รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
บู้ม
 
 
“แค่กๆ เสียงอะไรเนี่ยดังไปถึงหลังบ้าน แล้วนี่อะไรกันคะ”ขนมจีนและฟ้าวิ่งเข้ามาในครัวเมื่อได้ยิน
เสียงตู้มดังลั่นบ้าน
 
 
 
“เอ่อ สงสัยฟางตั้งไฟแรงไปหน่อย ดูสิ เค้กไหม้เลย”ฟางชูเค้กที่ออกมาจากเตาอบที่ดำเป็นตอ
ตะโก โดยมีกราฟยืนข้างๆหน้าดำเป็นทาง
 
 
“นี่คุณน้องฟางจะเอาเค้กไปลอบฆ่าใครคะเนี่ย”ขนมจีนมองเค้กแล้วขนลุก
 
 
“เปล่าค่ะๆ ฟางแค่อยากจะลองทำเค้ก เอาไปให้เด็กๆ”ฟางรีบพูด
 
 
“เด็กๆ เด็กที่ไหนกันคะ”ฟ้าถาม
 
 
“ก็เป็นเด็กที่บ้านแสงตะวัน พวกเค้าเป็นเด็กกำพร้าน่ะค่ะ บ้านก็จะพังแหล่ไม่พังแหล่แล้ว ไหนจะ
พวกเสื้อผ้าที่ใส่ซ้ำๆขาดๆ ฟางเลยว่าพรุ่งนี้ฟางจะทำขนมไปให้เด็กๆทานแล้วก็ซื้อของไปให้เด็กๆ
ค่ะ”ฟางรีบพูด
 
 
 
“ถ้าคุณน้องฟางอยากจะทำดี แต่ยังทำเค้กเป็นแบบนี้ พี่ว่าคุณน้องฟางได้ทำบาปก่อนล่ะค่ะ มานี่ค่ะ
เดี๋ยวพี่จะสอนคุณน้องฟางทำขนมเอง ถือว่าเป็นการเรียนงานบ้านงานเรือนไปในตัวเลย”ขนมจีนพูด
ฟางยิ้มดีใจก่อนจะเริ่มเรียนทำขนมกับขนมจีนและฟ้าใหม่หมดเลย
 
 
 
 
 
 
“แล้วฟางจะซื้ออะไรบ้างเนี่ย”โทโมะถามฟางที่มาที่ห้างสรรพสินค้ากับเขา กราฟ ฟ้าและขนมจีน
เพื่อเลือกซื้อของให้เด็กๆในวันต่อมา
 
 
“อืมม ฟางว่า ฟางคงจะซื้อพวก เสื้อผ้า ของเล่นเด็ก ของใช้อะไรประมาณเนี้ยล่ะค่ะ”ฟางพูด
 
“มันเยอะมากเลยนะครับคุณหนู แล้ววันนี้เราจะซื้อหรอครับ”กราฟพูด
 
 
“งั้นเราก็แยกกันสิคะ พี่โทโมะไปแผนกของเล่นเด็ก ขนมจีนกับฟ้าไปที่เครื่องใช้ ส่วนกราฟมากับ
ฟาง เราจะไปซื้อเสื้อผ้าเด็กกัน”ฟางพูดสั่งทุกคนก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง
 
 
“ของเล่น แล้วจะซื้อแบบไหนล่ะเนี่ย”โทโมะเกาหัวแกรกๆไม่ร้ะเริ่มตรงไหนก่อน เพราะตั้งแต่เด็ก
เขาก็ถูกฝึกให้จับปืน ฝึกการต่อสู้มาตลอด น้อยครั้งจะเล่นของเล่น
 
 
“ช่วยเก็บหน่อยค่ะ”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้อง โทโมะมองลุกบอลที่กลิ้งตกลงมาที่เท้าตัวเอง2-
3ลูกก็ช่วยเก็บให้สาวคนนั้น เมื่อเงยหน้ามามองสาวสวยคนนั้นทำให้โทโมะชะงัก เหมือนเคยเห็น
ที่ไหนมาก่นนะ
 
 
 
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยแก้วเก็บลูกบอลพวกนี้”แก้วพูดแล้วยิ้มให้โทโมะอย่างเป็นมิตรแล้วเอา
ลูกบอลใส่ในตะกร้าจนเต็ม
 
