เพียงเงา

 
 
 
 
                    "  ยอมเป็นเมียชั้ลสิ  แล้วชั้ลจะปล่อยมันไป   "  ทรงกรดจ้องแก้วเขม่ง  ร่างบางอึ้งมองทรงกรดตาค้าง แต่ไม่ทันทีเธอจะตอบคำถาม ร่างของเธอก็ถูกผู้ชาย 2 คนหิ้วขึ้นไปบนรถทรงกรดอย่างง่ายดาย  นั่งจากที่เธอเข้าไปนั่งได้ไม่ถึงนาที ทรงกรดก็เขามานั่งข้างๆเธอ 
 
 
 
                   "  กลับบ้าน  "  สิ้นคำของทรงกรด คนขับรถก็ออกรถไปในทันที  
 
 
 
 
 
 
                               ซอยเปลี่ยว  หลังจากที่มีเสียงปืนดึงขึ้น วีรวิทย์ก็ลากกวางออกจากผับทันที แล้วอุ้มเธอเข้าไปในรถและขับออกมาจอดที่ซอยเปลี่ยวห่างจากผับประมาณหนึ่งกิโล
 
 
 
 
 
                        "  พี่ไตร มาช่วยไอโทโมะหน่อยสิ ต้อนนี้มันอยู่ที่ผับ ... มาเร็วๆเลยนะ "  วีรวิทย์พูดจบก็วางสายไป   
 
 
 
 
                       "  ปล่อยชั้ลไปได้แล้วยัง  ชั้ลจะกลับบ้าน  "  กวางโวยวาย พยามแกะเนคไทที่วีรวิทย์มัดข้อมือเธอออก 
 
 
 
 
                       "  ยังกลับไม่ได้  ต้องคุยกันก่อน !  " วีรวิทย์ตะคอกใส่อย่างหัวเสีย  ทั้งหึงที่กวางมากับโทโมะ ทั้งโกรธที่กวางเป็นต้นเหตุให้แก้วกับโทโมะเดือดร้อน 
 
 
 
 
                      "  ชั้ลไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ  เราไม่รู้จักกัน "  
 
 
 
 
                       จุ๊ฟฟ    วีรวิทย์ดึงกวางไปจูบ
 
 
 
 
                    "  ไอบ้า  "   และเมื่อเธอโวยวายอีกครั้ง  วีรวิทย์ก็ดึงเข้าไปจูบอีก ครั้งนี้เป็นจูบที่นานกว่าเดิม  เป็นจูบที่เขาโหยหามานาน เป็นจูบที่ส่งความรักและความคิดถึงไปให้กับกวาง กวางตัวอ่อนไปหมด ไม่มีแรง และเหมือนเธอกำลังเคลิ้มไปกับจูบเสน่หาของเขาด้วย  หากแต่วีรวิทย์กลัวว่ามันจะเลยเถิดไปกว่านี้ เขาจึงถอนจูบออกทันที
 
 
                    
 
 
                   " คิดถึงนะ  "  ในขณะที่จมูกทั้งคู่ยังชนกันอยู่ วีรวิทย์ก็กระซิบบอกกวาง
 
 
 
 
                    "  ถ้าไม่รักกันก็อย่ามาทำแบบนี้   ชั้ล ! เจ็บ ! "  กวางเบือนหน้าหนีทันที เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะใจอ่อน 
 
 
 
 
                    "  แล้วใครบอกกวางว่าพี่ไม่รักกวาง  "  วีรวิทย์ใจสั่น เมื่อเห็นน้ำตาคนรัก เขารู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ 
 
 
 
 
                    " ก็การกระทำของพี่มันบอกแบบนั้น   ฮึก  ฮึก   " กวางพยามกลั้นสะอื้น
 
 
 
 
                    "  พี่ขอโทษ  ตอนนั้นพี่เมาแล้วพี่ก็โกรธกวาง  แต่พี่ไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายกับกวางขนาดนี้  "
 
 
 
                     "  เพราะพี่รักแก้วไง พี่เลยโกรธกวาง พี่ไม่ได้รักกวางเลย  พี่เลิกยุ่งกับกวางสักทีเถอะ " 
 
