มันจะจบลงเช่นไร ❓

 
 
Tomo part
 
               วันนี้ผมเหนื่อยจากการแข่งบาสมาก และแม่ผมจะไปบ้านเพื่อนแม่ ซึ่งเพื่อนแม่ก้มีลูกเรียนโรงเรียนเดียวกับผมแต่เป็นรุ่นน้อง แม่เลยให้กลับกับเพื่อนแม่ 
 
               ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเพื่อนแม่มีลูกเรียนที่นี่ด้วย ผมกลับมานี่ได้จะปีกว่าล่ะ แม่เพิ่งจะมาบอกผมว่า ลูกเพื่อนแม่เรียนที่เดียวกัน แต่ผมกลับมาเรียนที่ไทยก็โชคดีที่ว่า ย้ายมาปุ๊บก็มีไอเขื่อนกับไอป๊อปปี้มาชวนผมคุย ชวนผมไปอยู่กลุ่มมัน ทำให้ผมมีเพื่อนและเพื่อนสนิทได้เร็ว คือเราไปไหนก็จะไปด้วยกัน 
 
~ ตื้อดือดึด ตึดตืดตื้ดตืดดืดดึด ~
 
               เสียงสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของผมที่บ่งบอกว่ามีคนโทรมาหาผม
 
- แม่ -
" ฮโหล ครับแม่ "
 
(" เจอเพื่อนแม่ยังลูก ")
 
" ยังเลยครับ โมะกำลังออกไปรอคุณอาหน้าโรงเรียน"
 
(" อ้อ รีบไปลูก อย่าให้อาเรอนาน ")
 
" ครับแม่ สวัสดีครับ " ผมคุยกับแม่เสร็จ ผมก็เดินไปลาครูที่ฝึกซ้อมบาสให้กับสีแดงของเราว่า ผมขออนุญาติกลับก่อนเพราะมีธุระ ซึ่งครูเขาก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร ผมจึงเดินออกมา ยังหน้าโรงเรียน
  
               บ้างที นักเรียนก็เยอะไป - -
 
" โทโมะ !! " ผมได้ยินคนเรียกชื่อผม จึงหันไปยังทางต้นเสียง เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ คงจะเป็นอามล .... ก็เป็นได้
 
" สวัสดีครับ คุณอามลใช่ไหมครับ " ผมยกมือไหว้กล่าวสวัสดีก่อนที่จะถามว่าใช่อามลที่เป็นเพื่อนแม่ของผมไหม
 
" ใช่ จ้า...แหม่โตขึ้นแล้วหล่อนะเรา "
 
" ขอบคุณครับ ^^ "
 
" ป่ะๆ กลับบ้านกันดีกว่า"
 
" เออ... แล้วน้องล่ะครับ "
 
" อ้อ ยัยตัวแสบคงหลับรออยู่ในรถแล้วมั้ง "
 
" ผมขอโทษนะครับที่มาช้า "
 
" ไม่เป็นไรลูก ป่ะ กลับกันดีกว่า "
 
" ครับ "
 
               ตอนนี้ผมมานั่งอยู่บนรถเพื่อนแม่แล้ว ชื่ออามล พอผมขึ้นรถไปอามลก็ปลุกลูกอามลให้ขึ้นมาสวัสดีผม แต่ตอนลูกของอามลมาไหว้ผม ผมรับไว้ ผมอึ้งครับ น้องเขากก็น่าจะอึ้งเหมือนกัน ก็นี่มันยัยที่ผมถือของช่วย แล้วยัยคนนี้ก็คอยเสิร์ฟน้ำอะไรตอนผมแข่งด้วย ไม่คิดว่าจะเป็นคนเดียวกัน
 
ทำไมผมจำแก้ว ไม่ได้  และทำไมแก้วถึงจำผมไม่ได้เช่นกัน
 
               แก้วถามว่าผมไปไหนมา น้ำเสียงของแก้วดูอารมณ์น้องใจหรือเสียใจที่ผมไปไม่บอก ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปว่าน้องคงเสียใจมาก
 