 
“แล้วคุณเอาลูกบอลไปทำอะไรเยอะแยะล่ะครับเนี่ย”โทโมะถามแก้ว
 
 
“อ๋อ ชั้นเอาไปจัดงานเลี้ยงน่ะค่ะ แล้วคุณมาซื้อของเล่นให้ลูกหรอคะ”แก้วถาม
 
 
“ไม่ครับ ผมยังไม่มีลูก เอ่ ผมว่าจะมาซื้อของเล่นเด็กไปบริจาคน่ะครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี เจ้า
นายสั่งซะด้วยสิเนี่ย”โทโมะพูด
 
 
“งั้นเด็กอายุประมาณกี่ขวบละคะ ผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย เดี๋ยวแก้วพอจะช่วยคุณเลือกได้”แก้วอาสา
 
 
“ก็คละๆกันน่ะครับ ผมไม่ค่อยมีเซ้น ขืนเลือกไปละเด็กกลัวนี่ยุ่งเลย”โทโมะพูดก่อนจะหัวเราะกับ
แก้ว แล้วแก้วก็ช่วยโทโมะเลือกซื้อของเล่นเด็กมาจนเต็มรถเข็น
 
 
“ขอบคุณมากอีกทีนะคะ”แก้วพูดเมื่อจ่ายเงินออกมาพร้อมโทโมะ
 
 
“ผมเองน่ะสิครับที่ต้องขอบคุณคุณแก้วที่ช่วยผมเลือกของเล่นเด็ก ไม่งั้นงงแน่ๆ”โทโมะพูดก่อนจะ
เดินออกมาด้วยกัน
 
 
 
 
“เอ่อ คุณแก้วครับ ไม่ทราบว่าเราเคยเจจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่าครับ”โทโมะถามแก้ว
 
 
“นี่มุกจีบสาวรึเปล่าคะเนี่ย”แก้วมองโทโมะ
 
 
“ไม่ใช่นะครับ ผมแค่รู้สึกคุ้นหน้าคุณมากเลยน่ะครับ เผื่อว่าเราอาจะเคยเจอกันมาก่อน”โทโมะพูด
 
 
“ไม่หรอกค่ะ แก้วพึ่งมาจากฮ่องกง ถ้าเจอกันแก้วต้องจำได้สิคะ งั้นแก้วขอตัวก่อนนะคะ”แก้วพูด
แล้วยิ้มให้โทโมะก่อนจะเดินจากไป
 
 
 
 
 
 
“ทำไมหน้าคุ้นๆแบบนี้นะ”โทโมะพึมพำก่อนจะเอาของเล่นเด็กไปเก็บ
 
 
 
 
 
“ซื้อมาหลายไซส์หลายตัวแบบนี้คงไม่เป็นไรหรอกเนาะกราฟ”ฟางพูดเมื่อกราฟขนถุงเสื้อผ้าเด็ก
มากมายลงบันไดเลื่นมาด้วยกัน
 
 
“ว่าแต่คุณฟางไปเจอบ้านแสงตะวันอะไรนี่ได้ยังไงหรอครับ”กราฟถาม
 
“ก็อีตาป๊อปปี้น่ะสิที่พาฟางไปที่นั่นเมื่อวันก่อน ฟางเลยรู้ว่ามีคนมากมายเดือดร้อนเพราะไม่มีชีวิตที่
สมบูรณ์แบบพวกเรา”ฟางพูดแล้วนึกถึงเด็กๆที่เล่นกับป๊อปปี้
 
 
 
“นี่ฟางใช่มั้ย”จินนี่เดินมาทักฟาง
 
 
“อ้าวจินนี่ พอดีเลย ชั้นมีอะไรจะให้ล่ะ”ฟางรีบพูดก่นที่ทุกคนจะมาที่บ้านแสงตะวัน
 
 
 
 
 
 
 
“รถใครน่ะจินนี่ ทำไมลงมากรถคันนั้น”ป๊อปปี้พูดเมื่อจินนี่เดินเข้ามาในบ้าน
 
“รถของฟางไง ที่มากับป๊อปเมื่อวันก่อน”จินนี่พูด
 
 
“ใช่ รถของชั้นเอง มีอะไรป้ะ”ฟางเดินลงรถมาพร้อมกับโทโมะ ฟ้า ขนมจีนและกราฟที่ขนของลงรถ
มามากมาย
 
