่เอามาไว้บนห้องนอน”ฟางพูดแล้วสูดดอกลิลลี่ที่ดึงมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดมทำไม ชอบรึไงมีคนมาจีบ ดอกแค่นี้เดี๋ยวป๊อปเหมามาหมดตลาดเลยก็ได้”ป๊อปปี้ดึงดอกลิลลี่

จากมือฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนว่าทำงานไงแล้วนี่ยอมสนใจฟางแล้วหรอ”ฟางพูดแล้วเอาแขนคล้องคอป๊อปปี้ก่อนจะถูก

ป๊อปปี้อุ้มมานอนบนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนแรกว่าจะทำงานแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วจูบที่หน้าผากฟางและไล้ลงมตามจมูก

พวงแก้มก่อนจะจูบที่ปาก แล้วก้มซุกไซร้ตามซอกคอหอมๆของฟางก็ชะงักเมื่อเห็นสร้อยพระ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ถอดสร้อยก่อนละกัน”ฟางพูดแล้วถอดสร้อยคอแล้ววางที่ตะข้างเตียงก่อนจะปิดโคมไฟที่ตะ

ข้างเตียงแล้วบรรเลงเพลงรักกับสามีต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวต้องซื้อของสดอีกหลายอย่างนะนันท์เพราะแขกในงานมากันเยอะมาก”คุณหญิงแขไขพูด

เมื่อลงทุนเดินมาจ่ายตลาดเองกับนันท์ โดยมีภาณุเดินตามมาแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณแม่ทำไมไม่ให้บ่าวมันจัดการกันเองล่ะครับ จะลงมาจ่ายตลาดเองทำไมกัน”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

 

“เพราะแขกในงานเป็นข้าราชการบางคนยศพระยาเลยนะใหญ่เราต้องใส่ใจเลือกซื้อของดีๆหน่อย

สิ”คุณหญิงแขไขพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์”ขณะที่คุณหญิงแขไขแวบไปพูดคุยกับเจ้าของร้านในร้าน นันท์หันไปตามเสียงร้องเมื่อเห็น

กรกำลังเดินข้ามถนนแล้ววิ่งมาหา ทั้งคู่ยิ้มให้กันด้วยความดีใจ

 

 

 

 

 

 

“ที่ทำทีเป็นมาช่วยแม่ชั้นซื้อของที่แท้ก็นัดผู้ชายไว้นี่เอง”ภาณุมองแล้วแขวะ

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ไม่ได้นัดใครนะจ้ะ”นันท์พูดตามตรง

 

 

 

 

 

“แล้วไอ้นี่มันมาได้ยังไง เลิกโกหกสักทีเถอะ”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

 

“พวกเราบังเอิญเจอกันไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย”กรไม่พอใจก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ต่อหน้าคนอื่นล่ะทำเป็นพูดดี แต่ลับหลังคงจะพากันไปไหนถึงไหนแล้วล่ะสิท่า”ภาณุดูถูก

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ กรโมโหขัดก็ชกเข้าเต็มๆหน้าภาณุจนชายหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้น

 

 

 

 

 

 

 

“พอแล้วจ้ะ อย่าทำพี่กร”นันท์ตกใจที่ภาณุสั่งลูกน้องตัวเองที่มาด้วยรุมกระทืบกรกลางตลาด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วหยุดทั้งหมดนะ นี่เกิดเรื่องอะไรกัน”คุณหญิงแขไขพูดเมื่อวิ่งออกมาจากร้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ก็ถามคนใช้คนสนิทของแม่สิครับว่ากล้าดียังไงถึงได้เอาคนรักจนๆแบบนี้มาชกผม”ภาณุว่าแล้ว

พาลใส่กร

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริงจ้ะ นันท์ไม่ได้พาพี่กรมาทำร้ายคุณใหญ่ คุณหญิงดูพี่กรสิจ้ะ พี่กรเองก็ถูกรังแก”นันท์พูด

แล้วประคองคนรักให้คุณหญิงแขไขดูว่ากรเองต่างหากที่ถูกรุมทำร้ายจนได้เลือดแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตาใหญ่คนของเรามีตั้งมากแบบนี้เห็นๆอยู่ว่าเรารังแกเค้า มาพ่อกรเดี๋ยวชั้นจะพาไปทำแผล

นะ”คุณหญิงแขไขพูด

 

 

 

 

 

 

“ผมเองก็โดนต่อยเหมือนกันนะแม่”ภาณุโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เค้าโดนหนักกว่าเรา ให้แม่เดาเราคงไปพูดาหาเรื่องพวกเค้าอีกตามเคย เลิกพูดเถอะตาใหญ่

แม่เหนื่อยที่จะฟัง”คุณหญิงแขไขพูดแล้วให้นันท์ประคองกรไป ภาณุมองภาพที่แม่ตัวเองสนใจกร

กับนันท์มากกว่าก็แค้น

 

 

 

 

 

 

 

 

งานนี้ดีกรีความร้าย เริ่มหนักข้อขึ้นนะจ้ะ

 

 

บอกเลยว่าตอนหน้าไรเตอร์จัดพาทอดีตทั้งดุ้นเลยนะ จะได้เข้าใจชัดเจนยิ่งขึ้นว่าพระเอกร้ายยังไงกับนางเอกกับคนรักบ้าง