รักนะ เด็กบ้า(Yaoi)

 
บทความเรื่องนี้สาววาย บีแอลเป็นผู้แต่งเองนะคะอย่าเข้าใจผิดเพราะลงหลายเว็บทั้งเด็กดีขีดเขียนและอีกหลายๆเว็บค่ะมีข้อสงสัยติดต่อได้ที่ Facebook: บีแอล วาย ชาย ชาย
 
 
 
 
รักนะ เด็กบ้า:2 ตอน ทวงความเป็นเจ้าของ            
 
    วันต่อมา..............
 
เมื่อวานคาโลคิดว่าจะพาคนดีไปเลือกซื้อของใช้และเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้า แต่ก็สงสารเพราะคิดว่าบทรักอันร้อนแรงของเขาคงทำให้คนดีหมดแรงจนไม่อยากที่จะไปไหน วันนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งเป็นวันหยุดทำให้ทั้งสองว่าง คาโลจึงคิดที่จะพาคนดีไปห้างสรรพสินค้าด้วยกัน
 
 
“ดีดี วันนี้ไปซื้อของใช้ที่ เซ็นทรัล กับโล”
 
 
“ใครชื่อดีดี กูชื่อคนดี”
 
 
“มึงลืมเรื่องราวในอดีตระหว่างเราแล้วเหรอ?”
 
เพราะการเรียกชื่อคนดีว่า ดีดี เป็นชื่อที่คาโลคุ้นเคยและเป็นชื่อที่คาโลชอบเรียกคนคีในอดีต ร่างสูงพยายามถามถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ของคนดีกับเขาด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย เขาเพียงอยากได้ความรักที่เขาเคยได้จากร่างเล็กเพียงเท่านั้น
 
 
                “เรื่องอะไร กูไม่รู้เรื่องกูไม่เข้าใจ กูรู้แค่ว่ากูรู้จักมึงวันที่ไปงานปาร์ตี้บ้านพี่วินก็เท่านั้น”
 
 
ผมพูดด้วยแววตาเย็นชาและท่าทางอันเมินเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ภายในใจของผมมันทั้งสั่นทั้งเต้นรัวด้วยความหวั่นใจว่าผมจะใจอ่อนให้กับมัน มันยังต้องการรื้อฟื้นอะไรอีกก็ในเมื่อมันเป็นคนต้องการเดินออกไปจากชีวิตของผม 4 ปีที่ผ่านมามันสายเกินไปที่มันจะมาทวงความรักที่ผมเคยมีให้มันคืน
 
 
“เท่านั้นจริงๆเหรอ?”
มันพูดพร้อมเดินมาหาผม มันจับคางผมให้หันหน้าไปสบตามัน
 
หัวใจผมเต้นแรงจนผมทำอะไรไม่ถูก
 
 
“จะ...จริง”
ผมพูดอย่างละล่ำละลักแล้วหันหน้าหนีมันอย่างไม่กล้าสบตา
 
 
“มึงไม่กล้าสบตากูเหรอถึงได้หลบตาแบบนั้น”
 
 
“มะ..ไม่ใช่กูไม่ชอบสบตาใครเวลาอยู่ใกล้กันขนาดนี้  มันก็เท่านั้น”
ผมพูดพร้อมผลักหน้าอกแกร่งของมันอย่างเบาๆ
 
O_O “อุ๊บบ...อื้ออ”
 
มันจูบผมพร้อมทั้งจับข้อมือทั้งสองข้างที่ผลักหน้าอกมันออก  ทันทีที่ริมฝีปากเราสัมผัสกันมันก็ฝังริมฝีปากมันเข้ากับผมอย่างหนักหน่วงมันสอดแทรกสิ้นร้อนของมันเข้ามาหาลิ้นเล็กของผมอย่างจาบจ้วง ผมพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลอะไร และยิ่งผมพยายามขยับลิ้นหนีมันเท่าไรมันก็ยิ่งไล่ตามผมทำให้มันได้โอกาสควานไปทั่วโพรงปากนุ่มๆของผม
 