 
“นี่เธอขนอะไรมาเยอะแยะเนี่ย จะมาถมที่รึไง”ป๊อปปี้ว่า
 
 
“บ้าหรอ ชั้นก็นึกถึงน้องๆของนายไง ชั้นเลยซื้อของมาให้น้องนายเยอะเลยนะ”ฟางรีบพูด
 
“ชั้นไม่รับ นี่กะจะติดสินบนอะไรรึเปล่า ชั้นน่ะ ไม่อยากยุ่งกับพวกมาเฟีย”ป๊อปปี้พูด
 
 
“นี่ มันจะมากไปแล้วนะ คุณหนูฟางอุตส่าห์มีน้ำใจซื้อของมาให้”กราฟเดินเข้ามาเอาเรื่อง
 
 
“ไม่เป็นไรกราฟ ฟางเคลียร์เอง”ฟางพูดกับกราฟก่อนจะหันขวับมาเอาเรื่อง
 
 
“ทำไมยะ นายจะมีปัญหาอะไรกับมาเฟียก็เรื่องของนาย แต่ชั้น ชั้นอยากจะให้น้องๆของนายมีเสื้อ
ผ้าใหม่ๆใส่ ของเล่นให้เล่นแล้วมันผิดมากรึไงยะ”ฟางแว้ดใส่ป๊อปปี้
 
 
 
“มาก เพราะชั้นไม่รู้ว่านี่ที่เธอทำน่ะ มันมีเจตนาอะไรแอบแฝงรึเปล่า บางที มันอาจะเป็นผล
ประโยชน์ทางการค้า ธุรกิจอะไรนั่น แล้วอาศับบ้านแสงตะวันเป็นเครื่องมือ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
“นี่นายคิดมากรึเปล่าเนี่ย ชั้นไม่มีเจตนาอะไรเลยนะ นอกจากคำว่าให้เท่านั้นล่ะ นายน่ะโลก
แคบ”ฟางว่า
 
 
 
“ชั้นไม่ได้โลกแคบ แต่พวกมาเฟียน่ะ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
“พอเถอะป๊อปปี้ ให้พวกเค้าเอาของไปให้น้องๆเถอะ เพราะคนที่ได้คือน้องๆไม่ใช่พวกเรานะ มา
เถอะค่ะ น้องๆต้องดีใจมากแน่ๆที่มีคนใจดีมาซื้อของเล่นกับเสื้อผ้าให้ขนาดนี้”จินนี่พูดก่อนจะเปิด
ประตูให้ขนมจีน ฟ้า กราฟและโทโมะเดินเอาของเข้าไปให้เด็กๆในบ้านแสงตะวันทันที
 
 
 
“เหอะ ทำมาเป็นใจดี นี่มีอะไรแอบแฝงรึเปล่าเนี่ย”ป๊อปปี้กอดอกมองฟาง
 
 
“ไม่มีย่ะ นายน่ะเลิกมองพวกเราในแง่ร้ายได้แล้วนะ พวกแก๊งค์มังกรดำน่ะ ไม่เคยทำร้ายใครหรือทำ
อะไรที่ใช้เด็กที่ใสซื่อเป็นเครื่องมือเลยนะ”ฟางพูด
 
 
 
“เหอะ ให้มันแน่เถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ฟางรีบเดินตาม
 
 
“พี่ป๊อป พวกเราหิวแล้ว”น้องๆพูดกับป๊อปปี้
 
 
“อ่ะๆ รอแปปนะ เดี๋ยวพี่ทำผัดหมี่ให้เรากิน”ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ฟางแอบวิ่งตาม
เข้าไปในครัวแล้วเห็นป๊อปปี้ทำอาหารอย่างคล่องแคล่วก็ทึ่ง
 
 
“ชั้นช่วย”ฟางรีบวิ่งเข้ามาช่วยป๊อปปี้แต่ลื่นทำให้ซี้อิ๊วหกรดป๊อปปี้ทั้งตัว
 
 
 
 
“ยัยบ้า ช่วยให้เสร็จช้าน่ะสิ ชั้นทำเองได้ ถ้าอยากช่วยน่ะ ไปเอาจานมาแล้วเอาให้เด็กๆดี
กว่า”ป๊อปปี้ส่ายหน้าก่อนจะผัดหมี่ใส่จานให้ฟางเอาไปให้เด็กๆข้างนอก
 
