รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

บู้ม

 

 

“แค่กๆ เสียงอะไรเนี่ยดังไปถึงหลังบ้าน แล้วนี่อะไรกันคะ”ขนมจีนและฟ้าวิ่งเข้ามาในครัวเมื่อได้ยิน

เสียงตู้มดังลั่นบ้าน

 

 

 

“เอ่อ สงสัยฟางตั้งไฟแรงไปหน่อย ดูสิ เค้กไหม้เลย”ฟางชูเค้กที่ออกมาจากเตาอบที่ดำเป็นตอ

ตะโก โดยมีกราฟยืนข้างๆหน้าดำเป็นทาง

 

 

“นี่คุณน้องฟางจะเอาเค้กไปลอบฆ่าใครคะเนี่ย”ขนมจีนมองเค้กแล้วขนลุก

 

 

“เปล่าค่ะๆ ฟางแค่อยากจะลองทำเค้ก เอาไปให้เด็กๆ”ฟางรีบพูด

 

 

“เด็กๆ เด็กที่ไหนกันคะ”ฟ้าถาม

 

 

“ก็เป็นเด็กที่บ้านแสงตะวัน พวกเค้าเป็นเด็กกำพร้าน่ะค่ะ บ้านก็จะพังแหล่ไม่พังแหล่แล้ว ไหนจะ

พวกเสื้อผ้าที่ใส่ซ้ำๆขาดๆ ฟางเลยว่าพรุ่งนี้ฟางจะทำขนมไปให้เด็กๆทานแล้วก็ซื้อของไปให้เด็กๆ

ค่ะ”ฟางรีบพูด

 

 

 

“ถ้าคุณน้องฟางอยากจะทำดี แต่ยังทำเค้กเป็นแบบนี้ พี่ว่าคุณน้องฟางได้ทำบาปก่อนล่ะค่ะ มานี่ค่ะ

เดี๋ยวพี่จะสอนคุณน้องฟางทำขนมเอง ถือว่าเป็นการเรียนงานบ้านงานเรือนไปในตัวเลย”ขนมจีนพูด

ฟางยิ้มดีใจก่อนจะเริ่มเรียนทำขนมกับขนมจีนและฟ้าใหม่หมดเลย

 

 

 

 

 

 

“แล้วฟางจะซื้ออะไรบ้างเนี่ย”โทโมะถามฟางที่มาที่ห้างสรรพสินค้ากับเขา กราฟ ฟ้าและขนมจีน

เพื่อเลือกซื้อของให้เด็กๆในวันต่อมา

 

 

“อืมม ฟางว่า ฟางคงจะซื้อพวก เสื้อผ้า ของเล่นเด็ก ของใช้อะไรประมาณเนี้ยล่ะค่ะ”ฟางพูด

 

“มันเยอะมากเลยนะครับคุณหนู แล้ววันนี้เราจะซื้อหรอครับ”กราฟพูด

 

 

“งั้นเราก็แยกกันสิคะ พี่โทโมะไปแผนกของเล่นเด็ก ขนมจีนกับฟ้าไปที่เครื่องใช้ ส่วนกราฟมากับ

ฟาง เราจะไปซื้อเสื้อผ้าเด็กกัน”ฟางพูดสั่งทุกคนก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง

 

 

“ของเล่น แล้วจะซื้อแบบไหนล่ะเนี่ย”โทโมะเกาหัวแกรกๆไม่ร้ะเริ่มตรงไหนก่อน เพราะตั้งแต่เด็ก

เขาก็ถูกฝึกให้จับปืน ฝึกการต่อสู้มาตลอด น้อยครั้งจะเล่นของเล่น

 

 

“ช่วยเก็บหน่อยค่ะ”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้อง โทโมะมองลุกบอลที่กลิ้งตกลงมาที่เท้าตัวเอง2-

3ลูกก็ช่วยเก็บให้สาวคนนั้น เมื่อเงยหน้ามามองสาวสวยคนนั้นทำให้โทโมะชะงัก เหมือนเคยเห็น

ที่ไหนมาก่นนะ

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยแก้วเก็บลูกบอลพวกนี้”แก้วพูดแล้วยิ้มให้โทโมะอย่างเป็นมิตรแล้วเอา

ลูกบอลใส่ในตะกร้าจนเต็ม

 

