มา...ม๊ะ มารักกัน มาเฟียที่รัก

"ฟาง คุณไหวมั้ย" ป๊อบปี๊ถาม
"ฉันไหวค่ะ เราไปต่อเถอะค่ะ"
"ครับ"
เมื่อทั้งสองเดินมาถึงประตูที่จะออกไปลานจอดรถ(พอดีหนุ่มจอดรถคนละชั้นน่ะค่ะ//ไรเตอร์)ก้อเจอกับกลุ่มคนจำนวนมากดักรออยู่
 
"มาสักทีน่ะ" ชายคนนึงพูดขึ้น
"ใช่ได้ออกแรงสักที"หญิงคนนึงพูดพลางหยิบดาวกระจายมา
"ลุย"พอสิ้นเสียงนั้นทุกคนก้อต่อสู้กันอย่างดุเดือด ป๊อบปี๊นั้นใช้อาวุธทุกชนิดที่มีอยู่(เอ่อทศกัณย์หรือเปล่านิ//ไรเตอร์)
ส่วนฟางนั้นแค่ช่วยยิงเสริม สักพัก(ใหญ่ๆ) ป๊อบปี๊สู้อย่างเอาเป็ยเอาตายเพื่อปกป้องฟางส่วนฟางนั้นก้อเริ่มแอบเอามีดเอาดาวกระจายของป๊อบปี๊มาใช้(?)จนพวกมันตายหมดย้ำว่าตายหมด เพราะความกลัวของฟางทำให้ป๊อบปี๊แทบคลังเพราะกลัวว่าฟางจะขวัญเสีีย แต่ที่ไหนได้ความกลัวทำให้ฟางนั้้น ฆ่าได้ทุกคน แถมกระสุนคุณเธอคุณเธอ ยังไม่เลิกยังมาจิ๊กของเค้าไปอีก
"ป๊อบปี๊ ฟางกลัว"
"นี้!! ขนาดเธอกลัวนะเนี่ยตายเรียบทุกหลาย"
"แหะๆ"
"ไปกลับบ้านเหอะ"
"อืม"
บนรถ
เมื่อขึ้นรถฟางกับป๊อบก้อเพลอจ้องตากัน และก้อต่างตนต่างเขิน ป๊อบปี๊ก้อขับรถกลับบ้านหลังจากเงียบไปสักพัก ส่วนฟางนั้นหลับไปแล้ว
ป๊อบปี๊ขับรถไปยิ้มไป มองหน้าฟางไป
～อย่าให้ความหวังทั้งๆที่เธอก้อยัง...～ เสียงโทรศัพท์ฟางดังขึ้น
ฟางคุยโทรศัพท์สักพัก และหันมาหาป๊อบปี๊
"ป๊อบปี๊ นายมีตาสีเลือดหรือเปล่า"ฟางถาม ป๊อบปี๊ตกใจมากที่ฟางถามเค้าอย่างงั้น
"เธอพูดอะไรน่ะ"
"เฟย์ โทรมาบอกว่ามีช่วงหนึ่งที่เฟย์โดนลุ่ม ตาของเขื่อนเปลี่ยนเป็็นสีเลือด และฆ่าคนอย่างโหดเหี๊ยม"
"ใช่ชั้นก้อมี"
"มันคืออะไร"
"มันคือตัวตนอีกนึงของฉัน"
"ตัวตน?"
"ใช่ อย่างจองเบกับเคนตะน่ะมีตาสีแดง ส่วนพวกฉันน่ะตาสีเลือด ตาสีแดงของไอ้สองตัวนั้นน่ะคือตัวตนนักฆ่า ส่วนฉันกับไอ้กบน่ะมีตัวตนคือ นักฆ่าผู้เยือกเย็น "
"เอ๊ะ !!แล้วนายโทโมะล่ะ"
"บอกได้เลยว่าที่ยัยเฟย์น่ะ แค่หัวหลุด หรือ เละ และตาย"
"อืม ใช่"
"ของพี่โมะน่ะ ตาจะเข้มกว่า และเค้าจะไม่ฆ่า แต่จะปาดคอแบบไม่ให้ตาย และนอนพงาบๆจนกว่าจะตาย หรือตัดหัวตัดตัวตัดแขนตัดขาเลย "
"แล้วตัวตนของพี่นายคืออะไร"ฟางกลืนน้ำลายก่อนจะถามต่อ
"ซาตานผู้เลือดเย็น"