เพียงเงา

 

 

 

                                หลังจากที่ออกจากห้องทรงกรดมา  แก้วก็เข้าไปในห้องของตัวเอง เมื่อซ่อนกุญแจที่เพิ่งได้มา แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ เพื่อหาห้องทำงานลับของทรงกรด   

 

 

                       แก้ว  เดินเดินหาจนทั่วก็ไม่เจอ เธอเดินมาชั้นล่าง หาจนทั่วก็ไม่เจอ  แก้วเลยเดินออกไปออกบ้าน ทำทีเป็นถามหาทรงกรด

 

 

 

                       "  นาย นาย  "  แกวกระซิบเรียกลูกน้องทรงกรดที่ยืนเฝ้าประตูหน้าบ้านอยุ่  ลูกน้องหันมา  "  ทรงกรดหายไปไหนหรอ ชั้ลหาตั้งนานแล้วแต่ไม่เจอ  เค้าออกไปข้างนอกหรือเปล่า "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                       " นายอยู่ในห้อง ...."  ชายคนนั้นยังพูดไม่จบก็มีคนแทรกขึ้นมาก่อน

 

 

 

 

                       "  มาถามหาชั้ลแบบนี้  คิดถึงกันหรอ  " ชายคนนั้นมองไปทางข้างหลังแก้ว ก่อนจะก้มหน้า แล้วเดินออกไปช้าๆ  แก้วมองอย่างสงสัย แต่เธอก็หายสสัยทันที เมื่อได้ยินเสียงทรงกรดมากระซิบข้างหูเธอ   แก้วหน้าถอดสีไปทันที 

 

 

 

 

                       "  ก็เห็นหายไปนาน นึกว่าจะไปข้างนอกซะอีก  "  แก้วอ้อน เอามือเกาะแขนทรงกรด 

 

 

 

 

                      "  ถ้าชั้ลจะไปไหน ชั้ลก็ต้องมาบอกเธอก่อนอยู่แล้วหละ  ไม่ต้องกลัวหรอกนะ "  ทรงกรดรั้งร่างเล็กเข้ามากอดอย่างเบามือ ก่อนที่จะจุ๊บหน้าผากเธอไปหนึ่งครั้ง  แก้วหน้าเหวอ ไปทันที แต่ก็ต้องห้ามปล่อยเลยตามเลย เผื่อซื้อความไว้ใจจากเขา

 

 

 

 

                      "  แล้วคุณจะไปไหนหรือเปล่าค่ะ "  แก้วโอบเอว ซบอกทรงกรด ราวกับสาวอ้อนเสี่ย  ทรงกรดลูบไล้แผ่นหลังบางเบาๆ 

 

 

 

                     "  ชั้ลไม่อยากไปไหนหรอก  ชั้ลอยากอยู่กับเธอที่นี่ "  ทรงกรดพูด 

 

 

 

 

                      "  น้ำเสียงคุณฟังดูเหนื่อยๆนะคะ  "  แก้วผละกอดออก แล้วมองหน้าทรงกรด ทรกรดยิ้มบางๆ

 

 

 

 

                      "  ช่วงนี้งานเยอะไปหน่อย "  ทรงกรดโอบแก้วมานั่งที่โซฟา 

 

 

 

 

                       "  แก้วช่วยให้หายเหนื่อยเอามั้ย  " แก้วยิ้มให้ทรงกรด ทรงกรดยักคิ้ว  แก้วเลยให้ทรงกรด นอนหนุมตักตัวเอง  แก้วเริ่มนวดให้ทรงกรด จนทรงกรดเผลอหลับไปในตักของแก้ว 

 

 

 

 

                          '  จ๋า รอเค้าน่อยนะ เค้าจะกลับไปหาจ๋าให้เร็วที่สุด  ' แก้วน้ำตาซึมเมื่อนึกถึงโทโมะ

 

 

 

 

 

 