และในที่สุดผมก็เมื่อยและหยุดการหนีมันก็กวัดเกี่ยวลิ้นเล็กทันทีพร้อมกับดูดดันเร้าอารมณ์ผมอย่างไม่หยุดหย่อน ปากผมก็เผลอตอบโต้สัมผัสมันอย่างอ่อนหวานไปด้วยความเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสอันเร่าร้อนของมัน มันฝังจูบอันหนักหน่วงนี้ไว้นานจนผมเริ่มหายใจไม่ออก มันถึงค่อยผละออก
 
 
“ยังอ่อนนุ่ม หอมหวานไม่เคยเปลี่ยน”
 
 
มันกระซิบข้องหูผม
 
          “ฮึก...ฮึก...ฮือ”
 
 
ผมร้องไห้ออกมาเพราะแรงอันน้อยนิดของผมสู้อะไรมันไม่ได้เลย แถมยังเผลอจูบมันตอบไปอีกมันน่าอาย ผมเหมีอนคนที่มันอยากคาดคั้นอยากบังคับให้พูดให้ทำอะไรก็ได้
 
 
       “ดีดี เป็นอะไรจูบแค่นี้ถึงกับต้องร้องไห้เลยหรอ รังเกียจผมขนาดนั้นเลยหรือไง”
 
 
      “ไอ้บ้าคาโล ฮึก...... เลิกพูดจาแบบนี้สักที มึงสนุกมึงพอใจที่ ได้กอดกู ได้จูบกู ได้แกล้งกู ฮึก..แต่มึงรู้มั๊ยว่ากูเจ็บที่มึงพยายามให้อดีตมันมาทิ่มแทงมาทำร้ายหัวใจกู ที่ผ่านมามึงยังทำให้กูเจ็บไม่พอหรือไง”
 
          ผมหันหลังหนีมันแล้วพูดพร้อมสะอึกสะอื้น ในตอนนี้ปลายจมูกและรอบดวงตาผมเริ่มแดงแล้ว
 
 
 
..............หมับ
“ผม.......ขอโทษ”
คาโลกอดผมจากทางพร้อมเอาคางมาซบไหล่ มันเอาปลายจมูกมาไซร้บริเวณต้นคอหลังใบหูนุ่มๆของผม ไอ้บ้าเอ๊ยขนาดกูเศร้าอยู่มันยังพยายามลวนลามกู
 
“ผมแค่อยากพูดดีดีกับคนดี ผมอยากให้คนดีเรียกผมว่าโล แล้วผมก็เรียกคุณว่าดีดีอย่างที่เราเคยพูดกัน ผมขอคุณมากเกินไปหรือเปล่า”
 
มันจับคางผมไปสบตามัน ดวงตาผมสั่นระริกด้วยความสับสน มันทำท่าเหมือนกับว่ามันยังรักผมอยู่ แต่ถ้ามันหลอกผม ผมคงต้องกลับไปเจ็บปวดกลับไปเสียใจเหมือนเดิมอีก
“อืมมม...คือ”
“...”
 
 
 
 
“ไหนว่าจะไปเซ็นทรัลไง ไม่ไปแล้วเหรอ”
 
“ดีดียังไม่ตอบคำถามผมเลย”
 
“ถ้ากูตอบว่าไม่ มึงก็จะเอาเรื่องคลิปมาอ้างอีกใช่มั๊ยล่ะ”
 
“ก็รู้นี่^^”
 
ผมทำหน้าไม่พอใจแล้วเบือนหน้าหนี
 
“น่านะ ลองพูดให้ผมชื่นใจนิดนึง นะครับ”
มันพูดพร้อมหอมแก้มใสๆเนียนๆของผมฟ้อดใหญ่
 
ความจริงไอ้ลุคอ้อนๆพูดจาเพราะๆของมันที่เคยพูดกับผมตอนที่เราเคยคบกันน่ะมันไม่เข้ากับมันเลยสักนิด เพราะหน้าตามันในอดีต ทั้งหน้าหวานและดูเป็นสุภาพบุรุษกว่านี้มาก ตอนนี้น่ะเหรอมันทั้งดิบเถื่อนคมเข้ม ดูดุดันเกินกว่าจะมาพูดจาหวานๆกับผมเหมือนเดิม
         
 
 “อืมๆ...โลก็โลสิ แต่อย่าเอาเรื่องอดีตมาปน”
 
“คือเรื่องในอดีตนั่นน่ะมะ...”
 
