แรงแค้น พยาบาดไฟร้าย

 
 
 
แอ้ด
 
 
 
ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออกโดยร่างสูงที่ถือถุงของกินมา ร่างบางที่นั่งเอนดูTVอยู่หันมามอง
 
 
 
"ดูTVหรอ"ป๊อปปี้ถามฟางแล้วเอาของวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงคนไข้
 
 
 
"อืม"ฟางตอบสั้นๆ"นี่ นาย"ฟางเรียกร่างสูงเมื่อคิดอะไรออก
 
 
 
"หืม อะไร"ร่างสูงหันมาถามแล้วนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วย
 
 
 
"ฉันกับนายเราเป็นอะไรกันหรอ หรือนายเป็นพี่ชายฉัน"ร่างบางถาม ทำให้ป๊อปปี้ถึงกับอมยิ้ม
 
 
 
"หึ เปล่าหรอกเธอลองดูที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอดูสิ"ป๊อปปี้บอก ฟางก็ทำตามเธอดูที่นิ้วนางข้างซ้ายที่มีแหวนเงินฝังเพรชอยู่แล้วขมวดคิ้ว
 
 
 
"ฉันแต่งงานแล้วหรอ แล้วแต่งกับใคร หรือว่า..."ฟางถามยาวเหยียดอย่างสงสัย
 
 
 
"ใช่ เธอแต่งงานแล้วกับฉัน"ป๊อปปี้บอก
 
 
 
"งั้นนายก็เป็นสามีฉันน่ะสิ"ฟางถาม ป๊อปปี้เลยยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของฟาง
 
 
 
"ครับ คุณภรรยา"ป๊อปปี้ตอบและกำลังจะก้มจูบร่างบางแต่เธอกลับหันหน้าหนี
 
 
 
"ที่นี่ มันโรงพยาบาลนะ"ฟางบอกหน้าแดงก่ำป๊อปปี้อมยิ้มแต่ก็ยอมถอยกลับไม่นั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้
 
 
 
"แล้วผู้หญิงที่บอกว่าเป็นแม่ฉันล่ะ"ฟางเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
"ไปรับพี่สาวเธออยู่"ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
"พี่สาว"ฟางทวนคำแล้วทำหน้างุนงง
 
 
 
"ใช่พี่สาว หน้าเหมือนเธอด้วย"ป๊อปปี้บอก
 
 
 
"ฝาแฝดงั้นหรอ"ฟางถามต่อ
 
 
 
"อืม"ป๊อปปี้ตอบสั้นๆ
 
 
 
"แล้วเขาชื่ออะไร"ฟางถามอีกป๊อปปี้กำลังจะตอบแต่
 
 
 
"ชื่อ..."
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
"อ้าว ฟางตื่นแล้วหรอลูก"แม่ของฟางเดินเข้ามาพร้อมฟาที่พอเห็นป๊อปปี้ก็มองด้วยตาหวาดระแวงแต่ป๊อปปี้ไม่รู้
 
 
 
"วันนี้แม่พาพี่ฟามาด้วย พี่สาวฝาแฝดของหนูไง"ปม่ฟางบอก ฟาที่เดินมาอยู่ข้างเตียงฟางก็มองน้องสาวด้วยแววตาเศร้าปนรู้สึกผิด
 
 
 
"พี่ฟา"ฟางเรียกชื่อพี่สาวตัวเองแล้วหันไปมอง
 
 
 
"จ้ะ ฟางจำพี่ได้มั้ย"ฟายิ้มๆให้น้องสาวแล้วลูบผมอย่างเอ็นดู ส่วนฟางก็ได้แต่ส่ายหน้า
 
 
 
"โถ่ น้องพี่"ฟาร้องไห้แล้วดึงตัวน้องสาวเข้าไปกอด ส่วนฟางได้แต่อยู่นิ่งๆ
 
 
 
"โอ๊ย ฉันปวดหัว"ฟางร้องออกมาทำให้ฟาผละออกจากน้องสาวอย่างตกใจเหมือนกับป๊อปปี้และแม่ฟางที่รีบเข้ามาดู
 