 
 
“แล้วอีตานั่นหายไปไหนนะ”ฟางชะเง้อมองหาป๊อปปี้ก่อนจะแอบเลี่ยงขึ้นไปชั้นบนเพื่อหาป๊อปปี้ จน
เดินมาถึงห้องนอนชายหนุ่มก็แอบเปิดประตูไป
 
 
 
แอ้ด
 
 
“ว้ายย/เห้ย”ฟางและป๊อปปี้ร้องพร้อมกันฟางรีบหลับตาปี๋ ส่วนป๊อปปี้รีบใส่เสื้อทันที
 
 
“ยัยโรคจิต แอบดูผู้ชายเปลี่ยนเสื้อผ้า”ป๊อปปี้รีบว่าฟาง
 
 
“ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะ ก็เห็นประตูห้องมันปิดไม่สนิทนิ เลยเดินเข้ามา ใครจะไปรุ้ล่ะว่าเป็นห้องนาย”ฟาง
พูด
 
 
 
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็รีบลงไปเลยป่ะ มาห้องผู้ชายได้ไง เป็นผู้หญิงแท้ๆ”ป๊อปปี้ดุก่อนจะเดินนำฟาง
ออกไป
 
 
 
“คิดว่าชั้นอยากจะดูห้องนายมากนักหรอ ไม่เห็นจะอยากดูเลย”ฟางว่าก่อนจะเดินจ้ำๆเบียดป๊อปปี้ลง
ไปแต่แล้วก็ก้าวพลาดจะตกบันไดบ้าน
 
 
 
“นี่เธอ”ป๊อปปี้ตกใจรีบคว้าตัวฟางไว้ ทำให้ฟางล้มทับป๊อปปี้ที่ดึงฟางไม่ให้ตกบันไดแล้วฟางก็เผลอ
เอาปากไปโดนแก้มของป๊อปปี้ทันที
 
 
 
ตึกๆ
 
 
ทั้งคู่อึ้งไปชั่วขณะ
 
 
 
“ลุกได้แล้ว หนัก”ป๊อปปี้รีบพูด ฟางรู้สึกตัวก็รีบลุกขึ้นทันที
 
 
“เอ่อขอโทษย่ะ ชั้นไปดูเด็กๆก่นละกัน”ฟางพูดแล้วรีบวิ่งลงไปทันที
 
 
“พี่ป๊อป วาดรูปให้พวกเราหน่อยสิ พวกเราอยากวาดรูปเก่งแบบพี่ป๊อป”น้องๆพูด
 
“ครับๆ งั้นวันนี้วาดสีน้ำละกันนะ”ป๊อปปี้ยิ้มให้กับน้องๆอย่างอ่อนโยน
 
 
 
“นี่มีอะไรที่นายทำไม่ด้บ้างเนี่ย”ฟางมองป๊อปปี้ที่วาดภาพให้น้องๆได้อย่างสวยงาม
 
 
“เป็นมาเฟียแบบเธอไง ที่ทำไม่ได้ และไม่คิดอยากจะทำ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“คิดว่าชั้นอยากจะเป็นมาเฟียรึไง”ฟางพูดเบาๆ ป๊อปปี้แอบมองฟางนิดนึงก่อนจะเอาพู่กันจุ่มสีป้ายใส่
แก้มฟางทันที
 
 
 
“อ๊าย นายแกล้งขั้นหรอ นี่แน่ะๆ”ฟางเอาพู่กันจะแต้มหน้าป๊อปปี้บ้างแล้วทั้งคู่ก็เล่นกันจนหน้าเลอะ
ไปหมด
 
 
 
“5555หน้าพี๊อปกับพี่คนสวยเลอะหมดเลย”น้องๆหัวเราะขำกับหน้าฟางและป๊อปปี้
 
 
 
“5555”ป๊อปปี้กับฟางมองหน้ากันก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาด้วยกันทั้งคู่
 
 
 
 
เห็นมีมุมสนุกมีมุมขำบอกได้เลยว่าเรื่งนี้ก็มีดราม่าไม่เเพ้เรื่องอื่นนะจ้ะ
 
 
ดราม่าไม่พอ จะเอาให้ฆ่ากันตายด้วย หึๆ