มันจะจบลงเช่นไร ❓

 

 

Tomo part

 

               วันนี้ผมเหนื่อยจากการแข่งบาสมาก และแม่ผมจะไปบ้านเพื่อนแม่ ซึ่งเพื่อนแม่ก้มีลูกเรียนโรงเรียนเดียวกับผมแต่เป็นรุ่นน้อง แม่เลยให้กลับกับเพื่อนแม่ 

 

               ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเพื่อนแม่มีลูกเรียนที่นี่ด้วย ผมกลับมานี่ได้จะปีกว่าล่ะ แม่เพิ่งจะมาบอกผมว่า ลูกเพื่อนแม่เรียนที่เดียวกัน แต่ผมกลับมาเรียนที่ไทยก็โชคดีที่ว่า ย้ายมาปุ๊บก็มีไอเขื่อนกับไอป๊อปปี้มาชวนผมคุย ชวนผมไปอยู่กลุ่มมัน ทำให้ผมมีเพื่อนและเพื่อนสนิทได้เร็ว คือเราไปไหนก็จะไปด้วยกัน 

 

~ ตื้อดือดึด ตึดตืดตื้ดตืดดืดดึด ~

 

               เสียงสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของผมที่บ่งบอกว่ามีคนโทรมาหาผม

 

- แม่ -

" ฮโหล ครับแม่ "

 

(" เจอเพื่อนแม่ยังลูก ")

 

" ยังเลยครับ โมะกำลังออกไปรอคุณอาหน้าโรงเรียน"

 

(" อ้อ รีบไปลูก อย่าให้อาเรอนาน ")

 

" ครับแม่ สวัสดีครับ " ผมคุยกับแม่เสร็จ ผมก็เดินไปลาครูที่ฝึกซ้อมบาสให้กับสีแดงของเราว่า ผมขออนุญาติกลับก่อนเพราะมีธุระ ซึ่งครูเขาก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร ผมจึงเดินออกมา ยังหน้าโรงเรียน

  

               บ้างที นักเรียนก็เยอะไป - -

 

" โทโมะ !! " ผมได้ยินคนเรียกชื่อผม จึงหันไปยังทางต้นเสียง เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ คงจะเป็นอามล .... ก็เป็นได้

 

" สวัสดีครับ คุณอามลใช่ไหมครับ " ผมยกมือไหว้กล่าวสวัสดีก่อนที่จะถามว่าใช่อามลที่เป็นเพื่อนแม่ของผมไหม

 

" ใช่ จ้า...แหม่โตขึ้นแล้วหล่อนะเรา "

 

" ขอบคุณครับ ^^ "

 

" ป่ะๆ กลับบ้านกันดีกว่า"

 

" เออ... แล้วน้องล่ะครับ "

 

" อ้อ ยัยตัวแสบคงหลับรออยู่ในรถแล้วมั้ง "

 

" ผมขอโทษนะครับที่มาช้า "

 

" ไม่เป็นไรลูก ป่ะ กลับกันดีกว่า "

 

" ครับ "

 

               ตอนนี้ผมมานั่งอยู่บนรถเพื่อนแม่แล้ว ชื่ออามล พอผมขึ้นรถไปอามลก็ปลุกลูกอามลให้ขึ้นมาสวัสดีผม แต่ตอนลูกของอามลมาไหว้ผม ผมรับไว้ ผมอึ้งครับ น้องเขากก็น่าจะอึ้งเหมือนกัน ก็นี่มันยัยที่ผมถือของช่วย แล้วยัยคนนี้ก็คอยเสิร์ฟน้ำอะไรตอนผมแข่งด้วย ไม่คิดว่าจะเป็นคนเดียวกัน

 

ทำไมผมจำแก้ว ไม่ได้  และทำไมแก้วถึงจำผมไม่ได้เช่นกัน

 

               แก้วถามว่าผมไปไหนมา น้ำเสียงของแก้วดูอารมณ์น้องใจหรือเสียใจที่ผมไปไม่บอก ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปว่าน้องคงเสียใจมาก

 

               ผมผิดเองที่ไปโดยไม่ได้บอกเพราะตอนนั้นผมกลัวแต่ว่าแก้วจะร้องไห้ตามผม ผมกลัวที่จะเห็นน้องคนนี้ร้องไห้ โดยที่ผมไม่รู้เลยว่า พอผมไปแล้วแก้วจะรู้สึก และจะเป็นอย่างไร

 

               ผมกับแก้วเราคุยกันได้ไม่นาน แก้วก็หันกลับไปหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋าเสียบต่อเข้ากับโทรศัพท์และหูของตัวเองพร้อมที่จะนอนเต็มที่ ผมก็ได้แต่มองหน้าแก้วด้านข้างในเวลาหลับ และคิดในใจว่าแก้วคงไม่โกรธผมใช่ไหม...