 
 
"เดี๋ยวผมไปตามหมอก่อนนะครับ"ป๊อปปี้บอกแล้วรีบไปตามหมอ แล้วไม่นานหมอก็เข้ามาดูอาการของฟาง
 
 
 
"คนไข้ต้องพักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวหมอจะให้ยานอนหลับ"หมอบอกแล้วให้พยาบาลไปเอายานอนหลับมาให้ฟางกิน แล้วซักพักฟางก็หลับไป
 
 
 
"โถ่ ฟางเสียทั้งความทรงจำเสียทั้งลูก"แม่ฟางพูดไปลูบผมลูกสาวไปอย่างสงสาร แต่คำพูดของเธอทำให้ฟาถึงกับตกใจ
 
 
 
"อะ อะไรนะคุณแม่เสียทั้งลูก"ฟาถามเสียงสั่น
 
 
 
"น้องท้อง แต่หมอไม่สามารถช่วยหลานของเราไว้ได้"แม่ฟางพูดทั้งน้ำตาทำเอาฟาถึงกับช็อคร้องไห้ทันที
 
 
 
"ผมว่าคุณแม่กับคุณฟากลับไปก่อนเถอะครับ ฟาคุณฟาไปพักผ่อนส่วนผมจะดูแลฟางเอง"ป๊อปปี้บอกแม่ฟางเลยพยักหน้าแล้วชวนฟากลับบ้าน แต่ก่อนที่ฟาจะออกจากห้องตามแม่ไปก็มองป๊อปปี้ที่นั่งจับมือฟาง
 
 
 
พอฟากับแม่ของฟางออกไปป๊อปปี้ที่นั่งกุมมือร่างบางอยู่ก็ใช้มืออีกลูบผมร่างบาง
 
 
 
"ฉันจะพยายามไม่คิดแค้นอะไรพี่สาวเธอ เพื่อที่ฉันจะได้ดูแลเธอ"ป๊อปปี้พูดออกมาน้ำตาลูกผู้ชายไหลมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
ด้านฟาและแม่
 
 
 
"คุณแม่คะ เดี๋ยวฟาขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"ฟาบอกแม่พอเดินลงมาถึงชั้นล่าง เธอพยักหน้าฟาเลยเดินออกแล้วไปหลบอยู่ในซอกแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไม่นานปลายสายก็รับ
 
 
 
"ฮัลโหล พวกเธอทำเกินไปแล้วนะ! น้องฉันสูญเสียความทรงจำไม่พอยังต้องเสียลูกซึ่งเป็นหลานของฉันไปอีก! อะไรนะ นี่พวกเธอยังเป็นอยู่รึเปล่า! นี่! ฮัลโหลๆๆ"ฟาพูดกับปลายสายอย่างบ้าคลั่ง แต่ปลายสายตัดสายไปซะก่อน
 
 
 
"ฮึก ฮึก ฮือ ฟางพี่ขอโทษมันเป็นเพราะพี่เอง ที่พลาดพลั้งทำให้เกิดเรื่องทุกอย่าง ฮือ"ฟาร้องไห้ออกมาแล้วพูดด้วยความเจ็บปวด
 
 
 
"พี่สัญญาพี่จะทำให้พวกมันเจ็บปวดกว่าน้องพี่เป็นล้านเท่า!"ฟาพูดทั้งน้ำตาสายตาของฟามีทั้งความเจ็บปวดและความเคียดแค้น
 
 
 
 
ในที่สุดป๊อปปี้ก็พยายามที่จะเลิกแค้น มีคนอยากรู้ว่าทำยังไงป๊อปปี้ถึงจะเลิกแค้นแล้วก็มีแต่ฟางคนเดียวที่จะทำได้
 
พอฟางเป็นแบบนี้ป๊อปปี้เลยคิดได้
 
ขอใบ้ไว้ก่อนตอนหน้าเป็นเรื่องราวของฟาและปอนด์ เพราะเรื่องราวมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนกว่าที่คิด
 
ถ้าอยากรู้ก็เม้น+โหวตด้วยนะคะ