มันจะจบลงเช่นไร ❓

 

               ตอนนี้ผมกลับมาถึงบ้านแล้วครับ แต่ลูกอามล ที่ชื่ออะไรนะ เออชื่อ..อ้อชื่อแก้ว เธอน่ารักดี ดูท่าทางเหมือนเด็กยังไม่โตยังไงยังงั้น ป.ล. นี่ผมกำลังชมน้องอยู่นะครับ 555.

 

               ผมว่าผมโทรไปหาเบล์ดีกว่า ใช่แล้วพวกคุณคิดถูกเบล์คือคนที่ผมรักมา4ปีแล้ว เขาเป็นพี่ที่ติวเตอร์ให้ผม เขาแก่กว่าผม 4ปี ว่าเเล้วผมโทรไปเลยดีกว่า ไม่ได้เห็นหน้าได้ยินเสียงก็ยังดี

 

(" ฮโหลโมะ") เขาทักทายผม

 

"ทำไรอยู่อ่า"

 

("อ้อกำลังทำงานของมหาลัยนะ มีไรเปล่า ไม่เข้าใจเคมีตรงไหนรึเปล่า ")

 

"อ้อ เปล่าแค่โทรมาหาเฉยๆ" 

 

แค่อยากได้ยินเสียง...

 

แค่นั้น...

 

...ก็พอ

 

("อ้อ งั้นแค่นี้ก่อนนะเบล์ขอทำงานก่อน ฝันดีจ้ะ บ๊ายบาย")

 

"ฝะ..."

               ตู๊ดๆๆ   

             

               ผมยังพูดไม่ทันจบคำแต่เขาก็วางไปก่อนแล้ว

 

               เฮ้อ ~ ผมยังไม่แน่ใจว่าเธอคิดยังไงกับผม ผมเคยถามเขาว่าเขาคิดยังไงกับผม ผมควรอยู่ในสถานะไหน เค้าตอบผมาว่า

           ' ไม่รู้สิ เวลาโมะไม่อยู่หรือหายไป เบล์ก็คิดถึง อยากคุยด้วย อยู่ด้วยแล้วรู้สึกดี            ไว้เบล์แน่ใจเมื่อไหร่ เบล์จะบอกโมะนะ'

 

               สรุปว่าผมกับเค้าอยู่ในสถานะไหน แฟน ดูใจกันอยู่ พี่น้อง หรือ เเค่....

 

ติวเตอร์กับนักเรียน .....

 

Tomo end

 

 

 

Kaew part

               วันนี้ฉันก็ตื่นไปโรงเรียนแบบทุกวัน แล้วต้องเข้าไปในร้านอาหารประจำแถวๆโรงเรียนก่อน ตอนนี้ยัยเฟย์กับยัยฟางยังไม่มาเลย ฉันต้องโทรไปหาสินะว่าจะกินอะไร - -' เปลืองค่าโทรศัพท์อีกแหละ- -

 

" เฟย์ ฟาง ตอนนี้ฉันอยู่ร้านอาหารแล้วนะ พวกแกจะกินอะไร "

 

(" พวกฉันเอาเหมือนแกอ่ะ ") ปลายสายตอบกลับมา

 

"ข้าวต้มนะ โอเครีบๆมา"

 

               หลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้วฉันก็เดินไปสั่งข้าวต้ม แต่ตอนที่ฉันเดินไปสั่งนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา คนที่ฉันเพิ่งเพ้อถึงเขาเมื่อวาน แต่ฉันรีบหันหน้ากลับก่อนที่พี่เขาจะเห็นว่าเรามองอยู่ มันเขินนี่หว่า คนไม่เคยเขินคงไม่เข้าใจฉันหรอก ( เข้าใจค่ะ เข้าใจมากด้วย : ไรเตอร์) แม้ตอนเด็กๆเราจะสนิทกันก็เถอะ หายไปนานขนาดนี้ มันก็มีเขินกันบ้างแหละ

 

" อ้าวแก้ว สวัสดี กินร้านนี้เหมือนกันเหรอ " พี่เขาถามฉัน ได้ยินมั้ยพี่เขาทักฉันด้วย >< ( เห็น ไม่ได้ตาบอด แล้วที่เขาทักก็ทักตามมารยาท :ไรเตอร์ )

 

"อ้อ สวัสดค่ะ ใช่มากินทุกเช้าเลย "

 

