[SF] Love be late มันคงสายเกินไป

                                           6
ในช่วงหลายสัปดาห์มานี้เป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมากที่สุด เป็นช่วงเวลาที่เขาอยากจะหยุดไว้ ไม่อยากให้เวลาเดินต่อ
ก็ตอนนี้อีกไม่นานเธอก็ต้องกลับไปเรียนต่อ หน้าที่เลขาของเขาก็จะหายไป จะไม่มีใครเป็นเลขาให้เขาแล้ว
และเขาไม่ยอมให้ใครเป็นแน่...
...นอกจากฟาง
"ทำไงดีว่ะเนี่ย ไม่อยากให้ไปเลย"
บ่นกับตัวเองเบาๆ ในห้องนอนของตนเอง ภายในห้องมีเพียงเขาเพียงคนเดียว เอาแต่มองออกไปทางหน้าต่าง...
มองดูฟางยุ่งวุ่นวายกับการจัดข้าวของบางส่วนกลับเข้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่
"พาเธอไปเที่ยวสิ สร้างความทรงจำดีๆ"
เสียงห้าวๆ ใสๆ ของใครอีกคนกระซิบข้างๆ หูของเขาเบาๆ ทั้งๆ ที่ในห้องของเขามีเพียงเขาคนเดียวในตอนแรก
ถึงกับทำเอาเขาสะดุ้งโหยง แล้วรีบหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างเคืองๆ
'ยัยแก้ว...'
"เอ...แกล้งแค่นี่ขวัญเสียเลยหรือไง ไม่ไหวนะไหม่ไหว ฮ่าๆๆ"
แก้วพูดแกมล้อเลียนใส่พี่ชายของตัวเองที่มานั่งเครียดอยู่คนเดียว
แถมยังเกี่ยวกับเรื่องของเพื่อนสาวคนสนิทของเธอเองด้วย
"หมกตัวคิดอยู่แบบนี้จะได้อะไรล่ะคะพี่ป๊อป"
"..."
"ทำให้ฟางเห็นสิว่าพี่น่ะรักฟาง"
"..."
"ระวังถ้าเกิดกลับมาครั้งหน้าอาจควงแขนกับฝรั่งหล่อๆ กลับมานะพี่"
"..."
"ไม่กลัวหรือไง?"
"กลัวสิ"
"..."
"แต่เธอไม่ได้รักพี่แล้ว"
ประโยคที่เขาเอ่ยออกมาทำเอาแก้วหัวเราะออกมาเสียงดัง หัวเราะออกมาราวกับเป็นเรื่องตลก หัวเราะจนแทบจะหยุดไม่ได้
ทำเอาป๊อปปี้มองหน้าเจ้าน้องสาวอย่างไม่เข้าใจ
เขาไม่เข้าใจเลยว่าเธอหัวเราะอะไรนักหนา มันคงน่าตลกมากเลยล่ะสิ
'หึ...'
"พี่นี่ก็แปลกนะ"
"...??"
"ดูไม่ออกหรือไงว่าฟางน่ะรักพี่จะตายไป"
"รักไม่เคยเปลี่ยนเลยด้วย"
"!!!"
คำพูดของแก้วทำเอาเขาหันมามองขวับอย่างไม่เข้าใจ
ไม่จริงน่า...เธอไม่ได้มาคอยห่วงเขาแบบเดิมแล้วหนิ
"แก้วรู้นะว่าฟางน่ะไม่ได้ค่อยมายุ่งกับพี่สักเท่าไหร่แล้ว"
"..."
"แต่แววตาของฟางน่ะยังห่วงพี่มากนะ เธอยังรักพี่อยู่"
"..."
"แล้วแต่พี่อะนะ"
แก้วพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะวางใบอะไรบางอย่างบนเตียงของเขา ก่อนที่จะเดินออกไป
'แก้วพูดซะขนาดนี้แล้วควรจะรู้แล้วนะพี่..'
แก้วคิดในใจแล้วหันไปมองบานประตูห้องของพี่ชายของตนเอง แล้วค่อยเดินไปทางอื่น...
ใบปลิวสถานที่เที่ยว...?
เขาหยิบกระดาษแผ่นที่น้องสาวของตัวเองเอามาให้แล้วเปิดออกมาอ่าน ไล่ชื่ออ่านทีละสถานที่
แต่ก็ต้องสะดุดกับสถานที่ที่หนึ่งที่มีสัญลักษณ์ดอกจันและลายมือน่ารักๆ เขียนไว้อยู่
ทะเล...
'ฟางเค้าอยากไปที่นี่อะพี่ แก้วช่วยพี่แล้วนะ :P'
ลายมือนี่คงเป็นของใครไม่ได้นอกจากลายมือของน้องสาวของเขาเอง
"ขอบคุณนะยัยจุ้น"
ขอบคุณเจ้าน้องสาวที่พึ่งเดินออกไปจากห้องของเขาได้ไม่นาน
ก่อนที่จะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาเธอคนนั้นทันที...
 