 
 
 
                    " ใช่  พี่รักแก้ว  แต่พี่รักแก้วแบบน้องสาว ไม่ได้รักแบบคนรัก แบบที่พี่รักกวาง " 
 
 
 
 
                    "  แล้วพี่จะมาโกรธกวางทำไม  ถ้ากวางจะว่ามัน จะเกลียดมัน "  กวางโวยวาย 
 
 
 
 
                     " แก้วน่าสงสารมากนะกวาง  แล้วแก้วก็ไม่ทำผิดอย่างที่กวางคิด " วีรวิทย์อธิบาย แต่กวางไม่ฟัง
 
 
 
 
                      "  พี่รู้จักมันดีจักเลยนะคะ "  กวางไม่พอใจ
 
 
 
 
                     " ตอนนี้พี่ยังบอกอะไรกวางไม่ได้มากไปกว่านี้นะ  แต่พี่อยากบอกอีกเรื่องหนึ่ง  กวางอย่าไปยุ่งเรื่องของแก้ว ทรงกรด แล้วก็โทโมะอีกนะ  พี่ขอร้อง "  วีรวิทย์เป็นห่วงกวาง 
 
 
 
 
                    " มันเป็นขนาดนี้แล้ว  พี่ยังจะปกป้องมันอีกหรอ  "  กวางโวยวายทุบตีวีรวิทย์จนเทคไทที่เขาถูกข้อมือเธอหลุดออก 
 
 
 
 
                      "  กวางฟังพี่ก่อนสิ  หยุดโวยวายก่อนได้มั้ย  " วีรวิทย์เริ่มโมโห 
 
 
 
 
                    " กวางไม่ฟัง กวางจะทำลายมัน กวางจะทำให้มันเสียใจมากกว่าที่กวางเสียใจ "  กวางพูดจบก็ลงจากรถเดินหนีวีรวิทย์ไปทันที  วีรวิทย์เดินตามไป แต่ไม่ทัน
 
 
 
 
                     "  โธ่โว้ยยย  " วีรวิทย์หัวเสีย เตะล้อรถอย่างจัง 
 
 
 
 
 
                           ผับทรงกรด  ไตรคุณปลอมตัวใส่หมวก เดินเข้าไปในผับเพื่อหา โทโมะ  
 
 
 
 
                    "  อยู่ไหนของมันวะ "   ไตรคุณมองจนทั่วร้านแต่ก็ไม่เจอโทโมะ 
 
 
 
 
 
                              ห้องลับบนผับ  โทโมะ ถูกมัดติดกับเสา หน้าตาบวมช้ำหลังจากถูกซ้อมโดยลูกน้องของทรงกรด  ลูกน้องรอรับคำสั่งจากทรงกรด เมื่อไหร่ที่ทรงกรดโทรมาสั่งการ  เขาจะจัดการกับโทโมะทันที 
 
 
 
 
 
                           บ้านทรงกรด  แก้วนั่งร้องไห้มาตลอดทาง  น้ำตาของแก้วมันเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ มันทำให้ใจของทรงกรดร้อนระอุ หนักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า 
 
 
 
 
                     "  เข้าไป  !!! กูบอกให้เข้าไป !!  "  แก้วถูกพลักเข้าไปในห้องจนล้มหัวโขกกับพื้นห้อง  ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าตามมาและปิดประตูห้องอย่างแรง 
 
 
 
 
                     " ตกลงยังไง  จะยอมเป็นเมียกูมั้ย  !!  "   ร่างสูงนั่งยองข้างร่างเล็กที่ตอนี้หัวแตกเลือดไหลซิบ 
 
 
 
 
                      "  ทำไมคุณถึงใจร้ายกับชั้ลขนาดนี้  อึก ฮึก  " แก้วกลัวไปหมด แต่พยามสร้างคามเห็นใจจากเขา  แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผล 
 
 
 
 
                       พรึบ !! ร่างเล็กถูกเหวี่ยงขึ้นเตียง ก่อนที่ร่างสูงจะคร่อมทับอย่างเร็ว 
 
 
 
