[SF] Love be late มันคงสายเกินไป

                              5

มีความสุขจัง...

วันนี้ทำไมเธอถึงได้มีความสุขมากขนาดนี้...

มีความสุขที่ได้กลับมาอยู่ข้างๆ เดินข้างๆ คนที่เธอยังคงรักมานาน รักอย่างมั่นคง หากรวมเวลาแล้ว...

มันคงเยอะใช่เล่นเลยล่ะ

ถึงแม้เขาไม่รักเรา แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขกว่าวันไหนๆ

ครั้งนี้เขากลับไม่เฉยชากับเธอ จะเอาใจเธอ ไม่เหมือนแต่ก่อน...

พี่ป๊อปปี้ พี่ข้างบ้านที่ใจร้ายกับเธอ เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องหมั้นกับเธอ พี่ที่เอาแต่มองเธออย่างเฉยชา...

เขาหายไปแล้ว?

เขากลับกลายเป็นคนที่อบอุ่น ใจดี สายตาของเขากลับไม่เฉยชาเหมือนแต่ก่อน มันดูเหมือนสายตาอ้อนวอน

ว่าแต่...

เขากำลังอ้อนวอนอะไรจากเธอกัน?

นี่หรือว่าเธอตาฝาดไปกันแน่...?

"ฟาง!!"

เสียงทุ้มเรียกชื่อของเธออย่างดัง ทำเอาเธอสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ หันไปมองหน้าของเขาอย่างสงสัย พลางขานรับ

"คะ?"

"ดึกแล้วนะ เราไม่กลับหรอ"

"อ่อ ก็น่าจะอีกสักพักค่ะ"

พูดพลางส่งยิ้มบางๆ ให้ ก่อนที่จะมองไปรอบๆ พนักงานส่วนใหญ่กลับกันหมดแล้ว

"งั้นพี่รอเราก็แล้วกัน"

"พี่กลับก่อนเลยก็ได้ ไม่ต้องรอหรอกค่ะ"

"ไม่เอา จะรอ"

ป๊อปปี้พูดพลางดึงเก้าอี้ใกล้มานั่งเฝ้าเธอทำงาน เท้าคางขึ้นมองใบหน้าหวานอย่างแสนรัก

ส่วนฟางก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กลับความดื้อด้านแสนน่ารักของเขา ก่อนจะลงมือทำงานอีกครั้งหนึ่ง

ทำไมมันช่างมีความสุขแบบนี้...

เธออยากให้เขาเป็นแบบนี้ตลอดไปจัง ไม่ใจร้ายแบบแต่ก่อนอะนะ

"อ้าว พี่ป๊อปกลับแล้วหรอ"

เสียงใสๆ ของเจ้าน้องสาวตัวแสบของป๊อปปี้ดังขึ้น เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาในบ้าน หลังจากที่ส่งสาวน้อยสุดที่รักของเขาที่บ้านของเธอ

"ยังมั้ง"

เขาตอบพลางเผยยิ้มกว้าง

ยิ้มที่ทุกคนไม่เคยได้เห็นอีกตั้งแต่วันที่ 'ฟาง' หายไปเรียนต่อที่เมื่องนอก

เธอยังเห็นเลยว่าเมื่อเช้าเจ้าพี่ชายยังทำตัวงอแงใส่แม่อยู่เลย แล้วทำไมพอกลับมาจากที่ทำงานแล้วดัยยิ้มแฉ่งมีความสุขมากขนาดนี้

หรือว่าพี่ชายของเธอจะติดใจเลขาสาวคนใหม่ซะแล้ว!?!

"กวนอีก วันนี้มีความสุขไรเนี่ย"

"เจอนางฟ้า"

เขาพูดพลางเดินอมยิ้มขึ้นบันไดไป ทำเอาคนที่มองตามได้แต่มองตามอย่างงงๆ

'นางฟ้างั้นหรอ...'

พี่ชายของเธอนอกใจเพื่อนของเธอเรอะ!

แกร็ก

เสียงล็อกห้องจากภายในห้องดังขึ้น ก่อนที่จะเกินไปล้มตัวลงนอนยิ้มกับตัวเอง

มีความสุข...

เขาไม่เคยจะมีความสุขขนาดนี้มานานแล้ว โดยเฉพาะความสุขที่เกิดจากความรัก

ก่อนที่จะเบนหน้าหันมองออกไปทางบานกระจก มองไปที่ห้องตรงหน้าห้องของเธอ...

"ผ่านไปกี่ปีๆ ก็ยังน่ารักแบบนี้เสมอแหละนะ"

พูดลอยๆ พลางมองไปยังหญิงสาวที่กำลังนังเช็ดผมตัวเองอยู่ในห้องของเธอเอง

'ไม่คิดจะปิดผ้าม่านหน่อยหรือไงยัยเตี้ยเอ๊ย!'

พูดพลางส่ายหัวน้อยๆ กับนิสัยของขี้ลืมที่แก้ไม่หายของเธอ นิสัยน่ารักๆ แบบนี้ นานเท่าไหร่ก็ยังคงเหมือนเดิมอยู่ดี

ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทำธุระส่วนตัวของตัวเอง แล้วออกมาพร้อมกับแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย

ป๊อปปี้ค่อยๆ ยืดแขนไปกดปิดสวิตช์ไฟ ทำให้หลอดไฟทั้งห้องถูกดับลง ภายในห้องเริ่มมืด

เตียงไหวยวบเมื่อเขาล้มตัวลงนอนหลับตาพริ้มอย่างสบาย

'รักเธอที่สุด...นางฟ้าของป๊อป :)'

เผยยิ้มออกมากับความคิดของตัวเอง ก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างมีความสุข

นี่เป็นวันแรก เป็นคืนแรก ที่เขานอนหลับสนิท...

คงเป็นเพราะเธอที่ทำให้โลกของเขากลับมาสดใสขึ้นอีกครั้ง...

ใครรอฟิคมั่งงง (เงียบ) คงไม่มีงั้นไม่อัพละพรุ่งนี้ *กระโดดหลบรองเท้า*