 
 
 
เสียงโทรศัพท์กรีดร้องเป็นสัญญาณบอกว่ามีคนกำลังโทรมาหา
ทำเอาเจ้าของเครื่องรีบวางทุกสิ่งอย่างที่ทำอยู่ หยิบขึ้นมารับโดยที่ไม่ทันได้ดูชื่อว่าใครเป็นผู้โทร?
"สวัสดีค่ะ ฟางพูดค่ะ"
(พรุ่งนี้ฟางว่างมั้ย?)
เสียงทุ้มถูกเอ่ยออกมาผ่านทางโทรศัพท์ ทำเอาเธอแทบสะดุ้ง ก่อนที่จะเลื่อนโทรศัพท์ลงเพื่อดูหน้าจอว่าใคร....
'พี่ป๊อปปี้!!'
ได้แต่ตะโกนเสียงดังในใจ ก่อนที่จะหันหน้าไปอีกทางมองออกไปนอกหน้าต่าง
มองไปที่ห้องนอนของเขา เห็นร่างของเขากำลังนั่งถือโทรศัพท์อยู่
(ฟางๆ ฮัลโหล ได้ยินมั้ย)
เสียงเรียกจากเขาทำเอาเธอสะดุ้งรีบขานตอบทันที
"คะ ได้ยินค่ะ"
(ตกลงว่าไง พรุ่งนี้เราว่างมั้ย)
"อืม...ว่างค่ะ ทำไมหรอคะพี่ป๊อป?"
(พรุ่งนี้พี่จะพาไปเที่ยวตั้งแต่เช้า เตรียมตัวไว้เลย)
"จริงหรอคะ!!"
เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น
เธอไม่เคยคิดเลยว่าป๊อปปี้จะพาเธอไปเที่ยว ตั้งแต่อยู่มา เขาไม่เคยมีทีท่าว่าจะพาเธอไปเที่ยวสักครั้ง มีแต่ต้องไปตามหน้าที่ในบางครั้งก็เท่านั้น
(ใช่ พี่ไปรับตอนหกโมงนะ)
"ค่ะ จะไปที่ไหนหรอคะ"
(ที่ที่ฟางอยากไปไง)
"ที่ที่ฟางอยากไป?"
'ทะเลงั้นหรอ...'
เธอคิดในใจอย่างสงสัย เขาจะพาเธอไปไหน ตอนนี้ที่เธออยากไปมากก็มีแต่ทะเลนี่แหละ...
...ที่ที่เธอมีความสุขมากที่สุดเวลาไป
แต่ยังไงซะถ้าได้ไปกับเขา เขาพาไปไหนเธอก็มีความสุขอยู่ดี...♡
 

ใครบังคับให้อัพก็ไม่รู้ น่ากลัวที่สุดดด!! *ตะโกนแล้ววิ่งหนี*