                              ผ่านไป  5  วันที่โทโมะ ต้องอยู่ห่างจากแก้ว โทโมะ ก็เอาแต่เมาเหล้าจนไม่เป็นอันทำอะไร ธุระกิจในบริษัทเริ่มย้ำแย่ เอกสารสำคัญกองเต็มอยู่บนโต๊ะทำงาน ไม่มีใครเซ็น เพราะโทโมะไม่ได้เข้าบริษัทเลย เลขาคนเก่าของโทโมะ จึงได้รับคำสั่ง ให้เอาเอกสารทุกอย่างมาให้โทโมะที่บ้าน

 

 

 

                      แล้ววันนี้เธอก็มา  หญิงสาวยืนถือแฟ้มเอกสารกองพูนอยู่ที่หน้าบ้าน กดกริ่งเท่าไหร่ ก็ไม่มีคนมาเปิด เธอมองเข้าไปข้างในก็เหนรถจอดอยู่ ประตูบ้านก็เปิดอยู่ เธอเริ่มใจคอไม่ดี เลยแอบปีนรั้วเข้าไปข้างใน

 

 

 

                  "  ท่านประธานค่ะ  !! ท่านประธานอยู่หรือเปล่า  !!! "  เลขาสาวตะโกนเสียงสุดเสียง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากใคร เธอจึงเดินขึ้นไปชั้นบน 

 

 

 

                  " ว้าย !!! "  เลขาอุทานเสียงหลงเมื่อเห็นสภาพของโทโมะ ที่นอนจมกองขวดเหล้าอยู่ที่พื้นห้องของตัวเอง ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาหล่อเหลา ตอนนี้กลับดูหมองคล้ำ ราวกับคนละคน ผมผ้าวที่เดินเซ็ทมาอย่างหล่อ ตอนนี้ยุ่งเหยิง จนดูไม่ได้  

 

 

 

                   "  เข้ามาทำไม  ออกไป ! "  โทโมะในสภาพเมาแจ ตะโกนไล่เลขาให้ออกไปจากห้อง

 

 

 

                   "  ท่านประธานค่ะ  คือ กรรมการบริษัทให้ดิฉันเอาเอกสารมาให้เซ็นหนะคะ " เลขาสาวเกรงๆกลัวๆ พูดไม่ค่อยออก

 

 

 

                   "  เอากลับไป  ชั้ลไม่เซ็น  !!  " โทโมะพยุงร่างตัวเองขึ้นมา แล้วพลักเลขาออกจากห้อง  เลขารีบเดินนีลงมาชั้นล้าง โทโมะเดินตามลงมา

 

 

 

                  "  แต่มันเป็นเอกสารสำคัญมากนะคะ  ท่านประธานต้องเซ็นนะคะ " เลขาพยานพูด แต่เหมือนโทโมะจะไม่ฟังอะไรเลย ขับไล่เธอออกจากบ้านท่าเดียว 

 

 

 

                   "  นี่หล่อน  กลับไปก่อนเถอะ  เดี๋ยวชั้ลจัดการเอง  "  กวางที่เพิ่งเดินเข้ามา เอ่ยทักเลขาสาว  เลขามองอย่าง งง ๆ เพราะเธอเป็นคนเดียวในบริษัทที่รู้ว่าแก้วกับโทโมะเป็นอะไรกัน 

 

 

 

                  "  คุณเป็นใครคะ  แล้วแก้วไปไหน  " เลขาถามอย่างซื่อ 

 

 

 

                  "  เธอไม่ต้องรู้หรอกว่าชั้ลเป็นใคร  ส่วนนังแก้ว ตอนนี้มันตามผู้ชายคนอื่นไปแล้ว "  กวางพูดแทงใจดำ ยิ่งทำให้โทโมะ เดือดทวีคูณขึ้นไปอีก 

 

 

                   

                 "  ออกไป !!!  ออกไป!!! "  โทโมะตะโกนไล่ทั้งคู่ออกไป  เลขาหอบเอกสารเดินออกจากบ้านโทโมะ อย่างมึนๆ  ส่วนกวาง ยังคงอยู่

 

 

 

                 "  นี่  ! ถ้าอยากได้มันกลับมานะ ก็ทำตัวซะใหม่  อยู่แบบนี้แล้วมันน่าสมเพชเวทนา "  กวางพูดจบก็เดินสะบัดๆ ออกไปจากบ้านโทโมะ ทิ้งให้โทโมะหัวเสียอยู่คนเดียว 

