บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนจะไปไหนน่ะ”เมื่อกลับมาถึงบ้าน พิมพาย่าจำปาขึ้นไปนอน ส่วนแก้วเดินหนีโทโมะ ชาย

หนุ่มรีบเดินตามแก้วไปที่หน้าห้องนอนก่อนจะฉุดรั้งแก้วไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้น”แก้วพูดด้วยน้ำเยงเย็นชา

 

 

 

 

 

 

“นี่ เธอกับชั้นเราจะหมางเมินใส่กันอีกนานมั้ยห้ะ”โทโมะถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วมันจำเป็นอะไรที่ชั้นจะต้องญาติดีกับคุณ ชั้นก็แค่ผู้อาศัย เมื่อเรื่องทุกอย่างจบชั้นก็แยกออก

ไปอยู่ข้างนอกต่างคนต่างอยู่”แก้วพูดแล้วสะบัดตัวหนีแล้วเปิดห้องเข้าไปแต่โทโมะเบียดตัวเอง

เข้าไปในห้องด้วย

 

 

 

 

 

 

“ที่อยากออกไปอยู่ข้างนอกจนตัวสั่นเพราะว่ามีเสี่ยคนใหม่เข้ามาอุปการะแทนย่าชั้นแล้วล่ะสิ เหอะ

สุดท้ายก็เอาตัวเข้าแลก”โทโมะพูดแล้วย้อนนึกถึงวันก่อนที่แก้วอยู่กับชายสูงวัยท่าทางภูมิฐานคน

หนึ่งทั้งคู่พูดคุยกันและเลือกซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมของผู้หญิงมากมาย ก่อนที่แก้วจะขอบคุณชาย

คนนั้น เพี้ยะ แก้วตบหน้าโทโมะหันอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“ทุเรศ ชั้นไม่เคยมีเสี่ยเลี้ยง ชั้นไม่เคยเอาตัวเข้าแลก ออกไปจากห้องชั้น”แก้วไล่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาทำหวงตัวไปหน่อยเลย ไอ้เสี่ยที่เธอหลอกให้ซื้อของที่ห้างเมื่อวันก่อนนั่นไง อย่าทำ

เป็นไขสือ อ๋อ ทำดีแต่ว่าพิมว่าเอาตัวมายั่วชั้น เธอเองน่ะก็ไม่ต่างล่ะ เอาตัวเข้าหาพวกแก่ๆตัณหา

กลับ ดี ชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะติดใจลีลาของชั้นที่หนุ่มกว่า รึว่าตาแก่นั่น”โทโมะพูดจบ

ก็ผลักแก้วลงไปนอนบนเตียงแล้วทาบทับร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่านะ ปล่อยชั้น กะ อื้ออ”แก้วร้องก่อนพยายามจะกรี๊ดแต่เสียงทั้งหมดถูกดูดกลืนหายไปพร้อม

กับรสจูบที่ร้อนแรงของโทโมะ ชายหนุ่มบดจูบแก้วก่อนที่มือหนาจะอยู่ไม่สุข พยายามจะแกะ

กระดุมเสื้อเชิ้ตของแก้วออก

 

 

 

 

 

 

 

“ยะ อย่าทำชั้นนะ ปล่อย”แก้วพยายามขอร้องเมื่อโทโมะปลดเสื้อเชิ้ตของเธอจนกระดุมถูกแกะ

ออกจากสาบเสื้อทั้งหมดแล้วกำลังก้มทำคิสมาร์กตามลำคอและเนินอกเนียนของเธอ

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

 

“แก้ว มีอะไรรึเปล่าเหมือนชั้นได้ยินเสียงตึงตังข้างในห้อง”พิมที่กำลังจะกลับห้องตัวเองได้ยิน

เสียงดังมาจากห้องแก้วก็เคาะประตูถาม โทโมะและแก้วมองหน้ากันอย่างตกใจก่อนที่แก้วพยายาม

จะดันโทโมะออกจากตัวเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ในห้องมันมีแมลงสาบน่ะ ชั้นกำลังไล่มันอยู่ ไอ้แมลงสาบนี่ก็หน้าด้านหน้า

ทนไม่ยอมออกไปสักที”แก้วตะโกนบอกพิมไปแล้วจ้องมองหน้าโทโมะที่นั่งข้าง ชายหนุ่มก้มลงจะ

จูบแก้วอีกครั้งแก้วรีบดันหน้าไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ให้พิมช่วยมั้ย เดี๋ยวพิมไปเอาย่าฆ่าแมลงแปปนึง”พิมรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อไม่ต้องจะ มันไปแล้ว เอ่อ มันตายแล้วน่ะ แก้วเอามันโยนออกนอกหน้าต่างแล้วล่ะพิม ขอบใจ

มาก พิมไปนอนเถอะ”แก้วรีบพูดเพราะกลัวว่าถ้าพิมบุกเข้ามาในห้องนี้แล้วเจอโทโมะกับเธอจะเกิด

เรื่องเอาได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้า ไม่มีอะไรแล้วงั้นพิมไปก่อนนะ”พิมพูดแล้วเดินจากไป แก้วถอนหายใจโล่งอกทันที

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”แต่ไม่ทันจะโล่งอก แก้วก็ถูกโทโมะช้อนหน้าเข้ามาจูบอีกครั้ง และเนิ่นนาน

 

 

 

 

 

 

“ถือว่าครั้งนี้ลงโทษที่เธอกล้าว่าชั้นว่าเป็นแมลงสาบนะ หึๆ ลิปสติกกลิ่นสอตเบอรี่นี่หวานอร่อยดีนิ

คราวหลังทาอีกนะ ชั้นชอบ”โทโมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะลุกขึ้นออกจากห้องไป โดยที่แก้วปา

หมอนใส่ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า คนผีทะเล ผู้ชายเฮงซวย”แก้วหน้าแดงแล้วเอามือถูปากตัวเองก่อนจะมองสภาพและร่อง

รอยที่โทโมะทำไว้ตามตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กินอีกคำนะฟาง นี่ป๊อปสั่งขอบชีสพิเศษให้ฟางเลยนะ”ป๊อปปี้พูดขณะป้อนพิซซ่าให้ฟางตามที่

ฟางขอให้สามีสั่งให้ทาน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาหัวหอมอ่ะป๊อป เขี่ยออกให้ด้วยนะคะ น่ารักที่สุดเลย”ฟางรีบอ้อนป๊อปปี้ชายหนุ่มยิ้มและ

ยอมทำให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปพี่ฟางนี่หวานจังเลยนะคะ นี่ขนาดอยู่โรงพยาบาล”เฟย์พูดเมื่อเดินเข้ามากับแม่ของสาวๆ

 

 

 

 

 

“แหม อิจฉาล่ะสิ เราก็ไปอ้อนพี่เคนบ้างไง จะได้ไม่อิจฉา ฮิฮิ”ฟางรีบแซวทำให้เฟย์ชะงัก

 

 

 

 

 

“จริงสิ แล้วนี่พี่เคนไปไหนหรอเฟย์ พี่ไม่เห็นเค้ามาด้วยเราเลยรึว่าติดงาน”ป๊อปปี้ถามหาเคน

 

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้พี่เคนคงไม่มายุ่งกับพวกเราแล้วล่ะค่ะเพราะเฟย์เลิกกับพี่เคนแล้ว”เฟย์พูดเสียงสั่นดลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอีก

 

 

 

 

 

 

 

“หา อะไรนะเฟย์นี่มันเกิดอะไรขึ้นเล่าให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฟางตกใจแล้วรีบถามน้องสาวทันที

 

 

 

 

 

 