               ผมผิดเองที่ไปโดยไม่ได้บอกเพราะตอนนั้นผมกลัวแต่ว่าแก้วจะร้องไห้ตามผม ผมกลัวที่จะเห็นน้องคนนี้ร้องไห้ โดยที่ผมไม่รู้เลยว่า พอผมไปแล้วแก้วจะรู้สึก และจะเป็นอย่างไร
 
               ผมกับแก้วเราคุยกันได้ไม่นาน แก้วก็หันกลับไปหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋าเสียบต่อเข้ากับโทรศัพท์และหูของตัวเองพร้อมที่จะนอนเต็มที่ ผมก็ได้แต่มองหน้าแก้วด้านข้างในเวลาหลับ และคิดในใจว่าแก้วคงไม่โกรธผมใช่ไหม...
 
Tomo end
 
 
 
Kaew part
 
"งื้อๆ" นี่ใครพาฉันมาในห้องเนี่ย -0-
 
"แก้ว กินข้าวลูก อาแอน กับพี่กิ่งมาแล้วลูก "
 
"ค้าม๊า" ฉันตอบม๊า และเดินออกมาจากห้อง แล้วไปข้างล่าง ทุกคนอยู่กับครบ
 
เอ๋ นั่นป๊านิ
 
"ป๊ะป๊าา" ฉันรีบวิ่งเข้าไม่กอดท่าน ก็ท่านต้องไปทำงานที่เหนือ นานๆจะกลับบ้านที
 
"แก้วคิดถึงป๊าที่สุดเลย" ฉันพูดไปโดยที่ไม่มองว่ามีใครอยู่มนเหตุการณ์นี้บ้าง
 
"ป๊าก็คิดถึงลูกนะ ไหนยังทำผมทรงเดิมอยู่ดหรอเนี่ย "
 
"แฮะๆ ค่ะ ^^"
 
"พ่อลูกคู่นี้จะมาทานข้าวได้ยังหื้มม " ม๊าพูดขึ้น
 
" ฮ่าๆ ทานค่ะทาน อ้าว อาแอนสวัสดีค่ะ " ฉันตอบม๊าเสร็จก็หันไปสวัสดีอาแอน
 
" สวัสดีจ้ะ หนูแก้ว" อาแอนรับไหว้
 
 
                              ขณะที่ทานข้าวกันอยู่
 
" เออม๊า ม๊าะพาแก้วไปนอนในห้องเหรอ " ฉันถามม๊า
 
"ป่าวลูก พี่โมะพาไป เอ้อ ขอบคุณพี่เขาสิลูก " หื้อพี่โมะเนี่ยนะ แอร๊ยแอบเขินเบาๆ >< 
 
" เออออ.. ขอบคุณนะค่ะ " ฉันพูดพร้อมกับก้มหัวให้พี่เขา
 
"ไม่เป็นไรครับ " พี่เขาตอบกลับมา
 
"ยัยแก้วหนักมั้ยโมะ" พี่กิ่งถาม
 
"อะไรเจ๊ แก้วตัวนิดเดียวเอง " ฉันสวนกลับ
 
"ไม่หนักหรอก"
 
"เห็นมั้ยเจ๊ พี่เขาบอกว่าไม่หนัก -0- "
 
"เอาๆ ตาโมะตักนั้นให้น้องแก้วสิลูก" อาแอนพูดขึ้น
 
"อ่ะ ตัวเล็กกินเยอะๆนะจะได้โตเร็วๆ" พี่เขาตักหมูมาให้ฉัน พร้อมกับพูดแล้วยิ้มให้ เห้ยเมื่อกี้พี่โทโมะเรียกเราว่าไรนะ ตัวเล็กเหรอ แอร๊ยยย
 
" ขอบคุณค่ะพี่ตัวใหญ่ " คนที่ฉันพูดด้วยเค้ามอง และอมยิ้มให้ฉันนิดๆ ผู้ใหญ่รอบข้างต่างหัวเราะกับคำพูดของฉันที่พูดไป
 
 
 
 
 
               ตอนนี้อาแอนกับพี่โมะกลับไปแล้ว เฮ้ฮเหนื่อยจัง พี่โทโมะนี่น่ารักดีเนาะ ลองหาชื่อพี่เค้าใน Facebook ดีกว่า ฉันใช้ปลายนิ้วอันเรียวสวยของฉันค่อยๆพิมำปค้นหาคำว่า Tomo นี่ไง ขึ้นมาชื่อแรกเลย >< พรหมลิขิตชัดๆ อ๊ากกกเขินจุง ><
 