“ไม่ต้องพูด ไม่อยากฟังจะไปเซ็นทรัลไม่ใช่เหรอ ไปสิ”
 
....................................................................................................................
 
 
 
 
          มันเดินจูงมือผมอย่างแนบแน่น แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร มันเดินไปร้านขายไวน์แล้วสั่งไวน์ที่ร้อนขายไวน์แห่งหนึ่ง
 
                ดูท่าทางไวน์จะคุณภาพดีเพราะราคานี่เฉียดหมื่นกันเลยทีเดียว หลังจากที่มันเลือกไวน์ได้แล้วมันก็เดินมาเช็กบิลที่แคชเชียร์
 
                “แฟนน่ารักดีนะคะ”
สาวแคชเชียร์พูดกับคาโล
 
                หน้าผม>> -_-
 
“ครับ^^”
มันหันหน้ามามองผมแล้วยิ้มหวานให้สาวแคชเชียร์ เหอะตอบไปได้นะทั้งๆที่เมื่อกี๊อ้อนกูอยู่แท้ๆแต่พอสาวแคชเชียร์นั่นพูดถึงแฟนมึง มึงก็ตอบหน้าระรื่นไอ้คนเจ้าชู้มีแฟนแล้วยังมายุ่งกับกูอีกนะ
 
 
ผมสะบัดมือมันแล้วเดินล่วงหน้าไปไกล
 
“เอ้างอนอะไรอีกวะ”
ผมได้ยินมันบ่นแว่วๆ
เออไปไกลๆเลยมีแฟนแล้วยังมาทำลุ่มล่ามมาขลุกอยู่กับกูอยู่ได้
 
                ไม่นานมันก็ก้าวมาทันแล้วจับมือผม ผมรีบสะบัดเป็นรอบที่สองทันที แต่มันไม่ยอมให้ผมเดินหนีเป็นรอบที่สอง แต่มันกลับจับข้อมือผมทั้งสองข้างแล้วกระชากเข้าหามันจนหน้าเราเกือบชนกัน
 
“เป็นอะไร งอนอะไร”
 
“มึงมีแฟนแล้วยังมายุ่งกับกูอีกทำไม นึกว่ากูหน้าโง่เหรอ”
 
“อะ...อะไรเนี่ยยย กูงง”
 
“เรื่องของมึง”
ผมเดินหนีมันแต่มันก็ยังไม่ให้ผมไป
“เดี๋ยว อะไรทำให้คิดว่าผมมีแฟนแล้ว”
 
“ก็ถ้ามึงไม่มีแฟนแล้วที่สาวแคชเชียร์คนนั้นบอกว่าแฟนน่ารักดี มันหมายความว่ายังไง”
 
“โอ๊ยยยยย....ดีดีคร้าบบบบ คุณจะซึนไปไหน ก็ที่เค้าพูดก็หมายถึงคุณนั่นแหละครับ”
 
“กูไม่เชื่อ”
 
มันเดินไปที่กลางผู้คนแล้วดึงผมไปด้วย แล้วมันก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดฝัน
.
.
.
.
 
 
“ทุกคนคร้าบบ แฟนผมกำลังงอนเค้าไม่เชื่อว่าผมซื่อสัตย์กับเค้าเพียงคนเดียวทุกคนช่วยเป็นพยานให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
มันแหกปากตะโกนทำให้หลายๆคนมองมาที่มันกับผมแล้วหัวเราะคิกคัก ผมหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ อายจนแทบอยากเอาหน้ามุดลงพื้นแทรกแผ่นดินหนี มันกอดผมแล้วหอมแก้ม
 
“พอแล้วคาโล กูเชื่อแล้ว พอเถอะกูอาย”
 
“หึ ดีจัง”
ดีกับบ้าอะไร อายจนแทบบ้า มันพูดพร้อมหอมแก้มผมอีกครั้ง ผมขี้เกียจห้ามมัน
 
“คาโล..กูอยา.....”
 