 

“แล้วคุณเอาลูกบอลไปทำอะไรเยอะแยะล่ะครับเนี่ย”โทโมะถามแก้ว

 

 

“อ๋อ ชั้นเอาไปจัดงานเลี้ยงน่ะค่ะ แล้วคุณมาซื้อของเล่นให้ลูกหรอคะ”แก้วถาม

 

 

“ไม่ครับ ผมยังไม่มีลูก เอ่ ผมว่าจะมาซื้อของเล่นเด็กไปบริจาคน่ะครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี เจ้า

นายสั่งซะด้วยสิเนี่ย”โทโมะพูด

 

 

“งั้นเด็กอายุประมาณกี่ขวบละคะ ผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย เดี๋ยวแก้วพอจะช่วยคุณเลือกได้”แก้วอาสา

 

 

“ก็คละๆกันน่ะครับ ผมไม่ค่อยมีเซ้น ขืนเลือกไปละเด็กกลัวนี่ยุ่งเลย”โทโมะพูดก่อนจะหัวเราะกับ

แก้ว แล้วแก้วก็ช่วยโทโมะเลือกซื้อของเล่นเด็กมาจนเต็มรถเข็น

 

 

“ขอบคุณมากอีกทีนะคะ”แก้วพูดเมื่อจ่ายเงินออกมาพร้อมโทโมะ

 

 

“ผมเองน่ะสิครับที่ต้องขอบคุณคุณแก้วที่ช่วยผมเลือกของเล่นเด็ก ไม่งั้นงงแน่ๆ”โทโมะพูดก่อนจะ

เดินออกมาด้วยกัน

 

 

 

 

“เอ่อ คุณแก้วครับ ไม่ทราบว่าเราเคยเจจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่าครับ”โทโมะถามแก้ว

 

 

“นี่มุกจีบสาวรึเปล่าคะเนี่ย”แก้วมองโทโมะ

 

 

“ไม่ใช่นะครับ ผมแค่รู้สึกคุ้นหน้าคุณมากเลยน่ะครับ เผื่อว่าเราอาจะเคยเจอกันมาก่อน”โทโมะพูด

 

 

“ไม่หรอกค่ะ แก้วพึ่งมาจากฮ่องกง ถ้าเจอกันแก้วต้องจำได้สิคะ งั้นแก้วขอตัวก่อนนะคะ”แก้วพูด

แล้วยิ้มให้โทโมะก่อนจะเดินจากไป

 

 

 

 

 

 

“ทำไมหน้าคุ้นๆแบบนี้นะ”โทโมะพึมพำก่อนจะเอาของเล่นเด็กไปเก็บ

 

 

 

 

 

“ซื้อมาหลายไซส์หลายตัวแบบนี้คงไม่เป็นไรหรอกเนาะกราฟ”ฟางพูดเมื่อกราฟขนถุงเสื้อผ้าเด็ก

มากมายลงบันไดเลื่นมาด้วยกัน

 

 

“ว่าแต่คุณฟางไปเจอบ้านแสงตะวันอะไรนี่ได้ยังไงหรอครับ”กราฟถาม

 

“ก็อีตาป๊อปปี้น่ะสิที่พาฟางไปที่นั่นเมื่อวันก่อน ฟางเลยรู้ว่ามีคนมากมายเดือดร้อนเพราะไม่มีชีวิตที่

สมบูรณ์แบบพวกเรา”ฟางพูดแล้วนึกถึงเด็กๆที่เล่นกับป๊อปปี้

 

 

 

“นี่ฟางใช่มั้ย”จินนี่เดินมาทักฟาง

 

 

“อ้าวจินนี่ พอดีเลย ชั้นมีอะไรจะให้ล่ะ”ฟางรีบพูดก่นที่ทุกคนจะมาที่บ้านแสงตะวัน

 

 

 

 

 

 

 

“รถใครน่ะจินนี่ ทำไมลงมากรถคันนั้น”ป๊อปปี้พูดเมื่อจินนี่เดินเข้ามาในบ้าน

 

“รถของฟางไง ที่มากับป๊อปเมื่อวันก่อน”จินนี่พูด

 

 

“ใช่ รถของชั้นเอง มีอะไรป้ะ”ฟางเดินลงรถมาพร้อมกับโทโมะ ฟ้า ขนมจีนและกราฟที่ขนของลงรถ