 
                     "  จะทำอะไร   "   แก้วผวา  
 
 
 
                     "  ก็ในเมื่อเธอไม่ยอมชั้ลสักที  ช้ัลก็คงต้องบังคับเธอแล้วหละ " ทรงกรดพูดนิ่งๆ พลางปลดกระดุมเสื้อตัวเอง แก้วหน้าซีดเผือด จะถอยหนีที่ถูกทรงกรด จับแขนชูขึ้นเหนือศรีษะ 
 
 
 
 
                    "  อย่าทำนะ  อย่า ฮืออ ฮืออ  อย่าาาาาาาาาาาา   กรี๊ดดดดดดดดดดดด "  แก้วดิ้นหนีอย่างสุดแรง เมื่อทรงกรดซุกไซร้คอของเธอ เธอทั้งกลัวทั้งขยะแขยงเป็นที่สุด  
 
 
 
 
                   "  รังเกียจชั้ลหรอ  "  ยิ่งคนด้านล่างต้อต้านเขามากเท่าไหร่  เขายิ่งโมโห และโกรธเธอมากขึ้นเท่าไหร่  แะด้วยความโกรธของเขา เสื้อของเธอก็ถูกฉีกขาดอย่างไม่มีชิ้นดี  
 
 
 
 
                   " อย่าทำแบบนี้เลยนะ ชั้ลขอร้อง  ฮืออ ฮืออ ฮือออ " เธอเริ่มหมดแรงที่จะขัดขืน ได้แต่ร้องไห้อ้อนวอนให้เขาเห็นใจ แต่เหมือนจะไม่เป็นผล ทรงกรดยิ่งรุกหนักขึ้นกว่าเดิม เขาไม่แม้แต่จะสนใจความรู้สึกของแก้วเลย
 
 
 
 
 
                              ก๊อก ๆๆๆ !!  เสียงเคาะประตูหน้าห้องทรงกรด  กรดทรงแทบบ้า ลุกขึ้นจากแก้วไปเปิดประตูอย่างหัวเสีย  แก้วรีบคว้าผ้าห้มมาปิดร่างที่เหนือแต่ชั้นในไว้อย่างเร็ว
 
 
 
 
                     "  ขอโทษครับนาย  คือ คุณบอมมาพบนายครับ "  ลูกน้องมองหน้าทรงกรดที่กำลังโกรธจนน่ากลัว  จำต้องก้มหน้าหนีทันที 
 
 
 
 
                     "  ร้อยวันพันปีมันไม่เคยมา ทำไมมันต้องมาวันนี้ด้วยวะ " ทรงกรดพร่ามกับตัวเอง แล้วรีบติดกระดุมเสื้อเดินลงไปหาบอม  
 
 
 
 
                       "  ขอบคุณนะคะอา ที่มาช่วยแก้วไว้ทันเวลา  "  แก้วเช็ดน้ำตา
 
 
 
 
 
 
 
                    " มาทำอะไร  "  ทรงกรดพูด บอมที่นั่งรออยู่ที่โซฟา รีบลุกขึ้นเดินไปหา 
 
 
 
                   "  ไม่มีอะไร แค่นายสั่งให้มาตาม " บอมพูด ทรงกรดทำหน้าไม่พอใจ
 
 
 
                 "  แล้วทำไมไม่โทรมาบอกวะ  "  ทรงกรดหัวเสีย
 
 
 
 
                   "  ก็กูอยากมาเยี่ยมมึง  แต่  ดูเหมือนมึงจะไม่ค่อยสะดวก งั้นกูกลับเลยแล้วกัน "  บอมจะเดินออกจากบ้าน แต่ก็หันกลับมาอีกครั้ง "  อ่อ  นายบอกให้ไปเลยนะ มีเรื่องสำคัญ " พูดจบก็หันหลัง แสยะยิ้มแล้วเดินจากไปอย่างสง่า 
 
 
 