“พูดใหม่ซิ๊”
 
“โลครับ ดีดีอยากกิน ช็อกโก เค้ก ร้าน  ไอศกรีมด้วย ซื้อให้ผมหน่อยนะครับ”
 
“คร๊าบบบ..”
มันยิ้มแล้วจูงมือผมไปร้านดังกล่าวทันที
 
มันจ่ายเงินทั้งหมดราคาประมาณสามหมื่นกว่าๆ ก็ผมเล่นชี้หมดเลยนี่ครับ ก็มันน่ากินอ่ะ  แล้วผมก้ไม่ได้กินน้อยๆซะด้วย คาโลเดินหิ้วของอย่างพะลุงพะลังไปเก็บที่รถเพราะหากซื้อเสื้อผ้าและของใช้ต่อไปคงถือไม่ไหว
 
                “ดีดีครับ กินให้มันน้อยๆหน่อยเถอะครับ”
 
                “ทำไมแค่นี้ไม่ได้หรือไง หรือว่ากลัวเปลืองเงิน”
 
                “ไม่ใช่ ผมกลัวดีดีจะอ้วน”
 
                “ถ้าดีดีอ้วนแล้ว โลจะเลิกยุ่งกับดีดีใช่มั๊ย”
ผมพูดเพราะหวังว่ามันจะปล่อยผมไปถ้าผมร่างกายไม่บอบบางดูดีเหมือนเดิม
 
                “ไม่มีทาง ผมกลัวคุณอ้วนแล้วจะมาโอดโอยให้ผมฟังต่างหากเล่า”
                “.......”
                “แต่อ้วนก็ดี เต็มไม้เต็มมือผมดี”
มันพูดพร้อมทำสายตาเร่าร้อนใส่ผม
         
          ผมรีบเดินหนีมันด้วยอาการหน้าแดงทันที
 
เราเดินมาที่ที่จอดรถ ผมเดินตัวปลิวเพราะคาโลไม่ให้ผมถืออะไรเลย
 
“ดีดีล้วงเอากุญแจรถที่กระเป๋กางเกงด้านข้างให้ผมหน่อยสิครับ
 
“อืม”
                ขณะที่ผมล้วงเข้าไปหากุญแจรถอยู่นั้นผมก็ไม่ได้เจอกุญแจรถแต่อย่างใด แต่ดันไปเจออะไรก็ไม่รู้นูนๆแน่นๆ ผมรีบลูบๆและคลำๆดูทันทีด้วยความที่ผมอยากรู้ว่ามันคืออะไรแล้วใหญ่ขนาดนั้นมันเข้าไปอยู่ในกระเป๋ากางเกงโดยที่ไม่นูนออกมาด้านข้างได้อย่างไร
.
.
.
.
 
“ดีดีครับเอาไว้ถึงบ้านแล้วค่อยจับต่อ”
 
มันกระซิบข้างหูผมแล้ววางของลง มันล้วงไปยังกระเป๋ากางเกงด้านข้างอีกด้านหนึ่งที่ผมไม่ได้ล้วงเข้าไป อ่าวแล้วก็ไม่บอกว่ากุญแจอยู่ด้านนั้น
 
แล้วที่อยู่ในกระเป๋าด้านที่ผมล้วงที่มันนูนๆแน่นๆนั่นมันอะไรอ่ะ?
 
หลังจากที่ผมซื้อเสื้อผ้าและของใช้เสร็จผมกับคาโลขับรถก็กลับคอนโดกัน
 
                “โลในกระเป๋ากางเกงโลมันอะไร”
 
                “^_^คนดีอยากรู้เหรอครับ”
 
                “อื้ม มันน่าสงสัย”
 
                “ก็คืนนั้นไง ในคืนวันงานปาร์ตี้ที่โลจับมันใส่ทางช่องทางด้านหลังไงครับ เอ๊ะไม่ใช่ใส่สิต้องกระแทกอยากรุนแรงและรวดเร็วถึงจะถูก”
 
          “เอ๊ะ”
ผมค่อยๆนึกตามที่มันพูด แล้วผมก็ต้องตาโต
 
 
                “อะ...อ๊ะ งั้นมันก็คะคือ...”
มันเอามือไปลูบตรงเป้ากางเกง ผมมองอย่างตกใจและอ้าปากค้าง
               
