[SF] Love be late มันคงสายเกินไป

                               7

"อ้าว ฟางทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังล่ะลูก"

เสียงของแม่ของเธอดังขึ้นทำเอาเธอที่กำลังนั่งรอเขา นั่งชะเง้อมองไปมารีบหันไปหาคนเป็นแม่ทันที

"วันนี้พี่ป๊อปจะพาไปเที่ยวอะค่ะ"

"แหม เดี๋ยวนี้ไปเที่ยวกันสองต่อสองแล้วหรอจ้ะ"

ฟางได้แต่ยิ้มแก้มปริ แก้มใสทั้งสองข้างแดงเป็นลูกตำลึงอย่างเขินๆ กับประโยคแกมล้อเลียนของแม่ของเธอเอง

คนเป็นแม่ได้แต่ยิ้มกับท่าทางน่ารักๆ ของเจ้าลูกสาวของตนเองที่ปกปิดไม่ได้

นางดีใจนะที่เจ้าลูกสาวมีความสุขแบบนี้

มีความสุขที่ได้อยู่กับคนที่รัก...

นางไม่ได้เห็นลูกสาวของนางมีความสุขมาขนาดนี้มานานแล้ว

"แม่ไปก่อนนะลูก อยู่กับพี่เขาอย่าซนล่ะ"

"แม่อะ..."

นางได้แต่หัวเราะเมื่อเห็นหน้าของเจ้าลูกสาวของนางทำหน้ามุ่ยใส่ ก่อนที่จะเดินหายขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้าน

บรื่นนน...

เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ทำเอาเธอรีบชะเง้อมองทันที ก่อนที่จะรีบเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถคันนั้นทันที

"รีบจังนะเราน่ะ"

เสียงแซวดังขึ้นทันทีที่เธอเปิดประตูเข้ามาในรถ

"ไม่รีบได้ไง พี่ป๊อปจะพาไปเที่ยวทั้งที ต้องให้คุ้มสิ"

เธอตอบยิ้มๆ อย่างติดตลก ก่อนที่จะต้องชะงักเมื่ออยู่ดีๆ ป๊อปปี้ก็เอี้ยวตัวไปดึงเข็มขัดนิระภัยให้เธอ

ทำเอาฟางก้มหน้างุดหลบใบหน้าที่แดงอีกครั้งอย่างเขินๆ

"อะ เรียบร้อย"

"ขะ ขอบคุณค่ะ"

เธอกล่าวคำขอบคุณแบบตะกุกตะกัก เพียงเพราะเธอเขินจึงทำให้เสียงเธอสั่น

"วันหลังขอบคุณแบบนี้ได้มั้ย"

ประโยคที่เขาเอ่ยออกมาทำเอาเธอเงยหน้าขึ้นมามองแล้วเอียงคอลงอย่างสงสัย

ฟอดดด

กิริยาน่ารักๆ ของเธอทำเอาเขาต้องก้มลงหอมแก้มเธอด้วยความหมั่นเขี้ยวเพียงเพราะความน่ารัก

ทำเอาแก้มใสกลายเป็นสีแดงระเรื่ออีกครั้ง

"จะเอาแบบนี้อะ ได้มั้ย"

ประโยคขอร้องของเขาทำเอาเธออยากจะมุดเบาะรถหนีไปจริงๆ นี่เขาจะให้เธอหอมแก้มเขาจริงๆ น่ะหรอ

"นะ"

"กะ ก็ได้"

"เร็วๆ สิ"

เร่งให้ฟางหอมแก้มของตนเอง พลางทำแก้มป่องให้เป็นสัญญาณให้เธอ

เธอหันไปมองหน้าเขาอย่างใช้ความคิดก่อนที่จะยืดตัวขึ้นไปใกล้ๆ แก้มของเขา ก่อนจะตัดสินใจสูดดมความหอมเข้าไปเต็มๆ

แล้วรีบซุกใบหน้าเข้ากับเบาะรถด้วยความเขิน

'คนบ้า!!!'

"ฟาง ถึงแล้วๆ"

เสียงเรียกปลุกคนที่หลับไประหว่างทางเมื่อถึงยังที่หมายแล้ว แต่ปลุกยังไงก็ยังมีเพียงเสียงครางตอบ

"อื้อ...ไม่เอาง่วง"

"จะไม่ตื่นใช่มั้ย?"

"อือ จะนอน"

เสียงนุ่มครางอย่างติดรำคาญ ปรือตาขึ้นมามองสักพักก่อนที่จะหลับตาลงนอนต่อ

เขาได้แต่ส่ายหน้าให้กับความขี้เซาตัวแม่ของผู้หญิงตรงหน้าอย่างเอ็นดู

ไม่ว่าเธอจะทำอะไร มันก็ดูน่ารักไปหมดล่ะน่า...

"แล้วแต่นะ อุตส่าห์มาทะเลทั้งที เฮ้อ เสียดายจัง"

ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างเสียดาย พยายามพูดให้เธอได้ยิน เพราะเธอเนิ่มรู้สึกตัวตื่นแล้ว

หากเธอฟังอยู่เธอคงจะรีบตื่นขึ้นมาแน่ๆ

แล้วมันก็ได้ผล...

"ฮะ ทะเล!!"

เพียงแค่เขาพูดถึงทะเล เธอถึงกับรีบลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตื่นเต้นก่อนจะกวาดสายตามองออกไปนอกกระจกรถ

มันคือทะเลจริงๆ ด้วย...