มามากมาย

 

 

“นี่เธอขนอะไรมาเยอะแยะเนี่ย จะมาถมที่รึไง”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“บ้าหรอ ชั้นก็นึกถึงน้องๆของนายไง ชั้นเลยซื้อของมาให้น้องนายเยอะเลยนะ”ฟางรีบพูด

 

“ชั้นไม่รับ นี่กะจะติดสินบนอะไรรึเปล่า ชั้นน่ะ ไม่อยากยุ่งกับพวกมาเฟีย”ป๊อปปี้พูด

 

 

“นี่ มันจะมากไปแล้วนะ คุณหนูฟางอุตส่าห์มีน้ำใจซื้อของมาให้”กราฟเดินเข้ามาเอาเรื่อง

 

 

“ไม่เป็นไรกราฟ ฟางเคลียร์เอง”ฟางพูดกับกราฟก่อนจะหันขวับมาเอาเรื่อง

 

 

“ทำไมยะ นายจะมีปัญหาอะไรกับมาเฟียก็เรื่องของนาย แต่ชั้น ชั้นอยากจะให้น้องๆของนายมีเสื้อ

ผ้าใหม่ๆใส่ ของเล่นให้เล่นแล้วมันผิดมากรึไงยะ”ฟางแว้ดใส่ป๊อปปี้

 

 

 

“มาก เพราะชั้นไม่รู้ว่านี่ที่เธอทำน่ะ มันมีเจตนาอะไรแอบแฝงรึเปล่า บางที มันอาจะเป็นผล

ประโยชน์ทางการค้า ธุรกิจอะไรนั่น แล้วอาศับบ้านแสงตะวันเป็นเครื่องมือ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“นี่นายคิดมากรึเปล่าเนี่ย ชั้นไม่มีเจตนาอะไรเลยนะ นอกจากคำว่าให้เท่านั้นล่ะ นายน่ะโลก

แคบ”ฟางว่า

 

 

 

“ชั้นไม่ได้โลกแคบ แต่พวกมาเฟียน่ะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“พอเถอะป๊อปปี้ ให้พวกเค้าเอาของไปให้น้องๆเถอะ เพราะคนที่ได้คือน้องๆไม่ใช่พวกเรานะ มา

เถอะค่ะ น้องๆต้องดีใจมากแน่ๆที่มีคนใจดีมาซื้อของเล่นกับเสื้อผ้าให้ขนาดนี้”จินนี่พูดก่อนจะเปิด

ประตูให้ขนมจีน ฟ้า กราฟและโทโมะเดินเอาของเข้าไปให้เด็กๆในบ้านแสงตะวันทันที

 

 

 

“เหอะ ทำมาเป็นใจดี นี่มีอะไรแอบแฝงรึเปล่าเนี่ย”ป๊อปปี้กอดอกมองฟาง

 

 

“ไม่มีย่ะ นายน่ะเลิกมองพวกเราในแง่ร้ายได้แล้วนะ พวกแก๊งค์มังกรดำน่ะ ไม่เคยทำร้ายใครหรือทำ

อะไรที่ใช้เด็กที่ใสซื่อเป็นเครื่องมือเลยนะ”ฟางพูด

 

 

 

“เหอะ ให้มันแน่เถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ฟางรีบเดินตาม

 

 

“พี่ป๊อป พวกเราหิวแล้ว”น้องๆพูดกับป๊อปปี้

 

 

“อ่ะๆ รอแปปนะ เดี๋ยวพี่ทำผัดหมี่ให้เรากิน”ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ฟางแอบวิ่งตาม

เข้าไปในครัวแล้วเห็นป๊อปปี้ทำอาหารอย่างคล่องแคล่วก็ทึ่ง

 

 

“ชั้นช่วย”ฟางรีบวิ่งเข้ามาช่วยป๊อปปี้แต่ลื่นทำให้ซี้อิ๊วหกรดป๊อปปี้ทั้งตัว

 

 

 

 

“ยัยบ้า ช่วยให้เสร็จช้าน่ะสิ ชั้นทำเองได้ ถ้าอยากช่วยน่ะ ไปเอาจานมาแล้วเอาให้เด็กๆดี