                         บอมให้ลูกน้องที่แอบมาอยู่ที่บ้านทรงกรด ติดตามแก้วไปทุกที่ที่แก้วไปกับทรงกรด  บอมเลยรู้เรื่องนี้มาจากลูกน้อง แต่ลูกน้องของบอมไม่สามารถเข้าไปในบ้านของทรงกรดได้ จึงไม่สามารถช่วยแก้วได้ และ ไม่รู้ห้องทำงานลับของทรงกรด 
 
 
 
 
                   "  เฝ้าผู้หญิงคนนั้นไว้ให้ดี อย่าให้หนีไปได้  แล้วชั้ลจะกลับมา "  ทรงกรดหันไปสั่งลูกน้อง แล้วรีบขับรถตามบอมออกไป 
 
 
 
 
                             ทางด้านไตรคุณ  เมื่อได้รับข่าวว่าแก้วปลอดภัยจึงเล่าให้บอมฟังว่าตนไม่เจอกับโทโมะ  บอมซึ่งรู้จักสถานที่ของผับทรงกรดเป็นอย่างดีโดยผ่านลูกน้องของบอมที่ทำงานอยู่ในผับ เลยบอกให้ไตรคุณขึ้นไปชั้นบนของผับ   ไตรคุณกำลังจะเดินขึ้นไปชั้นบน
 
 
 
 
                     " จะไปไหน  "  การ์ดของผับ ก็เข้ามาจับแขนเอาไว้ 
 
 
 
                     "  นายสั่งให้ผมมาบอกว่า นายใหญ่ให้ไปพบครับ "  ไตรคุณก็โกหกไปเรื่อย แต่โชคดีที่การ์ดคนนั้นดันเชื่อ 
 
 
 
                    "  ขอบใจ  มึงออกไปรอข้างนอก "  การ์ดพูด  ไตรคุณรับคำ ก็ออกไปรอข้างนอก 
 
 
                      ไม่เกิน 10 นาที คนที่อยู่ชั้นบนก็ลงมาห้าคน แล้วเดินออกไปหน้าพับ รวมทั้งการ์ดอีก 3 คนที่คุมอยู่ทางเข้าผับด้วย   ไตรคุณได้โอเคเลยรีบขึ้นไปขั้นบน   ก็เห็นโทโมะถูกจับมัดอยู่ โดยมีผู้ชายคนหนึ่งคุมอยู่    ไตรคุณแอบย่องเข้าไปใกล้ๆ แล้วจัดการจนผู้ชายคนนั้นสลบ แล้วจึงแก้มัดพาโทโมะออกจากผับ ( ออกทางหลังผับ )
 
 
 
 
                    "  ไอวี  มาถึงแล้วยังวะ  "  ไตรคุณพยุงร่างโทโมะที่กึ่งหลับกึ่งตื่น อยู่หน้าปากทางเข้าผับ
 
 
 
 
                    "  พี่ไตร ทางนี้ ๆ  " วีรวิทย์ตะโกนเรียกไตรคุณ  ไตรคุณรีบเดินไปที่รถ เปิดประตู ผลักโทโมะเข้าไป ก่อนที่ตยจะไปนั่งข้างคนขับ 
 
 
 
 
                    " เกือบตายมั้ยละมึง  "  ไตรคุณถอนหายใจยาว 
 
 
 
 
                   "  เรื่องมันเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะพี่  " วีรวิทย์ใจเสีย เมื่อเห็นสภาพโทโมะ 
 
 
 
 
                   "  ก็เพราะเมียตัวดีของมึงนั้นแหละ ไม่งั้นเรื่องมันคงไม่ใหญ่ขนาดนี้หรอก " ไตรคุณโวย
 
 
 
 
                  "  ผมก็เพิ่งจะรู้นี้แหละ ว่ากวางรู้เรื่องนี้ด้วย  ทีแรกจะคิดว่ากวางมโนไปเอง ที่ไหนได้ เล่นเอาผมหัวเสียไปเลย  "  วีรวิทย์พูด 
 
 
 
 
                 "  มึงทำยังไงก็ได้นะไอวี  อย่าให้กวางกับไอบ้านี้มายุ่งกับเรื่องนี้อีก  ไม่งั้นได้ตายหมู่แน่  " ไตรคุณหัวเสีย
 