 

Tomo end

 

 

 

Kaew part

 

"งื้อๆ" นี่ใครพาฉันมาในห้องเนี่ย -0-

 

"แก้ว กินข้าวลูก อาแอน กับพี่กิ่งมาแล้วลูก "

 

"ค้าม๊า" ฉันตอบม๊า และเดินออกมาจากห้อง แล้วไปข้างล่าง ทุกคนอยู่กับครบ

 

เอ๋ นั่นป๊านิ

 

"ป๊ะป๊าา" ฉันรีบวิ่งเข้าไม่กอดท่าน ก็ท่านต้องไปทำงานที่เหนือ นานๆจะกลับบ้านที

 

"แก้วคิดถึงป๊าที่สุดเลย" ฉันพูดไปโดยที่ไม่มองว่ามีใครอยู่มนเหตุการณ์นี้บ้าง

 

"ป๊าก็คิดถึงลูกนะ ไหนยังทำผมทรงเดิมอยู่ดหรอเนี่ย "

 

"แฮะๆ ค่ะ ^^"

 

"พ่อลูกคู่นี้จะมาทานข้าวได้ยังหื้มม " ม๊าพูดขึ้น

 

" ฮ่าๆ ทานค่ะทาน อ้าว อาแอนสวัสดีค่ะ " ฉันตอบม๊าเสร็จก็หันไปสวัสดีอาแอน

 

" สวัสดีจ้ะ หนูแก้ว" อาแอนรับไหว้

 

 

                              ขณะที่ทานข้าวกันอยู่

 

" เออม๊า ม๊าะพาแก้วไปนอนในห้องเหรอ " ฉันถามม๊า

 

"ป่าวลูก พี่โมะพาไป เอ้อ ขอบคุณพี่เขาสิลูก " หื้อพี่โมะเนี่ยนะ แอร๊ยแอบเขินเบาๆ >< 

 

" เออออ.. ขอบคุณนะค่ะ " ฉันพูดพร้อมกับก้มหัวให้พี่เขา

 

"ไม่เป็นไรครับ " พี่เขาตอบกลับมา

 

"ยัยแก้วหนักมั้ยโมะ" พี่กิ่งถาม

 

"อะไรเจ๊ แก้วตัวนิดเดียวเอง " ฉันสวนกลับ

 

"ไม่หนักหรอก"

 

"เห็นมั้ยเจ๊ พี่เขาบอกว่าไม่หนัก -0- "

 

"เอาๆ ตาโมะตักนั้นให้น้องแก้วสิลูก" อาแอนพูดขึ้น

 

"อ่ะ ตัวเล็กกินเยอะๆนะจะได้โตเร็วๆ" พี่เขาตักหมูมาให้ฉัน พร้อมกับพูดแล้วยิ้มให้ เห้ยเมื่อกี้พี่โทโมะเรียกเราว่าไรนะ ตัวเล็กเหรอ แอร๊ยยย

 

" ขอบคุณค่ะพี่ตัวใหญ่ " คนที่ฉันพูดด้วยเค้ามอง และอมยิ้มให้ฉันนิดๆ ผู้ใหญ่รอบข้างต่างหัวเราะกับคำพูดของฉันที่พูดไป

 

 

 

 

 

               ตอนนี้อาแอนกับพี่โมะกลับไปแล้ว เฮ้ฮเหนื่อยจัง พี่โทโมะนี่น่ารักดีเนาะ ลองหาชื่อพี่เค้าใน Facebook ดีกว่า ฉันใช้ปลายนิ้วอันเรียวสวยของฉันค่อยๆพิมำปค้นหาคำว่า Tomo นี่ไง ขึ้นมาชื่อแรกเลย >< พรหมลิขิตชัดๆ อ๊ากกกเขินจุง ><