“ฮึก พี่ฟางพี่ป๊อป พี่เคนเค้ามีคนอื่นอยู่แล้ว ฮือๆ พี่เคนเค้านอกใจเฟย์ แอบคบคนอื่นตอนเฟย์ไปเมืองนอก เค้าบอกเพราะเราห่างกันเกินไปเลยทำให้เค้าคิดกับเฟย์ไม่เหมือนเดิม”เฟย์ที่กลั้นน้ำตาไม่อยู่ปล่อยโฮโผกอดฟางแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะเฟย์ ถาเค้าไม่รักน้องสาวพี่ อย่างน้อยน้องพี่ก็มีพี่กับแม่ที่รักเรานะ”ฟางพุดก่อนที่แม่

ของเธอจะมากอดเฟย์แล้ว3แม่ลูกก็กอดกันกลม

 

 

 

 

 

“ใครน่ะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อหันไปเห็นที่ประตูมีใครด้อมๆมองๆอยู่หน้าห้อง

 

 

 

 

 

 

“นี่นายยังไม่กลับไปอีกหรอ กลับไปได้แล้วไป๊”เฟย์เดินมาตามป๊อปปี้ก็ตกใจที่เห็นเขื่อนตามมาถึง

โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ชั้นก็กลัวว่ายัยเด็กขี้แยจะรองไห้ขี้มูกโป่งแล้วทำอะไรไม่คิดอีกน่ะสิ”เขื่อนพูดนิ่ง

 

 

 

 

 

“นี่นาย ว่าชั้นหรอ ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไปเลยไปไหนก็ไป”เฟย์พูดแล้วผลักเขื่อนไปไกลๆ

 

 

 

 

 

 

“เฟย์อย่าเสียมารยาทกับพี่เค้านะ อย่างน้อยพี่เค้าก็ทำให้เราหายเศร้าได้นะวันนี้”แม่พูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ สวัสดีครับผมชื่อเขื่อนครับ บังเอิญว่าผมเจอเด็กขี้แยร้องไห้กลางห้างคนนี้เข้าน่ะครับผมเลย

คิดว่าควรจะตามมาดูให้ถึงที่สุดว่าจะไม่ทำอะไรแผลงๆช่วงอกหักอีกรึเปล่า”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

ผลัวะ เฟย์ฟาดเต็มๆหลังเขื่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดพูดเลยนะจะไปไหนก็ไปเลย ชั้นน่ะ อยู่ที่นี่กับพี่สาว แม่แล้วก็พี่เขยชั้นแล้วย่ะ”เฟย์ไล่

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์อย่าเสียมารยาทกับพี่เค้า เขื่อนจ้ะไหนๆก็มาแล้ว งั้นอยู่คุยกับน้าก่อนสิ”แม่พูดแล้วนั่งปอกผล

ไม้แล้วแบ่งให้เขื่อน เฟย์เหวอเมื่อเห็นแม่ดูแลเขื่อนดีมากก็ไม่ยอมเข้าไปแย่งผลไม้จากเขื่อนไปมา

ฟางและป๊อปปี้มองก็ขำอย่างน้อยแม้วันนี้เฟย์จะอกหัก แต่โชคชะตาก็ทำให้เฟยืได้เจอกับเขื่อน

และสามารถลืมความเศร้าไปได้ขณะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถามจริงเถอะป๊อป จะนอนที่โซฟานี้จริงอ่ะ ไปนอนที่บ้านก็ได้นะเดี๋ยวพรุ่งนี้ฟางก็กลับแล้ว”ฟาง

พูดเมื่อทุกคนไปกันหมดแล้วป๊อปปี้ก็จัดที่นอนให้ตัวเองที่โซฟาตัวเล็กๆ มีหวังป๊อปปี้นอนปวดหลัง

แน่ๆ

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาอ่ะ เมียป๊อปป่วยแบบนี้ป๊อปจะกลับบ้านไปนอนหลับคนเดียวลงได้ไง คืนนี้ป๊อปจะกอดใคร