กว่า”ป๊อปปี้ส่ายหน้าก่อนจะผัดหมี่ใส่จานให้ฟางเอาไปให้เด็กๆข้างนอก

 

 

 

“แล้วอีตานั่นหายไปไหนนะ”ฟางชะเง้อมองหาป๊อปปี้ก่อนจะแอบเลี่ยงขึ้นไปชั้นบนเพื่อหาป๊อปปี้ จน

เดินมาถึงห้องนอนชายหนุ่มก็แอบเปิดประตูไป

 

 

 

แอ้ด

 

 

“ว้ายย/เห้ย”ฟางและป๊อปปี้ร้องพร้อมกันฟางรีบหลับตาปี๋ ส่วนป๊อปปี้รีบใส่เสื้อทันที

 

 

“ยัยโรคจิต แอบดูผู้ชายเปลี่ยนเสื้อผ้า”ป๊อปปี้รีบว่าฟาง

 

 

“ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะ ก็เห็นประตูห้องมันปิดไม่สนิทนิ เลยเดินเข้ามา ใครจะไปรุ้ล่ะว่าเป็นห้องนาย”ฟาง

พูด

 

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็รีบลงไปเลยป่ะ มาห้องผู้ชายได้ไง เป็นผู้หญิงแท้ๆ”ป๊อปปี้ดุก่อนจะเดินนำฟาง

ออกไป

 

 

 

“คิดว่าชั้นอยากจะดูห้องนายมากนักหรอ ไม่เห็นจะอยากดูเลย”ฟางว่าก่อนจะเดินจ้ำๆเบียดป๊อปปี้ลง

ไปแต่แล้วก็ก้าวพลาดจะตกบันไดบ้าน

 

 

 

“นี่เธอ”ป๊อปปี้ตกใจรีบคว้าตัวฟางไว้ ทำให้ฟางล้มทับป๊อปปี้ที่ดึงฟางไม่ให้ตกบันไดแล้วฟางก็เผลอ

เอาปากไปโดนแก้มของป๊อปปี้ทันที

 

 

 

ตึกๆ

 

 

ทั้งคู่อึ้งไปชั่วขณะ

 

 

 

“ลุกได้แล้ว หนัก”ป๊อปปี้รีบพูด ฟางรู้สึกตัวก็รีบลุกขึ้นทันที

 

 

“เอ่อขอโทษย่ะ ชั้นไปดูเด็กๆก่นละกัน”ฟางพูดแล้วรีบวิ่งลงไปทันที

 

 

“พี่ป๊อป วาดรูปให้พวกเราหน่อยสิ พวกเราอยากวาดรูปเก่งแบบพี่ป๊อป”น้องๆพูด

 

“ครับๆ งั้นวันนี้วาดสีน้ำละกันนะ”ป๊อปปี้ยิ้มให้กับน้องๆอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“นี่มีอะไรที่นายทำไม่ด้บ้างเนี่ย”ฟางมองป๊อปปี้ที่วาดภาพให้น้องๆได้อย่างสวยงาม

 

 

“เป็นมาเฟียแบบเธอไง ที่ทำไม่ได้ และไม่คิดอยากจะทำ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“คิดว่าชั้นอยากจะเป็นมาเฟียรึไง”ฟางพูดเบาๆ ป๊อปปี้แอบมองฟางนิดนึงก่อนจะเอาพู่กันจุ่มสีป้ายใส่

แก้มฟางทันที

 

 

 

“อ๊าย นายแกล้งขั้นหรอ นี่แน่ะๆ”ฟางเอาพู่กันจะแต้มหน้าป๊อปปี้บ้างแล้วทั้งคู่ก็เล่นกันจนหน้าเลอะ

ไปหมด

 

 

 

“5555หน้าพี๊อปกับพี่คนสวยเลอะหมดเลย”น้องๆหัวเราะขำกับหน้าฟางและป๊อปปี้

 

 

 

“5555”ป๊อปปี้กับฟางมองหน้ากันก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาด้วยกันทั้งคู่

 

 

 

 

เห็นมีมุมสนุกมีมุมขำบอกได้เลยว่าเรื่งนี้ก็มีดราม่าไม่เเพ้เรื่องอื่นนะจ้ะ

 

 

ดราม่าไม่พอ จะเอาให้ฆ่ากันตายด้วย หึๆ