" จริงเหรอพี่ก็มากินนี่ทุกวัน"

 

" ทำไมไม่เคยเห็น " ฉันกับพี่เขาพูดพร้อมกัน

 

 

"ยัยแก้ววว" ยัยเฟย์เดินมาพร้อมกับกอดคอฉัน

 

"งั้นพี่ไปหาเพื่อนก่อนนะ " พี่เขาพูดเเล้วยกมือบ๊ายบาย

 

"ค่ะ ^^"

 

" แหมะ !! ดูเรียบร้อยจังเนาะ " หลังจากที่พี่เขาเดินไป ยัยเฟย์ก็แขวะฉันขึ้นทันที

 

 

 

 

               หลังจากที่สั่งข้าวเสร็จ ฉันกับยัยเฟย์ฟางก็เดินมาที่โต๊ะกันเพื่อรอข้าวที่เขาจะมาเสิร์ฟ

 

" แกเมื่อกี้ใครอ่ะ " ฟางถาม

 

" อ้อ ก็นักกีฬาสีฉันไง แล้วก็เป็นลูกเพื่อนแม่ฉัน แล้วก็...." เป็นคนที่ฉันปลื้ม -//-

 

"แล้วก็อะไร" ยัยฟางทำหัวฟูตาโตถามฉัน

 

"เออ...." ของแบบนี้มันบอกอยากอะ แต่ฉันก็บอกปลื้มคนนี้ ชอบคนนี้อยู่บ่อยๆ พวกมันคงไม่คิดไรหรอก

มั้ง...

 

"ฉันปลื้มพี่เขาอะแก" ฉันตัดสินใจพูดมันออกไป ให้ได้ยินกันแค่3คน

 

" ห้ะ !! อีกแล้วเหรอ " ยัยเฟย์ฟางพูดพร้อมกัน

 

"เออ พวกแกเบาๆสิ " ฉันยกมือปิดปากของสองศรีพี่น้อง

 

"อาหารมาแล้วคร้าบ" เป็นช่วงเดียวกับอาหารมาพอดี

 

"ขอบคุณค่ะ" เรา3คนพูดพร้อมกัน

 

               เเล้วเราก็คุยกันกินข้าวกันไปเลื่อยๆจน สายตาอันคมกริบของฉันมองเห็นว่าพี่เขากำลังลุกและจะออกจากร้าน (คมมากสินะ คมจนต้องใส่คอนเทคสายตาสะด้วย - - : ไรเตอร์ )

 

" แกรีบๆกิน โรงเรียนใกล้เข้าแถวแล้ว เดียวสาย" ฉันรีบบอกกับเฟย์ฟาง

 

" โรงเรียนใกล้เข้า หรือว่าไม่มีอาหารสายตาจร๊ะ " ยัยเฟย์แซว

 

" อย่ามารู้ทันน่ายัยเฟย์ " ยัยฟางกับยัยเฟย์หัวเราะคิกคักกันยกใหญ่

 

 

 

พักเที่ยง

 

 

 

" แก้ววันนี้สีเรามีแข่งนะ ไปเตรียมน้ำกัน " มิล่าผู้ร่วมชะตากันกับฉันพูดขึ้น ไปเตรียมน้ำอะไรนี่ก็ดีอย่าง คือไม่ต้องเรียน - -

 

               ฉันลงมาเตรียมน้ำและผ้าเย็นให้นักกีฬา เอ๊ะ นักกีฬา ต้องเจอพี่โทโมะนิสิ อร๊ายยย ><

                นั่นไงมาแล้วๆ พี่เค้าเดินมาทางสนาม แล้วยิ้มให้ฉันแล้วก็เดินผ่านไป - - ขอบคุณค่ะที่มายิ้มให้แค่นี้ -0- เอาเถอะยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

 

                เดี๋ยวการแข่งบาสก็จะเริ่มแล้ว ครูฝึกบาสสีแดงเรียกนักกัฬาทุกคนรวมตัว พร้อมกับกล้มลงกราบลงไปที่สนาม เพื่อแสดงว่าเป็นการไหว้ การเคารพแก่สนาม ครูฝึกบาสโคดล้ำ หล่อด้วย ได้ข่าวว่าจบจากนอก เป็นนักบาสด้วย ครูขาเอาเบอร์หนูมั้ยค่ะ ><

 