ล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“แหม ตอนนี้ก็ไม่ได้นอนด้วยกันแล้วนิ ฟางนอนบนเตียงคนไข้ป๊อปไม่ได้กอดฟางหรอก”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“อย่าคิดนะว่าป๊อปไม่กล้า”ป๊อปปี้พูดจบก็รีบพุ่งขึ้นมาบนเตียงแล้วเบียดฟางนอน

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปบ้า เดี๋ยวพยาบาลกับหมอเค้าก็ว่าเอาหรอกลงไปเลยนะ”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อยเธอ

 

 

 

 

 

“ไม่เอาอ่ะ ช่วยไม่ได้ฟางอยากพูดเองว่าป๊อปกอดฟางไม่ได้ นี่ไงป๊อปกอดฟางได้แล้วและจะไม่

ปล่อยฟางด้วย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปบ้า ก็ได้ๆ แต่ต้องยอมลงไปตอนเช้านะ เดี๋ยวไม่งั้นโดนดุทั้งคู่แน่”ฟางพูดแล้วยอมให้สามีตัว

เองนอนบนเตียงคนไข้และกอดเธอ โดยที่ฟางเองก็กอดป๊อปปี้ตอบด้วยเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์ฟื้นแล้วจ้ะ”เสียงใสของจำปาพูดเมื่อนันท์ขยับตัวตื่นขึ้นมาพบว่าเธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาล

แห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์เป็นยังไงบ้าง รู้มั้ยว่าเธอสลบไปวันนึงเต็มเลยนะ”คุณหญิงแขไขพูดเมื่อเห็นว่าฟางฟื้น

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ขอโทษทุกๆคนด้วยนะจ้ะที่ทำให้ทุกคนต้องวุ่นวายแบบนี้”นันท์พูดและไหว้ขอโทษคนใช้ใน

บ้านและคุณหญิงแขไขที่พร้อมหน้าพร้อมตาเฝ้าดูอาการของนันท์อยู่ไม่ห่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“วุ่นวายจนทำพี่ชั้นป่วยด้วยน่ะสิ”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

“พี่ คุณใหญ่ป่วยหรอจ้ะ”นันท์มองหน้าคุณเล็กอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะแกวิ่งทะเล่อทะล่าเจ้าไปในฝั่งริมน้ำที่รกไง งุมันเลยฉกแก แล้วพี่ใหญ่มาเห็นแล้วดูดพิษ

ช่วยแก พี่ใหญ่เลยโดนพิษงูไปด้วยตอนนี้นอนอยู่อีกห้องมีพี่เขมคอยดูแลอยู่ แกมันตัวซวย”คุณ

เล็กว่านันท์ไม่หยุด

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันเป็นอุบัติเหตุนี่ครับ ใครจะไปห้ามให้งูมาฉกนันท์ได้ล่ะก็ไม่มี”กรที่มาเยี่ยมได้ยินคุณเล็กว่า

นันท์ก็ว่ากลับ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แกกล้าดียังไงเข้ามาน่ะออกไปเลย”คุณเล็กออกปากไล่กรออกไป

 

 

 

 

 

 

“คุณหนูไม่มีสิทธิ์ไล่ผมหรอกครับเพราะที่นี่คือโรงพยาบาลที่สาธารณะ ใครจะไปใครจะมาก็ได้”กร

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าที่นี่มีชั้นอยู่ ชั้นต้องไม่เห็นหน้าแก ออกไปซะ ไอ้คนชั้นต่ำ”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

“ยัยเล็ก อย่าเสียมารยาทกับแขก”คุณหญิงแขไขว่าลูก คุณเล็กฮึดฮัดก่อนจะเดินชนไหล่กรอย่าง

แรงแล้วออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวถ้านันท์ออกจากโรงพยาบาลแล้วพี่จะตามไปเยี่ยมนันท์ที่บ้านนะจ้ะ เยี่ยมจนกว่านันท์จะ