 

 

 

 

 

 

                             ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่บ้านทรงกรด แก้วพยามหาห้องทำงานของทรงกรดแต่ก็ไม่เจอ  เธอแกล้งทำตัวติดหนึบกับทรงกรด แต่ยิ่งติดมากเท่าไหร่  เธอก็ยิ่งเสี่ยงมากขึ้นเท่านั้น

 

 

 

 

                      "  หายไปไหนมาคะ  แก้วคิดถึง  "  แก้วเริ่มหยอดคำหวานมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วดูเหมือนว่าทรงกรดก็พอใจไม่น้อยเหมือนกันกับคำพูดของเธอ 

 

 

 

 

                     "  คิดถึงจริงหรอ  "  ทรงกรดยื่นหน้าเข้ามาใกล้แก้วจนปลายจมูกแทบจะชนกัน  แก้วเบือนหน้าหนี แสร้งทำเป็นเขิล แต่ความจริง มันเป็นความกลัว 

 

 

 

                      " จริงสิคะ " แก้วยิ้มเจื่อนๆ 

 

 

 

                      "  ทำให้ชั้ลเห็นหน่อยสิ ว่าเธอคิดถึงชั้ลจริงๆ "  

 

 

 

                    "  ทำยังไงคะ  "  แก้วพูดเสียงสั่น  ทรงกรดยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วจับหน้าแก้วเอาไว้กอนจะบรรจงจูบอย่างดูดดื่ม  แก้วยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก จะปฏิเสธก็ไม่กล้า แต่ที่แน่นอน คือ รู้สึกผิดกับโทโมะเหลือเกิน  

 

 

 

                     "  หึ ! เธอโกหก  เธอไม่ได้คิดถึงชั้ลจริงๆ "  ทรงกรดถอนจูบออก

 

 

                    "  คุณวัดจากอะไร  แก้วบอกว่าคิดถึง แก้วก็คิดถึงจริงๆ "  แก้วพูด 

 

 

 

                     "  เธอไม่จูบตอบชั้ล  " 

 

 

 

                     "   ใครมันจะไปกล้าจูบตอบหละ  ขืนจูบตอบ เดี๋ยวก็ยาวกันพอดี  "  แก้วทำเป็นเขิล  ทงกรดขำ

 

 

 

                    "  ดูพูดเข้าสิ  "  ใจจริงทรงกรดก็ต้องการแก้วมาก  แต่เขาไม่กล้า ถ้าแก้วยังไม่พร้อม  

 

 

 

                    "  แล้วมันจริงมั้ยหละ  ถ้าแก้วเล่นด้วยคุณห้ามใจตัวเองไม่ได้หรอก " แก้วพูด 

 

 

 

                   "  เธอก็รู้อยู่แล้วหนิ  แล้วเมื่อไหร่เธอจะยอมเล่นด้วยสักทีหละ "  ทรงกรดพูด 

 

 

 

                  "  ก็แก้วยังไม่แน่ใจหนิ  ว่าคุณชอบแก้วจริงๆหรือเปล่า  หรือแค่อยากได้ แล้วก็ทิ้งกันไปเฉยๆ  "

 

 

                  "  ถ้าชั้ลจะเล่นๆกับเธอ  ชั้ลไม่พาเธอมาที่นี่หรอกนะ "  ทรงกรดอยากให้แก้วเชื่อใจ  แต่แก้วกลับนิ่งเฉยไม่พูดอะไร

 

 

 

 

                   "   เดี๋ยวสักวันเธอจะรู้เอง   เออ  นี่เธอไม่ได้ออกจากบ้านมาสามวันนี่นะ อยากไปเที่ยไหนบ้างหรือเปล่า เดี๋ยวชั้ลพาไป    "  ทรงกรดเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

 

                       "  ไปคะ แก้วอยากไปเที่ยว ไปที่ไหนก็ได้  "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                       "  งั้นไปกันเลยนะ  "  ทรงกรดพูด แก้วพยักหน้า  ทั้งคู่โอบกันไปที่รถ โดนมีผู้ติดตาม 2 คน

 

 

 

 

 