"ทำไมพี่ป๊อปถึงคิดจะมาที่นี่"

ฟางหันไปถามป๊อปปี้ที่ยังคงนั่งมองเธอยิ้มๆ อย่างสงสัย

"ได้ข่าวมาว่าคนแถวนี้อยากมา"

"พี่รู้?"

ป๊อปปี้ได้แต่ยิ้ม ไม่ยอมตอบ แต่เธอน่ะหรอจะสนใจ ทะเลมีอะไรน่าสนใจกว่าตั้งเยอะ

ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตู เธอก็ดันถูกเขายื้อแขนเอาไว้ เธอจึงได้แต่มองเขาอย่างขัดใจ

"ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยหรือไง"

"ขอบคุณค่ะ"

เธอรีบพูดและรีบเปิดประตูทันที แต่เขากลับยื้อแขนของเธอเอาไว้อีกครั้ง ทำเอาเธอหันมามองอย่างเคืองๆ

"อะไรอีก"

ฟางถามอย่างแอบรำคาญ ป๊อปปี้ไม่ตอบ เขาได้แต่ทำแก้มป่องใส่ ก่อนที่จะใช้นิ้วแตะที่แก้มของตนเอง

คนมองเอียงคอลงอย่างสงสัย ก่อนที่แก้มใสจะกลายเป็นสีชมพูอย่างระงับอาการไว้ไม่ได้

แต่ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับทะเลที่อยู่ตรงหน้าของเธอ เธอจึงรีบหันไปหอมแก้มของเขาทันที แล้วรีบลงจากรถทันที

แล้วรีบวิ่งไปที่ชายหาด สูดอากาศเข้าในปอดอย่างเต็มที่

นี่เธอไม่ได้มาทะเลนานท่าไหร่แล้วนะ...

เธอได้แต่หลับตาพริ้ม ยิ้มรับควสมสดชื่นที่ลมพัดมากระทบใบหน้าอย่างสบายใจ

นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้รู้สึกดีขนาดนี้...

"มีความสุขมั้ย"

"มากกกกก"

ฟางตอบพลางส่งยิ้มหวานๆ ให้เขาทีนึง ตั้งแต่เธอมาถึงทะเล เธอดูจะร่าเริงสดใสกว่าปกติ

'น่ารักชะมัด...'

ได้แต่พึมพำเบาๆ ในใจ กับกิริยาท่าทางของฟาง ที่ต่างไปจากเก่า เหม่อมองเธอจนสติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

และมันเป็นการเปิดโอกาสให้เธอจะสามารถแกล้งเขาได้

ตู้มม!!!

น้ำกระจายเป็นวงกว้าง กระเด็นกระดอนไปทั่ว ทำให้เธอต่องรีบกระโดดหนีทันมี เมื่อเธอแกล้งผลักเขาตกลงไปในน้ำได้สำเร็จ

"ฟางงงงง!!!"

เสียงทุ้มตะโกนเรียกชื่อของเธอ เมื่อโผล่ขึ้นมาพ้นน้ำได้ พลางมองเธอตาเขียวปั๊ด ชี้หน้าเธออย่างคาดโทษ

แต่คิดหรอว่าเธอจะกลัว...?

เธอห็ยังคงยืนหัวเราะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับอาการหัวเสียของคนตรงหน้าที่กำลังตกน้ำป๋อมแป๋มอยู่

"ยังหัวเราะอีก!!"

"คิกๆๆ เปล่านะ"

ฟางที่ยังคงขำไม่หยุด ต้องเบิกตาโพล่งอย่างตกใจทันทีที่โดนใครอีกคนเกี่ยวเอวลงน้ำตามลงไป

ตู้มมม!!!

เสียงน้ำกระจายในบริเวณเดิมอีกครั้ง คราวนี้กลับเป็นร่างสองร่างที่ตกลงมาพร้อมๆ กัน ต่างคนต่างตะเกียดตะกายลุกขึ้นแทบไม่ไหว

ป๊อปปี้ได้แต่ลุกขึ้นมาหัวเราะเสียงดังทำเอาฟางหันมาส่งค้อนให้ทีนึง

"เป็นไงๆ อย่างแกล้งก่อนดีนัก"

เขาพูดอย่างกวนๆ พลางแลบลิ้นปริ้นตาใส่ ทำเอาเธอโมโห สาดน้ำใส่หน้ากวนประสาทนั่นทันที

"เค็มนะฟางงง นี่แหนะ!"

คราวนี้เขาเริ่มจะสาดน้ำกลับบ้าง ทำเอาคนเริ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สาดน้ำใส่อีกครั้ง

"คิกๆ ฮ่าๆ"

มีเพียงเสียงหัวเราะในบริเวณนั้น กว่าทั้งสองจะเลิกเล่นน้ำก็ปาเข้าไปช่วงบ่ายๆ ซะแล้ว

กว่าจะได้ไปที่บ้านพักตากอากาศที่ป๊อปปี้บอกกับเธอไว้

"นี่บ่ายสามแล้ว หิวยังเนี่ย ยังไม่กินข้าวเที่ยงเลย"

เสียงทุ้มที่เอ่ยถาม คนตัวเล็กที่ง่วนอยู่กับการเช็ดผมของตัวเอง อย่างนุ่มนวล

"ยังค่ะ แล้วพี่ป๊อปล่ะคะ?"

"ยังเลย กินน้ำทะเลจนอิ่มละ"

ป๊อปปี้พูดอย่างติดตลกก่อนที่จะแย่งผ้าเช็ดผมาจากมือของฟางแล้วเป็นคนมาเช็ดผมของเธอให้แทน

'ที่เขาทำไป เขาทำกับผู้หญิงทุกคนรึเปล่านะ...'