หาย”กรพูดเมื่อจะกลับ

 

 

 

 

 

 

“พี่กร นันท์บอกแล้วไงจ้ะว่าไม่เป็นไรมันจะเสียการเสียงานพี่กรมากกว่านะจ้ะ”นันท์พูด

 

 

 

 

 

“พี่บอกแล้วไงจ้ะว่าไม่เป็นไรพี่เต็มใจ”กรพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่า”นันท์อึกอัก

 

 

 

 

 

 

“นันท์ เพื่อนันท์พี่ยอมได้ทุกอย่าง นันท์คือหัวใจของพี่นะ”กรพูดแล้วกุมมือนันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะอ้วก”คุณเล็กเดินกลับเข้ามาได้ยินก็พูด กรหันขวับไปมองก่อนจะลาแล้วกลับไป คุณเล็กจึง

ออกไปส่งเขริกากลับบ้าน นันท์ที่เห็นทุกคนทยอยกลับแล้วก็ค่อยๆลงจากเตียงแล้วย่องไปที่ห้อง

พักของภาณุที่อยู่ติดกับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด นันท์ค่อยๆเปิดประตูเข้ามาแล้วมองภาณุที่หลับอยู่บนเตียงคนไข้

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่เป็นคนช่วยนันท์จริงๆหรอคะ นันท์ขอบคุณคุณใหญ่มากนะจ้ะที่ช่วยชีวิตนันท์แล้วทำให้

คุณใหญ่ต้องพลอยโดนพิษงูแบบนี้ด้วย นันท์ขอโทษนะจ้ะ”นันท์เดินเข้ามาใกล้ภาณุที่นอนอยู่แล้ว

พูดก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินกลับ

 

 

 

 

 

หมับ จู่ๆก็มีมือหนามารั้งข้อมือเธอไม่ให้ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษแค่ปากเปล่างั้นหรอ หึ ทำชั้นเจ็บตัวไปด้วยแบบนี้ชั้นไม่ยอมเจ็บตัวฟรีๆหรอกนะ”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วคุณใหญ่จะให้นันท์ทำยังไงล่ะจ้ะนันท์ไม่มีเงินหรอกนะที่จะเอามาเป็นค่ารักษาพยาบาลให้คุณ

ใหญ่”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

“เหอะ เงินที่เธอได้มามันก็ได้มาจากบ้านชั้นล่ะน่าอย่ามาทำพูดดี”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

“งั้นคุณใหญ่จะให้นันท์ทำอะไรให้ล่ะจ้ะ”นันท์มองหน้าภาณุอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

“หึ”ภาณุมองนันท์ที่ยืนข้างๆตัวเองแล้วลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงเอวนันท์เข้ามาใกล้แล้วยื่นหน้าเข้าไป

ใกล้ นันท์ตกใจพยายามขืนตัวออกแต่ไม่เป็นผล ทำให้เธอเริ่มกลัวก่อนจะหลับตาปี๋

 

 

 

 

 

 

 

“55555หน้าตาเธอนี่ตลกดีนิ เอาเป็นว่าครั้งนี้เธอติดหนี้ชั้น แล้วถ้าชั้นอยากจะได้อะไรเธอก็ต้อง

ให้ชั้น จำไว้เพราะเธอคือทาสบ้านชั้น ห้ามปฎิเสธ”ภาณุดันตัวนันท์ออกไปแล้วพูดก่อนจะพลิกตัว

นอนหลังใส่นันท์ที่ยืนเหวอทันที

 

 

 

 

 

 

 

ภาณุที่เอาแต่ใจจะขออะไรนันท์ต้องติดตาม แต่บอกเลยว่าฟางกับป๊อปมีจุดพลิกแน่ๆ

 

 

เพราะหวานดีนัก อิอิ

 

 

 

 

 

 

รีดเดอร์หายยยยย เค้ากลัมาแล้ววววววววว อยู่ไหนๆ