                            ผับแห่งหนึ่ง กลางเมืองใหญ่  ที่เต็มไปด้วยหนุ่มสาว  ซึ่งในผับแห่งนี้ ก็มีกวาง ที่มาเที่ยวกับเพื่อนฝูง  รวมทั้งวีรวิทย์ ที่มานั่งดื่มกับลูกค้า โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ว่ามาอยู่ในร้านเดียวกัน  

 

 

                          ด้านหน้าของผับ   รถหรูของทรงกรดวิ่งเข้ามาจอด โดยมีพนักงานผู้ชายเดินมาเปิดประตูรถให้  แก้วและทรงกรดเดินลงมาจากรถ 

 

               

                       

 

                      "  ไม่มานานเลยนะครับนาย  แหม วันนี้พาสาวมาด้วย  "  ชายคนนั้นเอ่ยทักอย่างสนิทสนม  แก้วมองทั้งสองคนสลับกันไปมา

 

 

 

 

                     "  ทะลึ้งแล้ว  ไปทำงานต่อได้แล้วไป "  ทรงกรดเขิลๆ ไล่พนักงานออกไป ก่อนที่ตัวเองจะโอบร่างบาง เข้าไปในผับ

 

 

 

 

                     "  นี่ผับของคุณหรอคะ  "  แก้วพูดทรงกรดพยักหน้านิดๆแล้วนั่งลงที่โซฟา แก้วนั่งลงข้างๆ  

 

 

 

                       "  แหมนาย  วันนี้พาใครมาด้วยคะ  " สาวเชียร์เบยร์เอาเมนูมาให้ 

 

 

 

                       " ยุ่งน๊าา " ทรงกรดเขิลใหญ่   สาวคนนั้นยิ้มใหแก้วอย่างเป็นมิตร  แก้วยิ้มตอบ 

 

 

 

 

                       "  เอาแบบเดิมก็แล้วกัน  อ่อ  เพิ่มน้ำส้มแก้วนึงนะ  "  ทรงกรดสั่ง  สาวคนนั้นพนักหน้าแล้วเดินไป   ไม่เกิน 10 นาที  ทุกอย่างก็ถูกเสริฟมาพ้อมกัน  

 

 

 

 

                       "  เป็นผู้หญิงหามดื่มเหล้า   แล้วน้ำส้มเนี่ยก็ไม่ต้องกลัวว่าชั้ลจะใส่ยาอะไรแล้วนะ  " ทรงกรดจิบน้ำสมไปอึกใหญ่แล้วยื่นให้แก้ว     แก้วอึ้ง  ในความเป็นสุภาพบุรุษของเขา  นี่ถ้าเขาจะทำอะไรเธอ ก็ได้ แต่เขาไม่ทำ 

 

 

 

 

 

                      "  กวาง  น้องสาวแกรู้จักกับเจ้าของผับด้วยหรอวะ  " เพ่อนในกลุ่ใเดียวกับกับกวาง หันมาเห็นแก้ว  กวางมองตามสายตาเพื่อน  ก็เห็นว่าแก้วนั่งอยู่กับทรงกรด 

 

 

 

 

                      "  นั้นเจ้าของผับหรอ "  กวางถาม  เพื่อนพยักหน้า

 

 

 

 

                      "  หึ !  ไม่น่าหละ "  เธอแบะปากใส่แก้ว ก่อนจะหยิบมือถือว่าถ่ายรูปแก้วกับทรงกรด แล้วส่งข้อความไปหาโทโมะ  บอกที่อยู่ของผับ

 

 

 

 

                      "  ไม่เกิน 20 นาที  มีอะไรสนุกๆ ให้ดูแน่นอน " กวางพูดอย่างมั่นใจ แล้วเต้นต่อ 

 

 

 

 

                         ทันทีที่โทโมะเห็นข้อความที่กวางส่งมา ก็ตาร้อนเป็นไฟ รีบบึ่นรถออกจากบ้านทันที     แล้วมันก็เป็นอย่างที่กวางผิด ไม่เกิน 20 นาที  โทโมะก็มาถึงผับ  

 

 

 

                      "  ชั้ลอยู่ข้างหน้า  "  โทโมะพูดเสียงเข็ม  กวางแสยะยิ้ม สะใจ แล้วเดินออกไปหาโทโมะที่หน้าร้าน 