               พี่โทโมะเขาจะรู้มไหมว่าการกลับเข้ามาในชีวิตของฉันในครั้งนี้ พี่โทโมะมีอิธพลต่อการเต้นของหัวใจของฉันยิ่งกว่าตอนเด็กๆอีก
 
~ 'รู้รึป่าว อยู่ใกล้แล้วใจมันสั่น แรงยิ่งใกล้เธอ' ~
 
"ฮโหล" ฉันรับโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงอันไพเราะลงไป
 
("ฮโหล เตงทำไรอยู่") ปลายสายถามมา สงสัยล่ะสิว่าใคร นี่เขาคือแฟนฉันล่ะ คบกันมาได้ 6เดือนแล้ว
 
"ทำการบ้านอ่า เตงล่ะ"
 
("ฟังเพลงนะ แล้วก็คุยกับเตงอยู่")
 
"อ้อ" แล้วต่างคนก็ต่างไม่พูดอะไร แต่ยังไม่วางโทรศัพท์ ผ่านไป30นาที
 
("พี่ป้องรักน้องแก้วนะค่ะ")
 
"ค่ะ แก้วก็เหมือนกัน"
 
(" จ้ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่ง่วงแล้วง่ะ")
 
"ค่ะ บ๊ายบายฝันดีนะค่ะ "
 
"จ้ะ ฝันดีครับ"
 
               เฮ้อ.... ฉันไม่อยากที่จะคุยกับพี่ป้องอีกแล้ว ยิ่งคุยยิ่งเจ็บ ยิ่งคุยยิ่งต้องทรมาน เพราะฉันรู้ว่าตอนนี้ ในหัวใจเค้าไม่ได้มีฉันแค่คนเดียว ก็ไม่ต่างจากฉันตอนนี้ที่ฉันปลื้มและกลับมาหวั่นไหวกับพี่โทโมะ
 
               แต่มันก็ไม่ขนาดที่ฉันจะนอกใจพี่ป้อง ฉันต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอีกนานเท่าไหร่ ฉันทนอยู่เเบบนี้ไม่ได้นานหรอกนะ ช่วงคบกันแรกๆ พี่เค้าดีมากคอยเทกแคร์ คอยเอาใจใส่ฉันอยู่ตลอด ก่อนคบกันพี่เค้าก็บอกรักฉันตอนฉัน(แอบ)หลับทุกคืน ตอนนี้ล่ะน้อยครั้งมาก นี่ก็เป็นการบอกรักครั้งแรกของเดือนนี้...
 
ในเมื่อพี่เขามีคนอื่นได้ ฉันก็ต้องมีได้ หึ !
 
 
 
 

 
 12.51 21/7/2558 
 
ฝากติดตามเรื่องนี้กันด้วยนะค่ะ
อย่างที่เราเคยบอก ว่ามีเหตุข้อผิดพลาด เนื้อหาที่เคยลงไป
แล้วเรากลับมาย้อนอ่านใหม่ อยู่ดีๆมันสลับกันมั่วเลย T^T
เราจึงขอลบ และมาลงใหม่
และการลงใหม่ครั้งนี้ มีเนื้อหาใหม่สอดแทรกไปบ้าง
แต่ยังคงอยู่ในลักษณะเดิมอยู่
 
ขอบคุณใครหลายๆคน(หรือเปล่า) ที่ยังติดตามเรื่องนี้กันอยู่
ช่วงนี้เรายุ่ง กับการเตรียมขึ้น มหาลัย ปี1 พอดี #Freshy ค่ะ ><
เราไม่ค่อยมีเวลามาอัพ T^T
แต่เราจะพยายามหาเวลามา และจะอัพให้จบ >O<
 
ปล. ฟิคเรื่องนี้อิงมาจากชีวิตจริงส่วนหนึ่งของบุลคลคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้อกับศิลปินในชีวิตจริง และบางส่วนเกิดขึ้นเพราะความมโนของผู้แต่ง ไม่ได้ต้องการให้บุคลในเรื่องเสียหายแต่อย่างใด