               การแข่งเริ่มแล้ว วันนี้รู้สึกว่าพี่โทโมะจะล้มบ่อยไปมั้ย พี่เขาไหวรึเปล่า หมดครึ่งแรกแล้ว พี่เขาเดินมา ฉันรีบวิ่งเอาน้ำกับผ้าเย็นยื่นให้ แม้ว่าจะมีนักกีฬาคนอื่นกำลังจะเอาจากมือฉัน ฉันก็รีบชักมือกลับ แล้วสิ่งไปหาพี่เขา

 

"ขอบคุณนะตัวเล็ก " พี่เขาพูด

 

"ค่ะ วันนี้พี่ไหวรึเปล่า ดูพี่วิ่งล้มหลายรอบเลย " ฉันถามออกไปเพราะเป็นห่วงพี่เขาจริงๆ

 

" ไหวสิ แค่นี้เอง "

 

" ถ้าไม่ไหวก็ขอเปลี่ยนตัวเถอะพี่โมะ "

 

" จิ๊บๆน่า "

 

"จิ๊บก็จิ๊บ งั้นก็สู้ๆ " ฉันบอกพร้อมชูสองนิ้วให้พี่เขา แล้วพี่เขาก็ชูสองนิ้วกลับมา พร้อมพูดว่า

 

" สู้ๆ " แล้วพี่เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งลงสนามเพราะครูที่เป็นกรรมการเรียกนักกีฬาลงสนาม เพื่อเเข่งต่อ

 

               นักกีฬาก็เล่นกันไป ส่วนกองเชียร์ที่มาจากรุ่นน้องบางคน จากสีบางสีที่มาช่วยเชียร์ ก็ค่อยเชียร์ ค่อยลุ้นอยู่ข้างสนาม

 

" เห้ย "

 

              ทุกคนต่างร้องด้วยความตกใจ เพราะอะไรนะเหรอ ก็พี่โมะล้มกลิ้งลงไปกลับพื้น พี่เขาลุกไม่ขึ้นด้วยสิ เลยมีเพื่อนพี่โมะมั้ง 2 คนเข้าไปพะยูงพี่โมะออกมานั่งข้างสนามและขอเปลี่ยนตัว

 

              เป็นไงล่ะ บอกแล้วให้เปลี่ยนตัวๆ ก็ไม่เชื่อกันบ้างเลย อยากเข้าไปดูแลพี่เขานะ แต่คนมุ่งเยอะแล้วนะสิ ถ้าเข้าไปอีกคนพี่เขาคงหายใจไม่สะดวกกันพอดี งั้นฉันนั่งอยู่ตรงสะแตนเชียร์เฉยๆล่ะกัน

 

              การแข่งระห่าวงสีแดงกับสีส้มจบแล้ว วันนี้สีแดงก็ชนะอีกแล้ว แย่ >< แต่...แข่งจบพี่โมะก็โดนหามไปห้องพยาบาลเลย ฉันอยากไปช่วยดาพี่เขาไปห้องพยาบาล แต่ทำไงได้ ฉันต้องเก็บของพวกนี้ก่อน :(

 

.....................................................................................

 

 23/7/2015

21:11

 

ฝากติดตามเรื่องนี้กันด้วยนะค่ะ

อย่างที่เราเคยบอก ว่ามีเหตุข้อผิดพลาด เนื้อหาที่เคยลงไป

แล้วเรากลับมาย้อนอ่านใหม่ อยู่ดีๆมันสลับกันมั่วเลย T^T

เราจึงขอลบ และมาลงใหม่

และการลงใหม่ครั้งนี้ มีเนื้อหาใหม่สอดแทรกไปบ้าง

แต่ยังคงอยู่ในลักษณะเดิมอยู่

 

ขอบคุณใครหลายๆคน(หรือเปล่า) ที่ยังติดตามเรื่องนี้กันอยู่

ช่วงนี้เรายุ่ง กับการเตรียมขึ้น มหาลัย ปี1 พอดี #Freshy ค่ะ ><

เราไม่ค่อยมีเวลามาอัพ T^T

แต่เราจะพยายามหาเวลามา และจะอัพให้จบ >O<

 

ปล. ฟิคเรื่องนี้อิงมาจากชีวิตจริงส่วนหนึ่งของบุลคลคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้อกับศิลปินในชีวิตจริง และบางส่วนเกิดขึ้นเพราะความมโนของผู้แต่ง ไม่ได้ต้องการให้บุคลในเรื่องเสียหายแต่อย่างใด