 

 

                        "  เดินตามเข้ามาสิ "  เมื่อโทโมะเห็นกวาง กวางก็เดินนำเข้าไปในร้าน เธอเดินผ่านโต๊ะที่วีรวทิย์นั่งอยู่  วีรวิทย์มองเห็นกวาง ก็ลุกเดินตามไป 

 

 

  
                      "  กวาง !!!  มาที่นี่ได้ยังไง  "  วีรวิทย์เดินไปดักหน้ากวางไว้   โทโมะมองหน้าวีรวิทย์สลับกับมองกวาง

 

 

                     " ถอยไปชั้ลไม่รู้จักคุณ  "  กวางผลักอกวีรวิทย์ แล้วลากมือโทโมะ เดินเข้าไป วีรวทิย์เดินตามไปอย่างหัวเสีย 

 

 

                      "  ไอโมะ นี่อะไรของมึงวะ มึงรักแก้วไม่ใช่หรอ แก้วมายุ่งอะไรกับกวางวะ " วีรวิทย์โวยวายใส่โทโมะ 

 

 

                     "  เรารักกัน คุณกับนังนั้นไม่เกี่ยว ออกไป "  กวางตะคอกใส่  โทโมะกับวีรวิทย์อึ่ง

 

 

                      "  ผมรักแก้ว ไม่ได้รักคุณ  " โทโมะ ไม่อยากให้วีรวิทย์เข้าใจผิด 

 

 

                    "   หันไปดูตรงนู้นซิ  แล้วพูดให้ชั้ลฟังใหม่อีกครั้ง มาคุณรักมัน  "  กวางชายตามองไปทางแก้ว  วีรวิทย์ โทโมะ มองตามไป 

 

 

 

 

 

                            โทโมะแทบช็อคกับสิ่งที่เห็น  แก้วนั่งซบอกทรงกรดอยู่  ในเขาเหมือนแตกสลาย  นี่ตกลงมันเป็นเรื่องจริงหรอ  เขาหลอกตัวเองมาตลอดว่าเขาแค่ฝันไป 

 

 

 

                       "  จ๋าาา  "  เสียงแผ่วเบา เอ่ยเรียกหญิงสาวที่นั่งคลอเคลียกับชายหนุ่มอยู่ เมื่อเขาไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ 

 

 

                      " .....   "  แก้วเองก็ช็อคไปไม่ต่างจากโทโมะ เมื่อเห็นโทโมะมายืนอยู่ตรงหน้า  ทุกอย่างมันกำลังพังทลาย  เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจ

 

 

                     "  มึงมาที่นี่ได้ยังไง  "  ทรงกรดลุกขึ้นยื่น เดินไปประชันหน้ากับโทโมะ แก้วลุกตามกลัวว่าทรงกรดจะทำร้ายโทโมะ ผิดกับโทโมะที่มองแก้วด้วยสายตาผิดหวัง 

 

 

 

                    "  มึงจะมองอะไรนักหนาวะ  นี่ผู้หญิงของกู  "  ทรงกรดไม่พอใจผลักโทโมะจนเซ

 

 

 

                     "  ผู้หญิงของมึงงั้นหรอ  " โทโมะเองก็สุดทน ชกหน้าทรงกรดจนล้มลงไป ก่อนจะเข้าไปซ้ำต่อ  ทั้งคู่ฟาดฟันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร  

 

 

 

 

                           ปัง  !!!!!!!!!   กรี๊ดดดดดดดดด  เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ผู้หญิงร้องกร๊ด วิ่หนีกระเจิง วีรวิทย์ลากกวางหลบออกจากร้านไป  โทโมะ ทงกรดแยกออกจากกัน

 

 

 

                       "  มึงคิดได้ยังไงวะ มามีเรื่องกับเจ้าของผับ  "  ลูกน้องทรงกรดเล็งปืนไปทางโทโมะ  แก้วหน้าซีด เป็นห่วงโทโมะ

 

 

 

 

                       "  กลับไปก่อนเถอะนะ เค้าขอร้อง  "  แก้วน้ำตาไหล เป็นห่วงโทโมะสุดใจแต่โทโมะไม่ฟัง

 