                นี่มันหลอกให้ผมจับน้องชายมันอย่างนั้นเหรอ แล้วผมก็อยากรู้เต็มที่จนทั้งจับทั้งคลำเต็มไม้เต็มมือเสียด้วย โอ๊ยยยยผมอยากกระโจนออกนอกรถทั้งๆที่รถยังขับอยู่ให้รู้แล้วรู้รอดไป ผมอายๆๆเป็นรอบที่ล้านแล้วมั้งเนี่ยยย
 
                “เดี๋ยวถึงบ้านได้ทำมากกว่าจับๆลูบๆแน่ หึ”
 
                “อะ.....ไอ้บ้าคาโล”
 
 พอถึงคอนโด คาโลมันก็ช่วยกันกับผมถือของมาเก็บ คาโลถือของหนักกว่าผม มันกับผมช่วยกับเก็บของเข้าตู้เก็บของและตู้เสื้อผ้า แล้วเอาขนมเก็บใส่ตู้เย็น
 
                “อะ..........อ๊ะ คาโล”
 
อยู่ๆมันก็ผลักผมลงบนโต๊ะกินข้าวใหญ่กลางห้องแล้วเอาลำตัวใหญ่นั่นมาทับผมไว้ ผมรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมยังไม่พร้อมจึงรีบผลักแผงอกแกร่งนั่นอย่างขัดขืนแต่แล้วมันก็รวบข้อมือผมไว้ด้านบนศีรษะแล้วปล้นชิงจูบผมอย่างจาบจ้วง ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากครางเสียงกระเส่าเป็นผลมาจากรสจูบอันร้อนแรงนั่น
 
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจนผมที่กำลังเคลิบเคลิ้มหลงใหลไปในกามารมณ์ได้สติแล้วรีบครางอื้อๆในขณะที่คาโลยังงุ่นอยู่กับการถอดเสื้อผ้าผมออก
          มันไม่ยอมหยุดทั้งยังรีบร้อบถอดให้เร็วขึ้นอีกทั้งมือที่บีบเฟ้นสะโพกผมนั่นอีก ผมดิ้นรนจนสุดท้ายคาโลก็ปล่อยให้ปากผมเป็นอิสระ
          “อะไรนักหนา”
          ใบหน้าหล่อเข้มขมวดคิ้วแล้วชักสีหน้าไม่พอใจ
          “โทรศัพท์มานี่นา”
          “มันหยุดดังแล้ว”
“ก็โทรกลับสิ”
“นี่จะหนีให้ได้อะไรขึ้นมา”
“ก็...ยังไม่พร้อมนี่”
“แล้วคนทรมานที่ต้องรออย่างผมล่ะ”
“ลองมาเป็นชั้นดูบ้างมั๊ย...มันเจ็บนะ”
ผมพูดแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง
คาโลรีบนั่งซ้อนทางด้านหลังแล้วเอาหน้ามาซุกแถวๆคอทันที
“เจ็บแต่ก็เสียวไม่ใช่หรือไง”
ผมชะงักกับคำพูดของมันแล้วก้มหน้าด้วยความอาย
มันพยายามจะเร้าอารมณ์ผมต่อแต่แล้วผมก็ผละออก แล้วเดินหนีไปทันที
“นี่คนดี คุณยังเป็นของผมอยู่รึเปล่า”
“ทำไมถามแบบนั้น”
ยังไม่ทันจะเดินพ้นประตูก็มีคำถามตามมา
 
 “คุณเหมือนไม่อยากให้ผมได้สัมผัสแตะต้องตัวคุณอีก”
“ชั้นมีงานพรุ่งนี้นะเดี๋ยวลุกไม่ไหว”
“ทีเดียวก็ไม่ได้เหรอ”
“ทีเดียวอะไร ก็ไม่เคยทีเดียวนี่ เห็นพูดทีเดียวทีไรถึงเช้าทุกที”
ผมพูดอย่างอายๆแล้วรีบเดินหนีไป เดี๋ยววันนี้จะไม่รอดเอา