 

               พี่โทโมะเขาจะรู้มไหมว่าการกลับเข้ามาในชีวิตของฉันในครั้งนี้ พี่โทโมะมีอิธพลต่อการเต้นของหัวใจของฉันยิ่งกว่าตอนเด็กๆอีก

 

~ 'รู้รึป่าว อยู่ใกล้แล้วใจมันสั่น แรงยิ่งใกล้เธอ' ~

 

"ฮโหล" ฉันรับโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงอันไพเราะลงไป

 

("ฮโหล เตงทำไรอยู่") ปลายสายถามมา สงสัยล่ะสิว่าใคร นี่เขาคือแฟนฉันล่ะ คบกันมาได้ 6เดือนแล้ว

 

"ทำการบ้านอ่า เตงล่ะ"

 

("ฟังเพลงนะ แล้วก็คุยกับเตงอยู่")

 

"อ้อ" แล้วต่างคนก็ต่างไม่พูดอะไร แต่ยังไม่วางโทรศัพท์ ผ่านไป30นาที

 

("พี่ป้องรักน้องแก้วนะค่ะ")

 

"ค่ะ แก้วก็เหมือนกัน"

 

(" จ้ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่ง่วงแล้วง่ะ")

 

"ค่ะ บ๊ายบายฝันดีนะค่ะ "

 

"จ้ะ ฝันดีครับ"

 

               เฮ้อ.... ฉันไม่อยากที่จะคุยกับพี่ป้องอีกแล้ว ยิ่งคุยยิ่งเจ็บ ยิ่งคุยยิ่งต้องทรมาน เพราะฉันรู้ว่าตอนนี้ ในหัวใจเค้าไม่ได้มีฉันแค่คนเดียว ก็ไม่ต่างจากฉันตอนนี้ที่ฉันปลื้มและกลับมาหวั่นไหวกับพี่โทโมะ

 

               แต่มันก็ไม่ขนาดที่ฉันจะนอกใจพี่ป้อง ฉันต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอีกนานเท่าไหร่ ฉันทนอยู่เเบบนี้ไม่ได้นานหรอกนะ ช่วงคบกันแรกๆ พี่เค้าดีมากคอยเทกแคร์ คอยเอาใจใส่ฉันอยู่ตลอด ก่อนคบกันพี่เค้าก็บอกรักฉันตอนฉัน(แอบ)หลับทุกคืน ตอนนี้ล่ะน้อยครั้งมาก นี่ก็เป็นการบอกรักครั้งแรกของเดือนนี้...

 

ในเมื่อพี่เขามีคนอื่นได้ ฉันก็ต้องมีได้ หึ !

 

 

 

 

---

 

 12.51 21/7/2558 

 

ฝากติดตามเรื่องนี้กันด้วยนะค่ะ

อย่างที่เราเคยบอก ว่ามีเหตุข้อผิดพลาด เนื้อหาที่เคยลงไป

แล้วเรากลับมาย้อนอ่านใหม่ อยู่ดีๆมันสลับกันมั่วเลย T^T

เราจึงขอลบ และมาลงใหม่

และการลงใหม่ครั้งนี้ มีเนื้อหาใหม่สอดแทรกไปบ้าง

แต่ยังคงอยู่ในลักษณะเดิมอยู่

 

ขอบคุณใครหลายๆคน(หรือเปล่า) ที่ยังติดตามเรื่องนี้กันอยู่

ช่วงนี้เรายุ่ง กับการเตรียมขึ้น มหาลัย ปี1 พอดี #Freshy ค่ะ ><

เราไม่ค่อยมีเวลามาอัพ T^T

แต่เราจะพยายามหาเวลามา และจะอัพให้จบ >O<

 

ปล. ฟิคเรื่องนี้อิงมาจากชีวิตจริงส่วนหนึ่งของบุลคลคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้อกับศิลปินในชีวิตจริง และบางส่วนเกิดขึ้นเพราะความมโนของผู้แต่ง ไม่ได้ต้องการให้บุคลในเรื่องเสียหายแต่อย่างใด