 

                       " กลับไปด้วยกันสิ  ไม่รักกันแล้วหรอ "  โทโมะตาแดงราวกับจะร้องไห้    แก้วนิ่งไป ไม่กล้าบอก 

 

 

                      "  บอกมันไปหน่อยสิแก้ว ว่ารักมันอยู่หรือเปล่า  " ทรงกรดสั่งลูกน้องให้เก็บปืน ก่อนที่ตัวเองจะเอาปืนออกมาเล็งโทโมะเอง  แก้วหน้าซีดเผือด ใจคไม่ดี  

 

 

 

                       "  ชั้ลไม่ได้รักนายแล้ว กลับไปซะเถอะ ชั้ลจะอยู่กับคุทรงกรด ชั้ลรักเค้า  " แก้วกลั้นใจพูด พูดเร็วให้มันจบๆไป  แต่ไม่รู้เลยว่าใจคนฟังมันสลายไปตั้งแต่ตอนที่แก้วบอกว่าแก้วไม่ได้รักเค้าแล้ว

 

 

 

                        "  ก็จ๋ารักบอกว่าจ๋ารักเค้าอยู่เลยไง เารักกันมากไม่ใช่หรอ  "  โทโมะพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอ   แก้วเบือนหน้าหนี แก้วเองก็เจ็บไม่แพ้โทโมะ 

 

 

 
                       " ชั้ล ฮึก  ชั้ลไม่เคยรักนายเลย  ฮึก ฮึก  "  แก้วสะบัดมือออก  โทโมะช็อค มองแก้วหน้าค้าง น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่

 

 

 

                       "  ชัดแล้วนะ งั้นก็กลับไปได้แล้ว  "  ทรงกรดพูด  แต่เหมือนโทโมะจะไม่ได้ยินอะไรเลย  เขาเดินเข้าไปหาแก้วอีกครั้ง เขาจับมือเธอไว้  จะดึงเธอเข้ามากอด  แต่ทรงกรด ผลักโทโมะจนล้มลง  เขาล้มลงอย่างง่ายดายจริงๆ  ทรงกรดเล็งปืนจะยิงโทโมะ 

 

 

 

 

                      เพลี๊ยะะะ  !!!!  แก้วเดินไปขวางปืนเอาไว้ แล้วตบหน้าโทโมะ เธอทำเขา ดีกว่าให้ทรงกรดทำ โทโมะหน้าหันไปตามแรงตบ  

 

 

 

                     "  อย่ามาเสียเวลากับชั้ลเลย  ออกไปจากชีวิตชั้ลซะเถอะ "  แก้วพูดจบก็เดินออกจากผับไป  ทรงกรดเดินตามแก้วไป  

 

 

 

 

                          โทโมะยังนั่งอยู่ตรงที่เดิม  เขารู้สึกเหมือนโลกมันหยุดหมุน  เหมือนว่าตัวเองกำลังขาดอากาศหายใจ กำลังจะตาย  มันทรมานจนเกินจะบรรยายได้  มันเร็วเกินไปที่เขาจะรับได้   แล้วจากนี้ไปเขาจะอยู่ยังไง  คำพูดของแก้วทุกคำ มันยังวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา  

 

 

 

 

                        "  เค้าขอโทษ   เค้าขอโทษ  ฮืออ ฮือออ ฮืออออ  "   แก้ววิ่งออกจากผับมาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถ  ร่างเธอไร้แรง ล้มทั้งยืน  เธอทำเขาเจ็บแต่เธอเจ็บยิ่งกว่า  เจ็บปางตายที่จำใจต้องทำร้ายเขาให้เหมือนตายทั้งเป็น  

 

 

                       "  กลับบ้าน  !! "  ทรงกรดเดินตามมาติดๆ เมื่อเห็นสภาพแก้วที่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย ก็ไม่พอใจ 

 

 

                       "  คุณจะไม่ทำอะไรเค้าใช่มั้ย  "  แก้วอ้อนวอนทรงกรด 

 

 

                      "  ยอมเป็นเมียชั้ลสิ แล้วชั้ลจะปล่อยมันไป  "