มา...ม๊ะ มารักกัน มาเฟียที่รัก

"ฟาง คุณไหวมั้ย" ป๊อบปี๊ถาม

"ฉันไหวค่ะ เราไปต่อเถอะค่ะ"

"ครับ"

เมื่อทั้งสองเดินมาถึงประตูที่จะออกไปลานจอดรถ(พอดีหนุ่มจอดรถคนละชั้นน่ะค่ะ//ไรเตอร์)ก้อเจอกับกลุ่มคนจำนวนมากดักรออยู่

"มาสักทีน่ะ" ชายคนนึงพูดขึ้น

"ใช่ได้ออกแรงสักที"หญิงคนนึงพูดพลางหยิบดาวกระจายมา

"ลุย"พอสิ้นเสียงนั้นทุกคนก้อต่อสู้กันอย่างดุเดือด ป๊อบปี๊นั้นใช้อาวุธทุกชนิดที่มีอยู่(เอ่อทศกัณย์หรือเปล่านิ//ไรเตอร์)

ส่วนฟางนั้นแค่ช่วยยิงเสริม สักพัก(ใหญ่ๆ) ป๊อบปี๊สู้อย่างเอาเป็ยเอาตายเพื่อปกป้องฟางส่วนฟางนั้นก้อเริ่มแอบเอามีดเอาดาวกระจายของป๊อบปี๊มาใช้(?)จนพวกมันตายหมดย้ำว่าตายหมด เพราะความกลัวของฟางทำให้ป๊อบปี๊แทบคลังเพราะกลัวว่าฟางจะขวัญเสีีย แต่ที่ไหนได้ความกลัวทำให้ฟางนั้้น ฆ่าได้ทุกคน แถมกระสุนคุณเธอคุณเธอ ยังไม่เลิกยังมาจิ๊กของเค้าไปอีก

"ป๊อบปี๊ ฟางกลัว"

"นี้!! ขนาดเธอกลัวนะเนี่ยตายเรียบทุกหลาย"

"แหะๆ"

"ไปกลับบ้านเหอะ"

"อืม"

บนรถ

เมื่อขึ้นรถฟางกับป๊อบก้อเพลอจ้องตากัน และก้อต่างตนต่างเขิน ป๊อบปี๊ก้อขับรถกลับบ้านหลังจากเงียบไปสักพัก ส่วนฟางนั้นหลับไปแล้ว

ป๊อบปี๊ขับรถไปยิ้มไป มองหน้าฟางไป

～อย่าให้ความหวังทั้งๆที่เธอก้อยัง...～ เสียงโทรศัพท์ฟางดังขึ้น

ฟางคุยโทรศัพท์สักพัก และหันมาหาป๊อบปี๊

"ป๊อบปี๊ นายมีตาสีเลือดหรือเปล่า"ฟางถาม ป๊อบปี๊ตกใจมากที่ฟางถามเค้าอย่างงั้น

"เธอพูดอะไรน่ะ"

"เฟย์ โทรมาบอกว่ามีช่วงหนึ่งที่เฟย์โดนลุ่ม ตาของเขื่อนเปลี่ยนเป็็นสีเลือด และฆ่าคนอย่างโหดเหี๊ยม"

"ใช่ชั้นก้อมี"

"มันคืออะไร"

"มันคือตัวตนอีกนึงของฉัน"

"ตัวตน?"

"ใช่ อย่างจองเบกับเคนตะน่ะมีตาสีแดง ส่วนพวกฉันน่ะตาสีเลือด ตาสีแดงของไอ้สองตัวนั้นน่ะคือตัวตนนักฆ่า ส่วนฉันกับไอ้กบน่ะมีตัวตนคือ นักฆ่าผู้เยือกเย็น "

"เอ๊ะ !!แล้วนายโทโมะล่ะ"

"บอกได้เลยว่าที่ยัยเฟย์น่ะ แค่หัวหลุด หรือ เละ และตาย"

"อืม ใช่"

"ของพี่โมะน่ะ ตาจะเข้มกว่า และเค้าจะไม่ฆ่า แต่จะปาดคอแบบไม่ให้ตาย และนอนพงาบๆจนกว่าจะตาย หรือตัดหัวตัดตัวตัดแขนตัดขาเลย "

"แล้วตัวตนของพี่นายคืออะไร"ฟางกลืนน้ำลายก่อนจะถามต่อ

"ซาตานผู้เลือดเย็น"