 
 
 
                   "  แล้วเมื่อไหร่งานนี้มันจะจบสักทีวะพี่  ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว "  วีรวิทย์พูด 
 
 
 
 
                    "  ก็ใกล้จะจบแล้วเนี่ย  ถ้าเมียมึงไม่มายุ่งซะก่อน  มึงรู้มั้ยว่ามันเกือบจะเชื่อใจแก้วแล้ว  แต่พอเมียมึงทำเรื่องขึ้นมา   แก้วเกือบแย่เลย  "  ไตรคุณพูด 
 
 
 
 
                   "  แล้วแก้วเป็นยังไงบ้างพี่  " 
 
 
 
                    "  พี่คนช่วยไว้ทัน  ตอนนี้ยังไม่เป็นอะไร  นี่ กูรู้สึกผิดมากเลย ที่ให้แก้วไปทำเรื่องแบบนั้น  " ไตรคุณเครียด
 
 
 
 
                   "  ใครเป็นคนช่วยแก้วคับ  "  วีวิทย์พูด 
 
 
 
 
                   "  ไม่ต้องรู้หรอกน๊า   ตอนนี้เอาไอนี่ไปพักที่บ้านเราก่อน   เดี๋ยวไอทรงกรดมันรู้มันจะตามไปอาละวาดที่บ้านโทโมะแน่นอน  " ไตรคุณพูด  วีรวิทย์พยักหน้ารับคำแล้วขับรถพาโทโมะไปที่บ้านทันที 
 
 
 
 
                         ที่ทำการเมฆา 
 
 
 
 
                     "  ทุกอย่างเรียบร้อยใช่มั้ย ทรงกรด บอม "  เมฆาพูด  ทั้งสองพยักหน้า 
 
 
 
 
                     "  ชั้ลอยากให้ส่งของในวันเดียวกัน แต่คนละสถานที่  เผื่อมีหนอนบ่อนไส้ คาบข่าวไปบอกตำรวจ เราจะได้ไม่เสียหายทั้งหมด " เมฆาพูด  เพราะเริมตะหงิดๆ แต่ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร  บอมเริ่มหวั่นๆ  แต่วางมาดนิ่ง ไม่มีใครจับได้ 
 
 
 
                    " ได้ครับ ผมนัดลูกค้า นัดสถานที่ วันเวลา ไว้เรียบร้อยแล้ว " บอมพูด 
 
 
 
                   "  ผมก็เรียบร้อยแล้วครับ  " ทรงกรดพูด 
 
 
 
                   "  ดี  งั้นก็ไปได้  "  เมฆาพูด  ทั้งสองก้มหัวเคารพ แล้วเดินออกไป 
 
 
 
 
                               หน้าที่ทำการ  ทรงกรด มองหน้าลูกนองตัวเองที่มายืนเรียงแถวอยู่ถึง แปดคน 
 
 
 
                    "  พวกมึงมาที่นี่ทำไม  "  ทรงกรดพูด 
 
 
 
 
                      "  ก็นายให้คนไปบอกว่านายใหญ่เรียกพบนิครับ  " ลูกน้องคนหนึ่งพูด  ทรงกรดเดินเข้าไปแล้วตบหน้าหนึ่งฉาดใหญ่ จนเลือดซิบ
 
 
 
 
                     "  พวกมึงโดนหลอก  !! กลับไปที่ผับเดี๋ยวนี้  "  ทรงกรดตะคอก ลูกน้องรีบกลับไปทันที  ทรงกรดตามไปติดๆ  
 
 
 
 
                              ผับทรงกรด 
 
 
 
 
 
                     "  มันหนีไปแล้วครับนาย " 
 
 
 
 
                        เพลี๊ยะะ  ๆ ๆ  ลูกน้องสี่ห้าคนที่ยื่นอยู่ตรงหน้าทรงกรด ถูกตบไปตามๆกัน
 
 
 
 
                  "  ไปเอาตัวมันมาให้ได้  ! "